Vikan - 21.08.1958, Qupperneq 10

AÐ VAR góðviðrisdag einn í
septembermánuði árið 1875 að
rauðhærður maður berhöfðaður hljóp
eins og fætur toguðu yfir Lundúna-
brú og hrópaði hástöfum: „Morð.
Stöðvið manninn. Morð".
Tveir eða þrir lögregluþjónar voru
á iabbi þar í grennd en hlógu að
manninum þegar hann reyndi að
vekja athygli þeirra á fjórhjólavagni
sem ók rétt á undan honum, þeir
héldu að maðurinn væri geðbilaður.
En maðurinn hélt áfram á sprettin-
um.
Að lokum nam vagninn staðar við
krá eina sem kölluð var „Hænsna-
prikið".
1 vagninum voru tvær manneskj-
ur, herðibreiður náungi með háan
hatt og digran vindil og söngkona
ein, Alice Day að nafni, grannvaxin,
ljómandi lagleg og búin öllu fínasta
skarti sem þekktist í þann tíð. Það
var annar farþegi í framsætinu en
hvorugt þeirra hafði hugmynd um
það og því síður vissi ekillinn af því.
Ekillinn sat í sæti sínu framaná
vagninum með teppi utan um sig og
svipu í hendi og hafði ekki orðið var
við köllin og hrópin í manninum
sem hafði elt þau alla leið.
Þegar vagninn nam staðar kom
hann auga á tvo lögregluþjóna, hljóp
þá uppi og gerði úrslitatilraun:
„1 guöanna bænum“, sagði hann
og mátti vart mæia fyrir mæði, „elt-
ið manninn með háa hattinn. Það er
ekki allt með felldu".
Lögregluþjónarnir sáu manninn
með háa hattinn stíga niður úr vagn-
inum og ganga inn í húsið með stór-
.an böggul undir hendinni, Hann opn-
aðá dyrnar með lykli. Þeir hlupu yf-
ir götuna og annar þeirra elti mann-
inn inn. Hinn varð eftir hjá ungfrú
Day, sem steig út á gangstéttina
og missti alla stjórn á sér.
Maðurinn sem hafði borið böggul-
inn inn í húsið kcun nú út aftur með
lögregl^þjóninn á hælunum. Hann
var að bisa við annan böggui þegar
lögregluþjónarnir fóru að spyrja
hann útúr.
„Eigið þér heima hér?“
„Nei".
„Eigið þér hingað erindi?"
„Já, það er meira en sagt verður
um ykkur. Hvað eruð þið að skipta
ykkur af mér? Ég er bara að heim-
sækja gamlan vin“.
Lögreglumennirnir stjökuðu honum
inn í húsið, hann hrökklaðist undan
þeim með böggulinn í fanginu. Á leið-
inni sneri hann sér að þeim og sagði:
„Sjáið nú til. Látið þetta kyrrt
liggja og hér eru 50 pund fyrir
hvorn ykkar".
Þeir króuðu hann af í lokaðri
verzlunarbúð inni í húsinu og fundu
þar fyrri böggulinn. Þeir lögðu
hann á búðarborðið sem var þakið
ryki. Þeir skipuðu manninum að
leysa umbúðir af bögglinum og sýna
þeim innihaldið.
„Opnið hann ekki", sagði hann og
var mikið niðri fyrir, „í guðanna
bænum, hreyfið ekki við honum,
hvað sem þið gerið. Snertið ekki á
honum".
En lögregluþjónarnir voru í óða
önn að opna böggulinn.
„Ég skal gefa ykkur 100 pund, ég
skal gefa ykkur 200 pund og finna
peningana handa ykkur á 20 minút-
um ef þið sleppið mér".
En þá voru lögreglumennirnir þeg-
ar búnir að opna böggulinn.
TVEIMUR mínútum seinna koma
lögreglumennirnir báðir út úr
húsinu og leiddu bandingjann á milli
sin, hann hélt ennþá á öðrum böggl-
inum. Hann reyndi að kasta honum
frá sér en honum var þröngvað inn
í vagninn áður en honum auðnaðist
að framkvæma það. Annar lögreglu-
mannanna fór aftur inn í húsið og
náði i hinn böggulinn, síðan ók allur
hópurinn á næstu lögreglustöð.
Hún fór með
og hvarf
„Jæja, þú hefur komið mér í lag-
lega klípu, herra Wainwright", sagði
ungfrú Alice Day.
En Wainwright lét sér nægja að
púa vindilinn og mælti ekki orð af
vörum.
Stúlkan þreif í handlegginn á hon-
um, andlitið afmyndað af skelfingu:
„1 allra heilagra nafni, segðu þeim
að ég sé ekkert við þetta riðin".
Og Wainwright hlýddir
„Hún er ekki vitund flækt í málið".
Lögreglan var hinsvegar á ann-
arri skoðun. Við rannsókn kom í ljós
að enginn þekkti herra Wainwright
í því hverfi sem hann hafði verið
tekinn fastur i. Hinsvegar var hann
frægur í hverfinu sem hann bjó i.
Allir þekktu þennan gildvaxna, glað-
lynda mann og áli'tu hann góðan og
heiðvirðan borgara. Hann átti bursta-
gerð ásamt bróður sínum og vann
við hana.
Burstagerð er hinsvegar heldur
rýr atvinnugrein en Wainwright
virtist ætíð hafa haft gnægð fjár
til að halda ríkulegar veizlur og bauð
einkanlega til sín frægum leikurum
sem hann dáðist mjög að. Það kom
iðulega fyrir að hann mætti leik-
urum á götunni og bauð þeim heim
upp á glas af víni.
