Vikan - 18.09.1958, Side 10

Aþeirri stundu er þulurinn
las fréttina um morðið á
John Wasson greip ótti um sig,
meðal flestra hlustenda Chicago
borgar, þetta var áttunda morð-
ið á þremur á dögum, öll fram-
in í einu af skuggahverfum
borgarinnar, svo virtist við
frumrannsókn að þau væru öll
framin af geðveikum manni.
Það vakti athygli hlustenda og
lögreglu, að frá því fyrsta
morðið var framið, hafði hvert
fómarlamb verið leikið á sama
hátt — rotað með einhverju
þungu aftanfrá, og grænleitur
miði skilinn eftir undir hverju
líki, sem á stóð:
Meö samúöarkveöju,
Fjarstýrða kóngulóin.
Þulurinn gat þess, að í öllum
tilfellum væri sami morðinginn
að verki, þar sem fingraför á
miðunum höfðu sannað að svo
væri, að lokum gat þulurinn
þess, að John Wajsson hefði
verið með lífsmarki er að var
komið en látist á leiðinni til
sjúkrahúss, hann hefði verið
verkfræðingur að menntun, og
tuttugu og átta ára gamall.
Sá seki var í einu af matsölu-
húsum borgarinnar, og glotti
þegar hann heyrði fréttina
lesna. Hann' var meðal þeirra
sem pantað höfðu mat. Seinna
þennan sama dag, barst rit-
stjóra eins víðlesnasta dagblaðs
borgarinnar bréf í grænleitu
umslagi. Hann las það með at-
hygli. 1 því stóð skrifað með
rauðu bleki:
Herra ritstjóri!
Efnið til getraunarsamkeppni
í blaði yðar, um hvað ég fjar-
stýrða kóngulóin heiti réttu
nafni, ég gef yður tíu daga
frest. Ef rétt nafn og heimilis-
fang berst, sendi ég-verðlaunin
sem eru fimm þúsund krónur í
lokuðu umslagi til yðar.
Morðingi.
Ritstjórinn sem var að eðlis-
fari athugull maður, vildi þrátt
fyrir þessa upphæð, vera hlut-
Iaus í þessum dularfulla leik,
og sendi því bréfið til lögregl-
unnar, með þeirri ósk, að leyni-
lögreglumenn yrðu hafðir á rit-
stjóminni til öryggis. Frá lög-
reglunni var bréf morðingjans,
sent Calder fingrafarasérfræð-
ing. Að lokinni rannsókn, hristi
hann vondaufur höfuðið og
sagði að ekkert væri að græða
á bréfinu, nema þessi sömu
fingraför, auk þeirra sem hann
áleit að væm af fingrum Es-
carpit ritstjóra.
Að kvöldi þessa dags fund-
ust tvö lík við höfnina. Við
nánari rannsókn reyndist vera
um hjón að ræða. Grænleitir
miðar höfðu verið skildir eftir
hjá líkunum . . . Þetta kvöld
sagði þulurinn að ástandið væri
orðið alvarlegt.
Næsta dag gaf Harri Fuman
prófessor í lífeðlisfræði, sig
fram við lögregluna. Hann
hafði meðferðis hlut sem líktist
útvarpstæki, en var þó stærri
um sig, og annar endinn þakinn
mislitum, einangruðum leiðsl-
um. Fuman prófessor gerði boð
eftir Ratcliff glæpasérfræðingi,
forstöðumanni glæpadeildar.
Eftir að nokkrir lögregluþjón-
ar höfðu fullvissað sig um heið-
arleika og erindi prófessorsins,
var honum vísað inn í vinnu-
herbergi Ratcliffs. Hann var
um fimmtugt, grannvaxinn og
meðalmaður á hæð, höfuð hans
var í öfugu stærðarhlutfalli við
heildina. Hann hafði eitt sinn
verið hárprúður vel, en nú orð-
inn sköllóttur. Framkoma hans
var þroskuð, en þó breytileg og
misjöfn eftir atvikum, hann leit
upp frá skriftum þegar Fum-
an kom inn og bauð honum
sæti.
„Ég kannast við svipinn,"
Rödd Ratcliffs var þægileg en
dálítið hás.
„Maðurinn er Harry Furnan
prófessor.“
„Já, alveg rétt.“
Þeir heilsuðust.
„Eg kom í þeim tilgangi að
reyna, hvort ég gæti ekki kom-
ið að góðu liði, við að finna
morðingjann."
„Þér eigið við Fjarstýrðu
kóngulóna?"
„Já . . .“
„I svona tilfellum er góð vís-
bending og hjálp vel þegin,“
Ratcliff horfði alvarlegur á
svip til Fumans sem lagði tæk-
ið frá sér á borðið.
„Verið getur að tækið sem
ég hef lagt fyrir framan yður,
komi að gagni í þessu sam-
bandi.“
„Ég vil ekki móðga yður
herra prófessor, þó ég segi, að
við séum vanastir því að tilvilj-
un ein komi okkur á sporið.“
„Sjáið til, nokkrir aðstoðar-
menn mínir og ég höfum imnið
að því að fullkomna þetta tæki
í fjögur og hálft ár, í upphafi
vakti fyrir okkur að finna að-
ferð, til að vekja dauðar tauga-
brautir í heilabúinu með svo-
kallaðri rafmikro ertingu, í
stað þess að koma blóðinu aft-
ur á hreyfingu."
Hér greip Ratcliff fram í.
Hann hafði hlustað með at-
hygli:
„Og hvað kemur í ljós með
þessari aðferð?“
Fuman kveikti sér í vindl-
ingi.
