Vikan - 21.08.1958, Síða 12

JEinn n
wnóti nlluwn
FORSAGA: Max Thursday, fyrrum leynllögreglumaður, er skfl-
inn og lagstur i drykkjuskap. Hann hefur ráðið slg sem löggœaiu-
mann á hrörlegu hóteli fyrir mat og gistingu. Georgia, kona hans
sem var, sem nú er gift lækninum Homer Mace, kemur þangað tU
hans. Tommy, syni hennar og Max, hefur verið rænt, og hún
þorir ekki að leita til lögreglunnar. Max fer nú tii samstarfsmaons
Homers, en fær þar heldur kuldalegar móttökur. Sama kvöid er
læknirinn, Elder, myrtur. Grunur fellur fljótiega á italska bræður,
að nafni Spagnoletti, sem eru alræmdir bófar. Hins vegar grunar
lögreglan Max um morðið á Elder, en Georgia kemur með rangan
vltnisburð, til þess að koma Max undan fangelsun. Max kemst nú
að þvi, að stúlka að nafni Angel, er eitthvað tengd Spagnoletti-
bræðrunum. Stúlka þessi býr á sama hóteli og hann. Hann reynir
nú að lokka Angel til sin með perlu, sem hann hafðl fundáð í
skrifborði Elders læknis.---------
,,Það sortnaði yfir andliti feita mannsins. ,,Og hver bað þig um að
halda þetta samkvæmi? Þú getur skemmt þér nóg, þegar við —“ hann leit
á Judith Wilmington — „erum búin að semja. Mundu það."
Thursday hnerraði. Skyndilega mundu allir eftir honum. Rocco leit
vingjarnlega á svarthærðu stúlkuna. „Við erum víst ekki beint kurteis,
ungfrú Wilmington. Mér þykir fyrir því að hafa komið hingað eins og
óboðinn gestur. Ó — afsakið. Ég heiti Rocco Spagnoletti. Þetta er herra
Frees, sem vinnur á skrifstofunni hjá okkur. Og unga stúlkan er ungfrú
Spencer. Nú þekkjumst við víst öll —"
Judith leit á Thursday. „En hvað kom fyrir —"
„Þjófur. Þjófur, sem við vorum svo heppin að handsama úti. Við ætlum
að láta lögregluna vita af þessu þegar i stað".
Thursday hló. Rocco sagði: „Klefi D, Bert. Ég skal láta yfirvöldin
vita, þegar ég fer i land.“
Bert ýtti granna leynilögreglumanninum að dyrunum. Angel opnaði og
smeygði sér á undan þeim. Thursday setti báðar hendur á dyrastafina,
þannig að skammbyssan þrýstist inn í bak hans. Hann sneri sér við og
brosti framhjá manninum i leðurjakkanum. „Sælar“, sagði hann við
Judith Wilmington.
Hún bvaraði á báðum áttum. „Sælir".
Bert sparkaði í Thursday og knúði hann áfram. Þegar í stað heyrðist
rödd Roccos: „Þessi borg er að fara í hundana. Maður getur ekki skilið
við eigur sínar í nokkrar mínútur, án þess að einhver ræfill stelist um
borð —"
Dyrnar lokuðust.
Angel gekk aftur í skut „Panda". Þilfarið var ískalt og hált undir fót-
um Thursdays og það var saltbragð af þokunni. Ljósin frá flugvélamóð-
urskipunum og sjóliðastöðinni á Norðureyju bárust yfir í'egnbarða höfnina.
Ljósgeisli frá vita, leið um loftið.
Thursday sagði: „Fjandi lélegt útsýni svona í síðasta sinn".
Angel gekk niður í kolsvarta holu. Bert urraði: „Engar kúnstir í
stiganum. Þegar ég skýt, er mér sama hvern í hitti".
„Hverju skiptir þetta mig? Ég er hvort eð er að ganga ofan í gröfina".
„Haltu bara áfram, væni minn".
Þau gengu ofan í myrkrið. Maðurinn með byssuna kveikti á sigarettu-
kveikjara. „Kveiktu. Rétt við hurðina".
„Ég veit það“. Angel var önug. Neglur hennar skröpuðu járnvegginn
og síðan kviknaði á peru. Hún gekk inn um dyrnar á klefa D. Mennimir
tveir komu á eftir og Bert skellti sporöskjulaga hurðinnl með olnbogan-
um og læsti án þess að líta af fanga sínum.
„Upp að veggnum. Og upp með hendumar". Thursday hlýddi. A tveim-
ur þverbjálkum, sem voru til styrktar skutnum, höfðu verið lóðaðir tveir
jámhringir. Bert rétti Angel byssuna og um leið. fann Thursday byssuna
þrýstast af miklum krafti gegn hrygg sínum. Hann stóð grafkýrr. Bert
náði í vaxborinn spotta á gólfinu og batt hendur leynilögreglumannsins
við jámhringina.
