Vikan - 19.06.1958, Blaðsíða 9

ÞÁTTUR KVENNA I.
FRÚ DÓRA ÞÓRHALLSDÓTTIR
Á sólbjörtum maímorgni tók
forsetafrúin á ■ móti mér á
Bessastöðum. Hvítklædd starfs-
stúlka fylgdi mér til stofu, þar
sem forsetafrúin Dóra Þór-
hallsdóttir beið mín. Frúin er
sérlega alúðleg í viðmóti og
blátt áfram. Hún bauðst til að
sýna mér húsakynni og þá ég
það með þökkum. Til vinstri
þegar komið er inn úr forstofu
er skrifstofa forsetans, allstórt
herbergi, vistlega búið hús-
gögnum og bókaskápar huldu
veggi. Á hægri hönd er gengið
í gegnum dagstofu og þá tek-
ur við hið fagra blómaherbergi,
og ber glöggan vott um smekk-
vísi. Þá er móttökusalur-
urinn. Mér virtist hann feikn-
stór og hafði orð á því við
frúna, en hún brosti og sagði
hann oft reynast í minnsta lagi,
þegar fjölmennir hópar koma,
stundum á annað hundrað
manns. Á vinstri hönd úr mót-
tökusal er borðstofa, en það
var kennsluherbergi, þegar
lærði skólinn var til húsa á
Bessastöðum.
Við gengum aftur inn i
blómaherbergið og fengum okk-
ur sæti. Litlu síðar var okkur
borið kaffi.
Frú Dóra er fædd í Reykja-
vík þann 23. febrúar 1893, dótt-
ir Þórhalls Bjamasonar biskups
og frú Valgerðar konu hans.
Faðir hennar reisti og ræktaði
Laufás í Reykjavík og þar ólst
hún upp.
— Faðir minn unni sveita-
störfum og vildi, að við börnin
kynntumst þeim. Við kunnum
því vel og ég tel, að öll börn,
sem aðstöðu hafa til, ættu að
minnsta kosti að dvelja tíma
og tíma í sveit á sumrin
Þeim er ekki aðeins hollt að
kynnast hin'um margvíslegu
störfum, heldur er það þrosk-
andi fyrir þau.
Síðan gekk ég 1 Kvennaskól-
ann, þegar ég hafði aldur til.
Það var engu síður en nú af-
bragðs skóli og margir merkir
kennarar. Síðasta veturinn, sem
ég var þar, var stofnuð heima-
vist í skólanum, en ekki bjó ég
í henni, þar sem heimili mitt
var rétt utan við bæinn. Eftir
það fór ég til Svíþjóðar og var
þar nokkra mánuði á hús-
mæðraskóla, lagði einkum stund
á vefnað, sem alla tíð hefur ver-
ið ein eftirlætisiðja mín. Ég
átti lengi stóran vefstól, en nú
orðið fæst ég minna við að vefa
on áður og fékk mér því vefstól
af minni gerð.
— Þið hafið svo gift ykkur
skömmu eftir að þér komuð
aftur frá Svíþjóð.
— Já, við giftum okkur 1917.
Þá var maðurinn minn fyrir
Frú Dóra Þórhallsdóttir.
nokkru útskrifaður guðfræði-
kandidat. Hann tók prófið,
þegar hann var aðeins 21 árs
og var því of ungur til að hljóta
vígslu. Þá voru prestsefni ekki
vígð yngri en 23 ára. Fyrsta
veturinn eftir giftingu okkar
vann maðurinn minn í banka
og sinnti kennslustörfum.
— Hvernig hefði yður fallið
það, ef maðurinn yðar hefði orð-
ið prestur?
— Vafalaust prýðilega! For-
setafrúin brosir. Okkur hefði
báðum fallið það vel og
ég hefði hæglega getað hugsað
mér að verða prestkona í sveit.
