Vikan - 11.09.1958, Qupperneq 6

færir tundurduffinu á Straumnesfjalli kveðju
frá skottulækninum -- þreytir Grettissund og spilar á harmoniku
Hjördís og Haukur fá 700 bréf á viku — og lesa öll!
ENGINN þáttur útvarps-
ins á eins miklum vin-
sældum að fagna og óska-
lagaþáttur unga fólksins,
sem þau Hjördís Sævar og
Haukur Hauksson sjá um
á hverjum þriðjudegi. Við
gerðum okkur ferð niður í
útvarp um daginn til að
hitta þau að máli og
grennslast fyrir um þátt-
inn.
Hjördis og Haukur sitja
HJÖRDlS
draugamir tónelskir
með fjaliháan hlaða af bréf-
um fyrir framan sig og eru
að kynna sér hinar marg-
víslegu óskir unga fólks-
ins.
Við fáum 700 bréf á
viku og lesum þau öll, sögðú
þau mér, en það er ekki
hægt að sinna nema litlum
hluta þeirra, eins og gefur
að skiija. En það eru marg-
ir sem biðja um sömu lögin.
— Hvaða lög eru vinsæl-
ust?
— Vinsælustu lögin má
hiklaust telja „Wear My
Ring Around Your Neck“,
„Sail Along Silvery Moon“,
„Patricia" og „Twilight
Time“. Og Pat Boon og
Paul Anka eru þeir söngv-
arar sem helzt eiga upp á
pallborðið hjá unglingun-
um.
— Er mikið beðið um
innlend lög?
— Þau eru í miklum
minnihluta, svarar Haukur,
þó er talsvert beðið um
Flökku-Jóa og Síðasta
vagninn í Sogamýri.
— Og bréfin sem þið fá-
ið eru víst af ýmsu tæi ?
Haukur verður fyrir svör-
um:
— Eftir bréfunum að
dæma er helmingur þjóðar-
innar alls ekki séndibréfs-
fær, sumt er svo illa skrif-
að að ógerningur er að
komast fram úr því. E>að
er ógurlegt verk að lesa öll
þessi bréf. En sumir senda
okkur smá glaðning, t. d.
datt fimmkall úr einu bréf-
anna og einhver sendi okk-
ur tyggigúmí í pósti frá
Raufarhöfn, eina plötu
handa hvoru.
— Kveðjurnar eru vist
furðulegar margar?
Hjördís sýnir mér nokk-
ur bréfanna, þar eru kveðj-
ur frá Gógó, Lóló, Siggu,
Maju, Dísu, Dódó, Bóbó,
Diddó, Sibbu, Lísu o. s. frv.
-— Kveðjurnar eru lang-
flestar sendar á tiltekin bíl-
númer, segir Hjördís okk-
ur, bílstjórar virðast vera
lang vinsælasta stétt lands-
ins, a. m. k. njóta þeir
mestrai' kvenhylli eftir bréf-
unum að dæma. Ég man
eftir fjórum bréfum með
kveðjum til stráka á sama
bílnum, bréfin voru sitt úr
hvoru landshorni, öll frá
stelpum og skrifuð um svip-
að leyti, í einu þeirra voru
þeii' beðnir að muna eftii'
stelpunum í Hallormstaða-
skóg, í öðru voru það stelp-
urnar í Vaglaskógi, svo
voru það stelpurnar í Húna-
vatnssýslu og loks frá
Bjarkarlundi. Draugarnir
virðast ekki siður tónelskir,
við fáum bréf þar sem beð-
ið er fyrir kveðju úr
Reykjavíkurkirkjugarði og
Fossvogskirkjugarði. Og
kveðjurnar eru með öllu
móti. Hér er t. d. kveðja
til stráksins á rauða bedd-
anum frá stelpunni sem
bíður, hér fær tundurtuflið
á Straumnesfjalli kveðju frá
skottulækninum í Reykja-
vík, kannski hann hafi gert
tundurduflið óvirkt og það
sé að þakka honum fyrir
sig.
Spútnik á silungsveiðum
fær kveðju frá Könnuði V.
og Hanna sem gekk upp
Skólavörðustíginn með
tösku undir hendinni fær
beztu kveðju frá mannin-
um sem uppgötvaði að
hjarta hans væri sennilega
í töskunni. Ekki veit ég
hvort Hanna fæst til að
skila hjartanu en hún ætti
þó að minnsta kosti að láta
sitt í staðinn.
Kongurinn á Krít fær
hér kveðju frá Anastasíu.
Ekki veit ég hvort hann
heyrir í Ríkisútvarpinu alla
leið þangað, kallgreyið.
