Vikan - 12.06.1958, Blaðsíða 11

APINN LAUNADI LÍFGJÖFINA
PABBI og mamma fluttust
frá Bretlandi til Indlands
skömmu eftir að þau giftust.
Þegar þetta gerðist, vorum við
systkinin orðin sjö. Við bjugg-
um í bænum Saharanpur. Þar
áttum við fremur stórt, einlyft
hús, sem stóð í stórum og fögr-
um garði.
Frumskógurinn var á næsta
leiti. Þar hafðist við urmull
apa, svo að garðyrkjumaðurinn
okkar hafði nóg að gera að
verja garðinn fyrir ágangi
þeirra. Þeir sóttu í grænmetið
og ávextina, sem við ræktuðum.
Það bætti ekki úr skák, að í
augum Indverja eru apar heilög
dýr; enginn Indverji dirfðist að
stugga við öpunum, hversu á-
leitnir sem þeir gerðust.
Einn api ásótti okkur öðrum
fremur. Hann var stór og ó-
fyrirleitinn. Hann gekk að því
feti lengra en félagar hans, að
hann vílaði ekki fyrir sér að
ráðast inn í húsið þegar færi
gafst og brjóta allt og bramla.
Einkum fannst honum gaman
að brjóta leirinn okkar; hann
virtist hafa einstaklega gaman
af brothljóði, og svo hugrakk-
var hann í þokkabót, að þegar
hann var staðinn að verki, var
hann ekkert að flýta sér út,
heldur gerði sig stundum lík-
legan til að verjast og fara
hvergi.
Að lokum komst pabbi að
þeirri niðurstöðu, að það yrði
að skjóta skemmdarvarginn.
Indversku þjónarnir okkar urðu
mjög hnuggnir við þessa frétt,
vöruðu foreldra mína við af-
leiðingunum, sögðu að verknað-
urinn hlyti að kalla eilífa ó-
gæfu yfir fjölskylduna og grát-
báðu pabba að fá að sækja apa-
manninn svokallaða, sem mundi
handsama apann og koma hon-
urn burtu,
,,Jæja,“ sagði pabbi, „þá það.
En það er vissara fyrir hann
að draga þetta ekki á langinn.
Ég mun ekki sætta mig við
þetta öllu lengur.“
Tveimur dögum seinna rakst
mamma á apann inni í húsinu.
Það var um kvöld og hún var
að kveikja á olíulömpunum.
Pabbi heyrði að hún rak upp
hljóð, þóttist vita hvað væri á
seiði, og þreif riffilinn sinn.
Hann hljóp inn í herbergið
og kom rétt nógu snemma til
þess að sjá hrúgu af diskum
þeytt í gólfið. Apinn klappaði
saman lúkunum af ánægju og
var hefja mikinn sigurdans,
þegar skotið kvað við.
Apinn stoppaði eins og kippt
hefði verið í þráð. Hann stóð
grafkyrr á miðju gólfi og furðu-
svipur færðist yfir andlit hans.
Svo lyfti hann hægt loppunni
til þess að þukla á sárinu, og
þegar hann sá blóðið, byrjaði
hann að kjökra og veina. Hann
var greinilega dauðhræddur.
Allt í einu leit hann upp og
sá pabba, sem var að búa sig
undir að skjóta aftur. Það
dugði. Hann tók undir sig stökk
og hvarf út um gluggann.
Pabbi var staðráðinn í að
ljúka þessu af og elti hann út
um gluggann. En þótt hann
leitaði í meir en klukkutíma,
fann hann ekki dýrið. Hann
huggaði sig við, að sárið hefði
naumast verið mikið, annars
hefði apinn ekki verið svona
viðbragðsfljótur. Með það kom
hann heim.
Mamma fór á undan pabba í
háttinn. Hún var að laga rúm-
klæðin, þegar hún fann að eitt-
livað snerti hendi hennar. Hún
leit niður — og þar var apinn
kominn. Hann mændi bænar-
augum á hana og augu hans
voru full af tárum. Og hann
. . brún loppa greip heljartaki um slönguna . . .
Hann mændi
bænaraugum
á hana.
ríghélt í hendina á henni eins
og lítið bam.
Mamma var óttalega hrædd,
en meðaumkunin olli því, að hún
liljóðaði ekki. Hún klappaði ap-
anum blíðlega og reyndi að
hugga hann.
