Vikan - 09.10.1958, Blaðsíða 3

Á takmörkum
Priðfinnur var maður nefndur
og' bjó í Skriðu í Skriðuhverfi í
Aðaldal í Suður-Þingeyjarsýslu.
Hann var vel efnum búinn og hafði
aldrei þurft að leita til annarra
um neitt. Hann vai' mjúkur á
manninn og blíðmáll og skipti
aldrei skapi svo vart yrði við,
utan hvað hann roðnaði eilítið í
andliti og varð enn blíðmálli en
áður ef hægt var, ef honum rann í
skap.
Þegat' Friðfinnur var kominn
yfir áttrætt varð hann var sjón-
depru, svo að hann gat ekki lesið
gleraugnalaust. Ákvað hann því
að bregða sér til Akureyrar og
fá sér gleraugu hjá Helga Skúla-
syni augnlækni. Ekki fór hann í
þessa ferð í neinum viðhafnar-
klæðum en lét sér nægja heima-
ofin vaðmálsföt. Þegar til Akur-
eyrar kom, fór hann á fund augn-
læknisins. Helgi skoðaði augu
Priðfinns og að því loknu kvað
hann upp þann úrskurð, að það
yrði að spretta í annað augað á
honum.
— Haldið þér það ? spurði Frið-
finnur .
— Hjá því verður ekki komizt,
sagði Helgi.
— Ja, það verður þá að gera
það, sagði Friðfinnur.
Þvi næst tjáði Helgi Friðfinni,
að hann yrði að bíða nokkra daga
eftir spítalaplássi og lét Friðfinn-
ur sér það vel líka.
Nokkrum dögum seinna hringdi
Helgi til Friðfinns og bað hann
að finna sig. Þegar Friðfinnur
kom á fund Helga sagði hinn
síðarnefndi að nú væri' sjúkrahús-
plássið fengið og allt til reiðu,
nema Friðfinnur yrði að fá á-
byrgðarmann fyrir sjúkrahúsvist-
inni.
—- Haldið þér, að það sé nauð-
synlegt, sagði Friðfinnur. — Það
þykii' mér leiðinlegt. Ég hef aldrei
þurft á ábyrgðarmanni að halda
um dagana og nenni því ekki á
gamalsaldri.
— Hjá því verður ekki komizt,
sagði Helgi. — Þetta er regla.
— Má ég þá ekki alveg eins
setja veð? spurði Friðfinnur.
Helgi leit á vaðmálsföt hins
aldurhnigna bóndamanns og sagði
með nokkrum þjósti:
— Hvað hafið þér eiginlega til
að setja í veð?
— Æ sosum eins og einar fimm
jarðir, svaraði Friðfinnur.
Friðfinnur var óðar tekinn á
sjúkrahúsið og hvorki minnzt á
ábyrgðarmann né veð.
★
Sami Friðfinnur var eitt sinn að
leggja inn rjúpur í Kaupfélagi
Þingeyinga á Húsavík. Þetta var
skömmu fyrir jól og farið að slá
í rjúpurnar. Kaupfélagsmenn
kvörtuðu undan skemmdum í rjúp-
unum og töldu þeir þær með öllu
ónýtar.
— Æ, haldið þið það, sagði
Friðfinnur. — Haldið þið, að það
séu ekki partar i þeim.
Hann viidi láta þá kaupa „part-
ana“.
★
Téður Friðfinnur var lengi í ■
hreppsnefnd Aðaldæla og hafði :
með vegamál að gera. Sigurður *
bóndi Baldvinsson í Garði í Aðal-
dal var maður fluggáfaður, stríð-
inn og orðlagður um alla Þing- ■
eyjarsýslu fyrir ýkjusögur sínar, j
sem hann sagði allar til gamans ■
fólki.
Eitt sinn var það á hreppsnefnd- ■
arfundi á Hólmavaði í Aðaldal :
að verið var að ræða um vega- ■
mál sveitarinnar og reikninga :
Friðfinns í Skriðu, sem auðvitað ■
voru allir hárréttir eins og vant
var hjá Friðfinni. Þá stóð Sig- :
urður í Garði á fætur og „gagn- ■
rýndi“ reikningana, auðvitað til :
að stríða Friðfinni. Meðal annars ■
sagði Sigurður, að Friðfinnur :
hefði ofborgað mörgum, sem unn- ■
ið hefðu hjá honum í vegavinnu. :
Nefndi hann sem dæmi, að Frið- ■
finnur hefði ofborgað tveimur son- •
um sínum (Sigurðar), svo að :
miklu hefði numið. Friðfinnur var ■
óvanui' því, að sér væri núið því
um nasir að hann hefði fé sveitar- ■
sjóðs í sukki. Spratt hann á fætur j
rauður í framan og sagði:
— Ég rukka það aftur.
