Vikan - 03.07.1958, Blaðsíða 13
sinn þurrausinn, tómur. Hann þráði hvíld, raunveruleika án skugga og
flækju, hann þráði að geta flúið inn í saklausan draumaheim.
Hann fann að hann var sárþyrstur.
Thursday slökkti á ljósinu við dyrnar og skellti í lás. Hann varð að
skella hurðinni tvisvar, áður en hún lókaðist. Hann sneri baki við myrku
húsinu og sá manni begða fyrir á tröppunum. Það var Les Clipin.
Stóri maðurinn ýtti hvítum hattinum aftur á hnakka og vaggaði sér
fam og aftur og virti manninn fyrir sér. „Hvað eruð þér að snuðra hérna,
Thursday?“
Thursday andvarpaði. „Ég hef eins mikinn rétt til þess og þér, Giplin —
ef til vill meiri.“
Les Gilpin reyndi skyndilega að verja sig. ,,Ég kom til þess að vita
hvernig frú Mace liði. Mér finnst ég bera ábyrgð á henni, þegar maður
hennar er ekki heima.“
„Einmitt það?“
„Já,“ sagði ljóshærði maðurinn þurr í bragði. „Hvað meinið þér annars
með þessari athugasemd?"
„Það er undir yður komið, Giplin. Georgia er háttuð — hún hefur átt í
hörðu við lögregluna.“
Þurfið ekki að segja mér það. Ég keyrði hana tvisvar sinnum fram og
aftur.
„Það er fallega gert af yður að vera svona hjálpsamur."
Gilpin sló á tvíhnepptan jakka sinn nálægt mittinu. „Kona — ein — í
svona vandræðum —• þarfnast þeirrar hjálpar, sem vinir hennar geta látið
í té. Ég býst við að þér hafið heyrt að þeir geta ekki fundið Mace?“
„Jamm. Það er margt, sem þeir geta ekk ifundið."
Hvíti hatturinn hreyfðist til og frá í rökkrinu. „Ég er áhyggjufullur,
Thursday, skal ég segja yður.“ Hann hikaði. „Og hún er þannig kona,
að mann langar til þess að sjá um. Mér hefur alltaf þótt það leitt að
Homer skyldi hafa kynnzt henni áður en ég. Sígarettu?"
Thursday tók sígarettuna þegjandi. I skininu frá eldspýtunni leit
Gilpin á hann forvitnislega. „Það er slæmt að vera ekki með hatt í
þessu veðri."
„Það er líka slæmt að vera með hvítan hatt í þessu veðri.“
Gilpin brosti sínu bezta sölumannsbrosi. „Það er gott vörumerki, Thurs-
day. Fólkið man betur eftir hattinum en nafninu." Hann þagnaði eins og
hann væri að leita að einhvei'ju blátt áfram til þess að segja. „Georgia
þarf á hjálp að halda. Satt að segja hef ég aldrei getað treyst þessari
lögreglu hérna verulega."
„Clapp er ágætis maður. En allir opinberii' starfsmenn fá ekki að
njóta sín.“
„Það er það, sem ég meina. Þeir eru ef til vill allir af vilja gerðir,
en það rennur alla út i skrifstofumennsku. Og þetta eru ekki þeirra
persónulegu áhugamál."
„Hvað eruð þér að reyna að gefa í skyn?“
Það glampaði á tennur Gilpins. „Nú — það er einhvern veginn þannig.
Allir hafa persónuleg áhugamál, meina ég. Fjármál eiga ekki að hafa nein
áhrif á rannsóknina."
„Hvað meinið þér?“
„Maðurnin verður að kafa til botns. Það væri leiðinlegt ef það yrði að
hætta að rannska þetta mál, vegna þess að þið fáið ekki styrk.“ Gilpin
glotti skyndilega og vingjarnlega. „Mig langar til þess að vera viss um
að þér haldið þessu áfram, Thursday. Mig langar til þess að — ja —
styrkja yður. Til þess að vera viss um að þér haldið áfram.“
Það heyrðist ekki í regninu, þegar það lamdi götuna. Thursday gróf
neglurnar inn í lófana. „Ég held áfram, en þakka yður samt fyrir,“ sagði
hann kuldalega. „Tommy er sonur minn."
Hvít ljóssúla skein skyndilega frá tröppunum. Bak við hana sagði
rödd: „Hvað viljið þið hingað, herrar mínir?"
Stóri maðurinn sneri glotti sínu að röddinni. „Ég heiti Lester Gilpin,
vinur frú Mace.“
Ljósgeislinn hreyfðist lítillega og röddin sagði: „Og þér munuð vera
Thursday, ekki satt “
„Jú. Eruð þér einn af mönnum Clapps?"
