Vikan - 10.07.1958, Side 4

8KLGGAR
FORTÍÐARIIMNAR
EFTIR RENÉE SHANN
F o r s a g a : NAN SMITH er einkaritari Sir Reginalds AVadebridge
á Highland Hall. Hún er hamingjusöm þar, en minningar fortiðar-
innar varpa skugga á gleði hennar. Hún elskar á laun soninn Sl-
MON. Aðrir á Highiand Hall eru Lady Wadebridge, dæturnar PA-
MELA og STELLA. Ennfremur iítil dóttir Stellu, Jenný. Stella
vili skilja við mann sinn. Símon skrifar foreldrum sínum og til-
kynnir komu sina og unnustu sinnar til Highland Hall.
AÐ hefurðu sagt áðui'. Augu Nans skutu gneistum. Ó, Pollý
hvað er það eiginlega sem þú ert að gera? Þú veizt eins
vel og ég að þú vllit bara hafa karlmann þangað til þú
hefur fengið það sem þú vilt, þá breytist þú. Hvers vegna
þurftirðu einmitt að veljg Simon?
— Kannski hefur einhver innri rödd hvíslað því að mér að þú vildir fá
hann. Mig hefur alltaf langað í það sem þú áttir, Nan ekki satt? Alveg
síðan við vorum börn.
— Jú, og alltaf fékkstu það. En í þetta skipti vissirðu ekki, að ég var
hrifin af honum.
— Það er satt. Einkennileg tilviljun.
— Það er hræðileg tilviljun. Ef ég vissi að þú myndir gera hann ham-
ingjusaman, myndi ég ekki taka þessu svona.
— Það er naumast þú ert hátíðleg. Ég geri hann hamingjusaman. Ham-
ingjusamari en þú, gætir nokkru sinni gert, ef þú hefðir nokkra möguleika.
— Þú getur ekki gert neinn hamingjusaman. Þú ert alltof eigingjörn.
— Hvernig dirfist þú að dæma mig?
— Ég ætti ef til vill ekki að gera það. En ég þekki þig of vel. Og þín
vegna hef ég orðið að þola mikið. Það veitir mér rétt til að segja mitt
álit á þér.
— Æ, góða hættu þessu rausi.
— Ég ætla líka að hætta. Ég vil bara endurtaka það sem ég sagði, að
ég skal gera allt sem í mínu valdi stendur til að koma í veg fyrir
hjónaband ykkar Símonar.
— Því miður fyrir þig, mín kæra, hef ég öll trompin. Þú getur ekkert
gert.
— Ég er ekki viss um það. Ef Símon vissi meira um þig . . .
— Ó, hjálpi oss, maður skyldi halda að ég væri glæpamaður.
— Siðferðilega séð ertu það.
— Þú ert bjáni.
Nan roánaði. Hún gekk í áttina til dyra.
— Ef þú segir Símoni eitthvað um mig, sagði Pollý, siial ég neita öllu
og sverja að ég hafi aldrei séð þig og þú reynir bara að spilla á milli okkar,
vegna þess að þú sért afbrýðissöm.
— Þú gleymir myndunum.
— O, ég sé um það. Ég segi að ég eigi tvíburasystui'. Og leyfðu mér að
skjóta einu inni. Það verður ekki til mikillar hjálpar fyrir þig sjálfa, ef þú
reynir að spilla milli okkar. Hann fær áreiðanlega ekki háar hugmyndir um
þig ef þú reynir það. Og er það ekki eðlilegt?
Nan opnaði dyrnar. Hún hafði sagt það sem hún liafði ætlað að segja.
Þegar hún var komin út úr herberginu og stóð fyrir utan heyrði hún Pollý
raula lagstúf. Svo heyrði hún hana kalla til Símonar, sem var úti í garð-
inum.
— Ég kem eftir augnablik, elskan.
— Flýttu þér nú. Mig langar í gönguferð.
Nan hljóp út um bakdyrnar. Hún ætlaði líka að fá sér gönguferð.
Ferskt loft myndi hressa hana og styrkja. Hvað átti hún að gera? Átti
hún að fara til Sir Reginalds og segja að hún yrði því miður að
fara? Eða átti hún að vera kyrr og sjá Símon snúast í kringum
Pollý? Hún var viss um að hún myndi gera hann óhamingjusaman. Hann
myndi kannski ekki finna alveg strax, hvernig hin rétta Polly var, en hann
fyndi það fyrr eða síðar. Hún óskaði aðeins að Pollý myndi ekki særa
eins viðbjóðslega og hún hafði sært John.
