Vikan - 12.06.1958, Page 3

CADILLACINN VAR í GANGI UM BORD í FLUGVÉLINNI
Bandarísku flugmennirnir hjá Flugfélagi Saudi Arabiu eru í stöð-
ugri lífshættu vegna farþeganna.
„T^F kaffið á að vera drekkandi," sagði
gamli, arabiski ættarhöfðinginn,
,,þá verður það að hafa soðið þrisvar. Æ,
þar dvínar eldurinn enn — meiri olíu!
Fjórar suður er einni suðu of mikið,“ hélt
hann áfram, ,,og tvær suður er einni of
lítið. Hæ! Þar lifnaði eldurinn!“
Og víst hafði eldurinn lifnað. En áður
en hann yrði öllu líflegri, hafði lyktnæm-
ur bandarískur flugmaður hraðað sér úr
stjórnklefa sínum með slökkvitæki í hönd-
unum og slökkt bálið á gólfi flugvélarinn-
ar.
„Æ,“ dæsti hinn þeldökki arabiski höfð-
ingi og horfði mæddur á kaffipottinn sinn.
„Þetta verður aldrei kaffi.“
Flugfélag Saudi Arabiu er eitthvert
makalausasta flugfélag veraldar. Hinir 33
bandarísku flugmenn, sem hjá því starfa,
eru löngu hættir að furða sig á atvikum
eins og þeim, sem hér hefur verið lýst.
Þeir orðu orðnir öllu vanir. Nafnið, sem
þeir hafa gefið flugfélaginu, gefur góða
hugmynd um tilfinningar þeirra. Þeir
kalla það sín á milli „Yimken Airlines“ —
yimken er arabiska og þýðir ,,kannski.“
Kóngurinn í Saudi Arabíu á flugfélagið
eins og það leggur sig og á það til að sanna
eignarétt sinn heldur óþyrmilega. Þegar
það dettur í hann, aflýsir hann öllum flug-
ferðum og tekur flugflotann til eigin af-
nota. Það virðist ekki hvarfla að honum,
að svona framferði kunni að valdi við-
skiptavinunum óþægindum.
En þegar flugvélarnar fá að halda á-
ætlun, er líf í tuskunum. Farþegarnir
eru undantekningarlítið Arabar, og hug-
myndir þeirra um flug og flugvélar eru
vægast sagt óvenjulegar.
Eins og arabiski prinsinn til dæmis, sem
tók sér far frá Riyadh til Jidda. Jæja, á
miðri leið byrjaði hann að verða ljósgrænn
í framan, eins og títt er um loftveika flug-
farþega, hvort sem þeir eru með kónga-
blóð í æðum eða ekki.
Þetta er ekkert nýtt í arabisku flugvél-
unum, og enginn skipti sér af prinsinum.
Enginn skipti sér heldur af honum, þegar
hann reis með erfiðismunum úr sæti sínu
og stefndi á dyr Dakotavélarinnar. Það
var ekki fyrr en hann byrjaði að reyna að
opna dyrnar, sem menn fóru í alvöru að
veita honum athygli.
„Hvert,“ sagði arabiski flugþjónninn,
„þykist þér vera að fara, yðar hágöfgi?"
,,Frá!“ sagði prinsinn. ,,Ég er farinn
héðan.“
„Ég er prins: Hvernig dirfistu að segja
mér fyrir verkum!“
„En flugvélin er ekki lent ennþá. Þetta
kostar yður lífið.“
„Þetta kostar þig lífið, þræll! Opnaðu,
segi ég!“
Þegar hér var komið, birtist flugstjór-
inn og spurði hvað gengi á.
„Ég vil komast út úr þessu farartæki,“
öskraði prinsinn. „Fífl og asnar! Sjáið þið
ekki, að ég er veikur.“
„Jú, yðar hágöfgi,“ ansaði flugstjórinn,
og svo tóku þeir prinsinn með valdi, hann
og þjónninn, og héldu honum þar til flug-
vélin var lent.
Jafnvel í stjórnklefum arabisku flugvél-
anna getur allur þremillinn skeð. Ein á-
stæðan er sú, að aðstoðarflugmennimir
eru flestir arabiskir og að dómi hinna
bandarísku starfsbræðra sinna meira eða
minna yimken.
Ein af flugvélum kóngsins var á leiðinni
til Jidda, sneisafull af pílagrímum, þegar
hún lenti í stormi og byrjaði að velta. Eft-
ir því sem stormurinn varð magnaðri eft-
ir því varð aðstoðarflugmaðurinn fölari.
„í hvaða átt er Mekka?“ spurði hann
að lokum.
,,Þarna,“ ansaði bandaríski flugstjórinn
og benti.
„Shukran,u svaraði aðstoðarflugmaður-
inn þakklátur, spratt á fætur, kraup á
gólfið, sneri sér til Mekka og byrjaði há-
stöfum að ákalla Allah. Hann hélt þessu á-
fram, þar til flugvélin var komin út úr
storminum, nema hvað hann sneri sér einu
sinni að flugstjóranum og sagði áhyggju-
fullur á svip: „Þér látið mig vonandi vita
ef við skiptum um stefnu.“
I eyðimerkurbæjum eins og Riyadh,
koma farþegarnir oft um borð teymandi
kindur og geitur. Stundum er gangurinn
milli sætanna fullur af jarmandi sauðfé.