Það slökknaði á ljósinu. Maðui' í regnfrakka sifóð á stígnum fyrii'
framan læknastofuna og leit til þeirra. „Nei. Ég heiti Barnes —• frá héraðs-
lögmanninum. Ég var rétt að fylgjast með.“
„ThUrsday og ég látum okkur annt um velferð •—“ byrjaði Gilpin
mjúklega.
„Já, já. Ég skrifaði i bókina mína athugasemd um það að þið hafið
farið klukkanátta fjörutiu og þrjú. Og klukkan er átta fjörutíu og þrjú,
herrar mlnir." Maðurinn horfði á þá með velþóknun þar sem þeir gengu
að í'jómalitaða bílnum við gangstéttina.
Gilpin spurði: „Á ég að keyra yður eitthvað, Thursday? Ég er ekki
viss um að ég hafi fengið endanlegt svar við tilboði mínu.“
Leynilögreglumaðurinn granni þuri'kaði regnið af enni sínu. „Jú. Ég
held áfram óstyrkur. Og óbundinn.“
Hann gekk að strætisvagna-biðskýlinu. Bifreið ók hægt niður Linwood-
stræti. Hún hægði á sér móts við Mace-Elder læknastofuna, og hann sá
að það var Dodge ’46. Framrúðan vai' opin og maður leit út um gluggann.
Thursday starði gegnum þokuna. Hann var að leita að klunnalegu andliti
og leðurjakka. Myrkrið og regnið yfii'buguðu augu hans. Stuttu neðar
stanzaði bifreiðin og ljósin slokknuðu.
Max Thursday gekk aftur að rjómalitaða bílnum og opnaði hurðina.
Hann brosti til Gilpins. „Ég er að hugsa um að þiggja boðið. Það er
leiðinlegt að vera úti í þessu veðri."
Framhald í nœsta btaði.
Ég, pabbi minn og Júlía
Framhald af blaösíðu 6.
Og nú viltu draga mig þangað líka.“
Pabbi sagði ekkert, en ég sagði
Júlíu að pabbi og ég hefðum bara
staðið í göturæsinu til að ná
myndinni af stúlkunni á hjólinu, og
þá fór Júlía að gráta og fór inní her-
bergið sitt og pabbi fór út, skellti
á eftir sér hurðinni og gleymdi
myndavélinni.
Þegar hann kom heim varð ég að
leggja einsömul handklæði á ennið á
honum, því að Júlía var farin. Ég
var söfnuð og vaknaði, þegar pabbi
kom og það var dimmt og Júlía
var farin.
Hún hafði málað skilti þar sem
stóð „Herbergi til leigu" og sett það
í gluggann. Pabbi tók það, þegar
hann sá það. Hann sagði ekkert og
það liðu margir dagar og hann sagði
eiginlega aldrei neitt.
Hann tók margar myndir og hætti
að vinna á skrifstofunni og fékk
stöðu við blað, þar sem hann sagð-
ist fá 100 prósent. Ég sagði honum,
að þá yrðum við víst að borga græn-
metissalanum.
„Byrjar þú nú lika,“ sagði hann.
En hann fór samt og borgaði. Ég
fékk líka nýjan kjól og við fengum
ný húsgögn, en samt var ekki nærri
eins fallegt hjá okkur og þegar Júlía
var líka.
Ég fékk lykil til að hafa í bandi
um hálsinn og fyrst fannst mér það
ágætt að geta gengið út og inn eins
og ég vildi, en svo fór mér að finn-
ast leiðinlegt að vera alltaf ein
heima, sérstaklega þegar það var
dimmt og ég lá í rúminu og hlustaði
eftir fótataki á tröppunum, en aldrei
kom pabbi. Hann kom ekki fyrr en
ég var sofnuð og stundum hafði
hann borðað eitthvað, sem hann þoldi
ekki ég sagði honum, að hann
yrði að passa sig betur. Þá sagði hann
að það skipti víst engu máli, því
að hann væri bara gamalt hró sem
ekki dygði til neins. Þá fór ég að
skæla og hann varð sorgbitinn og
sagði að hann ætti að skammast
sín. Hann hefði þó mig og hann
skyldi víst gæta sín. Svo gekk allt
vel lengi en einstöku sinnum borðaði
hann einhvern óhollan mat.