IV. KAFLI.
Einn dagur ieið áf öðrum. Nan var önnum kaíin við vinnu sína eins og
venjulega. Öðru hverju hvarflaði að henni að fara. Að sjá Símon svona ást-
fanginn af Poilý var meira en hún afbar. En hún fann að samt gat hún ekki
farið. Enn verra yrði að sjá hann aldrei.
Hún gaf Pallý gætur í laumi, og sá að hún gerði allt til að vinna hylli
fjölskyldunnar. Með nokkurri ánægju fylgdist Nan með því að það virtist
ætla að ganga seint. Hún var viss um að engu þeirra féll hún í geð. Allra
sízt móður Símonar. Og milli Lady Wadebridge og sonar hennar ríkti mikil
ástúð og einlægni. Þó að móðirin myndi hafa neitað að hún tæki eitt barna
sinna fram yfir annað var Nan viss um, að Símon var henni kærastur.
Nan var sjaldan ein með Símoni nú orðið. Pollý sá um það. Ef Símon
kom inn á skrifstofuna til Nan kom Pollý alltaf rétt á eftir þangað. Pollý
var köld í viðmóti við Nan.
Trúlofunin var birt i „The Times.“ Pollý hafði sannarlega fengið það
sem hún vildi, hugsaði Nan með sting i hjarta. Ungfrú Pollý Tessdale,
einkadóttir látinna foreldra Hr. og frú Teesdale. Nan hugleiddi hversu undr-,
andi foreldrar hennar hefðu orðið ef þau vissu, að trúlofun dóttur þeirra
kom í The Times. Myndir af henni og Símoni voru í öllum samkvæmisdálk-
unum. Hin fagra Pollý Teesdale . . .
Dag nokkurn sagði Stella við Nan: Finnst þér Pollý vera falleg?
— Já, finnst þér það ekki ?
— Nei. Ekki sérstaklega. Það hlýtur að vera vegna þess að mér geðjast
ekki að þessari tegund kvenna. En það eru margir sem geðjast að
þeim. Hvaða mánaðardagur er í dag, Nan?
— Fimmtándi september.
— Þá fer Jenný í skólann eftir viku. Getur þú ekki komið með okkur?
■— Auðvitað, ef þú kærir þig um. Ég hélt að móðir þín færi með.
— Hún vill það gjarnan, en mér finnst hún ætti ekki að koma. Ég sagði
henni það.
— Hamingjan góða, varð hún ekki sár?
— Dálítið. En ég vil heldur að þú komir með. Og ef Jenný verður erfið . . .
— Ég held ekki að hún vei'ði það.
■ — Ég yrði ekkert hissa. Hún er ekki sérlega ánægð með það að fara
í skólann.
Mér til stórrar furðu hef ég uppgötvað að ég er það heldur ekki. Hún er
oft þreytandi og óþæg, en hún er sæt og indæl samt.
Nan brosti.
— Hún er lítið krútt. Ég mun sakna hennar.
Stella kveikti sér í sígarettu. Nan hélt áfram að fara ýfir morgunpóst-
inn. Stella hélt áfram.
— Þegar hún er farin fer ég líka.
— Hvert? spurði Nan.
Stella sneri sér að henni.
— Ég veit það satt að segja ekki enn. Ég vildi helzt fá mér stöðu í
London. Það versta er að ég hef enga sérmenntun. Það er slæmt að vera
dóttir ríks manns.
— Ég hef oft haldið, að það hlyti að vera þægilegt, sagði Nan.
Ágætt að sleppa við að þurfa að vinna fyrir sér.
— Ég er ekki þannig. Ég kæri mig ekki um að ganga iðjulaus. Ég er
ekki eins löt og flestir halda.
Nan leit á hana.
— Þú ert þá ákveðin í að fara ekki aftur til mannsins þíns?
— Já. Þú tókst á móti skeyti fi'á honum. Manstu ekki eftir því ?
— Jú, ég man eftir því. Hann bað þig að hugsa þig betur um.
— Satt er það. Ég get ekki farið aftur. Stella varð hörkuleg á svip. Ég
hataði að vera þar. Loftslagið er hræðilegt. Þú getur ekki ímyndað þér
hvað það er viðbjóðslegt. Ég reyndi að tolla þar. En ef ég fer aftur . . .
4
VIKAN