Vikan - 09.10.1958, Síða 7

Gamla konan vill ekki liggja kyrr
I júlílok árið 1868 var lík ungfrú
Beswick, sem hafði legið smurt i
safninu í Manchester meira en öld
jarðað í kirkjugarðinum í Harpurt-
hey. Manshester Guardian sagði svo
frá þessum atburði:
EINKENNILEG JARÐARFÖR:
tuttugasta og annan júlí voru jarð-
neskar leifar fröken Beswick fluttar
frá safninu í Peter street og jarð-
settar í kirkjugarðinum í Harpurt-
hey. Talið er að þessi kona, sem dá-
Áður en faðir hennar gæti svar-
að var hún þotin upp á loft að finna
Pál. Hann sat ólundarlegur á rúmi
sínu.
„Þessi svín!“ sagði hann. „Þeir
skulu borga fyrir þetta. Pabbi lokaði
mig inni, annars hefði ég farið og
barist við þá. Við rifumst hroðalega.
Hann sagði, að ég hugsaði ekkert
um mömmu -— og ég — ég kallaði
hann svikara. Hann skipaði mér upp
í herbergið .... Mamma fór að
gráta.“
Hann beygði af. Antoinette sat
hjá honum á rúmstokknum og lagði
handlegginn yfir um axlir hans.
„Það er brjálæði að halda að þú
hefðir getað gert eit'thvað til að
bjarga Monsieur Martin,“ sagði hún
blíðlega, „Þú hefðir verið tekinn líka.
Kannske drepinn. Og hvaða faðir
mundi leyfa syni sinum að fórna
lífinu fyrir kjánaskap ? Það var held-
ur ekki fallegt af þér að kalla pabba
svikara."
„Já, ég veit það. En þú verður að
skilja hvernig mér leið, þegar ég
heyrði að búið væri að taka Mon-
sieur Martin. Ég verð að biðja pabba
afsökunar. Ég veit að honum gengur
ekki annað til en að vemda okkur
— en við verðum að halda áfram að
berjast, fremur en nokkru sinni
íyrr.“
Páll reis á fætur og gekk yfir
að glugganum. „Þetta verður bráð-
um ennþá verra. Þjóðverjarnir ætla
að kveða niður andspyrnuhreyfing-
una. Við verðum að sýna þeim, að
það er ekki enn búið að sigra Frakk-
land.“
Ótti og aðdáun á bróðurnum tog-
uðust á um Antoinette. Þetta var til-
finning, sem hún átti eftir að finna
til í vaxandi mæli þá mánuði, sem
á eftir komu.
Eftir því sem á veturinn leið urðu
Páll og vinir hans framkvæmda-
samari gegn Vichyhernum og Þjóð-
verjarnir urðu sífellt æfari. Þeir
hegndu þeim meðlimum Garde Mo-
bile, sem þeim fannst ekki nóg hafa
að verið og fjölguðu Vichyhermönn-
unum á svæðinu. Þeir þröngvuðu líka
Vichystjórninni í mars til að setja
upp fangabúðir.
Dag einn þá um vorið reyndu
Páll og félagar hans að ræna mat-
vælavagn. Bílstjórinn hafði lagt
vagninum utarlega í þorpinu og ætl-
aði að fá sér að borða. Fern augu
fylgdust með honum úr fylsni hand-
an vegarins, þegar hann gekk nið-
ur að veitingahúsinu.
Páll Brelin brosti ánægður. „Nú
er tækifærið," hvlslaði hann að fé-
lögum sínum. „Pétur — þú ferð nið-
ur að beygjunni á veginum og vakt-
ar óvinina. Max — þú verður á verði
hinu megin á meðan við Ferdinand
snúum okkur að bílnum."
Unglingarnir fjórir fóru úr fylsn-
um sínum hver í sína átt. Páll og
Henry hlupu að bílnum, þeir höfðu
poka á bakinu. Þeir fóru að láta
matvæli í pokana og höfðu hröð
handtök.