„Ef einhver maður hefiu:
verið granaður um morð, og
ekkert sannast, þá getum við
gengið úr skugga um, hvort
hann hefur verið sekur eða
saklaus, þó hann sé dauður, með
því að tengja þessar leiðslur
við höfuð líksins og setja tæk-
ið af stað.“
F'urnan renndi hlífðarspjaldi
til hliðar á annarri hlið tæk-
isins.
„Og þótt ótrúlegt sé, birtast
kaflar úr æfisögu þessa manns
hér á hvíta glerinu, auk þess
sem innbyggð myndavél festir
þessa kafla á filmu. Með því að
hreyfa þessa takka, getum við
strax séð hvort þessi umræddi
maður hefur framið morðið
eða ekki.“
Ratcliff horfði um stund
rannsakandi á Fuman síðan
aftur á tækið, eins og að hann
ætti erfitt með að trúa orðum
hans, þó færðist dauft bros yf-
ir smágerðar varir hans.
„Mér skilst á yður, herra
prófessor, að þetta tæki yðar
komi til með að verða sterkt
vopn gegn lygum.“
Furnan blés frá sér þykkum
reykjarstrók:
„Það er alveg rétt hjá yður.“
Hann þagnaði. „En á lifandi
fólki kemur tækið ekki að
gagni, þar sem svonefndir
taugastraumar valda truflun-
um. Við erum þó bjartsýnir
með þann möguleika, að okkur
takist að bæta úr því síðar.“
Ratcliff varð hugsi um stund
og hörkudrættir mynduðust í
andliti hans:
„Semsagt, þér teljið það ör-
uggt, að tæki yðar komi að
gagni í leitinni að morðingjan-
um?“
Furnan sló öskuna af vindl-
ingnum.
„Ef þér útvegið mér eitt af
fórnarlömbum morðingjans,
eru hundrað prósent líkur fyrir
því, að ykkur takist að finna
Fjarstýrðu kóngulóna.“
Ratcliff tipplaði með fingr-
unum á borðplötuna, og virti
tækið fyrir sér á nýjan leik.
„En segið mér, hvað má langt
vera liðið frá því að maður hef-
ur verið myrtur, svo öruggt sé
aðtækiyðar komi þar að gagni.“
Furnan ræskti sig og horfði
á vindilinn um stund.
„Takmörkin eru vika til tíu
dagar. Eftir þann tíma verða
myndirnar slitróttar og þoku-
kenndar.“
Ratcliff blaðaði í skýrslu,
sem hafði verið innan um aðr-
ar á borðinu. Það varð þögn
stutta stund.
„Morðinginn virðist hafa
tekið upp nýja aðferð við að
koma fórnarlömbum sínmn inn
í eilífðina,“ rödd Ratcliffs varð
að hvísli, eins og að hann væri
að tala við sjálfan sig. Hann
lagði frá sér skýrsluna. Það
vottaði fyrir brosi á vörum hans
þegar hann beindi orðum sín-
um á ný til Fumans.
„Þér getið gert tilraim á
konulíki sem fannst snemma í
morgun, skammt fyrir utan
borgina."
Hann þagnaði og hörkudrætt-
ir mynduðust á ný í fölleitu
andliti hans.
„Sami morðinginn var að
verki í þessu tilfelli. Hann not-
aðist við hníf, sem sat fastur
í bakhluta konunnar, þegar að
var komið. Svo virðist sem
morðingjann hafi skort barefli
eða . . .“
Hér greip Furnan fram í.
„Eða homun finnist það til-
breyting, og ætli sér þessvegna
að hafa það lag á framvegis."
Ratcliff hneigði höfuðið sitt
til samþykkis.
„Það er frekar sennilegt að
svo sé.“
Hann leit á armbandsúr sitt:
„Líkið er á Jekyll Cronin
sjúkrahúsinu. Ég hef tíma til
að koma með yður þangað nú
þegar.“
Furnan slökkti í vindlings-
stubbnum.
„Ég þakka yður fyrir. Það
er einnig hentugur tími fyrir
mig.“ Hann tók í hönd Rat-
cliffs. „Ég fullvissa yður um,
að morðinginn verður á valdi
ykkar að kvöldi.“
Ratcliff brosti lymskulega út
í annað munnvikið.
Þeir settu á sig fararsnið.
Á Cronin sjúkrahúsinu tók
Bauer yfirlæknir á móti þeim,
þar sem þeir höfðu gert boð á
undan sér. Nokkrir leynilög-
regluþjónar höfðu bæst í hóp-
inn. Yfirlæknirinn vísaði þeim
á líkgeymsluna, sem var í kjall-
ara hússins.
Að lítilli stundu liðinni hafði
líkið verið flutt á líkskurðar-
borðið.
Framhald á bls. 13
Höfimdur sögn þessarar er uiignr Reykvíkingnr sem dvelur að
Kirkjubæjarklaustri, Gunnar Sverrisson, 21 árs að aldri. 1 bréfi
til Vikunnar kemst hann svo að orði: „Ég sendi yður hér með
frumsamda sögu. Yður mun ef til viU finnast það ósennilegt, þar
sem ég nota útlend nöfn, það gerði ég með vilja, tU að sagan yrði
sem hlutlausust.“
Við getum ekki neitað því að okkur hér á. ritstjóminni hefði þótt
meiri fengur að því að fá sögu með þjóðlegri blæ, en hins vegar
væntum við þess að lesendur hafi gaman af þessari sögu, i henni
kemur fram sérstætt ímyndunarafl og leikni.
Smásaga eftir Gunnar Sverrisson
10
VIKAN