Vikan - 12.06.1958, Qupperneq 12

Einn €Í
wnóti ölluwn
FORSAGA:
Max Thursday, fyrrum loynilögreglumftöur, ar skillim,
lagstur í drykkjuskap, búinn að gefa allt upp á bátinn. Hann
býr í hrörlegu hóteli, hefur ráðið sig þangað sem löggœslu-
mann og fær fyrir mat og gistingu. Þangað kemur Georgia,
konan hans sem var, sem nö er gift Iækni að nafni Homer.
Hún er í miklu uppnámi. Tommy, syni hennar og Max, hefur
verið rænt, og hún þorir ekki að leita til lögreglunnar.
Max fer á fund samstarfsmanns Homers, og fær heldur
kuldalegar móttökur. Læknirinn tekur á móti lionum með
byssu í hönd! Sama kvöid er Eider Iæknir myrtur.
TLAR þú þér þá að vera með i þessu?"
Thursday starði enn á konuna. ,,Já, það ætla ég mér.“
,,'Ég sagði frú Mace, að hún ætti að reiða sig á okkur. Við
reynum að hafa hraðann á og höldum þessu leyndu. Ég skal
gera það sem ég get. Ég lofa engu — en ég geri það sem ég get. Barnsrán
eru óhugnanlegt mál.“
Georgia muldraði: „Þakka yður fyrir,“og reyndi að brosa.
„Við erum þegar búnir að hringja í Long Beach eftir manni yðar.
Við reynum að fá hann hingað strax.“
,,Ég á líka þátt í þessu, Clapp,“ sagði Thursday lágt.
Clapp hristi höfuðið hægt. „Hræddur um ekki, Max. Þú ert of langt
leiddur til þess að gera neitt. Ég get sett þig i varðhald. Ef til vill ertu
ekki neitt riðinn við þetta Elder-mál. En ég get ekki hætt á neitt.“
„Þú getur ekki sett mig undir lás og slá, Clapp. Þetta er krakkinn minn.“
„Þetta gæti líka verið þitt morð. Þú hefur alls enga fjarvistarsönnun."
Thursday sagði rogginn: „Við skulum sjá.“
Það var stutt þögn. Georgi tók upp sígarettu skjálfhent og lét Thursday
kveikja í henni. Hún sagði: „Ég heiti Georgia Mace. Ég er kona dr. Homer
Mace.“ Hraðritunarvélin byrjaði að suða á ný. Hún var taugaóstyrk. Nokkr-
um sinnum endurtók hún það sem hún sagði og hún notaði ýmsar setningar,
sem Thursday hafði áður notað. Clapp leit niður og hlustaði með athygli á
lága rödd hennar. Skyndilega ygldi hann sig.
„Augnablik," drundi hann. „Þetta er ekki sagan, sem þér sögðuð okk-
ur í morgun.“
Geoi-gia leit í augu hans. „Ég veit ekki hvernig ég fór að gleyma þessu.
Ég vaknaði. Rigningin hafði hætt í bili, og ég var að hugsa hvað ég hefði
heyrt. Ég hélt aö það hefði verið hurðin á skrifstofu dr. Elders. Ég ætlaði
að tala við Max, áður en hann færi — til þess að vita hvernig honum hefði
ritt af. Þegar ég kom í stigagatið, sá ég að dr. Elder fór ásamt Max til
útidyranna. Hann hálf-studdi hann, og Max virtist drukkinn. Þeir virtust
mestu mátar. Dr. Elder fylgdi honum út og gekk svo inn á skrifstofuna.
Já — þegar hann hafði lokað útihurðinni, læsti hann henni — svo að eng-
inn kæmist inn.‘
Andlit Clapps var sem meitlað í stein. „Skrifaðu ekki þetta Henry. Frú
Mace — svo að þér sáuð Thursday fara út úr húsinu? Hversvegna haldið
þér að hann hafi ekki komið aftur?
„Klukkuna vantaði fimm mínútur í níu, þegar dr. Elder fylgdi honum
til dyra. Ég leit á úrið, vegna þess að ég bjóst við þvi að Max myndi koma
aftur til þess að tala við mig. Ég hélt að hann væri ef til vill að gera
sér það upp að vera svona drukkinn. Ég sat í stigagatinu í fimtán mínútur.
Hann kom ekki aftur, svo að ég fór aftur upp og lagðist niður — og
hugsaði."