Ballettstúlkurnar við Pavilion-
leikhúsið sem var næsta hús við
burstakerðina þurftu aldrei að kvelj-
ast af þorsta. Það mátti næstum
ganga að því vísu að þær hittu hr.
Wainwright eftir sýningar og þá
skeikaði það ekki að hann bauð þeim
upp á öl og vín á næstu veitinga-
krá eða heima hjá sér.
ÞAÐ VAR ekki eingöngu dálæti á
kvenlegri fegurð sem réði gerð-
um Wainwrights. Hann hafði sann-
an áhuga á leiklist og studdi áhuga-
menn í þeirri grein af ráðum og dáð.
Hann hafði einnig haft litilsháttar
afskipti af stjórnmálum.
Wainwright var aldrei kátari en
■ ■ ■
þegar hann gat haldið leikurum frá
Pavilion-leikhúsinu góða veizlu. Hann
var í essinu sinu þegar leikarar
flykktust inn á heimili hans þar
sem hann bjó ásamt konu sinni,
fjórum börnum og þjónustuliði.
Leikararnir skemmtu sér konung-
lega við hlaðið veizluborð og kunnu
vel að meta dýrindis vín sem fram
var boðið. Það getur jafnvel átt sér
stað að þeir hafi haft gaman af upp-
lestri herra Wainwrights en hann
var jafnan vanur að lesa upp eftir
matinn.
Sennilega hefur hann látið slökkva
eitthvað af ljósunum þegar hann las
hið hrollvekjandi ljóð Thomasar
Hoods, „Draumur Arams". Og áreið-
anlega fór hrollur um leikkonurnar
yndisblíðu meðan þær hlustuðu á
hann kyrja ljóðið drungalegri röddu.
Þegar ljóðinu var lokið voru ljós-
in kveikt á ný og leikkonunum þótti
gott að hressa sig á léttu vinu en
karlmennirnir fengu sér duglega
neðan í því og kusu heldur viskí og
sóda. Við getum ímyndað okkur að
einhver leikkonan hafi kveðið upp
úr:
„Ó, herra Wainwright, mér rann
kalt vatn milli skinns og hörunds
meðan á upplestrinum stóð. Álítið
þér að morðingjar finni svo sárt til
iðrunar sem í kvæðinu stendur? Það
hlýtpr að vera — hugsum okkur
Macbeth. En hvað Aram var fá-
kænn að fela ekki líkið þar sem
enginn gæti fundið það“.
Síðan tóku menn upp léttara hjal.
Það var þægileg mótsögn við örviln-
un morðingjans Arams sem ságt var
frá í kvæðinu að sitja í þægilegri
stofu hr. Wainwrights og njóta krása
og dýrindis drykkjar. Allir karl-
mennirnir voru sammála um að
hann væri prýðismaður, heiðursmað-
ur. Og laglegur líka, bættu stúlk-
urnar við.
Wainwright var einkar laglegur
og bauð af sér góðan þokka og ef til
vill veittist honum of auðvelt að ná
tangarhaldi á konum. Og húsið sem
hann bjó í og hélt allar veizlumar
fyrir leikarana var ekki eina aðset-
ur hans.
REMUR eða fjórum árum áður
erí hann fór í þessa einkennilegu
ökuferð yfir Lundúnabrú með Alice
Day —- og þriðja farþeganum —
hafði hann komist í kynni við fallega
Ijóshærða stúlku á útiskemmtistað.
Nafn hennar var Harriet Lane.
Wainwright og ungfrú Lane urðu
góðir vinir og vinátta þeirra þróað-
ist í ást. Að vísu var ekki um það
að ræða að þau gætu gengið í heilagt
hjónaband en frekar en ekki setti
hún frétt í blöðin þess efnis að Har-
riet Lane, níunda dóttir John Lane
hefði verið gift Percy King, St. Mary.
Harriet Lane kallaði sig síðan frú
King. Hún var fjörug og klók ung
stúlka sem hafði afar gaman af fal-
legum fötum. Hún hafði verið kjóla-
saumakona þegar hún hitti hr.
Wainwright. .Næstu tvö þrjú árin
bjuggu „hr. og frú King" i Péturs-
stræti og ýmsum öðrum stöðum. Þau
eignuðust tvö börn. Aðeins örfáum
mönnum var kunnugt um að hr.
King og hr. Wainwright vgeru einn
og sami maðurinn.
Þá fór að ganga verr með bursta-
gerðina. Harriet og börnin hennar,
sem hingað til höfðu notið rausnar-
legs styrks, sáu fram á skort og fá-
tækt. Tekjur hennar urðu æ rýrari
og hún varð að leita á náðir veð-
lánarans æ oftar. Hún fór einnig að
venja komur sínar á krárnar til þess
að drekkja sorgum sinum. Vinkona
hennar, ungfrú Willmore, var ein
þeirra, sem vissi hver Percy King
var í raun og veru og henni var hægt
að treysta til að sjá um börnin og
hjálpa upp á sakirnar þegar í nauð-
ir rak. Að lokum var svo komið, að
Harriet lenti í heiftarlegum deilum
bæði við elskhuga sinn og húseig-
andann.
Hún gerði sér tíðförult í bursta-
gerðina og sagði hverjum sem heyra
vildi að hún myndi verða trú elsk-
huga sínum hvernig svo sem hann
léki hana. Þetta var síður en svo
skemmtilegt.
DAG EINN í september árið 1874
keypti hr. Wainwright kassa af
klóríði sem hann lét senda í vöru-
geymslu sem var á hans vegum við
Fáir vissu að leikhúsunnandinn átti tvö heimili í borginni
náttkjól á fund elskhuga síns
10
VIKAN