„Þetta ætti að nægja", muldraði hann og herti á.
Thursday var kalt og hann var ósegjanlega þreyttur, Hann fór að
hugsa um það, hve langt þess yrði að bíða, þangað til vélin færi af stað
undir fótum hans. Hve lengi yrðu þau að komast út á rúmsjó. Hann fór
Eftir WADE MILLER
að hugsa um það hve óhugnanlegt væri að sjá ljósin frá San Diego í
fjarska, og það yrði ómögulegt að synda alla þessa leið. Hve lengi hann
gæti haldið sér á floti í ísköldu Kyrrahafinu.
Hversu langt átti hann eftir ólifað?
„Færðu hann úr jakkanum", sagði ljóshærða stúlkan.
„Hversvegna ? "
„Hversvegna? Vegna þess, að þessi náungi á von á dálitlum glaðningi.
Færðu hann úr jakkanum".
„Því í fjandanum gaztu ekki sagt það áður en ég batt hann upp?
Bert þreif 1 kragann á bláa jakkanum og hnykkti hálsinum á Thursday
aftur. „Of blautur til þess að rifna. Hérna".
Thursday sneri að stálveggnum, og sá ekki hvað gerðist bak við hann.
Hann heyrði glamur í smápeningum, síðan fann hann beitt hnífsblað
renna niður eftir bakinu á sér. Bert skar eftir sauminum á jakkanum
og reif skyrtuna í sundur með höndunum.
„Svona".
Angel sagði lágri röddu: „Láttu mig fá hnífinn", og Thursday fann,
að gæsahúðin á baki hans kom ekki af kuldanum.
„Nei, góða", sagði Bert ákveðinn. „Hann verður ekki settur I vatníð
þessi með hnífstungur í sér. Hann verður látinn hverfa hægt og rólega
eins og Clifford".
Ljóshærða stúlkan bölvaði. „Vertu ekki með neina frekju", sagði Bert.
„Ég veit hvað herra Spagnoletti vill. Ef þig langar til þess að leika
þér, skaltu nota þetta". Thursday sneri höfðinu og Bert glotti til hans.
„Ég er feginn að ég er ekki í þínum sporum, vinur". Hann var að binda
hnút á þykkan kaðalspotta. Hann var brúnn og þakinn olíu, nálægt þuml-
ungi í þvermál. Vírtætlur sáust stingast út úr kaðalendanum.
Maðurinn í leðurjakkanum sveiflaði kaðalspottanum tvisvar og hló.
Andlit hans var grimmdarlegt. „Jæja, Angel — gerðu svo vel. Ég ætla
að fara upp og fá mér sígarettu. Ef hann er með einhver læti og ég
heyri það, skal ég koma niður og þagga niður í honum".
Það heyrðist í sporöskjulaga hurðinni og Bert gekk hægt upp stigann.
Angel smeygði sér úr regnkápunni og sveiflaði kaðalspottanum léttilega
í annarri hendinni. Hún dró andann djúpt.
„Ur því að hann er nú farinn, getum við reynt að semja", sagði
Thursday hratt. Hnúturinn lenti af miklum krafti á hnakka hans. Síðan
fann hann, að sáraumbúðimar lágu lausar á hálsi hans.
Angel hló illgimislega. „Sló einhver þig í hausinn, Max?"
Kaðallinn brenndi stórt sár á berum öxlum hans.
„Ég veit hvar perlurnar eru".
„Það veit ég líka — núna. Það vita það allir, sem hafa lesið kvöld-
blaðið." Kaðallinn lenti aftur á baki hans. „Max, það er lítið, sem þú
getur boðið mér. Þú ert ekki með perlurnar. Þú átt ekkert".
Kaðalspottinn hvein hraðar og hraðar um loftið. Thursday gleymdi
því, að honum hafði einu sinni verið kalt. Bak hans logaði allt. Hann
sneri höfðinu til þess að segja eitthvað, sem gæti stöðvað höggin.
„Angel", bað hann, „hversvegna náum við tvö ekki í perlurnar? Við
tvö ein ?"
Hann fann vírspottana rífa á sér kinnina. „Hvað heldurðu að þú getir
oft notað þetta við-tvö-ein bragð?" sagði Angel móð. „Ég er hætt að
skipta mér af karlmönnum. Maður getur engum treyst".
„Treystirðu Spagnolettunum þá? Leo hefur þegar svikið þig“.
Hún saug loft milli framtannanna og sveiflaði grófri svipunni að öxl-
um hans. Einu sinni. Aftur. Thursday var hættur að telja. Höfuð hans
fór að þyngjast. Hann sá rauða þoku stíga milli augna sinna og veggjanna.
Þegar Angel hætti um stund, sneri hann höfði sínu með erfiðismunum.
12
VTKAN