Einn daginn borðaði ég sjálf víst
eitthvað óhollt. Mér varð illt alls-
staðar og kastaði upp. Ég flýtti mér
í rúmið og mér fannst að nú þyrfti
ég sannarlega að fá kalt handklæði
á ennið og svo fór ég að kalla á
Júlíu. Það heyrði hún auðvitað ekki
en ég hugsaði ekki út í það. En ein-
hver hlýtur að hafa heyrt til mín og
sent eftir henni, því að hún sat allt
i einu á rúmstokknum, og svo sofnaði
ég. Hún sat þar ennþá, þegar ég
vaknaði, en hún var komin í annan
kjól. Hún sagði að ég væri búin að
vera lengi veik, en nú skyldi ég flýta
mér að verða frísk aftur. Ég flýtti
mér samt alls ekki, því að ég hugs-
aði með mér að þegar mér væri
batnað myndi Júlía fara aftur og ég
vildi svo gjarnan hafa hana hjá okk-
ur.
En loksins var ég orðin nógu frisk
til að fara á fætur og koma inn í
stofu. Hún var aftur orðin hrein og
fín og miklu fallegri en áður. Við
vorum líka búin að fá nýjar gardin-
ur, en Júlia virtist ekkert glöð.
Hún var alveg hætt að brosa.
„Þú ætlar ekkert að fara, þótt ég
sé orðin frísk, Júlia," sagði ég. „Viltu
ekki bara vera kyrr hjá okkur?" En
hún sagðist ekki vita það enn.
Skömmu seinna kom pabbi heim.
Hann söng í forstofunni. Það hljóm-
aði ekki fallega, því að pabbi syngur
afskaplega falskt, en mér finnst allt-
af gaman þegar hann syngur, því aö
þá er hann glaður. En Júlíu fannst
ekkert gaman, því að hún spurði
pabba reiðilega, hvort hann hefðí
ekki hugsað sér að reyna að verða
fullorðinn.
Þetta fannst mér nú kjánalegt, því
að Júlía er litil stúlka, þó að hún
sé 24 ára og pabbi er miklu stærri
er> hún. En pabbi varð ekkert reiður.
Hann var svona glaður af því að
hann átti að fara til Parísar fyrir
blaðið, sagði hann.
Daginn eftir fór hann. Ég bað Júliu
að vera hjá mér, þangað til han:>
kæmi aftur og hún sagði að ég gæti
víst skilið að hún vildi það. En mér
finnst ekkert auðvelt að skilja það.
Maður getur aldrei áttað sig á full-
orðna fólkinu, sérstaklega ekki á
pabba og Júlíu. Eitt augnablikið ríf-
ast þau, svo að húsið skelfur og
augnabliki eftir stendur Júlía á tán-
um og kyssir pabba. Og svo segja
þau að maður geti víst skilið . . .
Við skemmtum okkur ljómandi
meðan pabbi var i París. En samt
hlakkaði ég til að fá hann aftur.
Stundum fannst mér Júlía hlakka
til þess líka, því að hún var alltaf
að laga til og undirbúa allt og við
fengum báðar nýja kjóla, sem voru
alveg eins. Við fengum líka hvíta
skó, en Júlíu skór voru með háum
hælurn og ég hugsaði með mér að nú
þyrfti hún ekki að standa á tánum,
þegar hún kyssti pabba, en það þurfti
hún nú samt. Það sá ég þegar lestin
var komin.
Pabbi leit á Júlíu og svo á mig og
hann brosti til okkar beggja, en mest
til Júlíu: Þýðir þetta að þú . . . Han»
talaði eins og hann væri með eplí
i munninum. Júlía sagði að það væri
undii' ýmsu komið. En hún sagði ekki
hvað væri undir ýmsu komið, svo
að ég var engu nær.
Við vorum búnar að leggja á borð-
ir áður en við fórum að sækja pabba
og maturinn var alveg til. Júlía hafði
séð um hann. Ég fékk appelsín og
pabbi og Júlía líka. Pabbi leit á flösk-
urnar og roðnaði og spurði hvort
hann ætti ekki líka að fá rör eins og
ég-
Ég ætlaði einmitt að fara að bjóða
honum mitt þegar Júlía sagði: Nei,
en þú mátt fá þetta í staðinn. Hún
tók pillu upp úr vasanum og
rétti pabba hana þó að hann hefði
engan höfuðverk.
En kannski hafði hann samt verk.
Að minnsta kosti varð hann á svip-
inn eins og hann kenndi einhvers-
staðar til. „Segðu mér,“ sagði hann.
„Ertu orðin bandvitlaus ?“
„Nei,“ sagði Júlía. „Ég hef bara
uppgötvað hvernig við eigum að fara
að.“
„Ekki að tala um,“ sagði pabbi og
•fór að leita í vösum sínum. „Bitten,"
sagði hann, „skrepptu út og kauptu
. . .“ Hann komst ekki lengra, því
að Júlía stóð á fætur og gekk inn í
herbergið og við sáum að hún setti
Framli. á bls. H.
yikan
13