Vikan - 03.07.1958, Blaðsíða 6

ÉG, PABBI MINN OG JÚLÍA
Mér þótti ekkert leiðinlegt, þó að
Nansí færi. Það sagði ég líka öllu
fólkinu, sem lagði stóru krumlurnar
sínar á höfuðið á mér og sagði: vesl-
ings barnið. Ég er nefnilega alls ekk-
ert veslings barn, en ég veit ekki,
hvernig ég á að fá fólk til að skilja
það, því að það er nú einu sinni kom-
ið upp í vana að segja þetta, og það
er víst afskaplega erfitt að hætta
því, sem er komið upp í vana.
Það segir pabbi í hvert skipti,
sem hann sezt í hægindastólinn og
setur flöskurnar sínar á litla borðið
við hliðina á stólnum. Ein flaskan
er voðalega sniðug. Þegar maðui'
ýtir á flöskuhanann kemur appelsín-
bunandi úr öðrum endanum á henni.
Það er ekki gott á bragðið og það
er ekki rautt, eins og venjulegt appel-
sín, en maður getur sprautað því í
andlitið á fólki, sem manni finnst
leiðinlegt. Eg geri það oft. Ég spraut-
aði stundum á Nasí og hinar kon-
urnar, sem hafa verið í herberginu,
sf m ég átti, áður en mamma dó.
Nú sef ég í mömmu rúmi inni í
svefnherberginu, því að ráðskonur
verða að hafa sérherbergi, en það
þurfa mömmur ekki. Það ei' líka
annar munur á mömmum og ráðs-
konum, en það er ekki gott að út-
skýra hann. Það er eitthvað að hönd-
unum á þeim.
Mömmur hafa ekki eins harða
fingur eins og ráðskonur. Mömmur
eru heldur ekki alltaf að öskra og
kalla. Og mömmur tala aldrei illa
um pabbana. Það gerðu ráðskon-
urnar heldur ekki fyrst. Þær sögðu
að hann væri myndarlegur ungur
maður, sem þyrfti konu til að snú-
ast í kringum hann.
En pabbi er sannarlega ekki ung-
ur. Hann varð 30 ára seinast. Og
honum þykir ekkert gaman að kon-
um, sem snúast í kringum hann.
Mamma snerist ekki í kringum hann.
Hún söng alltaf og þegar hann kom
lieim togaði hún í hárið á honum, svo
að hann fór stundum að skæla, en
þá huggaði ég hann og svo fórum
við í eltingarleik við mömmu kring-
um borðið.
Þegai' mamma lifði var pabbi oft
á ferðalögum. Hann tók myndir fyrir
blað. Þegar hann kom heim, héldum
við veizlu og þá höfðum við flöskur
og jólaljós á borðinu, þó að það væri
sumar. En pabbi átti engar sérstak-
ar flöskur, meðan mamma lifði. Hann
fékk sér þær ekki fyrr en mamma
dó. Hann gat ekki farið frá mér,
þó að við hefðum ráðskonu. Hann
reyndi það einu sinni, en svo þurfti
hún að gifta sig og stökk frá mér.
Þá varð pabbi kyrr heima og fékk
sér vinnu á skrifstofunni. Og fyrst
Nansí er farin erum við bara tvö
eftir núna. Við viljum ekki sjá nýja
ráðskonu. Þær gera allt miklu verra.
Við höfðum eina, sem vildi alltaf
að pabbi hneppti kjólunum hennar
en þegar hann sagði að hann nennti
ekki heima og fyllti þær svo með
fengum við eina, sem drakk úr flösk-
unum hans pabba, meðan hann var
ekki heima og fyllti þær svo með
vatni, til þess að hann uppgötvaði
það ekki, en hann gerði það nú
samt og þá rak hann hana,.
Ég get líka hugsað miklu betur
um pabba en ráðskonurnar. Ég get
búið til kaffi, nákvæmlega eins og
hann vill hafa það, og ég get fai'ið
með honum út og tekið myndir, svo
að hann þurfi ekki að hafa áhyggj-
ui af því að ég sé ein heima.
Það var ógurlega skemmtilegt til
að byrja með, en stundum urðum við
að standa á sama stað í marga
klukkutíma til að biða eftir einni
einustu mynd og þá varð ég þreytt.
Einu sinni stóðum við meira en
klukkutíma í ausandi rigningu og
pabbi var ekki búinn að taka neina
mynd. Allt í einu kom stúlka á hjóli.
