Vikan - 18.09.1958, Side 6

FRÁ HUNDUNUM í TORREMOLINOS
í KJALLARANN VIÐ TJARNARGÖTU
„Nálægt sjó.“ Olíumynd eftir Steinþór.
(Ljósm. Oddur).
INN morguninn tókum við eftir
ungum manni, sem kom út úr
kjallara á gömlu húsi hinum megin
við götuna og bar skólpfötu í hendi.
Hann skvetti úr henni í göturæsið,
hvarf síðan inn í húsið á ný og birt-
ist von bráðar aftur með fötuna fulla.
Maðurinn var klæddur gallabuxum
og peysu stórri og órakaður, skarp-
leitur og fölleitur eins og Skarghéð-
inn en þó gæfumannlegur. Ekki leið
á löngu áður en við bárum kennsl á
manninn. Hér var kominn Steinþór
Sigurðsson, listmálari, nýkominn'
heim eftir 5 ára útivist.
Hann býður okkur að ganga í
kjaiiarann. Það er gengið niður
dimman stiga, og verður að beygja
sig þegar gengið er inn. 1 kjallaran-
um er ökladjúpt vatn en Steinþór
hefur bætt úr því með því að leggja
planka og hlera sem gangbrú um
herbergin.
- Ég var að leita mér að húsnæði
og gekk um bæinn, kíkti á glugga
þar sem var gardínulaust, segir
Steinþór, þá fann ég þetta. Það má
reyna að gera þetta í stand en fyrst
er að losna við vatnið. Tjörnin er
ágæt á sínum sta(S en ég er heldur
mótfailinn því að háfa hana inni hjá
mér.
Húsið stendur nefnilega við Tjarn-
argötu og má því ætla hvaðari vatnið
sé komið, hér vantar bara endur og
svani. Það er hráslagalegt þarna niðri
í kjallaranum þótt sólskin sé úti, og
heldur ömurlegt um að litast, vegg-
fóðrið hangir í slitrum og skellur
komnar á veggina undan slaga og
raka. En Steinþór er staðráðinn í því
að gera þetta vistlegt og býður okk-
ur að koma þegar hann er búinn að
setja allt í stand. Þarna í kjallaran-
um er vatnssalerni með harla ný-
stárlegu sniði. Húsið hafði verið
byggt löngu áður en slík þægindi
urðu almenn, ekki reyndist unnt að
hafa skolpleiðsluna neðar en á
miðjum vegg og þvi var það tekið til
brágðs að byggja pall einn mikinn
undir salernið en tröppur upp að
ganga.
— Þetta er eins og að sitja í há-
sæti, segir Steinþór, konungar mættu
öfunda mig.
Seinna hittum við Steinþór “óg
spyrjum hvort hann vilji ekki segja
vorið vann ég við mjólkursamsölu
og seinna við áfengisverzlunina í
Svíþjóð.
— Hvernig kunnirðu við þig á
Spáni ?
— Prýðilega. Þegar ég yfirgaf
Barcelona fór ég til smáþorps á
Suður-Spáni sem heitir Torremolinos.
Þar búa 4000 manns en þorpið er
fjölsótt af ferðamönnum. Þar er
urmull af fráskildum amerískum
kellingum sem lifa á styrk frá fyrr-
verandi eiginmönnum, þar er einnig
krökt af kynvillingum hvaðanæva úr
Evrópu og listmálurum sem koma til
að sækja sér inspirasjón. 1 þessu
smáþorpi er 3 næturklúbbar og bað-
strönd.
1 bænum voru einnig 60 hundar
sem lifðu á ferðamönnum eins og
aðrir íbúar þess. Hundarnir héldu til
á kaffihúsum og gerðu sig heima-
komna, einhver ferðamannana tók
þá að sér og sami hundurinn fylgdi
alltaf sama ferðamanninum meðan
hann stóð við í bænum, síðan tók
annar við. Hundarnir fylgdu ,,hús-
bændum“ sínum á kaffihús, nætur-
klúbba og baðströndina. Lögreglan
gerði harða hríð að hundunum einu
Spjalíáð við ungan listmálara, Steinþór Sigurðsson.
okkur fáein orð fyrir blaðið. Hann
tekur því vel, það er einmitt um
kaffileytið og upplagt að rabba sam-
an yfir kaffibollum. Við leggjum
því leið okkar á Mocca, því þar er
hæfilega kúnstnerískt andrúmsloft
fyrir svona spekinga eins og við er-
um.
Að góðum og gömlum íslenzkum
sið spyrjum við Steinþór fyrst um
ætt hans og uppruna.
- Ég er fæddpr árið 1933 í
Stykkishólmi, foreldrar mínir eru
Anna Oddsdóttir og Sigurður Stein-
þórsson, sem þá var kaupfélags-
stjóri. Þar var ég fram yfir ferm-
ingu, byrjaði snemma að teikna og
"krassa án þess að gera mér ljóst
hvert stefndi og því hreyfði ég eng-
um mótmælum þegar vissir ættingj-
ar mínir stungu upp á því að senda
mig á Kennaraskólann. Þár sat ég
á skólabekk í eitt ár en gafst svo
upp. Samhliða sótti ég kvöldnárri-
skeið í Handíðaskólanum og næsta
vetur sneri ég mér alveg að mynd-
litinni. Eftir árið fár ég á Listiðnað-
arskóla í Svíþjóð og lagði þar stund
á skreytingarlist sem aðalnámsgrein.
Þar var ég næstu 4 árin.
Síðan lagði ég leið mína til Spán-
ar, var fyrst í skóla í Barcelona í 2
mánuði en hætti svo, þetta var ekk-
ert fyrir mig.
— Þú hefur fengið styrk?
— Pyrstu 3 árin fékk ég styrk frá
ríkinu en ég vann einnig fyrir mér
á sumrin Um skeið vann ég að því að
lagfæra skreytingar á kirkjum, eitt
minn. Hann var einhver mesti ídea-
listi sem ég hef kynnst, hann vildi
ekki hefta vöxt né grósku neins,
vildi leyfa öllu að spretta og gróa að
vild. Hann skar hvorki hár sitt né
skegg til dæmis. 1 skegginu voru
fimm sex hár sem spruttu meir en
öll hin, þau náðu niður á maga með-
an hin náðu ekki nema niður á
bringu og hann lét það afskiptalaust.
Seinna rakaði hann af sér allt skegg-
iB og lét klippa á sér hárið, hann
var hættur að vera ídealisti, hann
sagði mér að hann væri trúlofaður.
Já, hundarnir í Torremolinos, það
voru nú meiri kvikindin. Hunda-
konungurinn hét Haimi, hann var
Framh. á bls. 14
Vatnssalernið stendur á palli en
tröppur upp að ganga. „Itongar
mættu öfunda mig af þessu liásæti,“
segir Steinþór.
sinni á ári og hreinsaði til, þá voru
hundarnir settir í steininn og það
boð látið ganga út að þeir yrðu sett-
ir í gasklefa. Þá varð uppþot meðal
hinna amerísku kvenna í bænum, þær
ruku upp til handa og fóta og skutu
saman til að leysa hundana út, lög-
reglan tók við lausnargjaldinu og
hundarnir voru svo frjálsir ferða
sinna. Þessi leikur endurtók sig einu
sinni á ári, sagði mér herbergisfélagi
Steinþór varð að byrja á því að ausa
allt vatn úr kjallaranum. Það var
nokkurra daga verk.
Ekkert sjálfsagðara en að skvetta úr fötunni í porti n^grannans.
fí
VIKAN