Sigurði varð ekki orðfall, en ■
svaraði samstundis. í
— Ja, hvort þykir mönnmn nú j
sennilegra, að Friðfinnum í Skriðu :
ofborgi, eða Siggi í Garði bara 5
ljúgi ?
■
:
■
IMæsta tölublað Vikunnar verður 60 síður I tilefni af
20 ára afmæli blaðsins
,FRÍMEX“ 1958
Hinn 27. þ. m. var opnuð í boga-
sal Þjóðminjasafnsins frímerkja-
sýning, „Frímex 1958“, sem til er
stofnað að tilhlutan Félags ís-
lenzkra frímerkjasafnara. Til-
gangurinn með sýningu þessari er
fyrst og fremst tvíþættur: Að
kynna fólki helztu frímerkjasöfn,
sem hér eru til og einnig að vekja
áhuga manna á frímerkjasöfnun
og gildi hennar almennt.
Um hið fyrra er það að segja,
að víst eru þarna ýmis góð og
merk íslenzk söfn, og er þar
fremst safn Póststjórnarinnar,
sem að vísn er ekki eins vel sett
upp og æskilegt hefði verið. Söfn
Brynjólfs Sveinssonar og Guð-
mundar Andréssonar eru mjög
merk og einkar skemmtileg upp-
setning er frá Karli Þorsteins á
ýmsum afbrigðum af „1 GILDI“
merkjum, sem fræg eru að end-
emum. Margs er þó að sakna, óg
myndi vel hafa verið hægt að fá
á sýninguna heildarsafn einstak-
lings af íslenzkum frímerkjum og
hefði það geta orðið mjög
skemmtilegt. Þá eru þarna mjög
merkar fjórasamstæður frá Guð-
mundi Andréssyni, t. d. af „Hóp-
flugi ltala“ og einnig eitt hinná
frægu umslaga :af sama setti. Til
marks um verðgildi þeirra merkja
má taka fram, að í London er t.
d. hségt að fá „Hópflug ltala“ ó-
notað á £30, en á umslagi á
£250.
Af erlendum merkjum skal
fyrst frægt telja hið frábæra
norska safn, heildarsafn ónotaðra
merkja, eig. Karl Þorsteins. Einn-
ig eru stórmerk söfn frá Egypta-
landi, elztu merki frá Danmörku,
Grænlandi og Færeyjum. eig. Árni
Jónsson. Þá eru svissnesk frí-
merki, sem Guido Bernhöft sýnir
og er það mjög gott safn. Israel
er sýnt í heild af Ingimari Bryn-
jólfssyni. Brynjólfur Sveinsson
sýnir heildarsafn grænlenzkra frí-
merkja. Nokkrir rammar í erlendu
deildinni orka þó vægast sagt tví-
mælis og hefðu forsjármenn sýn-
ingarinnar í sumum tilfellum geta
verið vandlátari um val.
Flugfrímerki eru höfð sérstök
og er það afar merkilegt safn
Árna Jónssonar, sem hefúr meðál
annars að geyma elztu flugfrí-
merki, sem út hafa verið géfin.
Þá sýnir Sigmundur Kr. Ágústs-
son einkar skemmtilegt safn
vmissa flugmerkja.
Mótív-söfn érú nókkur á sýning-
unni og hefur' þ'ar tekizt einna
lakast til.
Umslög eru höfð sérstök:.á sýn-
ingunni og er það næsta kynlegur
samtíningur. Langmerkast gr safn
frá Magna R. Magnússyni áf is-
lenzkum loftbréfum og bréfum,
sem opnuð voru af stríðsaðiljum í
síðari heimsstyrjöldinni, þótt það
láti ef til vill minnst yfir sér af
öllum römmum ' sýningarinnar.
Einnig má get'a sýningar frú
Torfhildar Steingrímsdóttur á
umslögum og ísl.. afbrigðum. .
Annað á sýningunni virðist
ekki gefa tilefni til sérstakrar uitit
sagnar. 1 héiiö ér sýningin nijög
smekklega sett upp og; áðstásður
allar gerðar sem þægilegastar
fyrir sýningargesti. Vonandi nær
hún betur síðar tilgangi sínum;
að vekja áhúga manriá á frí-
merkjasöfnun og gildi hehhar, og
ei’ þá betur farið en heima setið.
VIKAN
3