Ég hef alltaf haft yndi af bú-
skap og við hjónin erum bæði
mjög kirkjulega sinnuð. En
þetta fór nú á annan veg en við
bjuggumst við og ekki er nein
ástæða til að sakast um það.
— Hvað hafið þið eignast
mörg börn?
— Þau eru þrjú, öll gift í
Reykjavík. Og 12 eru barna-
börnin orðin. Þau eru nú okk-
ar yndi og eftirlæti og eru
mikið hér, sérstaklega á sumr-
in, enda er þetta ákjósanlegur
staður fyrir börn.
— Er ekki ákaflega mikið um
gesti hjá ykkur?
— Jú, jú, hingað koma oft
gestir. Á veturna er venjulega
minna um það, en á sumrin oft
r.æstum daglega. Það eru sendi-
herrar og ýmsir aðrir erlendir
gestir, sem eru hér á ferð. Auk
þeirra fjöldi íslendinga, bæði
kaupstaða- og sveitafólk. Það
er líka eins og það á að vera
á svona heimili. Þjóðhöfðingja-
setrið á í raunninni að vera
heimili allrar þjóðarinnar. Við
höfum verið svo heppin að hafa
sérlega gott starfsfólk. Við
höfum eina matreiðslukonu,
tvær starfsstúlkur og tvo bíl-
stjóra. En þegar fjölmennir
hópar koma er auðvitað nauð-
synlegt að fá aukahjálp.
— Hvernig verjið þér helzt
tómstundum yðar, ef nokkrar
eru?
— O, sei, sei. Þær eru marg-
ar. Ég fylgist með verkunum,
eins og hver önnur húsmóðir.
Ég les mikið, einkum eldri rit-
höfunda okkar og skáld. Eki
þessi atómljóð . . . bezt að ég
segi ekki meira.
Einnig fæst ég mikið við að
prjóna, sauma og vefa. Á
sumrin bregð ég mér oft út í
heyvinnu. Mér finnst það svo
frískandi og hressandi og ég
geri gagn um leið, því að oft
vantar vinnuafl. Svo höfum við
hjónin fáeinar kindur og höf-
um góðan matjurtargarð, mest
okkur til gamans.
Hér er líka mikið og fjöl-
skrúðugt fuglalíf og einkar
ánægjulegt að fylgjast með
blessuðu fuglunum. Æðarfugt
verpir úti í hólmanum og auk
þess hafa margar aðrar tegund-
ir aðsetur sitt hér. Okkur finnst
við í rauninni vera sveitafólk,
því að hér er svo kyrrt og ró-
legt. Fegurðin er mikil, eink-
um þykir mér fallegt hér á
vorin.
Við kunnum mjög vel við
okkur og förum ekki mikið í bæ-
inn. Að vísu fer maðurinn minn
alltaf á skrifstofuna á morgn-
ana — oftast fer hann í Sirnd-
laugarnar á undan. Hann kem-
ur svo heim um hádegisbil og
fer sjaldan aftur.
— Þið hafið ferðast mikið,
bæði innanlands og utan.
— Já, við höfum heimsótt
allar sýslur nema tvær, Austur-
Skaftafellssýslu og Norður-ísa-
fjarðarsýslu. Þangað ætlum við
í sumar. Ferðir okkar innan-
lands verða okkur ógleyman-
legar. Alls staðar höfum við átt
íramúrskarandi alúð og gest-
risni að fagna. Það hefur verið
okkur hjónunum ómetanlegur
Framhald á bls. 14
VIKAN inun að staðaldri birta Uynningarþætti um merkar is-
lenzkar konur. Blaðinu cr það mikill heiður að hefja þessa þætti
með því að kynna konu sem raunar er óþarft að kynna, frú Dóru
Þórhallsdóttur. Forsetafrúin skipar með sóma æðsta tignarsæti
kvenna með þjóðinni og er Vikunni sönn ánægja að fá tækifæri til
þess að kynna hana fyrsta.
VIKAN
0