Framh. á bls. 1J/.
in er fyrir meir en hundrað árum,
hafi verið svo hrædd um að verða
jörðuð lifandi, að hún hafi ánafnað
lækni sínum og ættingjum hans
fastri fjárhæð svo lengi sem líkami
hennar yrði ofanjarðar. Læknirinn
virðist hafa tjöruborið líkið og vaf-
ið það síðan með böndum nema and-
litið og komið þannig í veg fyrir að
hún yrði jörðuð eins lengi og hann
gat.
Múmían hefur verið geymd í söl-
um Náttúrugripasafnsins í Man-
chester um árabil og hafa margir
skoðað hana þar. Við endurskipu-
lagningu safnsins hefur nýja for-
stjóranum ekki lengur þótt þetta
æskilegur safngripur og því verið
ákveðið að jarða hana nú.
Það var skömmu eftir að innrásar-
óttinn var hjá liðinn, að bróðir henn-
ar veiktist. Menn héldu að hann
væri dáinn og kistulögðu hann.
Það átti ' að fara að skrúfa
lokið á kistuna, þegar tekið
var eftir þvi, að augnalok hans bærð-
ust og hálsinn hreyfðist óljóst. Lækn-
irinn setti undir eins spegil fyrir vit
honum og varð meir en iítið hissa,
þegar í ljós kom að hann andaði enn.
Herra Beswick var undireins tek-
inn úr kistunni, lagður í rúm þar
sem hann lá í dvala dögum saman.
Hann náði sér aftur — og lifði lengi
eftir það.
Þessi atburður hafði svo mikil
áhrif á gömlu konuna, að hún gerði
erfðaskrá þar sem hún eftirlét White
eftir
draugasaga
V. Wentworth
Þessi einkennilega saga hefst
1745. Charles Edward prins sótti þá
suður yfir England með skoska heri
sína og þeir unnu víða skemmdar-
verk og frömdu rán.
Mikill ótti bjó um sig meðal íbúa
norðurhéraðanna. Þeir, sem gátu,
styrktu varnir sínar en þeir, sem
ekki gátu það fluttu ýmist fjársjóði
sína burtu eða földu þá. Það gerði
hin roskna ungfrú Beswick, lafði af
Birchen Bower, Rose Hill og Cheert-
wood, þa rsem nú stendur Manchest-
erborg.
Hin aldna ungfrú Beswick, sem lík-
lega hefur rekið bú á öllu óðali sínu
þar til hún var orðin of gömul til
þess, flutti að lokum frá óðalinu og
settist að í dálitlu steinhúsi við myllu-
lækinn, sem rennur gegnuin garðinn
umhverfis óðalssetrið.
Þegar skozku herirnir komu, varð
bún skelkuð og seldi mest af lausum
eigum sínum í skiptum fyrir gull,
sem hún síðan faldi ýmist í húsinu
eða garðinum að því er sagt er. Sú
varð raunin á, að Skotarnir komu
ekki til Birchen Bower. Ungfrú Bes-
wick lifði lengi eftir þetta.
lækni, manninum, sem bjargað hafði
bróður hennar frá gröfinni og sem
líka var læknir hennar sjálfar, eig-
ur sinar. Hún setti það skilyrði, að
hann og afkomendur hans skyldu fá
tekjurnar af jarðeigninni „svo lengi
sem líkami hennar væri ofanjarðar.“
Þess vegna var það að White lækn-
ir tjörubar hana, vafði líkið og setti
það á Náttúrugripasafnið, þegar hún
dó. Þannig tókst honum að lifa við
allsnægtir það sem eftir var æfinn-
ar á Beswickarðinum.
Nokkru áður en gamla konan dó
sagði hún ættingjum sínum, að ef
þau vildu bera hana frá húsinu upp
gegnum garðinn gæti hún sýnt þeim
hvar hún hefði falið fjársjóðinn,
þegar skotarnir komu. Hún gekk fast
eftir þvi, að þetta yrði gert.