Þegar kóngurinn sjálfur þarf að bregða
sér á loft, mætir heiðursvörður úr hernum
á flugvellinum og sýnir honum tilhlýðilega
lotningu. Lengi vel kusu hermennirnir
einhverra hluta vegna að taka sér stöðu
undir vængjum konungsvélarinnar — og
þegar þeir öxluðu riffla sína í kveðjuskyni,
ráku þeir byssustingina gegnum vængina!
Stór vöruflutningavél af Bristolgerð var
á leiðinni til Dhahran í 14,000 feta hæð,
þegar flugstjóranum og aðstoðarflug-
manni hans fannst þeir allt í einu vera að
sofna.
Flugstjórinn setti sjálfstýritækið í sam-
band og flýtti sér aftur í vélina. Þar upp-
götvaði hann, að hvíti Cadillacinn, sem
var í varningum, var í gangi, og eiturgasið
streymdi út um útblástursrör hans.
Flugstjórinn barði af veikum mætti á
gluggann, og arabiski bílstjórinn, sem í
bílnum sat, brosti út undir eyru og opnaði.
,,Hvað,“ stundi flugstjórinn, „ertu eig-
inlega að gerá? Þú er með vélina í gangi!“
„Víst er ég það,“ ansaði Arabbinn á-
nægður. „Mér var kalt. Mér datt í hug að
setja hitakerfið í gang.“
Svo sem einu sinni á mánuði fellur það
í hlut flugmannanna að flytja snælduvit-
lausan Araba í sjúkrahús í Beirut. Við
þessu væri ekkert að segja, ef flugvalla-
stjórarnir nenntu að hafa fyrir því að
segja flugstjórunum frá sjúklingunum.
En ónei, það gera þeir ekki. Vitfirring-
urinn kemur um borð eins og venjulegur
farþegi, og enginn á sér ills von fyrr en
hann gengur berserksganginn.
Eins og (svo að dæmi sé nefnt), þegar
einn bandaríski flugstjórinn allt 1 einu
stóð augliti til auglits við arabiskan risa,
sem barði að dyrum stjórnklefans og sagði
hátíðlega: „Það er sama hve hátt þú flýg-
ur, þú sleppur ekki undan mér. Ég hef
tekið við fyrirskipunum mínum, og ég er
í þjónustu kóngsins!“
„Hvað viltu?“ spurði flugmaðurinn
undrandi.
,,Ég er böðull hans hátignar!11
Það var hægra sagt en gert að hemja
,,böðulinn,“ og áttu þeir þó allir við hann,
flugstjórinn, aðstoðarflugmaðurinn og
flugþjónninn á meðan sjálfstýrivélin
stjórnaði flugvélinni.
Já, það getur allur þremillinn skeð hjá
Yimken flugfélaginu.
Fyrir Kötu birtum við Ijóð eftir Loft Guð-
mundsson, sem Erla Þorsteinsdóttir syngur.
Það heitir „Siðan er söngur í blœnum
Man ég okkar örlagafund,
eina unaðsstund
galt ég léttri lund,
Síðan löngum sólskin og yl
sœki’ ég þeirra funda til.
Síðan er söngur í blœnum,
Ijóð um liðið vor,
Ijóð um gengið spor.
Laufið í lynghvammi grænum
síðan sögu kann,
sem ég ann,
Enn finn ég ilm þeirrar stundar,
enn nýt ég draumsins með þér.
fús geng ég við þig til fundar.
Það sem var, það er mér allt sem er.
Geturðu sagt mér eitthvað um kvikmynda-
leikarann Anthony Perkins og gefið mér
utanáskrift hans.
Anthony Perkins er 25 ára gayiall nýliði í
Hollywood. Hann hefur þegar leikið í nokkr-
um stórmyndum, þar á meðal í einni á móti
Sophiu Loren. Nú er hann þó farinn frá
Hollywood í bili til að leika á leiksviði á
TERENCE CLYNE
Broadway í New York, þar sem faðir lians
var frœgur leikari. Hann liefur ákaflega við-
kvœmnislegan svip og augnaráð hans vekur
mikla hrifningu — en hann kann líka að leika
og við hann eru bundnar miklar vonir.
Utanáslcriftin er c/o Paramount Pictures,
5If51 Marathon Street, Hollywood, California.
Fyrir Valgeir birtum við „Ber þú mig þrá,“
eftir Snœbjörn Einarsson, við lag eftir James
Bland. .
Ber þú mig þrá, sem liug minn heillar
heim þar sem am ég fyrsta vorsins óm.
Þar vil ég lifa, er lífsins birtu bregður,
bros þeirra ég man er mér gáfu fegurst blóm.
Héðan, sem hug minn enginn, enginn skilur
œtla ég burtu að fylgja barnsins þrá,
sem hreif mig heiman frá yndi og
ceskustöðvum,
en aldrei mér gaf það sem hjartað þráði að fá.
Þökk fyrir állt sem yndi veitti,
allt sem ég fann og týndi i glaumsins borg.
Mörgum mun finnast það einhver ávinningur,
að hafa kynni af lífsins dýpstu sorg.
Ber þú mig þrá sem að öllu ofar bendir,
álciðis heim, þó að fenni í öll mín spor.
Eitt á ég þó, sem að öllum veginn grciðir:
Ástina til þín, mitt hlýja bernsku vor.
VIKAN
3