Vikan - 09.10.1958, Blaðsíða 10
„Og þegar hákarlamir koma, ímyndar maöur sér að þeir séu hnýsur" hafði Kelly sagt henni
Sólstenið skar í aug-un. Suðaustan-
vindurinn var hlýr og mjúkur. Hafið
glampaði í ótrúlegustu litbrigðum.
Kelly mókti á dekkinu á litlum segl-
báti og hafði fellt seglið svo það
skýldi augum hans fyrir sólinni.
„Kelly,“ var kallað hátt og hrana-
léga. En Kelly mókti áfram. Neðan-
undir honum, djúpt niður í smaragð-
grænu vatninu voru örsmá dýr að
verki og byggðu viðbót við eyna
— eins og þau höfðu verið að verki
um mfljón ára við að mynda þau
risastóru kóralrif, sem bera nafnið
Brezku Vesturindíur.
„Kelly“! Rödd hafnarstjórans,
Freddie Smythe, var jafn hávær og
svipurinn var önugur. Kelly opnaði
augun hægt. Það skein í hvítar tenn-
urnar um leið og hann sagði. „Já,
herra Smythe.“
stjórann og Smythe leit á armbands-
úrið sitt og sagði: „Kelly er áreið-
anlegur. Hún hefur nógan tíma til
að skreppa fyrir morgunverðinn.“
Kelly leit upp dálítið órólegur. Húð
hans var dökkbrún; augun skær. Fað-
irinn leit á komma áður en hann
sagði nokkuð. Svo sagði hann: „Jæja
þá, Anna mín.“ Hann leit rannsak-
andi á Kelly. „Þér verðið að koma
aftur með hana fyrir morgunverð.
Hvað kostar það?“
Smythe tók skyndileg fram í
„Það er í lagi. Það kostar pund á
klukkustund fyrir einn farþega. Við
bætum því bara á hótelreikninginn."
Anna klifraði áköf um borð í
Susie. „Þér gætið hennar vel,“ sagði
faðirinn.
Kelly kinkaði kolli og brosti.
„Hafið engar áhyggjur, herra.“ Hann
Hún var orðlaus i nokkrar mínútui’.
„Ó, herra Kelly,“ sagði hún loks,
„þetta er dásamlegt.“
„Já,“ sagði Kelly lágt. Hann fann
að hún hafði skynjað töfra eyjar-
innar og þessi tilfinning hlýjaði hon-
um. „Nú, ef við höldum áfram, get
ég sýnt yður Gulleyjuna."
„Meinarðu þá raunverulegu Gull-
eyju?“
Kelly sagði: „Það held ég. Það er
sagt, að þetta sé eyjan þar sem
Stevenson fékk hugmyndina að sög-
unni.“
Þau undu aftur upp segl. Kelly
sagði: „Langar yður til að stýra?“
„Guð, já! Það er dásamlegt, herra
Kelly.“ Stúlkan greip með báðum
höndum um stýrið.
„Kallið þér mig bara Kelly,“ sagði
hann. Hann fór framí lúkar og sótti
UNGFRÚ ANNA
„Hypjaðu þig með bátskriflið þitt
frá bryggjunni,“ urraði Smythe. „Ég
á von á gestum."
„Já, herar.“
Hægt og hnitmiðað vatt Kelly
upp seglin á Susie og ýtti frá. Litli
seglbáturinn skreið frá bryggjunni.
Þrjátíu og sex feta langur seglbát-
ur Smyths rann glansandi upp að
bryggjunni þar sem Susie hafði legið.
Kelly varpaði akkeri skammt frá
ströndinni og horfði forvitinn á við-
skiptavini Smythes: miðaldra mann,
tígulegan og skarpleitan, sólbrennda,
gráhærða konu — hún var vel vax-
in, fannst Kelly, en sorgmædd á svip-
inn; og mæðulegt, dökkhært stúlku-
þarn.
