Vikan - 31.07.1958, Blaðsíða 17

ustustúlkan staðnæmdist við básinn. 1 stað þess leit hann á Georgiu. „Ábæti
hún hristi höfuðið Clapp pantaði eplaköku og kaffi.
Thursday sagði: „Hafið það tvo skemmta," og þegar stúlkan var farin
„Jæja?“
Clapp iðaði í sæti sínu. „Spagnolettarnir eru valdamiklir í þessari borg.
Ég get ekki ýtt Rocco inn í lögreglubíl og sett hann inn í dag. En ég get
ef til vill beðið hann að líta inn á morgun. Við höfum margt að spyrja
hann um. Hver er þessi Angel stelpa ? Hvar er Clifford O’Brien ? Hvar er
herra Saint Paul? Þetta er nóg til þess að byrja með.“
„Og hversvegna kom Stitch Olivera til borgarinnar? Gleymdu þvi ekki.“
Clapp virtist efins. „Hvað vitum við urn Olivera? Orðrómur er aðeins
um það, að hann sé í Sand Digo.“
„Einhver vill láta okkur vita af því. Það hlýtur að vera einhver ástæða
fyrir því.“
„Ég skal hringja til San Francisko i dag. Við vitum ekki það mikið, að
við höfum ráð á þvi að sleppa smáatriðum.“
Georgia notaði sér þögnina og sagði: „Þetta er óréttlátt." Hún leit á
mennina tvo. „Það er satt."
Thursday brosti, þótt það væri honum þvert um geð. Það var orðið langt
síðan hann hafði heyrt Georgiu hugsa upphátt. Hún sá, að hann var að
hugsa um gamla daga og roðnaði.
„Þetta er óréttlátt.”
„Hvað er óréttlátt, Georgia?“
„Þetta. Þetta allt. Þetta er óréttlátt gagnvart Horner og Tommy. Þeir
báðu ekki um neitt. Hversvegna er þeim blandað í petta perlumál? Hvers-
vegna getur Homer ekki komið aftur? Og Tommy — eru það alltaf hinir
saklausu, sem verða fyrir barðinu á glæpamönnunum, lögregluforingi ?“
Clapp horfði á þjónustustúlkuna leggja eplakökurnar og kaffið á borðið;
áður en hann svaraði. Siðan sagði hann hægt: „Frú Mace, ég er þreyttur á
því að heyra talað um sakleysingja. Frá mínum sjónarhóli eru allir í þess-
um bæ sekir. Morðingjar eru búnir til, þeir fæðast ekki morðingjar — og
hver á sökina? Almenningur, þjóðfélagið, eða hvað sem maður vill kalla
það. Meðan þetta á sér stað er ekki til sakleysingi í þessari borg. Og þér
— og ég — erum líka sek.“
„Fallegt,” sagði Thursday og hélt á stórum kökubita á gafflinum, „en
ég hef meiri áhuga á því að tala við vissan barnsræningja en að endur-
skipuleggja þjóðfélagið. Ég skal sjá um, að ef Tommy hefur verið gert
mein, munu þeir, sem sökina eiga ekki þjaka San Diego oftar. Og reyndar
ekki neinn.“
Clapp sagði órólegur um leið og hann hallaði sér áfram: „Rólegur, Max.
Við höfum tvö morð og eitt barnsrán í þessari viku og við erum enn að tala
um það. Við erum lögreglan, ekki þú.“
Thursday sagði: „Ég veit ekkert. Ef ég vissi eitthvað, myndi ég fá
byssu lánaða." Hann leit á kaffibollann og ygldi sig. Georgia smeygði sér
út úr básnum, stóð upp og þurrkaði mylsnu af gráu pilsi sinu.
„Ég held ég fari og púðri mig,“ sagði hún, og augu hennar ljómuðu
enn. „Ég verð enga stund.“
Þegar hún var farin, smeygði Thursday sér í sæti hennar á móti Clapp.
Stóri lögreglumaðurinn ýtti frá sér kökudisknum og stundi ánægjulega og
rótaði í frakkavasa sínum í leit að pípu sinni.
„Þú sagðir dálítið rétt áðan, Clapp —“ byrjaði Thursday hægt.
„Um?“ Clapp tróð tóbaki úr gulum tóbakspung í pípu sína.
