Vikan - 25.09.1958, Blaðsíða 10

1921 áraði vel fyrir franska morð-
ingja.
Raunar tókst Henri Girard ekki
að fremja nema tvö morð; en það
var ekki af viljaleysi. Það var að-
ferðin sem brást honum.
Líklega þykir siðapostulum matur
í sögu hans. Kynferðislif hans var
undirrótin að öllu. Sumir menn safna
jarðeignum eða húsum, aðrir safna
myndum eða bílum. Girard hins veg-
ar safnaði unnustum; og ekki bara
einni í einu, heldur tveim eða þrem
sinni í hverri áttinni.
Þetta er allajafna kostnaðarsöm
hjástund og við það megum við
bæta dálaglegri upphæð fyrir leigu-
bíla. Jafnvel þó hann hefði haft all-
an sinn tima fyrir starf sitt hjá
tryggingafélaginu hefðu tekjurnar
samt orðið of litlar.
1 fyrstu sveik hann fé út úr fjöl-
skyldu sinni, en þegar þann sjóðinn
þraut, tók hann til við bankana.
Honum misheppnaðist í fyrstu til-
raun við Crédit Général de France.
Allt, sem hann hafði uppúr því var
ekki annað en dálítill fangelsisdóm-
ur. Hann fór nú að líta í kringum
sig eftir fjáröflunarleiðum.
Og hann fékk sína stóru hugmynd
eins og svo maigir aðrir. Hvers vegna
ekki að líftryggja einhvern, drepa
hann síðan og hirða aurana?
Girard var ekki fífldjarfur. Hann
hafði verið í þjónustu trygginga-
félags og vissi hvernig landið lá.
Ðauðdaginn varð að lita eðlilega út.
Núí Fyrst hann varð að vera eðli-
elgur, því þá ekki að gera hann eðii-
legan ? Hann setti upp vinnustofu
heima hjá einni af vinkonum sínum
i Neuilly og gaf sig að sjúkdóma-
fræðiiðkunum. Síða keypti hann sér
mikið af áhöldum til að rækta
bakteríui-.
Etann kaus sér vingjarnlegan aula
fyrir fynetu tilraunina, sá hét Louis
Pernotte. Hann hafði verið einn af
félögum hans í bankaæfintýrinu.
Eftir að hafa líftryggt Pernotte hjá
tveim tryggingarfélögum hófst Gir-
ard handa.
Fórnarlambið fékk taugaveiki, en
hann lifði samt af og fór batnandi.
Girard tók aftur til starfa í vinnu-
stofu sinni og fór að heimsækja sjúkl-
inginn. Einhvern tima þegar hann
var í heimsókn bauðst hann til að
taka ómakið af frú Pernotte og
gefa manni hennar sprautuna. Lækn-
irinn gaf dánarvottorðið upp á fylgi-
kvilla eftir taugaveiki.
Nokkrum mánuðum seinna reyndi
Gk'ard taugaveikina aftur á manni
að nafni Emile Delmas. Þegar Del-
mas náði sér aftur fór Girard að
verða uggandi um sinn hag. En
han var það ekki lengi. Áhugi hans
vaknaði aftur — nú voru það ban-
vænir sveppir.
Tegundin, sem hann valdi sér var
amanita phalloides og fórnarlambið
var annar gamall vinur, Emile Dur-
oux. Eftir að hafa tryggt Emile á
venjulegan hátt, bauð Girard honum
að borða. Þetta var fyrsta tilraun
við nýju' aðferðina og hún mistókst.
Duroux varð ekki misdægurt.
Gira,rd fór nú á vinnustofuna og
út bjó sterkari skammt í vökva. En
aijteíðingarnár urðu engin meðmæli
irieð aöferðinni. Girard gaf vini sín-
«m þetta út í káffi og afleiðingarnar
úrðú ekk’i aðrar en slæm magakveisa.
Girard reýndi ekki framar við
þetta erfiða fórnarlamb sitt en sneri
sér að kunningja einnar vinkonu
sinnar, frú Monin. Á henni vann
þetta betur. Hann hafði fjórtryggt
hana hjá mismunandi félögum. Þau
borguðu öll upp í topp nema eitt,
það lét gera rannsókn.
Þau urðu endalok Girards. Á með-
an hann sat í fangelsi tókst einum
af gestum hans að smygla inn til
hans framleiðslu úr hans eigin
vinnustofu. Hann dó („eðlilegum
dauðdaga") áður en hann yrði
dæmdur.
Líklega hefur þó enginn þeirra
verið eins mikill áhugaefnafræðing-
ur og Jean-Biptist Troppmann. Gir-
ard var smáglæpamaður í saman-
burði við hann. Troppmann vai' ekki
nema tuttugu og eins árs þegar
hann var tekinn af lifi árið 1870;
þó lífdagar hans yrðu ekki fleiri hafði
honum tekist að ganga frá heilli
átta manna fjölskyldu — í fjáröfl-
unarskyni auðvitað.
