Vikan - 18.09.1958, Side 13

E>ú átt eftir aS komast í mikinn vanda. Clapp tekur ekki mark á til-
viljunum."
„Clapp?“ Hann gat ekki varizt þess að rödd hans yrði harðneskjuleg.
Hann hataði skyndilega fortíð sína, og hann fór að gruna margt. „Hvað
kemur það honum við?“
„Hann kemst að því á morgun, ég vil heldur segja þér það sjálf.“
Hendur hennar voru krepptar og rödd hennar veik og niðurbæld. „Judith
Wilmington. Hún er dótti mín, Max. Hún er krakkinn minn.“
Sunnudaginn, 12. febrúar, kl. 1^:00 f. h.
1 fyrsta sinn eftir barsmíðarnar var bak hans kalt. Þegar honum fannst
hann hafa fast land undir fótum, byrjaði allt að bráðna. Hringur. Hann
fór í hring. Thursday sagði hægt: „Nei, Clapp tekur ekki mark á tilviljun-
um. Segðu mér frá þessu.“
Rödd Smitty bað um að hann skildi sig. „Það er ekkert að segja,
Max. Eða þú hefur að minnsta kosti heyrt þessa sögu fyrr. Judith fæddist
undir óheillastjörnu, og ég hef reynt að búa í haginn fyrir hana. Ég rak
hús i Delaware þá, og pabbi hennar var nokkurs konar fjárhættuspilari.
Judith veit ekki einu sinni hvað pabbi hennar hét.“
Thursday kinkaði kolli. Hönd Smitty skalf í kjöltu hennar.
„Þarna sérðu. Eg gat ekkert gert fyrir hana. Ég gaf henni nafn, sem
hljómaði skikkanlega og lét svo ýmsa annast hana fyrir mig. Þegar hún
var orðin nógu gömul setti ég hana í beztu skóla, sem á var völ.“
„Veit einhver um þetta?“
„Enginn. Nema bankarnir. Ég hef orðið að nota bankana til þess að
þetta liti út sem styrktarfé. Hérna er það Strandbankinn." Hún leit á
hann og brosti angurværu brosi. „Þetta er gömul saga. Það hafa margar
konur gert þetta. Maður vill alltaf að krakkinn manns hafi það betra
en maður sjálfur. Þér er eflaust þannig innanbrjósts.“
Thursday kinkaði kolli stuttlega. „Þekkja þeir þig í bankanum? Kemst
Clapp þannig að því eða hvað?“
„Já. Þetta er samið í trúnaði, en þeir hafa ekki ráð á þvi að neita
lögreglunni um neitt. Bankinn hefur nafnið mitt. Ég geri ekki ráð fyrir
að þeir trúi því, en ég heiti Jane Smith.“ Bros hennar var gleðivana.
Síðan varð hún alvarleg aftur.
Hann ýtti fingurgómunum saman og horfði á holdið verða hvítt undan
þrýstingnum. „Ég vissi að þú leyndir einhverju. Hversvegna í ósköpunum
saðirðu mér þetta ekki, Smitty? Þá hefði ég getað komizt undan með
stelpuna. Clapp heldur áreiðanlega að þetta sé eitthvað gruggugt."
„Ég hefði átt að segja þér þetta, Max. En ég hélt ekki að það skipti
neinu máli. Þegar maður hefur haldið einhverju leyndu í tuttugu og
eitt ár, er það orðið að vana."
Thursday gretti sig og sagði: „Hvaðan færðu alla þessa peninga,
Smitty ?“
Augu hennar loguðu. „Ef þú heldur að ég fái þá fyrir perlur þá er
peningaskápurinn opinn. Líttu sjálfur. En sumir borga hérna á hótelinu."
Thursday roðnaði. Reiðin hvarf úr augum gömlu kónunnar, jafnskjótt
og hún hafði komið. „Þú ættir að vita hvernig ég afla mér peninga.
