Vikan - 18.09.1958, Blaðsíða 4

SKUGGAR
FORTÍÐARINNAR
EFTIR RENÉE SHANN
NAN SMITH er einkaritari Sir Reginalds Wadebridge á Highland
Hall og hún er ástfangin af syninum SlMONI. Nan á sér leynd-
armál. Hún var trúlofuð ungum manni, John Cornell, sem yfirgaf
hana vegna POLLlAR, sem var vinkona Nan. En Pollí sveik John
og hann framdi sjálfsmorð. Hann skildi eftir sig bréf, sem hófst
á „Elskan mín ...” og allir héldu að hann ætti við Nan. Hún hlaut
fyrirlitningu fólks og var álitin samvizkulaus og grimm, en hún
var svo örvingluð og ráðvana að hún sagði, ekki frá hinu sanna —
— að bréfið hafði v'erið til Polliar, — þó að hún hataði hana.
Símon trúlofar sig og kemur með unnustu sina heim til foreldr-
anna. Það er mikið reiðarslag fyrir Nan, þegar hún kemst að
því, að stúlkan sem f annað sinn hefur rænt hana hamingjunni
er .... POLLI.
allra blaðanna. Það verður góð auglýsing fyrir mig og þá rifjast upp
fyrir ótal fólki þegar Nan sveik John Cornell og hann framdi sjálfsmorð.
Ætli henni þætti nokkuð sérlega skemmtilegt að lenda í því.
Enn jók Símon hraðann. Það var eins og hann reyndi að aka burt
frá henni og burt frá sjálfum sér. Eitt andartak leit hann á hana og
gleymdi að hafa augun á veginum. Bíllinn rann út af veginum og rakst
á tré skammt frá brúninni.
Símon rankaði við sér eftir stutta stund. Hann var klemmdur undir
stýrinu. Hann tók um höfuðið og fann að blóðið lagaði í stríðum straum-
um. Honum leið illa og var flökurt. Hann hafði alveg gleymt Pollí en
svo rofaði til og hann mundi að hún hafði setið við hlið hans. Hann
sneri höfðinu litið eitt og varð gripinn óstjórnlegum ótta, þegar hann sá
að hliðin hafJi gersamlega fletzt af bílnum og Pollí henzt út. Hún ]á
alllangt frá og hreyfði sig ekki.
Með erfiðismunum skreiddist hann út úr bílnum og skjögraði til
hennar. Blóð fossaði úr höfði og fótum og hún svaraði ekki né opnaði
augun, þótt hann nefndi nafn hennar í sífellu. Hann lagði höndina á
hjartað og hrópaði yfir sig af feginleik, þegar hann fann að það sló.
— Ég er að koma. Hann heyrði rödd og brátt kom maður hlaupandi til
hans.
— Það er simaklefi rétt hjá, sagði hann, konan mín fór þangað og
ætlar að hringja á sjúkrabíl.
— Þakka yður fyrir.
Símon reyndi að hugsa skýrt. Maðurinn leit rannsakandi á Pollí. Síðan
rétti hann sig upp og sagði:
•— Ég er með teppi og kodda í bílnum minum. Kannski ég nái í það.
Nú, þarna kemur konan mín annars.
Konan kom nú til þeirra.
— Ég held ekki við ættum að færa hana; sagði hún hljóðlega.
— Nei, við skulum láta hana vera þar til læknir kemur, sagði Símon.
Eftir fáeinar mínútur, sem Sírponi virtist heil öld, kom lögreglan.
Hinglaður reyndi Simon að leysa úr spurningum þeirra.
— Ókuð þér hratt, herra?
— Frekar.
Auðvitað hafði hann ekið hratt. Hann hafði verið reiður út í Pollí
og misst stjórn á sér og farartækinu. Það var honum að kenna að slysið
varð. Ef Pollí dæi væri það hans sök.
— Þarna kemur sjúkrabíllinn, sagði konan.
— Símon horfði á lækninn meðan hann kraup niður hjá Pollí.
— Ó, góði guð, bað hann, láttu hana lifa.
Læknirinn var ungur maður, skarplegur og ákveðinn, og ekkert var
ráðið af svip hans.
— Lifir hún?
Ég vona það. Það er erfitt samt að segja um það fyrr en við
höfum rannsakaS hana. En þér sjálfur?