Troppmann var yngstur af stór-
um barnahóp. Faðir hans, sem rak
verkstæði í Cernay í Alsass, var
flínkur en lítill fjáraflamaður. Hann
var alla sína æfi á barmi gjaldþrots-
ins. Móðirin fann huggun í yngsta
syninum, Jean-Bapstist.
Hann var dvergvaxinn, sjúklega
viðkvæmur og fékk hroðaleg reiði-
köst. Þegar hann var fimmtán ára
gamall var hann búinn að koma sér
upp efnarannsóknarstofu heima hjá
sér og vann af kappi að því að vinna
morfín úr svefngrasi, með þvi ætl-
aði hann að brjótast til valda á við-
skiptaheiminum. Þegar morfínvinnsl-
an reyndist honum um megn sneri
hann sér að blásýruvinnslu.
Nítján ára gamall var hann send-
Þaö áraöi vel fyrir morðingja
Glæpamennska
og óheppni fara
gjarna saman
ur til Roubaix, sem er boi'g i Norð-
austurfrakklandi, til að setja upp
vélar á vegum föður síns. Það var
þar sem hann hitti Knickfjölskyld-
una.
Jean Knick var líka frá Alsass. I
Robaix hafði hann sett upp bursta-
gei'ð og var orðinn vel efnaður. Hann
hafði gifst stúlku frá Rotabaix, þau
áttu sex börn og það elzta var fimm-
tán ára. Jean hafði alltaf heimþrá
og þeir urðu því góðir vinir Alsass-
búarnir. Auk þess dáðist hann að
gáfum Jean-Baptist.
Jan-Baptiste sá ekki annað i þeim
en dálitla peningafúlgu i höndum
átta manneskja, sem stóðu honum
langt að baki. Hann ákvað nú að
gera sé það að fyrsta spori á frama-
braut að vinna á þessari fjölskyldu
og taka að sér eigur hennar.
Hann byrjaði á því að bjóða Jean
Knick í ferðalag til Alsass. Knick
var drepinn (blásýra) ekki langt fi'á
stað sem heitir Bollwiller. Eftir að
hafa reynt að taka út af banka-
bók, sem hann fann á Knick, hélt
Jcan-Bibtiste til Parísar.
Þaðan sendi hann fjöldann allan
af fölsuðum bréfum undir nafni
Knicks til konu hans, sagði henni
frá stórgróðafyrirtækjum, sem væru
a prjónunum og bað hana að koma
með fjölskylduna og öll hennar skil-
ríki.
Seinna lét hann svo fylgja skeyti
og að lokum hlýddi frú Knick skip-
unum. Fyrst var Gustav, elstti son-
urinn, sendur. Hann dó. Seinna kom
svo frúin með hin börnin. Jean Bab-
tist tók á móti þeim á járnbrautar-
stöðinni fór með þau í rólegt út-
hvei'fi og slátraði öllum hópnum.
Hann var nú hættur að nota blá-
sýru — bara skóflu, hníf, öxi og ber-
ai' hendurnar.
Ef til vill hefur hann verið orðinn
þreyttur, kannske hefur hann líka
verið kærulaus. Hann gróf þau ekki
nógu djúpt. Daginn eftir fundu land-
búnaðarverkamenn þau.; og nokkrum
dögum seinna fann lögreglan Jean-
Baptiste. Verjandinn hélt því fram
að hann væri ekki heilbrigður, en
sakaruppgjöf vegna geðveiki hefur
ekki verið algeng í Frakklandi.
Ef spui't yrði, hvað Frakkland
hefði uppá að bjóða til samanburðar
við Murder Inc. í Bandarikjunum og
John George Haigh í Bretlandi þá
er svarið: Henri-Felix Petiot. Hann
var þeirra mestur fjáraflamaður.
Óti'úlegur ferill hans byrjaði á
seytjánda aldursárinu; og hann byrj-
aði nú raunar smátt. Hann var stað-
inn að póstkassaþjófnaði. Það var
rétt fyrir sti'íðið. Hann var munað-
arleysingi í umsjá frænku sinnar og
það var ekki gert. mikið úr póst-
kassamálinu. Hann lærði læknis-
fræði fram til ársins 1916, að hann
vai' tekinn í herinn.
Næsta sjálfsbjargartilraun hans
var ábatasamari. Hann seldi eiturlyf,
sem hann stal úr birgðageymslunum.
Þegar hernum tókst loks að hafa
Framhald á bls. 14
eftir ERIC AMBLER
10
VIKAN