Bridgeway er glæpakofi, en flestir eiga þeir peninga." Hún hristi höfuðið
hægt. „Ég vil ekki láta Judith vita af því. Hvernig er hún?“
„Ég hélt að ég væri frjáls. Það sem bjargaði mér frá fangelsun var
saga Georgiu. Hún er orðin óróleg og einhvern tíma segir hún þeim að það
hafi verið lygi. Og nú hélt ég að ég væri öruggur eftir þessi tvö morð,
sem voru eins. Ég hafði ágætis fjarvistarsönnun. Og svo kemur það upp
úr kafinu að vitnið er dóttir konununar, sem hefur séð um mig í næstum
heilt ár. Clapp finnst þetta gruggugt.”
Smitty greip í ermi hans og hristi hana. „Ég hef ekki séð krakkann
í tuttugu ár. Hvernig er hún?“
Thursday ætlaði að ýta sinaberri hendi hennar frá sér. 1 stað þess
reyndi hann að mýkja rödd sína. „Judith er fallegasta stúlka, Smitty.
Gullfalleg og yfirleitt allt sem stúlkur eiga að vera. Hún er hugrökk og
gáfuð.“
Framhald í nœsta blaöi.
UNDIJR TÆKNINNAR
Leynilögregluþjónarnir höfðu
raðað sér í kringum það hátíð-
legir á svip. Inn í hringnum
voru Ratcliff glæpasérfræðing-
ur og Furnan prófessor. Hann
hafði fest leiðslurnar við höfuð
líksins og sett tækið af stað.
Frá því heyrðist lágt þægilegt
suð.
Furnan sneri sér að viðstödd-
um.
„Herrar mínir! Þegar ljósið
kemur á þessa innbyggðu peru
sem þið sjáið hér, er það merki
þess að lamparnir í tækinu séu
orðnir nægilega heitir. Þá er
mér óhætt að styðja lauslega á
þennan hnapp hérna. Fer þá
innbyggða myndavélin í gang,
og myndirnar koma hér fram á
glerið.“
Viðstaddir fylgdust af áhuga
með orðum prófessorsins.
„Ég tek það fram til að fyrir
byggja misskilning, að mynd-
irnar sem birtast hér á glerinu
eru þær sömu og filman tekur
við, en hana framkalla ég á
eftir.“
Furnan ræskti sig.
Nokkrir leynilögregluþjónar
arkonur komu inn í herbergið
til að fylgjast með. Á sömu
stundu kviknaði ljósið á per-
unni. Furnan studdi á hnapp-
inn. Ratcliff færði sig nær. Á
glerinu birtist skýr mynd:
Skuggalegur maður sást koma
gangandi, með ryðgaðan borð-
hníf í annari hendinni. Rat-
cliffe starði undrandi á mynd-
ina nokkrar mínútur, dró
skambyssu sína úr slíðrum, og
hvæsti að Furnan.
„Ég sé ekki betur en að þetta
séuð þér. Ég vissi það alltaf
að þér voruð morðinginn!
Slökkvið á þessu helvítis tæki
yðar og komið með mér nú
RID 2000 —
framhald af bls. 10.
þegar.“
Nokkrir leyinlögregluþjónar
bjuggu sig undir að aðstoða
Ratcliff ef með þyrfti.
Furnan var í fullkomnu jafn-
vægi og brosti góðlátlega til
Ratcliffs.
„Bíðið andartak, herra minn,
og leyfið mér að útskýra nokk-
ur atriði.“
Ractliff lét höndina síga og
hreytti út úr sér:
„Verið þá fljótur, heimur
réttvísinnar þolir ekki bið.“
Meðal lækna og hjúkrunarliðs
varð almennur hlátur að orðum
Ratcliffs, en hann horfði með
hatUrslegu augnaráði á þetta
vitlausa fólk að honum fannst.
Furnan tók til máls, rödd
hans var hátíðleg:
„Herrar mínir og frúr. Undan-
farin fórnarlömb mín hefi ég
og aðstoðarmenn mínir fram-
leitt í tilraunarglösum, með góð-
um árangri eins og þið sjáið
hér.“
Ratcliff gaf merki um, að
farið skyldi með þennan vit-
skerta mann þegar í stað. Mót-
mælaraddir kváðu við frá hjúkr-
unarliðinu, við það varð drátt-
ur á handtökunni. Furnan hélt
áfram:
„Við byrjuðum á þessari
óvenjulegu framleiðslu með það
fyrir augum, að geta prófað
þetta tæki okkar, það hefur
reynst betur, en við upphaflega
gerðum okkur vonir um.“
Áður en Ratcliff gafst tóm
til að endurnýja handtökuskip-
un sína, kvað við eins og berg-
mál frá hjúkrunarliðinu:
„Þetta er rétt hjá prófessor
Furnan, þetta er rétt.“
Ratcliff stakk skammbyss-
unni aftur í slíðrið, og beindi
orðum sínum til hjúkrunarliðs-
ins. Rödd hans var efablandin:
„Hvað vitið þið um það?“
Nokkrir í hópnum svöruðu
nær samtímis:
„Við aðstoðuðum prófessor-
inn við tilraunir hans, þegar
þess þurfti með.“
Ratcliff hristi höfuðið, og
stundi mæðulega. Hann sneri
sér snögglega að Furnan.
