Vikan - 10.07.1958, Síða 13

fólkið
U nga
Magnús Jónsson
Framh. af bls. 10
huga að fara til Egyptalands og
kynna mér múhameðstrú og læra
arabísku. Ég legg stund á múham-
eðstrú með sérstöku tilliti til fjöl-
kvænisins. Ég- er afar hrifinn af
ýmsu sem ég hef heyrt eftir Mú-
hameð um kvenfólk.
Hann segir á einum stað að
maðurinn sé sterkari og full-
komnari vera en konan, hann afli
peninga og eyði þeim á konuna,
þessvegna beri henni að hlýða
honum. En gerist kona brotleg,
segir í kóraninum að maðurinn
skuli fyrst áminna hana. Láti hún
ekki segjast, skal hann reka hana
úr rúminu. Stoði það ekki neitt,
skal hann berja hana til óbóta.
Þcssum kafla í kóraninum lýkur
með orðunum: Allah er miskunn-
samur.
— Segðu okkur nú eitthvað frá
Menntaskólanum.
— Minnisstæðasta atvikið sem
ég upplifði í þeirri stofnun var
kynning á verkum nútímaljóð-
skálda. Þar komu ýmis efnileg-
ustu skáld þjóðarinar fram og
lásu úr verkum sínum en nem-
endur lásu úr verkum annarra,
sem ekki voru viðstödd. 1 lokin
stóð upp einn piltur, sem átti að
lesa úr ljóðurn Jónasar Svafárs.
Hann kvaðst hafa gleymt blöðun-
um heima, en þess í stað mundi
hann lesa upp nokkur kvæði eftir
unga skáldkonu, sem þætti efni-
leg. Svo las hann ljóðin og þau
vöktu geysilega hrifningu. Það
hafði ekki verið klappað fyrir öðru
meira þá um kvöldið. Þegar fagn-
aðarlátunum linnti, reis pilturinn
á fætur á ný og tilkynnti að þessi
„ljóð“ hefði hann skrifað upp
eftir systur sinni tveggja ára, rétt
áður en hann fór að heiman frá
sér. Lýðurinn ætlaði að ærast,
þetta var mikið áfall fyrir nú-
tímaljóðlist og kannski menn-
inguna yfirleitt. Þarna fékk ég
að skyggnast inn í múgsálina.
Drottinn minn.
— En nú verð ég að hlaupa og
ná í togaraskipstjórann. Ég á
enga stúdentsmynd af mér, ég
tolldi ekki á filmu þessa daga
sem ég útskrifaðist, en þú getur
notað þessa.
Magnús fleygir myndinni á
borðið og snarast út, hann er
strax farinn að stíga ölduna.
Hrafnhildur
Fravih. af bls. 10
þangað í kaupavinnu og hlakkaði
mikið til.
— Þú keppir aðallega í bringu-
sundi, Hrafnhildur?
— Já ég hef keppt í 50, 100, og
200 metrum. Bara einu sinni í
skriðsundi. Ágústa Þorsteinsdótt-
ir varð fyrst og ég önnur.
— Þú ert ekkert „nervös" fyrir
keppni, er það?
— Jú, alveg voðalega. En mér
þykir skemmtilegt að keppa og
það er alltaf ósköp gaman þegar
það er búið í hvert skipti.
— 1 hvaða skóla ertu?
— Ég var í 2. bekk í Gagn-
fræðaskóla Miðbæjarskólans í
vetur. Næsta vetur ætla ég í
landspróf og ef ég næ, langar mig
að fara í Versló og kannski verða
stúdent þaðan, ef ég get. Mér
finnst skynsamlegra að fara í
Verzlunarskólann en Menntaskól-
ann. Ég held maður hafi meira
uppúr því. Þar er svo margt
kennt, sem er gagnlegt, ef maðui'
ætlar ekki að fara í Háskólann
eftir stúdentspróf, en ég kýs
heldur til dæmis að fara á skrif-
stofu. Annars þýkir mér nú ekk-
ert mjög gaman í skóla.
Þorsteinn frá Hamri
Framh. af bls. 10
í Reykholtsskóla og lauk lands-
prófi þaðan eftir 3ja ára nám.
Þar orti ég talsvert, mest var
það nið og flím um náungann.
