Vikan - 09.10.1958, Blaðsíða 4

— Jú.
— Ef þú ert hyggin stúlka þá giftistu honurn. Hann er einmitt mað-
urinn fyrir þig. Þú átt að giftast. Þú ert alltof góð til að pipra.
Þau voru komin á enda vegarins. Það lá þröngur stigur upp á hæð-
ina. Það var þessi stígur sem þau höfðu gengið áður fyrr.
Hún stóð fyrir framan hann og horfði upp til hans. Lævirki flaug
fyrir ofan þau. Hann söng með löngum titrandi flaututóni. Þau voru lengi
þögui. Loks sagði hún skjálfrödduð: — Viltu í raun og veru að ég gift-
ist Drew, Símon ?
Það komu skyndilega kvaladrættir í andlit hans.
— Viltu það i raun og veru? endurtók hún ákveðið.
— Æ, í guðanna bænum . . . Hann ýtti henni frá sér. Röddin var
ergiieg. — Geturðu engan karlmann látið í friði?
— Ekki ef ég elska hann og ég held að hann elski mig. Hún greip
andann á lofti. Var hún búin að segja það? Hún hafði ekki ætlað að
gera það. En nú varð hún að halda áfram. -— Símon, hlustaðu á mig,
þú getur ekki gifst Pollí. Jafnvel þó þetta hafi komið fyrir hana, get-
urðu ekki gifst henni.
— Hvers vegna get ég það ekki?
— Af því þú giftist henni af meðaumkun. Af því þér 'finnst það
vera skylda þín.
— Því segirðu þetta?
— Þú veizt af hverju ég segi þetta. Hún hafði ákafan hjartslátt. Guð
vissi hvað hann hélt um hana. Ef hann elskaði hana mundi allt vera í
lagi. Þá mundi hann skilja hana. Ef hann ekki elskaði hana . . . Hún
hélt áfram í örvæntingu: — Vinur, þú getur ekki verið búinn að gleyma.
— Gleyma hverju? Hann hrukkaði ennið. Síðan hló hann stutt. — Guð
minn góður, þú átt þó ekki við kvöldið á markaðinum ? Þá vorum við
kjánar bæði tvö.
— Kjánar! Þetta orð hafði hann notað áður, þegar þau töluðu um það.
Hana tók í hjartað.
— Ég var enginn kjáni.
— Fyrst þú varst það ekki, get ég sagt þér, að ég var það. Segðu
mér ekki, að þú hafir tekið það alvarlega.
Hún horfði á hann. Var hann að leika eða meinti hann það sem hann
sagði ?
— Þú kysstir mig um kvöldið. Þú taidir mér trú um, að þú elskaðir mig.
Aftur varð hún undrandi á sínum eigin orðum. Aldrei hafði hún hagað
sér svona áður. Henni fannst eins og hún væri að berjast fyrir lífi sínu.
— Ég verð að biðja afsökunar, hafirðu haldið það.
Það var eins og henni hefði verið gefið utan undir. Tárin komu fram í
augu hennar. Hún snéri sér eitthvað undan og hljóp. Hún vissi naumast
hvert fæturnar báru hana. Loks þegar hún kom heim, fór hún bakdyrameg-
in inn og upp í herbergið sitt. Hún fleygði sér á rúmið og grúfði sig niður
í koddann.
Skömmu seinna heyi’ði hún, að kallað var i kvöldmat og vissi að hún
mundi ekki geta setið til borðs með f jölskyldunni. En ef hún yrði kyrr uppi
mundi einhver líta til hennar.
Hún heyrði, að dyrnar á herbergi Stellu opnuðust og fór fram úr og
opnaði rifu á hurðina.
— Stella.
Stella var sú eina þeirra, sem hún gat látið sjá örvæntinu sína. Hún fann
það á sér, að hún myndi skilja og ekki spyi'ja um hvað það væri. Stella
hraðaði sér til hennar.
Stella, viltu segja, að ég sé með höfuðverk eða eitthvað svoleiðis?
Ég get ekki komið niður.
SKUGGAR
FORTÍÐARINNAR
EFTIR RENÉE SHANN
NAN SMITH er einkaritari Sir Reginalds Wadebridge á Highiand
Hall og hún er ástfangin af syninum SlMONL Nan á sér leynd-
armál. Hún var trúlofuð ungum manni, John Comell, sem yfirgaf
hana vegna POLXlAR, sem var vinkona Nan. En Polii sveih John
og hann framdi sjálfsmorð. Hann sldldi eftir sig bréf, sem hófst
á „Elskan min ...” og alllr héldu að hann ætti við Nan. Hún hlaut
fyrirlitningu fólks og var álitin samvizkulaus og grimm, en hún
var svo örvingluö og ráðvana að hún sagði ekkl frá hinu sanna —
— að bréfið hafði verið til Pollíar, — þó að hún hataði hana.