Clapp neri á sér kjálkann hugsi. ,,Já,“ sagði hann, „þetta ætti að vera
nóg, frú Mace. Þér vissuð að lögreglubíllinn tók Thursday fimm mínútur
yfir niu. Þetta er nægileg fjarvistarsönnun.“
Georgia hafði einhvers staðar fundið styrk. Hún var ekki lengur ringl-
uð. Hún slétti úr innisloppnum yfir granna fætur sína og sagði: „Tommy
er allt, sem mér er annt um — ekki fjarvistarsannanir. Ég vildi bara láta
ykkúr vita allt.“
Clapp vatt sér hranalega fram úr sólnum. „Þér gerið yður grein fyrir þvi,
Eftir WADE MILLER
frú Mace, að ef þér eruð ekki að segja sannleikann, þá getur það orðið
til þess að við finnum T'ommy aldrei.“
Konan hörfaði undan bitrum orðum hans. Thursday sagði fljótt:
„Vertu ekki með neinar svívirðingai', Clapp. Hvað er athugavert við það að
fyrsta skýrslan hafi verið eitthvað brengluð ? Hún var örmagna — og þú
skilur það mætavel. Þú sagðir það sjálfur. Nú er hún að segja söguna
eins og hún kom fyrir í rauninni. Er það ekki, ástin?“
Georgia vætti varirnai'. „Jú,“ hennar var næstum óheyranlegt.
Clapp studdi hnefunum saman og leit á Thursday, sem brosti. Eftir
stutta stund muldraði hann: „Jæja. Ljúkið þér við söguna, frú Mace.“
Georgia lauk við frásögnina eð því að segja frá því, er hún fann lík dr.
Elders klukkan hálfsjö um morguninn. Hvorugui' , lögreglumanna virtist
hafa neinn áhuga á sögu hennar. Clapp starði á myndina af Dr. Mace á
aitohllltuml.
Þegar hraðritunarvélin hætti að suða, sagði stóri lögregluforinginn:
„Þið getið bæði komið á skrifstofuna mína á morgun og skrifað undir
skýrslurnar."
„Nema að ykkur detti eitthvað í hug til viðbótar," sagði Crane í
vandlætingartón.
Henry setti vél sína í svart leðurhulstur og fór á eftir mönnunum
þrem til dyra. Georgia stóð upp og leit á Thursday. Hún leit í áttina að
forstofunni.
Granni maðurinn sagði við Clapp: „Mér finnst ég einhvern veginn vera
frjáls. Er það rétt?“
Augun, sem litu á hann voru harðneskjuleg. „1 bili, vinur,“ sagði
Clapp. „Ef ég þekki þig rétt, þá verðurðu kominn i klandur innan skamms."
„Ég reyni að hafa mig hægan,“ lofaði Thursday.
Clapp.tók regnfrakka sinn ofan af herðatré i fordyrinu og smeygði sér
í hann. „Ég mvndi fara varlega að öllu ef ég væri þú, Thursday. Það
getur vei'ið að þú sért pabbi krakkans, en þú ert ekki löggiltur leynilög-
reglumaður.“
Thursday brosti. „Hvað átti ég að gera? Ég á ekki einu sinni byssu.“
Clapp blés með fyrirlitningu. „Þú skalt ekki fara langt næstu daga.
Komdu öðru hvei'ju á skrifstofuna mína, svo að ég geti skoðað á þéV
neglurnar."
Lögreglumennirnir tveir og hraðritarinn hnepptu að sér regnfrökkun-
um og hlupu niður i bílinn við gangstéttina, án þess að líta við. Það
rigndi enn. Thursday beið við dyrnar. Hann sá Les Gilpin ganga yfir
forstofuna frá skrifstofu dr. Elders inn í framherbergið.
Eftir stundarkorn kom Georgia til háns, og það skrjáfaði viðkunnan-
lega i litríkum slopp hennar. Hún hallaði sér þreytulega upp að handlegg
hans og leit út um opnar dyrnar á lögreglubílinn, þar sem hann ók af
stað. Hann fann að grannur líkami hennar skaif.
Þegar síðasta bergmálið frá blautri gangstéttinni var dáið út, sagði
hún í örvæntingu: „Gerði ég það sem rétt var? Ó, ég vona að ég hafl
gert það. 1 gær vildirðu ekki koma, og ég neyddi þig til þess. Það er mér
að kenna."
Thursday lagði stórar hendur sínar á axlir hennar og neyddi hana
til þess að standa andspænis sér. Hann sagði harkalega við niðurlúta
konuna: „Reyndu ekki að koma sökinni á þig, Georgia. Þú trúir
því ekki frekar en ég trúi því. Það er mér að kenna, og ég viðurkenni það.
Ég get aðeins reynt að greiða úr þessari flækju. Þetta er allt mér að kenna.“
Georgia leit upp og starði á han með björtum, stórum augum. „Max,“
hvíslaði hún skyndilega, „myrtir þú dr. Elder?“
Max Thursday sagði hægt: „Einkennilegt — ég ætlaði einmitt að fara
að spyrja þig hins sama.“
12
VIKAN