Vikan - 03.07.1958, Blaðsíða 10

/
Tvítug hjúkrunarkona var dæmd
í fangelsi fyrir nokkru í London fyr-
ir sjálfsmorðstilraun. Hafði hún
fundist í símaklefa á götum borgar-
iunar, særð af hnífstungu. Hér fer á
eftir saga hennar, sögð af henni
sjálfri [>ar sem hún skýrir frá því
hvað hafi leitt hana Jii þess að stiga
þessi öriagaríku spor.
ÞAÐ er erfitt að deyja en auðvelt
að lenda á glapstigum. Þó ég
sé ekki nema tvítug hefur mér lærst
það. Síðastliðin tvö ár hef ég þrisvar
reynt að svipta mig lífi. 1 öll skiptin
var það vegna óhamingju í ástamál-
um. 1 öll skiptin mistókst mér og var
bjargað frá dauða með naumindum.
3£g hef hugsað ráð mitt í fangels-
inu og komist að þeirri niðurstöðu
að mér er sjálfri um að kenna.
Þær hljóta að vera margar stúlk-
urar í London sem gætu lent í sömu
raunum og ég aðeins vegna þess að
Sönn frásögn enskrar
stúlku af ástarógæfu
þær hafa leiðst út í ævintýri af
skemmtanaþrá og ástarlöngun. Nú
geri ég mér ljóst að ég hagaði mér
heimskulega. Ég vona að saga mín
megi verða öðrum ungum stúlkum til
viðvörunar. Þá mun þeim ef til vill
skiljast að ást og hamingja eru ekki
hlutir sem hægt er að kaupa vægu
verði eins og hverja aðra vöru.
En sú var mín skoðun áður fyrr.
Það var skoðun mín þegar ég hitti
fyrsta piltinn sem ég varð ástfang-
in af, þann fyrsta sem varð elskhugi
minn. Ég var 17 ára þá. Fólk, og þó
sérstaklega piltar, töldu mig fallega.
Ég er græneyg og dökkhærð.
JACKEY BROWN
Mörgum árum áður hafði ég misst
móður mína, einmitt á þvi aldurs-
skeiði þegar lítil telpa þarfnast móð-
ur sinnar mest. Ég átti ekki heldur
að búa við öruggt heimilislíf þegar
ég var barn.
Faðir minn sem var bóndi í Jersy
skildi við móður rnína þegar ég var
í barnæsku. Um heimilislíf var ekki
að ræða eftir það.
tók ég saman hafurtask mitt eftir
heiftai'lega deilu við yfirhjúkrunar-
konuna og fór í burtu.
Ég fór heim til Jersy en var ekki
lengi á bænum. Ég hafði fengið nasa-
sjón af frelsinu og vildi lifa mínu
eigin lifi. Ég fékk vinnu í matsölu
og leigði mér íbúð..
Áður en langt um leið var ég orð-
in skuldum vafin. Ég fór að taka fé
Ég reyndi þrisvar aö
fremja sjálfsmorð
Ég hafði farið að heiman i Jersy
og farið á hjúkrunarkvennaskóla i
Oxfordshire. Inntökuprófinu lauk ég
með svo mikilli prýði að ég fékk
leyfi til að verða hjúkrunarkona áður
en ég hafði aldur til. Ég hafði stund-
að hjúkrunarstörf i 18 mánuði þegar
ég hitti Jimmy.
Hann var hávaxinn, bláeygur og
skæreygur, með ljóst stuttklippt hár.
Hann virtist afar laglegur í bláum
flugmannabúningi og talaði með
Suðumkjahreim. Hann var Banda-
ríkjamaður.
Næstu daga hittumst við eins oft
og hægt vai' að koma því við. Ég
var afar sæl og hamingjusöm. Ég
trúði því að ég væri ástfangin.
Ég þai-fnaðist ástar. Ef til vill er
ástarþrá mín eina afsökunin fyrir því
að kasta mér í faðm fyrsta mannsins
sem varð á vegi minurn.
IFTIR hálfan mánuð vorum við
Jimmy trúlofuð. Hann gaf
mér snyrtiáhöld í trúlofunargjöf. Ég
gaf honum skoskan rýting í slíðri.
Þegar ég hugsa um þá gjöf mina,
fer hrollur um mig, því það var
samskonar hnífur sem ég keypti fyr-
ir þrem vikum til að svipta mig lífi.
Ég skrifaði föður mínum og sagði
honum frá Jimmy. Hann mótmælti
trúlofuriinni. Hann kom til min og
sagði að ég væri alltof ung til að
giftast.
Ég hugleiði stundum hvað hefði
gerst ef ég hefði framkvæmt það
sem mig langaði til en hafði ekki
kjark til: að hlaupast á brott með
Jinxmy. En kaus þann kostinn að
slíta trúlofuninni að hlýða föður mín-
um.