Símon trúlofar sig og kemur með unnustu sína heim til foreldr-
anna. Það er mikið relðarslag fyrir Nan, þegar hún kemst að
þvi, að stúlkan sem í annað sinn hefur rænt hana hamingjunni
er .... POIXI.
— Auðvitað. Ég skal færa þér eitthvað.
Nan hristi höfuðið.
— Veslings Nan.
— Það er allt í lagi.
— Ástarsorg?
Nan kinkaði kolli.
— Hræðilegt, ekki satt ? Ég þekki það.
— Ég veit það.
Stella beygði sig og kyssti hana. Það hiýjaði Nan um hjartað. Venju-
lega var Stella svo köld í viðmóti.
—- Hafðu engar áhyggjur. Ég skal finna afsökun fyrir þig og sjá til
þess, að enginn komi upp. Ég lít inn seinna. Ég á dásamlegar töflur, sem
þú skalt taka áður en þú ferð að sofa. Ég hef oft þurft á þeim að halda
sjálf.
Nan gekk að glugganum og horfði út. Það rökkvaði. Það sló daufum
bjarma á einstaka tré í garðinum. Sólin var að setjast. 1 fjarska eygði
hún turn þorpskirkjunnar. Hjá kirkjunni Var Brewster Arams og þar sat
líklega Drew og vann að bók sinni. Þegar hann yrði búinn með hana mundi
hann fara aftur til London. Ef til vill ætti hún að fara með honum. Giftast
honum undir eins. Hún vissi að það var það sem hann vildi. Eða átti hún
að bíða dálitið? Hún gat ekki farið frá vinnunni nema gefa sir Reginald
tíma til að ná sér í annan einkaritara. Hún gat sagt Drew, að þau gætu
trúlofað sig. En hún varð að segja honum, að hún elskaði hann ekki. Ekki
eins og hún elskaði John. Og hún elskaði Símon. Hún vildi gera sitt bezta
til að verða honum góð eiginkona, ef hann þá vildi giftast nenni. Hún hló
stutt og biturt. Hvað hafði Símon sagt? Að hún væri of góð til að pipra.
Vonandi yrði hann ánægður, þegar hann frétti að hún ætlaði að giftast
Drew.
XII. KAFLI.
Nan sagði ekki upp vinnunni. Morguninn eftir vaknaði hún ákveðin í
að gera það og fór niður á skrifstofuna. Nokkrum minútum síðar barði
Blagden, þjónn sir Reginalds að dyrum.
Sir Reginald biður yður að koma inn til sín, fröken. Hann er ekki
hress í dag. Hann biður yður að taka skrifblokkir með yður. Hann ætlar
að lesa yður fyrir nokkur bréf.
Héraðslæknirinn, sem lady Wadebridge hafði kallað á, sagði, að það
væri vert að kalla á sérfræðing. Hann kom daginn eftir og sagði að sir
Reginald væri of þreyttur og yrði að fá hvíld. Það var ekkert að óttast, en
hann varð að fara sér varlega og liggja í rúminu.
Lady Wadebridge kom inn á skrifstofuna til Nan og sagði, að sér þætti
vænt um, að maðurinn sinn hefði svona duglegan einkaritara.
— Ég veit ekki hvernig farið hefði fyrir honum, hefðir þú ekki verið,
Nan. Þú þekkir svo vel til hérna. Hann hefði orðið veikur af áhyggjum, ef
enginn hefði verið til að sjá um skrifstofuna fyrir hann.
Eftir hádegi þann dag fór Símon til London og það var varla að Nan
sæi hann. Hann mundi ekki koma aftur fyrr en á laugardag. Um kvöldið
borðaði hún með Drew. Og hann spurði hana aftur hvort hún vildi giftast
sér.
— Ég er þvinæst búinn með bókina, elskan. Ég fer aftur til borgarinnar
áður en langt um líður. Við fáum okkur íbúð . . . Hann horfði á hana. — Ég
veit ekki af hverju það er, en mér finnst einhvern veginn eins og þú litir
öðru vísi á þetta i dag.
Hún brosti til hans og fékk hjartslátt af þakklátsemi. Hann var svo
vingjarnlegur og skilningsgóður.
4
VIKAN