Vikan - 29.05.1958, Side 16

Einn n
wnóti öltnm
FORSAGA:
Max Thursday, fyrrum leynllttgreglum&ður, er ktdlluD,
lagstur 1 drykkjuskap, búinn að geta. allt upp á b&tlnn. Hann
býr f hrörlegti hóteli, hefur ráðlð nlg þangað »em lbggœslu-
mann og fœr fyrlr mat og glstingu. Þangað kemur Georgia,
lconan hang sem var, sem nú er glft lækni að nafni Homer.
Hún er í miklu uppnámi. Tommy, syni hennar og Max, hefur
verið rænt, og hún þorir ekki að leita tll Iögroglunnar.
Max fer á fund samstarfsmanns Homers, og fær lieldur
kuldalegar móttökur. Læknirinn tekur á móti honum með
byssu í hönd! Og daginn eftir vaknar Max á lögreglustöðinni!
()g fyisist nú með þessari nýju framhaldssögu!
Hún er alveg óvenjulega spennandi.
SKRIFSTOPAN var lítil og þögnin fyllti hana fljótt. Gegnum glugg-
ann sá Max Thursday regnið berja runnana í gai'ðinum. Hann
var hættur að taka eftir höfuðverknum og kligjubragðinu uppi
í sér. Hann drap í sígarettu sinni og sagði tómlátlega: „Hvaða
barnsrán eruð þið að tala um?“
Jim Crane hnusaði og stóri maðurinn við skrifborðið sagði: „Láttu ekki
svona, Thursday. Hversvegna heldurðu að Jim hafi verið að reyna að koma
þér til meðvitundar í alla nótt?“
„Ég skil það ekki.“
Andlitið á Crane var sviplaust, og hann sagði þolinmóður: „Lögreglu-
bíllinn náði í þig í Mission Hills. Aðstoðarmaðurinn, sem sér um fylliraft-
ana, heyrði að þú varst eitthvað að þvaðra um barnsrán, svo að hann náði
í Jim, sem var á næturvakt. Jim reyndi að koma þér tll meðvitundar og
lét hraðritunarstúlku skrifa það, sem þú sagðir."
„Þegar þú varst ekki að kasta upp,“ muldraði Crane.
„— svo að það þýðir ekkert að sitja hér og segja: „Hvaða barnsrán?"
eins og fávitinn sem við fundum buxnalausan í Balbogarðinum. Við erum
komnir á 'spenann, Max. Reyndu nú að hjálpa okkur."
Clapp lagði hendurnar á grænan þerripappírinn á skrifborðinu vongóður
og Thursday sagði: „Meðan ég man, þakka ykkur fyrir að þurrka fötin
mín.“
„Vertu ekki að berja hausnum við steininn, Thursday."
„Hvaða stein, Clapp.“
„Opnaðu augun, maður. Þar að auki höfum við frásögnina."
„Öundirskrifaða og einskisvirði fyrir rétti.“
„Við töluðum við konuna þína — fyrrverandi — og hún staðfestir
hvert orð.“
Thursday strauk einum fingri níður ibogið nef sitt. „Hún staðfesti það.
Það var ekki fyrr en þið voruð búnir að segja henni að ég hefði komið til
ykkar og leyst frá skjóðunni."
„Já, eitthvað í þá áttina.“ Clapp leit hugsandi á hann. „Hvemig hefðir
þú farið að?“
„Alveg eins. En það kemur mér alls ekki í gott skap.“
Clapp reis með erfiðismunum upp frá skrifborðinu og gekk út að glugg-
anum. Hann horfði á regnið í nokkrar mínútur. Síðan sagði hann. „Jæja,
það hækkar- víst i vatnsgeyminum.“ Hann leit við og hallaði fyrirferða-
miklum öxlum sínum upp að grárri rakri rúðunni. „Þú varst heppinn að
fá ekki lungnabólgu. Stein gaf þér inflúenzusprautu áður en hann fór í
morgun."
Thursday brosti út í annað munnvikið. ,,Já, ég er heppinn að eigi svona
góða vini í tukthúsinu."
Crane geispaði og sagði. „Þeir hafa margir orðnir lasnir hjá okkur fylli-
raftarnir. Af verri sjúkdómum en inflúenzu."