En eftir þetta gat ég ekki haft
hugann við starf mitt. Dag nokkui'n
að láni. Ég varð taugaóstyrk og ég
bætti að borða nægju mína — og ég
fór að drekka. Þegar ég varð and-
vaka fór ég að taka svefntöflur.
Þá varð Ray á vegi minum og það
tók að birta í lífinu. Hann var 23 ára
að aldri. Hann var afar svipaður
Jimmy, hávaxinn, Ijóshærður og blá-
eygur.
Við hittumst í húsi vinar mins og
Ray bauð mér í ökuferð í fallegum
rauðmáluðum sportbíl sem hann átti.
Við lifðum i vímu við glaum og
gleði og ég kærði mig kollótta þótt
skuldirnar ykust. Það var ekki fyrr
en mig fór að gruna að ást Rays í
minn garð væri farinn að dofna að
ég fór að hugsa mitt ráð, og hafa
áhyggjur af breytni rninni.
Ég . heyrði það utan að mér að
hann ætti vingott við fleiri stúlkur
en mig. Ég vai-ð kvíðin og þunglynd
og dag nokkui’n er ég hafði beðið
eftir honum lengi og hann lét ekki
sjá sig, var mér nóg boðið.
Allan þann dag var ég ein míns
liðs og leið illa. Um áttaleytið fór ég
inn í svefnherbei'gi mitt. Þar geymdi
ég glas af svefntöflum. Það var ætl-
un mín að taka eina til þess að geta
sofnað en skyndilega datt mér i hug
að gleypa þær allar, 27 að tölu. Það
virtist auðveld og greið leið út úr ó-
göngunum.
Ég bjó ennþá yfir nægjanlegu stolti
til þess að vilja láta líta svo út sem
um slys væri að ræða, svo ég fór
niður í fjöru, gleypti allar töflurnar
og beið eftir að flæddi. Ég vonaðist
eftir að menn mundu halda að ég
hefði drukknað.
Ég raknaði við i sjúkrahúsi. Tveir
ferðamenn höfðu fundið mig á
ströndinni. Mér var bjargað frá
dauða og í fyrstu virtist það hafa
orðið mér til happs því Ray sneri til
mín á ný.
En þremur mánuðum seinna
reyndi ég enn að fremja sjálfsmoi'ð,
í þetta sinn næstum því í augsýn
mannsins sem ég elskaði. Nóttina
eftir afmælisdaginn sinn hafði hann
horfið á braut með einhverri annari
stúlku og ég keypti mér öskju af
rakvélablöðum. Ég gekk fram á
hami'a sem slúttu yfir fjöi-usandinn.
Ég sá hann fyrir neðan hamrana
með dökkhæi'ðri stúlku. Ég sá þau
rísa á fætur og stefna í áttina að
bilnum hans. Ég hjálpaði honum að
pússa bílinn um moi'guninn. Mér var _
því nóg boðið. Ég tók mér rakvéla-
blaðið í hönd og skar mig í úlnlið-
inn. Ég lá þai' á klettasnös og horfði
yfir hafið með augun full af tárum,
beið þess að lífi rnínu yrði lokið. Þá
heyrði ég einhvei'n kalla nafn mitt.
Mig langaði ekki til að láta bjarga
mér frá dauðum í annað sinn. Ég
skreiddist á fætur og hljóp í áttina
af hamrabrúninni en var gripin áður
en ég gæti kastað mér fram af.
Enn þá einu sinni varð ég að
horfast í augu við lífið. Ég gerði
mitt bezta. Ég reyndi að hætta
drykkjuskapnum og skemmtanalíf-
ir.u. Ég fór til London og fékk stöðu
þar sem hjúkrunai’kona. För mín til
London var ef til vill það heimsku-
legasta sem ég gat látið mér detta í
hug.
Einu sinni í viku þegar ég átti
frí, fór ég inn í miðborgina. Ég var
einmana. Enn þá reyndi ég að öðlast
ást á ódýran hátt. Ég eignaðist
,,vini,“ sem voru þannig inni'ættir að
ég hefði fremur átt að forðast þá.
Einn þeirra bauð mér í næturklúbb í
Soho. Þar hitti ég síðasta elskhuga
minn.
IríG sat við barinn í klúbbnum og
-/ þjóraði — ég var þegar búinn
að drekka einum of mikið — þegar
maður gaf sig á tal við mig.
— Hver er kærastinn þinn?
Hann hafði fremur þægilega
dimma rödd. Ég sneri mér við. Við
hlið mér stóð ungur Ijóshærður mað-
ur.
— Ég á engan kærasta, svaraði ég.
— Hvernig litist þér á að verða
þriðja konan mín?
Ég hló við og þá bauð hann mér
upp. Meðan við dönsuðum þrýsti
hann vörunum að eyi'a mér og hvísl-
aði:
10
VIKAN