Síðan var ég einn vetur heima,
fór svo til Reykjavíkui', var í
Kennaraskólanum á þriðja vetur,
hætti þá að sækja skólann og þá
held ég að skólagöngu minni sé
lokið fyrir lífstíð.
— Þú hefur fljótt komist í
kynni við skáldlinga höfuðborg-
arinnar ?
— Já, ég fann þá á kaffihús-
unum og eignaðist fljótt vini
meðal þeirra. Kveðskapur minn
tók nú stakkaskiptum, það varð
meiri ljóðmynd á kvæðum mín-
um en áður.
— Hver eru þin uppáhalds-
skáld ?
— Ég þekki lítið til erlendra
skálda, svarar Þorsteinn, en af ís-
lenzkum skáldum varð ég í fyrst-
unni afar hrifinn af þeim Jón-
asi og Kristjáni. Ég las lika mik-
ið eftir gömul alþýðuskáld og
Leirulækjar-Fúsi er minn maður
framar öðrum. Svo fór smekkur-
urinn að breytast, ég fékk mikið
dálæti á Davíð, álít að hann hafi
hjálpað mér mikið að iosna við
tyrfni í stíl.
— Og hvert er álit þitt á yngri
skáldunum ?
— Hannes Sigfússon finnst
mér með þeim allra beztu, segir
Þorsteinn, þá má nefna Stefán
Hörð og Jóhann Hjálmarsson.
— Segðu okkur nú eitthvað frá
ljóðabókinni þinni, sem kom út í
vetur.
— Ljóðin í henni eru flest ort
veturinn 1956—57. Mér gekk vel
að fá hana gefna út.
— Og dómarnir?
—- Yfirleitt örvandi. Það var
einn ritdómari sem sakaði mig
um að kunna ekki lifandi ís-
lenzku, kvað málfar mitt tyrfið
og úrelt.
— Hvernig ferðu annars að því
að yrkja ljóð?
— Ég yrki af hreinni tilviljun,
svarar Þorsteinn, hugmyndinni
skýtur niður í huga jnér og áður
en varir er ljóðið orðið til. Þ6
fága ég það og snurfusa eftir að
það er komið á pappirinn og ligg
oft lengi yfir þvi.
— Semsagt innblástur?
— Það má kalla það svo.
— Hvað heldurðu annars um ís-
lenzka nútímaljóðlist ?
— Það hafa ýmsir menn kom-
ið fram á síðustu árum, sem á-
stæða er til að gefa gaum, svarar
Þorsteinn, það er gróska í ljóð-
listinni. Það sem tafið hefur mest
fyrir henni á síðastliðnum árum
að mínu áliti, eru þær fánýtu
deilur um form, sem hafá tröllrið-
ið ljóðdísinni.
— Hefurðu ort mikið síðan
bókin kom út?
— Nei, heldur lítið. Ég er að
vinna í fiski nú sem stendur.
— Hvað um næstu ljóðabók?
— Ætli hún verði ekki undir
foinyrðislagi, svarar Þorsteinn
um leið og hann kveður okkur.
Næturvorðurinn náði i lykilinn, sem hékk á lyklaboi'ðinu og rétti
honum fýlulega. „Hún á eftir að drepa sig eitthvert kvöldið. Bíddu bara.
Ef þú ætlar niður á Casa, þá er ekki það mikil rigning að þú gætir ekki
farið um útidyrnar.“
Thursday leit út um dyrnar á rigninguna. Bílarnir hinum megin göt-
unnar voru svartir blettir. Augu hans greindu ekkert merki um líf. En
hann sneri sér við og gekk upp stigann. Hann talaði yfir öxl sér: „Það
getur verið rétt hjá þér, Harvey. En ég vli ekki vera að hætta á neitt.“
Föstudaginn, 10. febrúar, kl. 9:30 e. h.
Nóttin var aðeins upplýst af nokkrum gluggum og neonljósum, og
regndroparnir reyndu að draga úr þessari birtu. Max Thursday heyrði
dropana skella á jörðinni undir honum, þegar hann gekk að afturdyrum
Casa barsins. 1 húsagarðinum við Fimmtu götu hafði verið staflað upp
alls konar drasli, og allt úði og grúði í ónýtum bílgörmum fyrir aftan
barinn og við hótelið.
Þeldökkur matsveinn, sem vann við eldstó í litla eldhúsinu á Casa
leit annars hugar á ókunna manninn, þegar hann gekk fram hjá honum.
