Vikan - 17.07.1958, Page 6

Fjölmargir borgarbúar verja sumarleyfinu á sama hátt og Lille Bruns, syst-
ir Ursulu, en hér er sagt frá samskiptum hennar og Sóta.
LiIIe Bruns í þann mund að leggja aí
stað á Sóta. Hver getur frætt okkur
á því hvaðan Sóti er?
„Krakkar, mikið verður nú
yndislegt að lifa þegar maður
þarf ekki lengur að fara á skrif-
stofuna!“ Lille Bruns frá
Bucholt kom ritvélinni fyrir í
skrifborðinu og smellti á hana
lokinu. Síðan rak hún strákslega
út úr sér tunguna beint framan
í herra Ángstlich, bókhaldar-
Þýzki blaðamaðurinn og
Ijósmyndarinn
HEINZ OCKHARDT
frá Bonn hefur ritað þessa
grein og tekið myndirnar
fyrir Vikuna.
ann, og var horfin í sama vet-
fangi í sumarleyfið.
I fyrsta sinn á ævinni ætlaði
Lille sér að eyða sumarleyfinu
úti í guðsgrænni náttúrunni.
Jafnvel þótt hún kynni ekk-
ert til reiðmennsku og hefði
aldrei á hestbak komið, hafði
lmn í hyggju að eyða sumar-
leyfi sínu í Schwarzwald með
Sóta, íslenzka smáhestinum.
Hún ætlaði að ríða upp og nið-
ur hlíðar fjallana og eftir bökk-
um niðandi lækjanna. Borgar-
stúlkan, sem malbikið hafði
fóstrað, ætlaði sér nú að ríða
um skuggsæla greniskóga
Schwarzwald, með Þykkt fax
hins reista makka smáhestsins
fyrir augum.
Alt þetta hafði Lille í hyggju
og hún lét líka verða af því!
Hve oft höfðu henni ekki fallist
hendur við vélritunina, starað
angurvær til sólar og upp í
beiðbláan himininn og hugsað
um, hve yndislegt væri, ef hún
gæti verið komin eitthvað út í
guðsgræna náttúruna, reika
yfir akra og engi, láta sólina
steikja sig, um leið og svalur
andvarinn kældi vangana. Og
þess vegna hafði hún strax
þakkað gott boð, þegar Ursula,
systir hennar, hringdi til henn-
ar og bauð henni á fyrsta smá-
hestahótelið í Þýzkalandi, Berg-
hof. Þótt hún væri engin reið-
kona, fannst henni dásamlegt
til þess að hugsa, að fá að eyða-
sumarleyfinu á baki kröftugs
og þolgóðs íslenzks hests, þótt
ekki væri nema til að láta óska-
drauma sína rætast.
Samt sem áður var ekki laust
við, að hún væri hálf kvíðin,
þegar herra Falkner hjálpaði
henni á bak Sóta, en Falkner
hafði búið á íslandi í ellefu ár
og öðlast ævilangt dálæti á hin-
um stálslegnu íslenzku smá-
hestum. Kvíði Lille Bruns
1 eyndist samt alveg ástæðulaus,
því að Sóti stóð hinn rólegasti,
eins og hann væri beinlínis til
þess skapaður, að menn klifruðu
á bak honum og riðu honum um
fjöll og firnindi. Sóti hafði van-
izt þessu í heimkynnum sínum,
og nú lagði hann af stað, fús og
viljugur. I fyrstu hélt Lille
dauðahaldi í beizlið. En þegar
hún sá, að Sóti ætlaði sér auð-
sýnilega ekki annað en færa
hana á áfangastað, bráði af
losna úr ysi og umferð stór-
borganna. I Skotlandi notar
prófessorinn sér þetta jafnt
sem vélritunarstúlkan, dómar-
inn sem vörubílstjórinn.
Til útreiðatúra á íslenzkum
hestum, þarf ekki heldur allt
það umstang, sem venjulega
einkennir reiðmennsku t. d.
þarfnast menn ekki endilega
sérstakra reiðfata — menn
geta heimsótt Schwarzwald-
fjallahótelínu Berghof er það yndi gestanna að ríða út á íslen/.kum
sestum. Hér sjást nokkrir gestanna á íslenzkum gæðingum þeysa um
ilómlega fjallshlíð skógivaxna. Klárarnir virðast kunna vel við sig þótt
landslagið sé ólíkt kaldranalegri náttúru lslands.
Sóti og Lille deila
jafnt með sér
brauðinu.
henni hræðslan, og Lille, borg-
arstúlkan, gat nú notið þess að
ríða þessum litla góðlynda hesti
upp og niður fjallshlíðarnar.
,,Hepp,“ hrópaði hún, um
leið og hún stöðvaði Sóta aftur
fyrir framan smáhestahótelið
að Berghof. Hún stökk af baki
og klappaði hestinum blíðlega á
hálsinn, hestinum, sem hún átti
eftir að bindast enn nánari vin-
áttuböndum næsta hálfa mán-
uðinn. Hún, sem áður þekkti að-
eins til vélritunar og reiknings-
skrifta lærði nú að nota hrossa-
kamb og bursta og kembdi nú
vini sínum, Sóta, svo lengi og
vel, að hún gat næstum speglað
sig í gljáandi feldinum.
I ár hafa margir borgarbúar
cg þeir, sem dæmdir hafa verið
til að eyða ævi sinni á skrif-
stofu, notað tækifærið og varið
sumarleyfinu á sama hátt og
Lille Bruns frá Bocholt. Fyrir
Þjóðverja eru slíkir útreiða-
túrar á smáhestum um helgar
nýjung enn sem komið er, en í
Skotlandi hafa þeir hinsvegar
tíðkast lengi, og er íÞrótt þessi
þegar byrjuð að breiðast út í
Bandaríkjunum. Enda er hún
ekki aðeins fyrir fáa útvalda
eða þá, sem drýgsta eiga sjóð-
ina, heldur fyrir alla, sem vilja
Berghof í þeim klæðnaði, sem
efni ög aðstæður leyfa, og
þurfa ekki að hafa neinar á-
hyggjur Þessvegna. Leyfisskír-
teini, sem eftir mikla fyrirhöfn
má fá hjá skólum í reið-
mennsku, eru meira að segja ó-
þörf.
Svo þolgóða og þrautseiga
liesta sem íslenzku hestana er
aðeins hægt að fá, þar sem ekki
er dekrað við þá í uppvexti í
beimkynnum þeirra. Þeir ganga
úti í högum. Þeir eiga sér ekki
þak yfir höfuðið og þessvegr.a
láta þeir sér vaxa Þykkan,
stríðan feld á haustin og vet-
urna, sem ver þá gegn veðri og
vindum. íslenzku hestarnir eru
ekki heldur vandlátir á fóður.
Þeir neyta alls, sem á annað
borð er næringarhæft, og iðra-
kveisa og aðrir slíkir menning-
arsjúkdómar vinna ekki á þess-
um hraustu dýrum, enda hafa
þeir alist upp við harðneskju-
lega náttúru, þar sem annað-
hvort er að duga eða drepast.
Jafnframt eru þessi dýr
nærri jafnhænd að mönnum og
hundar. Þeir eru góðlyndir en
um leið geysilega sterkir. Eng-
lendingar, sem leita sér hress-
ingar, með því að fara í útreiða-
túr í skozku hálöndunum, fara
ISLENZKI HESTU
er yndi almennings í Þýzkalandi
6
VIKAN