Þetta var um klukkan sjö að
morgni. Meðan viðskiptavinirnir
ræddu við Smythe, tók Kelly fram
gítárinn og söng Calypsó. Hann var
söngvinn og hafði skemmtilega,
hrjúfa rodd.
My God it was thirty-three souls
on the water;
Run come see, run come see.
Thirty-three souls on the water;
Run come see, Jerusalem.
Vðiskiptavinirnir luku erindi sínu
við Smythe og héldu í áttina heim
að gistihúsinu. Stúlkan heyrði Kelly
syngja og Sagði eitthvað við skarp-
löitá mánninn, sem fór ofan í vasa
sinri. Kelly hætti að spila. Hann greip
þeníngínri’ sem hent var til hans.
' „Þákka yður fyrir, herra," sagði
Kelly og ljomaði.
„Þakkd yður fyrir."
11 Stúlkan horfði lengi á Kelly. Hún
Sneri sér að manninum og Kelly
héyrði hana segja: „Pabbi, mig lang-
ár að fara út að sigla.“ Kelly hafði
mjög góða heyrna, þegar hann vildi
heyra.
Faðir stúlkunnar leit á hafnar-
brosti feimnislega til farþega síns.
Hann dró upp akkerið.
„jfig er Anna Thompson," sagði
stúlkan, þegar Kelly settist niður.
„Þú ert Kelly, ég þekki þig.“ Hún
horfði á bryggjuna fjarlægjast.
„Koma ekki hroðaleg óveður hérna,
herra Kelly."
Kelly kinkaði kolli. „Vilduð þér
ekki heldur sitja hérna megin. Við
verðum að beygja."
Hún hlýddi.
„Stundum," sagði Kelly um leið
hálfslítersflösku af vatni með nokki’-
um ismolum, sem hann hafði fengið
á hótelinu. Hann tók stóran sopa.
„Mig langar líka í, Kelly," sagði
Anna. Hún ljómaði.
Kelly varð vandræðalegur. Hann
hafði ekki bolla eða annað til að
drekka úr.
„Réttu mér flöskuna," sagði Anna
og sleppti annari hendinni af stýr-
inu. Kelly hlýddi og hún teygaði úr
flöskunni. „Drottinn minn,“ sagði
hún. „Þetta var gott. Það er eins og
E FTI R
RDNALD SERCDMBE
og Susie tók aðra stefnu, „koma
ofsarok. Það er stormsveipur á ferð-
inni núna hjá Puerto Rico, við köll-
um hann Betsy. Hann fer í áttina
hingað, en það er sagt að hann fari
um hundrað mílum utar.“
„Nú,“ hún virtist æst. „Verður þá
hvasst og mikil rigning?“
Kellv hristi höfuðið og horfði nið-
ur í sjóinn. „Það hækkar kannske
í sjónum. Það er strax farið að hækka
í honum. Straumarnir verða öðru
vísi. En það verður hvorki hvasst
eða rigning."
Hún virtist vonsvikin.
Kelly benti á tréfötu, sem lá í
bátnum. „Við erum ekki langt frá
Sjávargörðum. Það er glerbotn í föt-
unni. Þú setur hana útbyrðis, rétt
ofan í vatnsskorpuna. Þá geturðu séð
garðana."
Hann felldi seglið. Þau rak yfir
garðana. Á fjögurra faðma dýpi sá
Anna gult, grænt og rauð-
leitt þangið fljóta eins og konuhár.
Regnbogalitir fiskar og aðrir imd-
arlega lagaðir sveimuðu um þang-
skóginn.
allt sé gott við þessa eyju.“
Þegar þau komu upp undir Gull-
eyjuna, tók Kelly við stýrinu. Eyjan
var drungaleg og skuggi hennar
ógnandi. Hátt yfir þeim reis grár
kóralveggurinn eins og hraun. Þá
voru nokkur kókóshnetutré og ein-
staka runni á stangli. Það var eng-
an fugl að sjá, ekkert líf; allt var
hljótt nema hvað dimmt brimhljóð
heyrðist.