Eftir stundarþögn sagði Thursday: „Tommy var tekinn í gær um
ellefuleytið fyrir hádegi. Vinur hans, Riggs yngri, segir að þeir hafi verið
að leika sér að kúlum, þegar tveir menn tóku Tommy upp í Dodge módel
1946. Þessi Riggs yngri kom með miðann, sem rifinn er úr umbúðapoka,
til Georgiu, sem nú er kona dr. Homer Mace. Georgia er með miðann. Á
honum stendur! Læknir — við semjum. Enga lögreglu! Georgia kom til mín
Eftir WADE MILLER
í gær vegna þessa með lögregluna."
Clapp kinkaði kolli. „Stendur heima, Max. Hversvegna heimsóttir þú
dr. Elder í gærkvöldi ?“
„Dr. Mace er á ferðalagi í einhverjum dularfullum erindagjörðum.
Georgia nær ekki í hann. Hún hélt að dr. Elder vissi eitthvað um manninn
hennar. Þessvegna náði hún í mig, og þessvegna fór ég í heimsókn til
félaga Mace í gærkvöldi."
„Að hverju komstu?"
„Eiginlega engu. Og ég efast um að þið græðið nokkuð á honurn."
Austin Clapp skaut fram neðri vörinni og leit á gráhærðan aðstoðar-
mann sinn. „Heyrirðu í honum. Jim?“
„Jamm.“
Thursday sagði: „Þannig er þetta í pottinn búið. Þið þurfið víst eitt-
hvað að hræra í pottinum."
„Ég vildi að þú hefðir talað við okkur í gæi', Max.“
„Tommy er ekki krakkinn þinn. Ég hef ekki séð hann í fjögur ár, en
hann er enn sonur minn. Og þegar um krakka manns er að ræða er manni
sama þótt þessum föntum sé borgað — eða hvað það nú er, sem þeir vilja.“
„Hvað þeir vilja? Það hjálpar okkur lítið. Ungir læknar eiga aldre>
neina peninga."
„Það hélt ég líka. Áttu aðra sígarettu, Crane?“ Thursday beið meðan
gráhærði maðurinn kveikti í sígarettunni. „Þakka þér fyrir. Hvað eiga
svona læknar eins og Mace? Ekkert — ef þeir eru heiðarlegir. Annars
þegja þeir.“
„Þögnin getur oft verið mikils virði,“ sagði Clapp hugsi. „En ekki sem
lausnarfé. Heldurðu að maður Georgiu sé heiðarlegur?"
„Að órannsökuðu máli, já. En hvar er hann?“
Crane sagði: „Við skulum leita að honum.“
Clapp fór með tungunni yfir tennur sínar. „Hver er veiðimaðurinn ?“
„Vinur minn frá höfninni," sagði Thursday rólega. „Ég hefði viljað
lofa ykkur að kynnast honum, en hann fór eitthvert fyrir skömrnu."
„Sleppum því. Mig langar til þess að kynnast nokkrum barnsræningjum,
en pabbi krakkans vill helzt ekki hjálpa mér neitt. Hvern þekkirðu, sem
er með hvitan hatt?“
Thursday brosti þreytulega. „Enn eitt úr ræðunni minni frá i gær. Ég
hlýt að hafa verið blindfullur. Eða var það eitur?“
„Nei, þú varst aðeins fullur," sagði Clapp. „Við gerðum á þér blóðprufu,
þegar við sáum hver þú varst."
„Það var absintlykt," bætti Crane við.
Thursday stóð upp. „Jæja. Ég er búinn að kjafta frá þessu barnsráni.
Vill nokkur borða með mér morgunmat?"
Clapp gekk frá glugganúm, léttfættur, þrátt fyrir stærð sina. „Hvert
fórstu, þegar þú fórst frá dr. Elder?"
„Ég var fullur." Hann yppti öxlum.
Lögreglumennirnir tveir kinnkuðu kolli hvor til annars og Clapp tók
upp hatt sinn og regnfrakka, þar sem þeim hafði verið kastað í eitt hornið.
„Ég ætla að biðja þig um að muna eitt, Max. Þú varst ekki neyddur til
þess að segja neitt. Það var miklu betur með þig farið en venjulegan róna.
Ég var bara að spyrja þig til þess að vera viss um að við værum með rétt-
an rnann."
Kuldahrollur læsti sig eftir hryggnum á hinum granna leynilögreglu-
manni. Hann fann að andlit hans stirðnaði, en hann þvingaði fram bros.
„Hvað á þessi forleikur að tákna?“
Það var stutt þögn.
16
VIKAN