— Smáskeinur hér og hvar. Ég er hvergi brotinn.
— Þér voruð heppinn.
Símon óskaði að Pollí hefði verið heppin en ekki hann. Tveir að-
stoðarmenn komu að og lögðu hana á börur. Hún var meðvitundarlaus
eins og áður cg raknaði ekki við, þótt hún væri hreyfð.
— Hvert farið þér með hana? spurði læknirinn.
— Á Eedlands sjúkrahúsið. Eruð þér . . . er hún ? . . . Læknirinn
hikaði.
— Hún er unnusta mín, sagði Símon.
Læknirinn horfði á hann vingjarnlega.
— Þér þurfið sjálfsagt að koma með. Ég þarf að líta á sárin yðar líka.
Símon hafði nær gleymt þeim. En þegar hann var minntur á það fann
hann allt í einu til óstjórnlegs sársauka og hann svimaði svo að það varð
að styðja hann að sjúkrabílnum og hjálpa honum upp í hann. Lögreglu-
maðurinn sagðist hafa sent boð eftir kranabíl, sem myndi fjarlægja bíl
Símonar.
— Ég vona að unnusta yðar hressist, sagði hann.
— Þakka yður fyrir. Þér vitið hvar þér getið náð í mig.
— Já, já.
Símon sat á bekknum rétt við sjúkrakörfuna, sem Pollí lá í. Öðru
hverju beygði Iæknirinn sig niður og þreifaði á púlsinum, en ekkert varð
ráðið af andliti hans.
— - Hvað erum við lengi á leiðinni ? spurði hann.
— Tíu mínútur.
Loks sveigði bifreiðin upp að spítalanum. Fyrir utan sjúkrahúsið var
fólk á göngu, flestir voru sloppklæddir. Einstaka manneskja stanzaði til
að horfa á sjúkrabílinn. Enn eitt bílslysið. Þau voru mörg á hverjum degi
en flest um helgar. Hvers vegna gat fólk ekki lært að aka gætilega?
-— Þér viljið ef til vill að unnusta yðar fái eins manns herbergi? spurði
■læknirinn.
— Já, ef það er hægt, þakka yður' fyrir.
— Ég vona það.
Annar læknir kom að og leiddi Símon með sör og gerði að sárum hans.
Þegar þvi var lokið gægðint hann í spegil og honum krossbrá er hann sá
umbúðirnar á höfðinu á honum. Honum varð hugsað til móður sinnar og
vissi að henni myndi bregða illa þegar hún sæi hann.
— Er simi hér, spurði hann hjúkrunarkonu.
— Já, niðri í ganginum. Þér farið niður stigann og inn ganginn,
símaklefinn er á hægri hönd.
— Þakka yður fyrir. Ætli ég geti fengið að sjá unnustu mína. Það
var komið með hana rétt áðan.
— Bentley læknir er hjá henni. Hún liggur á þriðju hæð. Ef þér hring-
ið til hans og bíðið síðan í biðstofunni getur hann sjálfsagt komið og
talað við yður.
Símon gekk að símaklefanum, en hikaði er hann ætlaði að lyfta tól-
inu. Hann vildi ekki hringja fyr en hann hefði talað við lækninn. Hann
gekk inn á biðstofuna og ranglaði fram og aftur um herbergið.
Hann heyrði fótatak og læknir kom inn.
•— Hr. Wadebridgde?
— Já.
— Ég var að rannsaka unnustu yðar, en get lítið sagt ennþá. Við
getum ekki flutt hana strax.
— Ég skil.
— Eftir einn eða tvo daga getum við sennilega tekið röntgenmyndir
og þá getum við sagt yður frekar um þetta.
Simon létti ósegjanlega. Eftir einn eða tvo daga . . . Læknirinn taldi
þá að hún myndi a. m. k. lifa.
Læknirinn leit vingjarnlega á hann.
— Þér hafið fengið mikið áfall sjálfur.
Mér líður ágætlega, svaraði Símon, þótt hann fyndi að það væri
fjarri sannleikanum. Honum leið mjög illa. Hann reyndi að herða sig
upp.
— Og þér vitið ekki hvað er að ?
— Ég er hræddur um að hryggurinn hafi skaddazt. Hún var komin til
meðvitundar áðan. Kannski þér viljið lita inn til hennar.
4
VIKAN