Hún var rennandi blaut og hárið
klesst niður á ennið, en pabbi tók
samt myndina. Svo fórum við uppá
skrifstofuna og ég drakk kaffi, með-
an pabbi fór inn í eitthvað herbergi,
sem lyktaði skrítilega og þar vai'
rautt ljós. Pabbi kom út aftur og
var með myndina og á eftir fórum
við og borðuðum smurt brauð á finu
hóteli. Ég fékk appelsín með, og
pabbi fékk sér eitthvað annað.
Þegar við vorum búin vildi ég fara
heim, ég held að pabba hafi leiðzt
það. Hann vildi ekki fara að hátta.
Hann náði sér í flöskurnar sínar og
settist í stólinn. En fyrst stóð hann
og horfði á myndina af mömmu, sem
stendur á skápnum. Ég vildi óska, að
mamma væi ekki dáin. Ég saknaði
hennar og kannski saknaði pabbi
hennar lika. Stundum fannst mér
hann langa mikið til að hún væri
ekki dáin, en kannski var hann bara
þyrstur, því að þegar hann leit svo-
leiðis út, endaði það alltaf með því
að hann sótti flöskurnar sínar.
Einn daginn sagði pabbi, að svona
gæti þetta ekki haldið áfram. Hann
sagði að skrifstofan væri svindlskrif-
stofa, sem gæfi bara 50 prósent. Eitt-
hvað yrði að gera. Ég veit ekki, hvort
prósent er sama og ki'ónur, en ég
hugsa það og mér finnst 50 krónur
vera miklii' peningar. En þegar pabbi
sagði að við gætum leigt gamla her-
bergið mitt og fengið peninga fyrir
það fannst mér það ágæt hugmynd,
svo að ég fór að taka til þar eftir
Nansí, en pabbi fór út og keypti vín-
arbrauð og appelsín, sem við áttum
að fá í morgunmat. Hann fékk sér
líka nýja flösku.
Daginn eftir kom stúlka, sem sagði
að hún vildi gjarnan búa í herberg-
inu. Hún hafði brúnt hár og blá
augu og spékopp i annarri kinninni,
þegar hún brosti. Hún brosti oft.
Hún sagðist heita Júlía og pabbi
spurði, hvort hún hefði Rómeó hjá
sér í töskunni. Hún sagði haha eins
og henni fyndist þetta ekkert fyndið
og pabbi fór. Áður en hann fór út
sagði hann: Þér getið fengið her-
bergið, en húsaleiguna á að boi'ga
fyrirfram.
Um kvöldið fór hún inní herbergið
og sagðist þurfa að lesa. Hún átti
margar bækur sem voru eins og
skólabækur. Hún sagðist vera kand-
mag. Ég veit ekki almennilega hvað
það er, en ég held það sé eitthvað
fint. Hún sagði að hún vildi ekki
að hún yrði ónáðuð og pabbi sagði
hamingjan góða, hann hefði ekki
hugsað sér að trufla hana. Auk þess
þui'fti hann að fara út og taka mynd-
ir. Hann kom seint heim og var með
höfuðverk. Ég held nú bara að hann
hafi borðað eitthvað sem hann þoldi
ekki. Þess vegna fór ég inn til Júlíu
og spurði hana, hvort henni fyndist
ekki, að við ættum að ná í lækni.
Hún kom inn í stofuni og horfði
dálitla stund á pabba, sem hafði lagt
sig á dívaninn og sagði svo, að það
væri víst ekki nauðsynlegt. Svo fór
hún fram í eldhús og sótti blautt
handklæði og lagði það á ennið á
pabba. Hann tautaði að hún væri
engill og kallaði haná Rut. Mamma
mín hét Rut.
Daginn eftir var pabbi ósköp nið-
urdreginn. Það, sem hann hafði borð-
að í gær hafði kostað alla pening-
ana, sem Júlía borgaði fyrir hei'-
bergið, svo að ég varð að fara til
grænmetissalans og fá rófur út í
reikning. Hann sagði að nú væri það
í síðasta skiptið og hann sagðist
heimta að vita, hvernig pabbi hefði
náð sér í peninga fyrir fjórar viski-
flöskur, sem hann hafði séð hann
með.