Og svo er hér kveðja frá
flugmanninum, sem biðst
afsökunar á því að hafa
verið „hátt uppi“. Það er
stúlkan sem alltaf heldui'
Svona geta bréfin litið út
þegar ástin er annars vegar
sig við jörðina, sem fær þá
kveðju. Annars hélt ég að
ekki væri hægt að ásaka
flugmenn fyrir að vera
„hátt uppi“.
Og ígulkerið I Nauthóls-
víkinni fær beztu kveðju frá
krossfisknum, sem synti
framhjá og stakk sig á því.
Hér er ein enn: Stúlkan
sem fann skóinn í Land-
mannalaugum sendir kveðju
til mannsins sem forðaði
sér. Hann hefur þá senni-
lega hlaupið berfættur,
veslingurinn.
Af nógu er að taka.
Annars máttu skila því til
fólksins sem biður þáttinn
fyrir lög og kveðjur og að
ekki er hægt að sinna bréf-
unum nema fullt nafn og
heimilisfang fylgi með.
Nöfnin verða þó ekki lesin
upp í útvarpið ef þess er
óskað, en nauðsynlegt að
þau fylgi samt. Það hefur
nefnilega því miður komið
fyrri að óartugt fólk hefur
misnotað sér þáttinn og úr
því hafa spunnist leiðindi.
En það er önnur saga.
1 sumum bréfum rekur
fólk fyrir okkur ástarraun-
ir sinar, það eru stundum
heilu sögurnar sem við fá-
um að heyra. Og margir
ski'ifa okkur skammarbréf
sumir eru á móti jassi, aðr-
ir hafa ekki fengið kveðjur
sínar fluttar, það er margt
sem mæðir á fólkinu.
OG LOKS biðjum þau
Hjördísi og Hauk að segja
okkur nokkuð af sjálfum
sér.
— Ég er Vestfirðingur,
segir Hjördís, fædd á Arn-
arfirði.
— Þá hlýturðu að kunna
að fara með staf.
— Ég flíka ekki minni
kunnáttu, svarar Hjördís.
HAUKUR — svefntöflur
og knattspymuúrslit
Annars var ég ekki lengi
á Arnarfirði. Ég er uppalin
á þremur landshornum.
— Þú fórst snemma á
sjóinn ?
— Ég á 10 ára sjó-
mennskuafmæli um þessar
mundir. Byrjaði sem þerna
hjá Ríkisskip, svo var ég
kokkur á síld og þjónn hjá
Eimskip. Ættin er eintóm-
Framh. á bls. 13
Þoldi ekki baksturinn og fór að læra Ijósmyndun
ÞAÐ virðist svo sem á-
hugi á ljósmyndun hafi
almennt vaxið hérlendis á
undanförnum árum. Glögg-
ir menn segja, að mynda-
vélaberum fjölgi stöðugt á
götum bæjarins og ugglaust
leynast þar einhverjir
meistarar í greininni inn-
anum. Myndataka stunduð
með réttu hugarfari er list-
grein, sem síst ber að for-
sóma og þess vegna náði
blaðið tali af ungum manni,
sem er um það bil að setja
upp ljósmyndastofu og
stundar grein sína brenn-
andi í andanum. Þessi ungi
maðui' er Stefán Pedersen.
Stefán er 21 árs gamall
og lauk í vor námi sínu hjá
Sigurði Guðmundssyni ljós-
myndara. Hann vinnur nú í
sumar á stofunni hjá Sig-
urði og þar náði Vikan tali
af honum.
PEDERSEN
— fyrsta myndin var tekin
af honum í fyrra
— Hvað er þetta langt
nám ?
—■ Námstíminn er þrjú ár.
•— Og kaupið?
— Kaupið er lítið. 1300
krónur á mánuði fyrsta ár-
ið.
— Fékkstu snemma áhug-
ann á ljósmyndun?
Líklega hefur þetta verið
i mér þvi ég man vel eftir
þvi þegar ég tók fyrstu
myndina 6 ára gamall. Enda
er ég alinn upp við þetta.
Frændi minn Árni Halldórs-
son hafði amatörvinnustofu
á Sauðárkróki. Annars fór
ég ekki strax að læra Ijós-
myndun. Fyrst lærði ég
bakaraiðn og var eitt ár við
það en varð að hætta vegna
heilsunnar. Þoldi ekki hit-
ann. Annars er það undar-
legt með mig að ég varð
hvað mestur áhugaljós-
myndari eftir að ég fór að
læra þetta.
— Það er óvenjulegt, eða
hvað?
— Já, það er víst.
Framh. á bls. 13
&
VIKAN