Vikan - 09.10.1958, Blaðsíða 2

UNGFRÚ ANNA
Framháld af bls. 10.
Kelly vatt upp segl og þau svifu
hægt og tignarlega í átt til gisti-
hússins-.
Anna horfði enn á Kelly. „Það er
eins og — eins og — þér líði svo vel
með sjálfum þér. Ertu hamingju-
samur ?“
„Ég held að allir hafi sínar áhyggj-
ur,“ sagði Kelly.
„Ég hef miklar áhyggjur," sagði
Anna.
Kelly þagði. Hann horfði bara beint
fram. Hann hafði Jært það af reynsl-
unni, að það borgaði sig ekki að
kynnast ferðamönnunum of náið. En
samt var nú þessi stúlka eitthvað
sérstök, fannst honum.
„Mamma er að skilja við pabba,“
sagði Anna. „Þetta er síðasta ferða-
Jagið þeirra. Þau kalla það „loka-
uppgjörið“."
KeJly þagði. Loks sagði Anna:
„Mamma tekur mig. Það er hluti af
Jokauppgjörinu. En pabbi getur heim-
sótt mig þegar hann vill."
„Þér þykir vænna um móður þína,
er það ekki?" Þetta var sjálfsögð
spurning.
Svarið var jafnsjálfsagt. „Mér
þykir vænt um þau bæði.“
„Kannske giftast þau aftur ein-
hvern tírna."
Anna hristi höfuðið. „Mamma
sagði, að þetta væri endanleg ákvörð-
un um að skilja fyrir fullt og allt.“
Kelly sagði huggandi: „Ekkert er
víst.‘‘;
„Jú, þetta er víst.“ Stór barns-
augun voru full af tárum. „Við
mamma förum aftur til Englands.
Fabbi verður eftir hérna. Ég er viss
um, að þú hefur engar þessulíkar
áhyggjur, Kelly."
Kelly brosti. Svo andvarpaði hann.
„Mig langar að giftast Susie, sem
báturinn minn er skírður eftir,“
sagði hann lágt. „Mig langar til að
eignast dálítið heimili og fjölskyldu.
En það er dýrt.“
„En þú getur sparað, Kelly. Spar-
að og sparað."
Hann kinkaði kolli. „En það er
líka Andros, sem spilar á trumburn-
ar í klúbbnum. Hann vill líka gift-
ast Susie. Það er meira upp úr því
að hafa að spila á trumbur en að
eiga seglbát. Kannske hefur Andros
betur."
Anna varð vandræðaleg. „Smythe
sagði að þú hefðir pund á klukku-
tímann, og ég hef séð þig fara dag-
lega með fólk. Þú hlýtur að hafa
að minnsta kosti tíu pimd á dag.“
„Helmingurinn fer til hótelsins
fyrir að fá að liggja við hótelbryggj-
una. Svo,“ — Kelly hikaði — „heimt-
ar Smythe tuttugu prósent fyrir
uppfyndinguna eins og hann segir.
Ennþá er ég að borga afborganir
fyrir bátinn og það er ár þ'angað til
ég er búinn að borga hann upp."
„Fyrir uppfjmdinguna?" sagði
Anna. Hún virtist undandi. „En það
er ekki réttlátt —“
Kelly varð allt í einu örvæntingar-
fullur á svipinn. „En þú mátt ekki
segja nokkrum manni þetta með
uppfyndinguna. Smythe mundi þá sjá
tiJ þess að ég fengi ekki að leggja
bátnum við hótelbryggjuna meir.
Margir strákanna eru á höttunum
eftir því. Við höfum ekki margt ann-
að að gera, dálítil skeljatekt, fiskerí,
að kafa fyrir ferðamennina — eða
kanske vinna í námunum eða slát-
urhúsinu."
Anna varð óánægð á svipinn.
„Þú talar ekki um þetta við
neinn?" spurði Kelly.
„Ekki ef þú segir engum frá
mömmu og pabba. Hvar er Susie?"
„Hún uppartar á hótelinu." Kelly
stýrði bátnum fimlega upp að bryggj-
unni.
„Þá hef ég séð hana." Augu Önnu
Ijómuðu. „Hún er falleg."
Kelly kinkaði kolli. „Það finnst
mér.“ Hann hjálpaði henni yfir borð-
stokkinn upp á bryggjuna. Smythe
tók á móti henni.
„Þetta var dásamleg ferð, Kelly,"
sagði Anna og veifaði til hans. „Við
verðum hérna í þi'já daga enn. Ég
sé þig aftur.“
„Þakka yður fyrir, fröken Thomp-
son," sagði Kelly.
Hún var ekki komin úr kallfæri
en Smythe sagði: „Það eru þrjár
ferðir á tveim dögum. Við skulum
semja um tvö pund, Kelly."
