Vikan - 09.10.1958, Qupperneq 12

Einn á
móti öllutn
FOR: A: Max Thursday, fyrrum leynilögreglumaður, er skil-
inn o gstur i drykkjuskap. Hann hefur ráffið sig sem löggæzlu-
mann a nrörlegu hóteli fyrir mat og gistingu. Georgia, kona hans
sem var, sem nú er gift lækninum Homer Mace, kemur þangað til
hans. Tommy, syni hennar og Max, hefur verið rænt, og hún
þorir ekki að leita til lögreglunnar. Max fer nú til samstarfsmanns
Homers, en fær þar heldur kuldalegar móttökur. Sama kvöld er
læknirinn, Elder, myrtur. Grunur fellur fljótlega á ítalska bræður,
að nafni Spagnoletti, sem eru alræmdir bófar. Hins vegar grunar
lögreglan Max um morðið á Elder, en Georgia kemur með rangan
vitnisburð, til þess að koma Max undan fangelsun. Max kemst nú
að þvi, að stúlka að nafni Angel, er eitthvað tengd Spagnoletti-
bræðrunum. Stúlka þessi býr á sama hóteli og liann. Hann reynir
nú að lokka Angel til sín með perlu, sem hann hafði fundið í
skrifborði Elders læknis.-------
Thursday gekk letilega niður í eldhúsið. Steypibaðið hafði komið ró yfir
Bfcama hans og maturinn gerði hann syfjaðan. Hann vildi hugsa, íhuga, en
Georgia krafðist þess að fá að stjana kringum hann. Hann lá á legubekkn-
um í hlýju, skuggsælu herberginu og lokaði augunum. Hann gat þózt
sofa eii hugsað um það á meðan, hvernig hann ætti að ráðast að Stitch
Olivera og Edgar Jones.
Síminn hringdi klukkan tíu og vakti hann. Hann greip ósjálfrátt í tólið
á kaffiborðinu. Síminn hélt áfram að hringja eftir að hann hafði tekið upp
tólið. Hann fór að hugsa skýrar.
Thursday sveiflaði löngum fótum sínum fram úr legubekknum og gekk
fram í fordyrið. Dyrnar inn í herbergi dr. Elders voru opnar. Inni í dimmu
herberginu stundi Georgia: „Hver —“
Óttinn í rödd hennar vakti hann. Hann stökk inn í dimma skrifstofuna.
Georgia stóð við stóra stálskrifborðið, eins og í dái, með hnefann krepptan
Utan um símtólið. Andlit hennar var náhvítt.
\
Hann þreif svart tólið af henni. Það heyrðist aðeins sónninn. Hann lagði
tólið aftur á símann.
" 1 „Hvað er að? Hvað var þetta?“
" ' A'ugu Georgi glóðu af skyndilegri, æðislegri von. Hún gat varla talað.
„Tommy — maðurinn —“
Hendur hans þrýstu að öxlum hennar og hristu hana hranalega. „Hver
var það? Hvað með Tommy?“
Vöðvar hennar voru stífir aftur. Hún hallaði höfðinu aftur og leit á
hann með ofsa í augunum. „Hann hvíslaði. Hann sagði: Ég vil losna við
krakkann. Reyndu McKinley 1703!“
. „Hvað annað?“
„Ekkert. Lagt á. Hann hvíslaði og sagði —“
„Er bíll í bílskúrnum?“ Thursday greip símann og sneri skífunni
með ofsa.
„Bíllinn hans Elders.“
: „Náðu í lyklana.“ Hann hrópaði í símann. „Smitty?“
Röddin í símanum sagði: „1 guðanna bænum, ég er ekki heyrnarlaus.“
Georgia var að róta í skrifborðsskúffunni. Thursday heyrði hana tauta
„Það er ekki satt. Ég má ekki búast við —“
Thúrsday hálfhrópaði. „Smitty, þetta er Max. Það er komið. Krakkinn
er eirihvers staðar í National City. Ég hef líklega farið þar framhjá í
gær. Það h^ngdi einhver í Georgiu, án þess að segja til nafns.“
„Farðu ekki einn út, Max. Þetta getur verið gildra.“
„Því þá? Olivera er með perlurnar — hann þarf ekki lengur á Tommy
að halda.“
„Það kom annað fyrir í gær, vinur. Þú ert ekki það blindur."
Það hlakkaði í honum. „Ég skal þiggja byssuna núna.“
„Þú getur ekki komið hingað, Max. Hversvegna á ég ekki að kalla
í CIapp?“
, - „Ég vil fá þessa byssu. Láttu Harvey skilja hana’eftir í poka við
benzínstöðina við Sjöttu götu. Með aukaskotum." Thursday leit framan
í andlit Georgiu, sem lýsti skelfingu. „Og Guð veri með okkur.“ Augu hans
loguðu. þégar hann lagði á. '
Sunnudaginn, 12. febrúar, kl. 15:15 f. h.