Samt var þetta ekki gert þann
dag en þá var það líka orðið um
seinan. Henni hrakaði svo að hún
gat ekki hreyft sig og dó nokkrum
dögum siðar.
Hún lét eftir sig fyrirmæli í
erfðaskránni um það að hún yrði
flutt til Birchen Bower tuttugusta
hvert ár og látin vera þar yfir nótt.
Húii stóð þar í rökkrinu
þrjósk og ógnandi . .
Gamlir menn í nágrenninu fullyrtu
að hún hefði verið flutt þangað að
minnsta kosti tuttugu sinnum und-
anfarin hundrað ár, þegar John H.
Ingram rannsakaði málið 1888. Hún
hefði verið látin vera í hlöðunni.
En ekki lá hún þar þó alveg i ró
og friði. Hestar og kýr, sem bundin
höfðu verði á bás eða lokuð inni í
húsi kvöldið áður fundust að morgni
úti á víðavangi. Jafnvel henti það
einu sinni að kýr fannst uppi á
hlöðulofti.
Enginn gat gefið skýringu á því
hvernig hún væri þangað komin því
það er með öllu óhugsandi að nokk-
ur kýr fari upp stigann á loftið!
Svo er það sagan af Joe. Hann
vann við mylluna. Hann hafði þunga
fjölskyldu og var sárfátækur. Það er
að segja þangað til hann kom að
Birchen Bower, sem þá var leigu-
jörð.
Nokkrum vikum eftir að hann ílutti
þangað tók hann sér ferð á hendur
til Manchester og lagði leið sína til
gimsteinasalans Oliphants við torg
heilagrar önnu. Hann hafði meðferð-
is mikla blikkkistu. Þegar hann kom
aftur út var hann kistulaus en brosti
gleitt.
Eftii' þetta óx veraldargengi fjöl-
skyldu hans. Þau lifðu árum saman
í vellystingum.
Þetta var auðvitað lagt út á þann
veg, að hann hefði fundið fjásjóð
unfgrú Beswick.
Hann viðurkenndi líka að hafa rif-
ið upp fjöl úr gólfinu í draugastof-
unni handa einu bainanna. Þegar
hann gróf dýpra kom hann niður á
blikkistu, sem í voru gullklumpar.
Oliphant borgaði þrjú og hálft pund
fyrir klumpinn.
Manni gæti dottið i hug að img-
frú Beswick hefði hætt að sjást eft-
ir þetta. En það var öðru nær.
Eftir því sem Ingram kemst næst
á hún að hafa sést nærri gömlum
brunni um það leyti sem væntan-
legur erfingi eignanna var að gera
kröfu til þeirra. Bóndi nokkur var
að sækja vatn, en þegar hann kom
að brunninum sá hann gamla konu
í silkikjól og með hvíta húfu.
Hún stóð þar í rökkrinu þrjózku-
leg og ógnandi, bláleitur ljósstraum-
ur virtist stafa frá augum hennar
ag maðurinn varð örvita af hræðslu.
Þessi sýn var túlkuð sem svo að
gamla konan yndi sér ekki hvíldar
fyrr en eignin væri i höndum réttra
erfingja.
Enn þann dag í dag er sagt að
gamla konan sé á ferð þarna í ná-
grenninu.
Stundum sést hún ganga hauslaus
milli brúarinnai' og hlöðunnar en það
er mönnum ráðgáta hvers vegna
hún ætti að vera hauslaus, því ekki
missti hún höfuðið að því er menn
vita. Það er líka sagt, að hún taki
stundum á sig mynd hinna og þess-
ara dýra. Hvort sem hún er nú haus-
laus eða í dýrslíki þá hverfur hún
’ alltaf nálægt hesthúsinu — þaðan
er komin sú saga, sem gengur um
sveitina, að þar sé hluti fjársjóðar-
ins falinn.
VIKAN
7