En það var einmitt brimhljóðið,
sem dró að sér athygli Kellys. Hann
lagði snöggt á stýrið.
„Við erum búin að vera hálftíma,"
sagði hann. „Ég held við ættum að
snúa við.“
Anna var með armbandsúr. Hún
leit á það og sagði: „Við erum ekki
búin að vera nema tuttugu og fimm
mínútur. Eg vil ekki snúa við strax."
„Við verðum að gera það, fröken
Anna.“
Þau sneru við. Eftir dálitla stund
sagði Anna: „Ó, sjáðu, er þetta ekki
dásamlegt?"
Kelly kinkaði kolli. Þau höfðu siglt
nærri kóralrifi með vínviði, pálm-
um og stórum eikum.
„Þetta er Eyja Elskendanna,"
sagði Kelly lágt. „Á bak við þessi
pálmatré er dálitill kofi.“
„Getum við farið i land?“
Kelly felldi seglið. Brún augu
hans einblíndu niður í sjóinn. Hann
hlustaði eftir brimhljóðinu. „Ég
held að það sé ekki gott að komast
yfir rifið inn á lónið núna.“ Hann
horfði aftur til sólar. „Auk þess . . .“
Hún maldaði í móinn. „Það gerir
ekkert þó ég komi hálftíma of seint.“
Hún horfði á lónið fyrir innan rif-
ið. Vatnið var kristaltært; sandurinn
skjannahvítur. „Kelly . . .“ Hún
þagnaði. „Kelly, ég vildi að ég væri
systir þín. Ég mundi fara með þér
hingað á hverjum degi.“
Kelly brosti svo að skein í hvítar
tennurnar. „Ég mundi glaður fara
með þig hingað á hverjum degi.“
Á þessu augnabliki fann Kelly að
hafið ókyrrðist og báturinn nötraði.
Það var enginn timi til að vinda upp
segl svo hann greip til áranna. Hann
sneri bátnum í angist þannig að
stefnið vissi í suðaustur. Þá réri
hann, réri eins og óður væri. Susie
hreyfðist hægt og silalega burt frá
eynni . . .
Þau komu í öldufaldinn. Susie reis
eins og lyft af tröllshendi. Kelly
sleppti árunum og þreif önnu. Hann
fleygði henni niður á botnin báts-
ins.
Það kom önnur tröllvaxin alda;
og ertn önnur. Þær brotnuðu á rif-
inu tuttugu metra aftan við Susie
og reistu háa vatnsstróka upp í loft-
ið — vatnsstrókarnir féllu niður eins
og glitrandi fossar. Aðsogið dró
Susie nær rifinu.
Aftur greip Kelly árarnar og réri
eins og óður maður .En ógnunin var
liðin hjá eins snögglega og hún kom.
Sjórinn var sléttur, glitrandi, falleg-
ur, með löðurflekkjum.
Anna leit upp. Augu hennar voru
starandi og andhtið fölt.
„Hvað var þetta eiginlega, Kelly?"
Hann dró andann djúpt. „Þetta
voru botnöldur — frá fellibylnum,
hugsa ég. Þær eru hættulegar. Þær
geta gert mikið tjón jafnvel þó felli-
bylurinn sé langt í burtu.“
„En — en —“ Anna leit á lygnt
hafið, heiðan himininn, bjarta eyna.
„Það er ekkert til viðvörunar."
„Þessvegna eru þær hættulegar.
Þær geta brotið skipin við rifin.
Ég hef séð það.“
Anna skalf.
Augu Kellys bjuggu yfir einhverju.
„Þegar það kemur fyrir, Anna —
þegar skip brýtur við rifið — hleyp-
ui maður fyrir borð og syndir eins
og maður getur út á dýpra vatnt. Og
þegar hákarlarnir koma, ímyndar
maður sér að þeir séu hnýsur."
Hún leit á hann í eftirvæntingu.
Það var ótti i augum hennar, en
samt skein úr þeim aðdáun og virð-
ing.
Framh. á bls. %
10
VIKAN