Ég hugsa að flöskurnar hans pabba
heiti viskí. Ég sagði að pabbi myndi
ábyggilega borga, þegar hann væri
búinn að taka mynd, ef það kostaði
ekki meira en 50 prósent. Kaupmað-
urinn glotti og sagði að hann vildi fá
reikninginn borgaðan með 100 prós-
entum og þá sagði ég að hann yrði
að bíða, þangað til pabbi hefði selt
tvær myndir. Grænmetissalinn klapp-
aði mér á kinnina og sagði að ég
væri indæl, lítil stúlka og það væri
synd og skömm að pabbi væri að
fara i hundana, eftir að mamma dó.
Ég vildi óska að fullorðna fólkið
léti hárið á mér í friði.
Þegar við borum búin að borða fór
pabbi með myndavélina sina og ég
þvoði upp. Júlía kom heim og hjálp-
aði mér og svo sagði hún að við
skyldum taka vel til fyrst við værum
byrjaðar og svo þvoðum við öll gólf-
in og settum bón á þau á eftir svo
að þau glönsuðu, eins og hjá mömmu
í gamla daga. Júlía opnaði alla
glugga og tók niður gardínurnar og
þvoði þæi'. Hún sagði að allt húsið
Ivktaði, en það fann ég nú ekki.
Þegar pabbi kom heim vorum við
búnar að setja gardínurnar upp aftur
og ég fór næstum að skæla, því að
mér datt allt í einu mamma í hug.
Stofan var fin og hrein alveg eins
og þegar hún var hjá okkur. Pabba
virtist finnast það líka, því að hann
stóð kyrr dálitla stund og horfði um,
og var á svipinn eins og í gamla
daga, þegai' hann kom úr ferðalög-
unum.
Hann hafði tekið nokkrar myridir
og ég var send niðui' til bakarans
eftir smjörköku og svo drukkum við
öll þrjú kaffi í stofunni.
Eftir þetta gekk allt vel nokkuð
lengi. Við drukkum alltaf saman
kaffi á kvöldin og Júlía setti blóm
í gluggakisturnar og pabbi settist
næstum aldrei í hægindastólinn með
flöskurnar sínar. En stundum kom
hann heim og hafði þá borðað eitt-
hvað sem hann þoldi ekki. Mér fannst
það leiðinlegt, því að þá leit hann svo
skringilega út. Júlía hjálpaði mér
næstum alltaf að leggja handklæði
á ennið á honum, en venjulega var
hún reið á svipinn, og það fannst mér
óréttlátt, því að ekki gat pabbi gert
að því, þótt hann yrði veikur.
Þegar pabbi hafði verið svona veik-
ur rifust þau Júlía alltaf daginn eft-
ir. En til allrar hamingju endaði það
alltaf með því að þau urðu góðir
vinir aftur og svo fórum við öll þrjú
í bíó eða eitthvað annað. Eitt kvöldið
sátu pabbi og Júlía í sófanum og
töluðu lágt saman. Ég sat á gólfinu
og las í bók, sem Júlia hafði gefið
mér.
,,Ég get ekki svarað því ennþá,“
sagði Júlía allt í einu og hún var
voðalega undarleg í málrómnum. Ég
hef keppzt af öllum mætti við að
ná takmarki mínu. Eftir mánuð fer
ég í próf og það hefur alltaf verið
ætlunin að ég verði bókavörður. Get-
ui' þú boðið mér eitthvað sem er
meira virði?
Það var furðulegt, hugsaði ég, að
nú vildi hún verða bókavörður fyrst
hún hafði alltaf sagt að hún væri
kandmagi. En kannski hafði hún
skipt um skoðun. Mig langaði einu
sinni til að verða hjúkunarkona, en
þegar mamma varð veik vissi ég að
ég myndi ekki geta það, því að ég
fór alltaf að skæla og það mega
hjúkrunakonur ekki gera. Þær verða
alltaf að vera brosandi, annars batn-
ar sjúklingunum ekki. Og nú lang-
ar mig að verða eitthvað annað.
Pabbi sat kyrr og leit út eins og
hún hefði lamið hann með einhverju
þungu. „Nei,“ sagði hann. „Ég er
víst enginn draumaprins í augum
ungrar stúlku.“ Mér heyrðist hann
vera bæði reiður og soi'gbitinn.
,Það er þér sjálfum að kenna,“
sagði Júlía. „Þú er einn af beztu
blaðaljósmyndurum í landinu. Þú
tekur myndir, sem skipa þér í
fremstu í'öð. Og hvað gerirðu
svo ? Þú drekkur frá þér allt
vit. Þú vanrækir barnið þitt og dreg-
ur hana með þér ofan í göturæsið.
Framhald á bls. 13.
IFalleg smásaga eftir |
ELLINOR ÖBERG j
6
VIKAN