„En það er meira —,“ byrjaði
Kelly lágt. ,
„Hugsaðu þig um. Það eru sex
drengir, sem hafa augastað á pláss-
inu við bryggjuna.,,
Kelly rétti Smythe tvo pundseðla.
1 eldhúsinu þar sem hann fékk
vatnsflöskuna og ísmolana hjá yfir-
kokkinum, mætti Kelly Susie. Hún
var með tóman bakka á öxlinni.
„Halló," sagði Kelly brosandi.
Susie brosti lika og kinkaði kolli
til kokksins, sem fór að setja á bakk-
ann.
„Halló, Kelly," sagði hún.
„Hitti ég þig klukkan sjö i kvöld
við stóra tréð ?“ spurði Kelly dálítið
órór.
Susie hristi höfuðið'. „Flugfélags-
veizlan er í kvöld."
„Annað kvöld þá?“
„Á morgun kemur skipið frá Sout-
hampton. Og þrjár flugvélar. Ég verð
að vinna frameftir."
Kelly sneri önugur til hinnar Susie.
Hann lagðist endilangur á dekkið og
lokaði augunum. Þegar hann lokaði
augunum fannst honum hann losna
frá öllum áhyggjum. Susie vaggaði
hægt . . .
„Þessa leíð, herra minn. Allt er
tilbúið. Það er mér mikil gleði að
fá yður um borð í skip mitt. Og yð-
ur frú, og ungfrúna."
Kelly vissi að verið var að bjóða
Önnu og foreldrum hennar um borð
í seglbát Smythes. Kelly vissi líka
hvað mundi koma á eftir. Þau mundu
fara á bátnum yfir að Kálströnd,
Gulleyju og halda svo yfir að Nafn-
lausarifi ,sem var langt úti í hafi og
þar mundu þau renna fyrir túnfisk.
Líklega mundu þau fá eins og sex
smáa.
Þá mundi Smythe bjóða í kokkteil.
Hann mundi drekka einum of mikið
að vanda og segja ,,sjóferðasögur“.
Kelly vissi að Smythe hafði verið
rekinn frá West Palm Beach, Miami
og Jamaica. Nú var hann að reyna
við Nassau.
„Kelly, bless . . . Kelly," heyrðist
áköf rödd kalla.
Kelly settist upp. Báturinn var að
renna út úr höfninni. Anna stóð í
skutnum og veifaði.
„Bless, Anna — ungfrú Thomp-
son kallaði Kelly. „Góða veiði, herra
Thompson."
Kelly horfði á eftir þeim frá
bryggjunni á föstudags og laugar-
dagsmorgun. Á sunnudagsmorgun-
inn fór hann á fætur klukkan fimm
eins og venjulega og hjólaði til
kirkju heilags Andrésar.
Hann vann af kappi í tvo klukku-
tima við að fægja í kirkjunni. Þetta
var hans venjulega sunnudagsvinna
og hann hafði gaman af henni.
Þegar hann kom út úr kirkjunrii
sá hann reyk stíga hægt upp frá
Eyju Elskendanna. Hjarta hans tók
kipp, því Anna hafði sagt honum
daginn áður, að þau væru að fara.
Hann var innan við fimm mínútur
að hjóla niður á bryggjuna, og hann
var ekki nema hálfa minútu að
hlaupa fram bryggjuna og hoppa
um borð í bát gistihússins, sem var
með utanborðsvél. Hann setti í
gang.
Aðstoðarhafnarstjórinn, sem hét
Reed, kom hlaupandi.
„Kelly, komdu upp úr bátnum,"
kallaði hann. Hann greip í tóið og
dró bátinn að.
Kelly fór ofan í vasann. Það glamp-
aði á hnífsblaðið. Hann brá hnífilum
á tóið og báturinn var laus. Hann
setti á fulla ferð og kjalröstin reis
hátt.
Kelly þekkti stutta leið kringum
Kálströnd, yfir Landleysu til Eyjar
Elskendanna. Hann lét vélina ganga
eins og hún komst en eftir því sem
hann nálgaðist fór hann að verða
hræddari um að vera of seinn
. . . Reykurinn óx og var orðinn
þéttur og svartur.
Bátur Smythes barðist við rifið,
stefnið var brotið. Það var ekkert
lífsmark um borð. Afturdekkið var
í björtu báli og logarnir sleiktu
reiðann.
Kelly varð óttasleginn. „XJngfrú
Thompson," kallaði hann. „Anna!"
Logarnir snörkuðu. Botnalda lamdi
bátnum við rifið. Hljóðið var eins
og verið væri að brjóta risastóra
eggjaskurn.
