Vikan - 10.07.1958, Page 11

ÞAÐ var á öld líkræningjanna eða
upprisumannanna, eins og þeir
voru kallaðir. Lík voru í háu verði á
þeim sjúkrahúsum þar sem læknis-
fræði var kennd. Tólf sterlingspund
voru greidd fyrir gott lík. Af þeim
sökum komst fljótlega á regluleg
verzlun með lílt og var þeirra ýmist
aflað á fátækraheimilum eða keypt
af syrgjandi ættingjum hins látna,
sem áttu ekki fyrir jarðarförinni.
Þar að auki grófu ræningjar lík upp
úr kirkjugörðum og seldu.
Pyrri aðferðirnar tvær voru lög-
legar að meira eða minna leyti en sú
þriðja var gagnstæð lögum, þó ekki
væri talinn alvarlegur glæpur að
grafa upp lík. Þó vakti það hneyksl-
un almennings.
En það voru til skálkar sem
gerðu sér grein fyrir því að hægt
var að verða sér úti um lík, án þess
að þurfa að kaupa þau eða hafa fyr-
ir því að grafa þau upp. Öll fyrir-
höfn þeirra var sú að hafa uppi á
einhverjum ræfli á götunum, sem
enginn mundi sakna, tæla hann inn
í dimmt skot og gera út af við
hann. Þá var hægt að græða a. m.
k. 10 pund á skrokknum af honum.
1 raun og veru var þetta allt of
auðvelt, svo fremi að manngarmin-
um væri kálað á þann hátt að pró-
fessorarnir og læknarnir uppgötvuðu
ekki hina raunverulegu dánarorsök.
Það var mesti vandinn.
Þann 5. nóvember árði 1831 knúðu
tveir menn dyra hjá gæzlumanni
líkskurðarstofunnar við Kings
College-læknaskólann í Lundúnum
og spurðu hvort vantaði ekki lík.
Gæzlumaðurinn, William Hill, þekkti
rnennina, — John Bishop og James
May frá fornu fari sem líksölumenn
og hafði stofnunin oft ,,skipt“ við
þá fyrr.
Richard Partridge, læknakennari
við skólann, kom á vettvang og tókst
að koma verðinu úr 12 pundum niður
í 9 pund með því að prútta við þá
félaga. Þá hurfu þeir Bishop og May
á brott í því skyni að sækja „vör-
una.“ Þeir komu aftur þrem stund-
um seinna ásamt tveimur öðrum
mönnum, Thomas Williams og
Shield nokkrum. Þeir báru körfu á
milli sín.
1 körfunni var lík af dreng, vafið
tötrum. Á hirðuleysislegan og
grimmdarlegan hátt velti May líkinu
úr körfunni niður á gólf.
Gæzlumaður í líkskurðarherbergi
kallar ekki allt ömmu sína. En Hill
var á báðum áttum þegar hann sá
þetta lík og grunsemdir tóku að
bæra á sér í huga hans þótt hann
gæti ekki gert sér grein fyrir á-
stæðunni. En hann taldi rétt að kalla
á Partridge og vísaði mönnunum
fjórum inn í hliðarherbergi á meðan.
Partridge rannsakaði líkið gaum-
gæfilega og „tók að gruna margt"
eins og hann komst að orði við rétt-
arrannsóknina síðar. Hann grunaði
að ekki væri allt með felldu því and-
lit líksins var allmikið bólgið og
þrútið, augun blóðhlaupin en limir
undarlega stirðir og þó virtist stutt
síðan drengurinn hafði dáið.
Það var einnig skurður á vinstra
gagnauga og sýnilegt að blóð hafði
runnið úr sárinu, — en blóð rennur
ekki úr þeim sárum sem menn hljóta
cjtir að hjartað stöðvast.