„Þér munið eftir John Was-
son verkfræðingi ?“
„Já.“
„Herra,“ Ratcliffe lét auga-
brúnirnar síga og spurði var-
færnislega: „Var hann einnig
úr tilraunaglösum yðar?“
Furnan brosti og hneigði höf-
uðið: „Já, herra, frá hvirfli til
ilja.“
Vonleysissvipur færðist yfir
andlit Ratcliffs við þetta svar.
Hann færði sig nær Furnan og
sagði með ógnandi rödd:
„Hver er þá tilgangur yðar
með að gabba okkur hingað?“
Furnan lét sér hvergi bregða:
„Hann er aðeins sá að sýna
yður tækið að undangengnum
áhrifamiklum forleik, sem þér
nú þegar hafið orðið varir við.“
Furnan bætti við eftir stutta
þögn:
„Mér þykir leitt að hafa vald-
ið yður óþægindum, en þar sem
þér sjáið að það var í þeim til-
gangi, að sýna yður árangur af
þrotlausu starfi okkar, þá vona
ég að þér takið eðlilega gleði
yðar aftur og fyrirgefið mér
þetta bragð.“
Ratcliff horfði hugsandi nið-
ur á fætur sínar stutta stund,
síðan á Furnan með hlutlausu
augnaráði.
„Ég verð víst að gera það,
en þó þér hafið haft heppnina
með yður nú, vil ég leyfa mér
að vara yður við að gera áhrifa-
miklar tilraunir á strætum og
gatnamótum í framtíðinni,
nema að fá sérstakt leyfi til
þess áður.“
Fuman tók í hönd Ratcliffs.
„Yður er óhætt að treysta því
að svo mun verða.“
Hann dró grænleitt umslag
upp úr jakkavasa sínum, setti
upp hátíðlegan svip og rétti
Ratcliff umslagið.
„Þér hafið unnið til þessara
verðlauna. Ég tók mér dulnefn-
ið Fjarstýrða kóngulóin. Þér
kannist við nafnið.“
Dauft bros færðist yfir varir
Ratcliffs. „Og einnig afleiðingar
þess, að vita um það rétta.“ Rat-
cliff tók við umslaginu. Á það
var skrifað:
Með kærri kveðju frá Fjar-
stýrðu kóngulónni. 1 sviga stóð
skrifað prófessor Harry Fur-
nan.
Ratcliff stakk umslaginu á
sig, fimm þúsund krónum rík-
ari.
„Ég þakka yður fyrir, herra
prófessor.“
Eftir stutt hik bætti hann
við:
„Ég hef þá ekki meir að gera
hér.“
Leynilögregluþjónarnir fylgdu
honum eftir. Furnan slökkti á
tækinu.
Þennan sama dag gat þul-
urinn þess, að öll fórnarlömb-
in ' cfðu verið framleidd í 1:1-
raunaglösmn Harry Furnans
prófessors. Tilgangurinn með
þessu væri sá, að gera tilraunir
með nýtt tæki, sem prófessor-
inn og aðstoðarmenn hans hefðu
fundið upp. Hefði það reynst
vel, og væri því ætlunin að
framleiða fleiri slík tæki, er
myndu koma sér vel í barátt-
unni við lýgi og ósannsögli í
heiminum.
Þulurinn gat þess einnig, að
þetta bragð prófessorsins hefði
verið áhrifamikil auglýsing
sem seint mundi gleymast,
bragð sem hefði verið þaul-
hugsað, og vel á svið sett.
VIKÁN
13