Kelly horfði örvæntingarfullur í
allar áttir. Hann kom auga á eitt-
hvað, sem leit út eins og netakork-
ur — það hoppaði á öldunum norð-
ur frá, langt frá rifinu. Útundan sér
sá hann tvo menn vaða í land úr
lóninu innanvið rifið. Þeir veifuðu
ákaft.
Kelly setti aftur í gang. Hann
hélt í áttina til netkorksins. Það
6
reyndist vera Anna. Hún barði hand-
íeggjunum og sparkaði ákaft með
fótunum og hreyfðist sífellt fjær
rifinu. Fimm metrum fyrir aftan
hana sá Kelly eitthvað í tæru vatn-
inu — tvo iðandi gráa skugga.
„Anna," kallaði hann. „Ekki
sparka! Láttu þig bara fljóta! Vertu
óhrædd!"
Anna leit um öxl. Hann sá undrun
hennar og gleði. Feginleikurinn skein
úr svip hennar. En hann sá líka ótt-
ann í augunum. Báturinn fór fram
hjá henni. Hann seildist en náði
henni ekki. Hann sneri bátnum svo
snöggt að honum næstum hvolfdi.
1 þetta sinn náði hann henni. Hann
dró hana inn í bátinn.
Þrem metrum fyrir aftan bátinn
freyddi vatnið, þegar tvéir gráir
skuggar breyttu um stefnu.
„Ó,“ sagði Anna. Hún var náföl.
„Ég gerði eins og þú sagðir mér,
Kelly. Ég synti burt frá rifinu. En
— en —það komu tár í augun á
henni —■ „ég varð hrædd."
Kelly klæddi sig úr skyrtunni og
setti hana á skjálfandi axlir henni.
„Þú stóðst þig vel, Anna. Hvað gerð-
ist?“ Kelly var máttlaus og það voru
svitadropar á dökkbrúnu enni hans.
„Mamma og pabbi fóru í land á
Eyju Elskendanna —,“ hún leit
skyndilega upp. „Æ.“
„Það er allt í lagi með þau,“ sagði
Kelly.
„Við Freddie vorum að fiska við
rifið," hélt Anna áfram. „Ég sagði
honum að hann væri alltof nærri,
Kelly."
„Já.“
Nú fór hún aftur að gráta og
Kelly þurrkaði henni vai'lega um
augun með skyrtuerminni.
„Þegar botnaldan kom,“ sagði
Anna, „var hann, Smythe, framí
lúkar að blanda sér meiri drykk.
Við köstuðumst upp að rifinu og
eitthvað sprakk. Ég man ekki meir
— nema það sem þú sagðir mér —
að synda til hafs.“ Hún greip .þétt
i handlegg hans. „Hvar er Freddie?"
„Ég held," sagði hann um leið og
hann leit á flakið af skútunni —
,,ég held, að hann sé horfinn."
„Nei, nei, Kelly," hún fór aftur að
gráta. „Kelly —“
Kelly lagði fingur á munn sér
og sussaði. Hann var að athuga
sjóinn ,sem hann þekkti á þessum
slóðum eins og buxnavasana sína.
Hann tók ákvörðun. Hann setti á
fulla ferð og báturinn þaut gegnum
ósinn. Anna fleygði sér í fang móð-
ur sinnar. Faðir hennar lagði hand-
legginn um þær báðar.
Kelly sá hvorki né heyrði, öll
hans athygli var við sjóinn handan
við rifið.
Eftir dálitla stund sagði hann:
„Herra Thompson, ég held að við
ættum að koma núna."
Það voru regnbogalitir í kjölfar-
inu, þegar þau brunuðu í áttina heim.
Allt í einu reis Thompson upp. Kelly
sagði ekki neitt. Hann var vanur
undarlegri hegðun ferðamanna.
En hann sló af ferðinni.
Thompson horfði á gistihúsið. „Ég
er búinn að taka ákvörðun," heyrði
Kelly hann segja við konu sína.
„Gistihúsið hérna er til sölu — og
það er góð eign. Ég ætla að selja
hitt fyrirtækið og reyna þetta. Viltu
— viltu reyna með mér?"
Frú Thompson stóð líka upp. Þess-
ir vitlausu ferðamenn standa alltaf
upp í bátnum, svo Kelly sló enn
meir af hraðanum.
Anna kom afturí og settist hjá
Kelly. Það var hlátur i augum henn-
ar.
„Kelly," sagði herra Thompson
allt í einu, „hvernig mundi þér lít-
ast á að verða hafnarstjóri hótels-
ins?“
Kelly 'hugsaði sig um andartak.
Framh. á bls. 14
Útgefandi VIKAN H.F., Reykjavík. — Ritstjóri og ábyrgðarmaður: Jökull Jakobsson, Tjamargötu 4, sími 15004, pósthólf 149.