Partrigde hagaði sér skynsamlega
og beitti töluverðum klókindum í
þessu vandamáli. Hann fór rakleitt
á lögreglustöðina í Bow Street og
sagði lögregluforingjunum frá grun-
semdum sínum.
Síðan flýtti hann sér sömu leið til
baka meðan safnað var saman lög-
regluþjónum til að taka að sér mál-
ið. Hann sagði mönnunum fjórum að
hann væri áfjáður að kaupa líkið á
9 pund en því miður hefði hann ekki
á sér nema 50 punda seðil og þeir
yrðu að bíða meðan hann fengi hon-
um skipt.
En mönnunum var ekkert um að
bíða. Meðan Partridge var fjarver-
andi hafði gæzlumaðurinn sem ekki
kunni að hafa taumhald á tungu
sinni, látið efasemdir sínar í ljósi, og
spurt sérstaklega nærgöngulla
spurninga um skurðinn á gagnaug-
anu.
1 fáfræði sinni um læknisfræðileg-
ar staðreyndir höfðu mennirnir reynt
ao útskýra málið á þann hátt að
sárið hefði orðið, þegar drengnum
var velt úr körfunni á gólfið. En
þeir óttuðust hinn augljósa efa
gæzlumannsins.
Hinsvegar voru 9 pund heilmiklir
peningai' og vel þess virði að bíða
eftir þeim, — og hver sem afstaða
gæzlumannsins var, hafði þeim virst
að Partridge grunaði ekki neitt og
væri mest umhugað um að ljúka við-
skiptunum.
Þessvegna biðu þeir þar til Rog-
ers lögregluforingi kom á vettvang
stundarfjórðungi seinna með flokk
manna, handtók þá fjóra og sakaði
þá um morð.
Krufning leiddi ’í ljós að drengur-
inn hafði ekki verið haldinn af nein-
um sjúkdómi og hafði verið alheil-
brigður þegar hann dó. Á líkinu
fannst engin áverki nema smáskein-
an á gagnauganu, sem alls ekki gat
hafa leitt til dauða drengsins.
Hér var sýnilega um morð að ræða
og þar sem likið hafði verið i hönd-
um fjögurra manna, og tveir af þeim
voru airæmdir líksölumenn, lá það
ljóst fyrir að þeir væru sekir um
morðið. Hinsvegar lá ekki fyrir
snefill af sönnunargögnum.
Sadler Thomas yfirlögregluforingi
ráðfærði sig við eina manninn sem,
gat gefið honum nauðsynlegar bend-
nigar. Það var Richard Mayne, yfir-
foringi í Borgarlögreglunni, sem þá
va'r nýlega stofnuð. Hann kunni góð
skil á lögum.
Mayne sýndi fram á að engin tök
væru á að höfða mál, nema fyrir
hendi væru sönnunargögn sem
mundu sannfæra kviðdóminn, ef lög-
reglan hefði engin sönnunargögn í
hendi yrðu þeir að láta fangana
lausa, jafnvel þótt hann væri per-
sónulega sannfærður um sekt þeirra.
Thomas fór aftur á fund foringj-
ans og hugleiddi málið. Hann komst
að raun um að ekki væri nema einn
hlutur sem leitt gæti til þess að sök-
in yrði uppvís.
1 dánarskýrslunni höfðu læknarn-
ii tekið það fram að tennur drengs-
ins vantaði, sýnilega rétt eftir dauða
hans. Fyrir þvi gat ekki legið nema
ein ástæða: tennur voru markaðs-
vörur, sem tannlæknar notuðu við
smíði gerfigóma.
Thomas fyrirskipaði því mönnum
síum að hafa uppi á þessum tönnum
og skömmu síðar komust þeir að þvi
að Bishop, Williams og May hefðu
setið saman að sumbli á veitingakrá
i Smithfield, sem var mikið stunduð
af líksölumönnum. Þar höfðu þeir
setið að drykkju daginn áður en þeir
reyndu að selja líkið í Kings College,
— og þar hafði May sést er hann
reyndi að hreinsa nokkrar tennur
sem hann hafði vafið í vasaklút
sinn.