„Þú minntist á tvö morð. Hvað meinarðu? Elder og hver annar?“
Clapp kveikti á eldspýtu og kveikti í pípu sinni. Stuttu síðar mættust
augu þeirra gegnum reykinn. „Homer Mace. Lík hans fannst undir Regn-
bogabryggjunni á Long Beach snemma i morgun."
Laugardaginn, 11, febrúar, kl. 1,15 e. h.
Clapp virti fyrir sér veggjarmálverk, sem lá eftir endilöngum veggnum
fyrir norðan þá. Hann sagði: „Litir Jean Charlots, en ólíkt Charlot, samt.
Það er þó ágætt jafnvægi í myndinni." Málverkið, sem var af mönnum í
einkennilegum, hlægilegum stellingum og suðrænum bakgrunni var mjög
litríkt.
„Hvenær skeði það, Clapp?"
Clapp leit niður af veggnum. „Mace kom við á Alhambra á Long Beach
á þriðjudaginn nálægt klukkan f jögur e. h. Billinn hans er enn í bílskúrnum.
Hann var skotinn einhverntíma á þriðjudagskvöldið. Við vitum ekki hvar.“
„Hefurðu sagt Georgiu frá því?“
,,Ég held að hana hafi grunað það,“ sagði Clapp og gretti sig. „Ég
ætlaði að fara að segja henni það, þegar þú komst. Nú held ég að ég leyfi
þér að gera það.“
„Þakka."
„Ég er ekki að koma vandanum á þig, Max.“ Hann blés frá sér reyk-
skýi. „Eða kannski er ég að því. En þið hafið eitthvað sameiginlegt — að
minnsta kosti son ykkar."
Thursday leit yfir troðfullan veitingastaðinn. „Ef til vill."
„Það er ennþá von, Max.“
„Hún er alltaf að verða minni og minni. Klukkustundirnar eru mikils
virði. Við getum ekki beðið. Við verðum að gera eitthvað.“Thursday kreppti
hnefann hægt. „Ef við gerum ekki neitt, verður Tommy að gjalda þess."
„Það er engin ástæða fyrir því að Tommy verði drepinn. Þú veizt það.“
,,Já.“ Thursday kinkaði kolli, en hann var ennþá alvaregur á svip. „En
kannske verður barnsræninginn hræddur — eða tekur upp á því að losa
sig við hann. Það hefur komið fyrir áður. Og svo getur Tommy líka verið
veikui'. Við verðum að láta til skarar skríða, áður en eitthvað bætist við.“
Framliald í nœsta blaöi,
Þegar konungurinn kom ...
Framhald af bls. 5
til mín umboðsmaður seljand-
anna. Hann víkur sér að mér
laumule'ga, biður um blað og
fer að skrifa í óða önn. Rétti
mér síðan blaðið. Þar hafði
hann stílað tilboð frá mér um
að kaupa hótelið á 300 þúsund
og spurði hvort ég mundi vilja
undirskrifa það. Ég jánkaði því
og tveimur dögum seinna var
löglega gengið frá kaupunum.
Seinna var tekið fyrir vínveit-
ingar hjá mér með fjögurra
daga fyrirvara.
„Ríkið, það er ég!“
— Varð ekki talsverð sam-
keppni við Hótel Borg þegar
það var sett á stofn?
— Ég hélt yfirleitt mínum
gestum, svarar Rosenberg, þó
bar nokkuð á því að þeir sem
lengi höfðu skipt við mig fengu
bréf þar sem þeir voru beðnir
að taka upp viðskipti við nýja
hótelið. Að sjálfsögðu báru
þessi bréf engan árangur. Og
nokkrir voru þeir sem gistu á
Hótel Borg en komu yfir á
Hótel Island til að borða.
Ég hélt áfram rekstrinum
þar til Hótel ísland brann til
kaldra kola 2. febrúar 1944.
Ég var þó ekki á því að gefast
upp, var tilbúinn með lóð og
gnægð fjár til að reisa nýtt
gistihús, en þá hljóp bannsett
tíkin í allt saman — Rosenberg
brosir við svo ekki er neinn vafi
á þv hvaða tík hann á við — og
aldrei varð neitt úr neinu. Og
nú eru litlar líkur á því að ég
hef ji hótelrekstur á ný.
Okkur vantar stórt gistihús.