Thursday ýtti fitugum tjöldum frá og leit inn á barinn. Hann var að
leita að Angel innan um allt þetta skuggalega, malandi fólk.
Hún sat hokin yfir svörtu borði í hringlaga, bláum bás. Rauðar negl-
urnar, sem börðu lauslega í whiskyglasið fóru illa við kjól hennar. Hún
var ein.
Thursday óð gegnum lög af sigarettureyk og smeygði sér inn i básinn
við hlið hennar. Angel leit upp hissa. Þegar grammófónninn hafði gefizt
upp á plötu með Benny Goodman, sagði hann: „Halló, Angel.“
Hún otaði fram neðri vörinni. „Þarna var ég lánsöm.“
Hann brosti vingjarnlega og hallaði sér upp að bláu stólbakinu, sem
var úr gervileðri. „Mér leizt þannig á staðinn, að hérna gæti manni hlýn-
að.“ Þjónustustúlka í svörtum siðbuxum og hvítri blússu lagði tóman
bakka á borðið og byrjaði fýlulega að þurrka hringina frá glasinu af
borðinu. Thursday kom við Angel með hnénu. „Hvað ætlarðu að fá?“
Ljóshærða stúlkan leit upp. Augu hennar voru safh'blá og lýstu undrun.
Hún þambaði þegar úr glasi sínu. ,,Sama.“
„Tvo whisky." Þjónustustúlkan trítlaði yfir að barnum.
„Hélt að þú værir í tugthúsinu."
„Hvar heyrðirðu það.“
Angel brosti í fyrsta sinn. 1 rökkrinu sýndust varir hennar ekki eins
tilgerðarlegar. „Hjá sama vini þínum, sem hélt yfir mér langa ræðu í
gær — um það hvað ég væri ómöguleg handa þér.“
Hún lagði hendurnar í kjöltu sér. Thursday smeygði fingrum sínum
lauslega ofan á þær. „Smekkur okkar Smitty er ef til vill ekki sá sami.“
Þegar hann hafði borgað vínið, losaði Angel um vinstri hönd sína og
fékk sopa. „Hvað meinarðu?"
„Mér finnst við eiga svo margt sameiginlegt.“
Hún gaut augunum til hans, og setti síðan glasið að vörum sínum á ný.
Thursday beti á jaxlinn, en fingur hans hreptust um kalt, rakt glasið.
„Þú drekkur ekki,“ sagði Angel.
Skyndilega lyfti hann glasinu og hellti úr hálfu glasinu ofan í sig.
Síðan hló hann við og varð rórri. Það var yndislegt á bragðið. En það
hafði ekkert gerzt. Þetta lítilræði gæti ekki farið með mann. Jafnvel þegar
hann lá í víni dægrin löng, þá gat hann hætt. Hann fékk sér annan sopa og
lét vinið fljóta upp i sér og gældi við það.
Hann fann að ljóshærða stúlkan var að virða hann fyrir sér. Safirbláu
augun voru orðin mjúk. „Max," sagði hún lágt. 1 kjöltu hennar ristu neglur
hennar léttar rákir í iófa hans. „Heldurðu að við eigum margt sameigin-
legt?“
„Hvernig. Segðu mér það.“
Hann rétti úr sér, svo að hann gæti brosað til hennar. Hún var að leika
sér. Hún hafði leikið sér þannig áður. Það höfðu líka fleiri konur gert. En
bak við fölt andlitið og föl augun, sá Thursday að hún var í óða önn að
skipuleggja eitthvað. Hann þóttist sjá þrá í augum hennar.
Thursday sagði: „Við hugsum eins, Angel. Við viljum það sama — við
viljum það sem við höfum aldrei getað fengið.“
Hún lét þumalfingur og vísifingur renna upp og niður eftir glasinu
hugsandi. Rauður munnur hennar varð fúllegur og hún lauk úr glasinu.
Thursday herti takið um hendi hennar. „Nú er tækifærið. Ég held að við
getum hjálpað hvort öðru.
Hann fann að vöðvarnir á lærum hennar herptust saman. „Ég skil þig
ekki, Max.“
„Ég meina peningana.“ Thursday stakk lausu hendinni í úrvasann, síðan
Framh. á bls. Uh
VIKAN
13