Hann leyfði henni að hreinsa
og binda um sárið, sem til allrar
hamingju var óverulegt. Svo
hnipraði hann sig saman úti í
skoti og sofnaði.
Þegar pabbi kom inn í svefn-
herbergið fáeinum mínútum
seinna vakti furðuóp hans ap-
ann, sem sentist til mömmu, og
þreif í pisið hennar og ríghélt
sér þar. Pabbi lét það eftir
mömmu að leyfa apanum að
vera hjá okkur um nóttina.
Um morgunin var okkur
börnunum bannað að koma ná-
lægt honum; foreldrar okkar
óttuðust, að grimmdin kynni að
koma upp í honum og hann
gæti meitt okkur.
Við horfðum á hann álengdar
þar sem hann þrammaði hróð-
ugur við hliðina á mömmu. Svo
tók hann sig allt í einu frá
henni og þaut til okkar. Hann
tók í hendur okkar og horfði á
ckkur bænaraugum. Hann var
að vera góður við okkur, biðja
ckkur að vera vini sína.
Fögnuður okkar barnanna
var mikill. Við létum það verða
okkar fyrsta verk að skíra
þennan nýja félaga. Við kölluð-
um hann Jakko.
Þjónarnir réðu sér naumast
fyrir kæti yfir þessum farsælu
endalokum. Einn þeirra lýsti
yfir við föður minn, að apinn
ætti eftir að borga okkur líf-
gjöfina. Pabbi hló að þessu. En
spádómur Indverjans átti eftir
að rætast.
Dag nokkurn eftir mikla
rigningu var ég að leika mér
við einn bræðra minna í garð-
inum. Við vorum að stökkva
yfir pollana.
Allt í einu snarstönsuðum við.
Fyrir framan okkur reis gríðar-
stór gleraugnaslanga. Hún
vaggaði sér letilega og opnaði
eldrauðan kjaftinn.
Við vissum þótt ung værum,
að ef við hreyfðum okkur, gæti
það kostað okkur lífið. Við
stóðum þarna steingerð af
hræðslu og störðum á ófreskj-
una. Garðyrkjumaðurinn hafði
séð álengdar, hvað var að ger-
ast og flýtti sér upp að húsinu
að sækja hjálp.
Jakko hafði verið að leika sér
kippkorn frá okkur og fyrir aft-
an slönguna. Nú virtist hann.
líka átta sig á hættunni, sem
yfir okkur vofði. Hann læddist
undurhægt í áttina til okkur.
Hann stefndi á slönguna.
Þótt hann færi varlega, heyrði
hún til hans, þegar hann var
kominn nærri alveg upp að
henni. Hún sneri höfðin leiftur-
snöggt — og Jakko snarstans-
aði. Hann hreyfði sig ekki, það
var eins og hann væri úr steini
Slangan hefði auðveldlega get-
að náð til hans. Jakko hefur
ekki getað liðið vel þessa stund-
ina. Og þó hreyfði hann sig
ekki og gerði enga tilraun til
að forða sér.
Við vorum nærri því farin að
gráta af hræðslu, þegar slang-
an sneri sér aftur að okkur. Á
sama augnabliki skaust langur
loðinn handleggur fram og
brún loppa greip heljartaki um
slönguna, fast við hausinn.
Jakko gætti þess að láta
kjaft slöngunnar ekki komast í
færi við sig, hélt henni út frá
sér og lét haus hennar ríða á
jörðinni. Það var ekkert óðagot
á honum, en hann ætlaði að
vera viss um, að óvinurinn væri
vel dauður áður en hann sleppti
honum.
Svo fleygði hann hræinu frá
sér og þurkaði sér vandlega í
grasinu. Blóð slöngunnar hafði
slettst á hann. Að svo bú"u
settist hann á hækjur rsér. hr1!-
aði undir flatt og horfðl á o':k-
ur til skiptist — og svei mér ef
hann brosti ekki út undir eyru!
Ég reyni ekki að lýsa geðs-
hræringu foreldra minna þegar
þau komu að okkur; nema hvað
mamrna tók Jakko og kyssti
hann beint á munninn!
Jakko átti heima hjá okkur
árum saman, og það kom ekki
fyrir að hann bryti neitt fyrir
okkur.
Hann var dásamlegur leik-
bróðir, dásamlegur og skemmti-
logur vinur. Eftir að hann kom
til okkar, mátti eiginlega segja,
að við værum átta systkinin.
— KATHLEEN McCONOCHI
VIKAN
17