Framhald af bls. 5.
ingar þurfa ekkert að gera nema
taka við lyklinum þegar bygging-
unni er lokið. Það er of snemmt að
segja hvort rekspölur kemst á þetta
mál.
Það verður ekki tölum talið hvað
þjóðin tapar miklu fé á þvi að ekki
skuli vera til viðunanlegt gistihús.
Ég get nefnt þér eitt litið dæmi.
Embættismaður einn sagði mér að
hann hefði verið á Norðurlöndum til
að undirbúa norrænt bæjarstarfs-
mannamót sem haldið skyldi á Is-
landi. Þátttakendur sem boðuðu komu
sína voru 600 að tölu. Islendingar
sáu strax fram á engin tök væru á
aö sjá þessum stóra hóp fyrir hús-
næði og fæði þann tíma sem mótið
stæði. Norðurlandabúarnir leystu
vandann með því að leigja sér skip
cg bjuggu um borð meðan á mótinu
stóð. Vegna þess hvað skipsferðin
tók lengri tíma en flugferð mundi
taka, helltist meirihlutinn úr lestinni
og að lokum voru þeir einungis 150
sem sáu sér fært að koma og gjald-
eyristekjur af þeim hóp urðu vita-
skuld sáralitlar þar sem þeir höfðu
fæði og húsnæði um borð. En það
hefði ekki verið svo lítill gjaldeyrir
sem komið hefði í ríkiskassann, af
því að fá 600 manna hóp hingað til
lands í hálfan mánuð. Fargjöldin
borguð íslenzkum flugfélögum, uppi-
haldið borgað íslenzku gistihúsi. En
því er nú ekki að heilsa.
Gistihúsvandræðin hér eiga sér
einnig skoplegar hliðar, segir Hall-
dór Gröndal. Fyrir nokkru var hér
á. ferð framámaður í samtökum
danskra veitingamanna. Hann er
með allra feitustu mönnum og eftir
því þungur á sér. Eitt kvöldið var ég
með honum í veizlu. Rétt fyrir kl. 10
þegar veizlan var rétt að byrja reis
hann úr sæti sínu og kvaðst því
miður þurfa að fara. Alla rak í
rogastanz og spurðu hann hverju
það sætti. „Jú, sjáið til, sagði hann,
lyftan á hótelinu hættir að ganga kl.
10 á kvöldin og ég yrði alla nóttina
að paufast upp stiganna heim í her-
bergið mitt.“
Hann bjó á því hóteli sem talið er
fullkomnast á Islandi. Þar var lyft-
an stöðvuð á hverju kvöldi kl. 10 af
því hávaðinn og skröltið í henni var
svo mikið, að gestir höfðu ekki svefn-
frið. ;
Það er ekki von á góðu meðan á-
standið er svona, bætir Halldór við,
íslendingar eru framkvæmdasamir á
mörgum sviðum þótt þeir hafi ekki
enn komið auga á þá nauðsyn að
sjá gesturn fyrir viðunandi húsnæði,
fæði, og allri þjónustu. Hér í Reykja-
vik eru á döfinni ýmsar stórfram-
kvæmdir í byggingamálum, þótt
gistihúsvandamálið sé látið sitja á
hakanum. T. d. er vinur minn Ölafur
Thors að berjast fyrir þvi að reist
verði dvalarheimili fyrir þingmenn,
suður á Melum er verið að reisa
milljónahöll handa bændum í sveit-
um landsins svo þeir geti hvílt sig
meðan þeir staldra við í bænum og
svo eru nokkrar heiðurskonur í óða
önn að byggja heljarmikið hús fyrir
afvegaleiddar stúlkur rétt við mið-
bæinn. Það er semsagt hugsað um
alla nema almennt ferðafólk, fólkið
sem kemur með hinn dýrmæta gjald-
eyri.
Það er ekki hægt að laða hingað
erlent ferðafólk meðan ástandið er
þannig. Við höfum ekkert upp úr
bakpokaferðamönnum sem ferðast
um á þumalputtanum og það er ekki
hægt að búast við öðru ferðafólki til
Islands meðan það fær ekki þak yfir
höfuðið svo mannsæmandi sé.
Þannig fórust Halldóri Gröndal
crð. Það er vonandi að yfirvöldin
ranki við sér áður en það er um
seinan.
VIKAN
17