Slóðin var síðan rakin til tann-
læknis í Newington, sem hafði keypt
tennurnar af May á 12 shillinga.
Ekki var þó hægt að staðfesta að um
sömu tennur væri að ræða.
Næsta stig málsins var það að
mönnum tókst að hafa uppi á því að
likið var af ítölskum dreng að nafni
Carlo Ferrari, sem var heimilsilaust
úrhralc og hafði haft ofurlitla vasa-
peninga upp úr því að sýna hvítar
mýs á götum úti. Það var einnig
staðfest að drengurinn hefði sést dag-
inn áður en reynt var að selja líkið
og var hann þá á rölti nálægt húsi
því sem þeir Bishop og Williams
bjuggu í. Hann hafði þá haft brúna
ullarhúfu á höfði.
Lögregluþjónn sem Higgins hét,
var sendur til að gera húsleit heima
hjá þeim. Higgins hafði ekki uppi á
neinu óvenjulegu og fann ekkert
nema „tól þau sem líksölumenn
nota.“ En það sannaði ekkert í mál-
inu.
Samt sem áður hélt Thomas áfram
rannsóknum sínum. Þremur föngum
var haldið í gæzluvarðhaldi, en þeim
fjórða, Shields, var sleppt úr haldi,
eftir að sannaðist að hann var að-
eins burðarkarl sem hinir höfðu
fengið til að hjálpa sér með körf-
una.
Higgins var sendur til að leita bet-
ur í húsi Bishops og í þetta sinn fann
hann buxur sem drengurinn hafði
átt. (Það er ekki gott að vita hvern-
ig honum hefur sést yfir þær í fyrstu
umferð). En buxurnar voru ataðar
blóði.
Þessi fundur örvaði Thomas til að
halda rannsókninni áfam en varð
einnig til þess að hann stóð frammi
fyrir nýju vandamáli. Á líki Carlos
Ferrari hafði einungis verið smá-
skeina á gagnauganu og læknar
lýstu því nú yfir að þess væri eng-
inn kostur að blóðið úr því sári
væri nægilegt til þess að ata út all-
ar buxurnar. Hvað komu þær málinu
við ? En hvernig stóð þá á blóðugum
drengjabuxum á heimili tveggja
manna sem voru líksölumenn og
meintir morðingjar?
Thomas fór sjálfur á stúfana og
rannsakaði hús Bishops og garðinn
í kringum það. Mikilvægasti hlutur-
ir.n sem hann fann var brún ullar-
húfa, svipuð þeirri og litli ítalski
drengurinn hafði átt. Þetta sannaði
að drengurinn hafði komið í hús
Bishops. Nú var tekið til við að
grafa í garðinum og þá kom i ljós
blár jakki, lítil skyrta, röndótt vesti
með blóðblettum á kraganum og
tvenn pör af drengjabuxum, gráar
og svartar.
Sú hryllilega staðreynd var nú
aeginum ljósari að hér Var ekki að-
eins um að ræða eitt morð, heldur
höðfu niargir drengir verið myrtir
og lik þeirra án alls efa seld lík-
skurðarstofnunum.
Við frekari rannsókn kom í ljós að
Williams hafði átt heima í næsta
húsi við Bishops áður en hann flutti
tii hans og þá var tekið til við að
grafa upp garðinn í kringum það
hús. Skelfing manna óx til muna
þegar fundust kvenmannsföt með
blóðblettum og skorin sundur að
framan líkast því sem konan hefði
verið svipt klæðum eftir dauðann.
Það tókst að sýa fram á að þessi
föt höfðu tilheyrt frú Pigborn,
fertugri ltonu, sem hafði horfið á
Framh. á bls. l!t
Það var aldrei spurt hvaðan
líkin voru fengin .
VIKAN
11