Max og Georgia fóru út um bakdyrnar á læknastofunni út í bílskúr-
inn. Meðan Thúrsday tók slána varlega frá hurðinni bak við Buick-bílinn,
Eftir WADE MILLER
12
sem dr. Elder hafði einu sinni átt, kraup Georgia á bílgólfiá, bak við
bílstjórasætið. Hann skildi dyr'nar eftir lokaðar en ólæstar og settist
við stýrið.
Þegar vélin hafði hitað sig, lagaði hann spegilinn. „Tilbúin?“ Bak við
hann heyrðist niðurbælt „Já.“
Thursday setti bílinn í afturgírinn og steig benzínið í botn. Bíllinn
þaut afturábak og reif upp bílskúrshurðina. Hann hemlaði við endann á
innkeyi'slunni, leit í kringum sig og ók síðan afturábak út á Longwood-
stræti.
Barnes lögreglumaður var að kveikja sér í vindli inni í bíl, sem stóð
handan við læknastofuna. Hann bölvaði og stakk kveikjaranum inn í
mælaborðið. Þá sá hann, að Thursday var einn í bílnum, hikaði og leit
ringlaður á húsið, sem hann var að gæta. Thursday sá spurninguna, sem
skein út úr andliti hans: hvar er konan?
Stuttu siðar sá granni leynilögreglumaðurinn Barnes hlaupa yfir
göturia að læknastofunni. Hann hló við um leið og hann beygði fyrir
horn í áttina að miðbænum.
Þau stönzuðu á benzínstöðinni til þess að ná í pokann og láta Georgiu
setjast við stýrið. „Niður Áttundu að Strandgötu,“ skipaði Thursday.
Hún beygði af mikilli leikni fyrir næsta horn, meðan hann fór að rifa dag-
blöðin utan af byssunni.
Byssan var .45, sjálfvirk, þung, drápsleg. Thursday handlék byssuna
og hlustaði á mjúkan hljóminn, þegar stál rennur við stál og loks heyrð-
ist smellur. Það voru tvö varaskothylki. Hann ýtti á efstu kúluna í skot-
hylkjunum, til að ganga úr skugga um að þau væru full. Hann setti
byssuna í hægri jakkavasann og til þess að vega upp á móti henni, setti
hann skothylkin tvö í hinn vasann.
Þau þutu eftir Strandgötunni. TJti á flóanum til vinstri var drauga-
flotinn — gömul herskip — eins og furðulegir járnsvanir, þétt hver upp
að öðrum. „Sunnudagsmorgunn," tautaði Georgia skyndilega.
,,Já,“ sagði Thursday. „Ég held ég skilji þig.“ Hann starði angurvær-
um augum á skiltið, sem sýndi, að þarna voru borgarmörkin. „Hvernig
er það með símann á læknastofunni. Hvar eru millisambönd ? “
„Homer hafði einn síma — 2668 — á skrifstofunni. Millisambönd voru
í forherberginu og við skrifborðið mitt í fordytínu. Þvi þá?“
„Hvað með Elder?“
„Hann hafði bara einn síma á skrifstofunni.“
„Engin millisambönd?“
„Nei. Hversvegna?“
„Hefðir þú getað verið að hlusta, þegar Olivera hringdi í Elder á
miðvikudaginn var og sagði honum að hitta þennan Saint Paul?“
„Auðvitað gerði ég það ekki, Max. Ég hefði sagt þér það.“
„Hægðu á þér og laeyrðu til vinstri hérna. Þetta er McKinley og sautján
hundruð er skammt héðan.“
Hverið var í niðurníðslu. Moldarflög eða illgresi áttu að tákna garða
fyrir framan hrörleg húsin. 1 bakgörðunum voru hænsnahús, kanínu-
kofar, hrörlegir bílskúrar og ryðgaðar niðursuðudósir. Á einu flaginu
stóðu nokkur börn — brún, svört og hvit — sem beygðu sig yfir
nokkrar glerperlur. Georgia dró andann á lofti.
„Ætti að vera það næsta,“ sagði Thursday. Hann lyfti byssunni úr
vasanum, smellti kúlu í forhlaupið og setti hana aftur í vasann. „Stanzaðu
við þessa nýlenduvöruverzlun.“
Það ískraði í dekkjum bílsins, þegar þau komu við gangstéttina. Yfir
búðinni var upplitað skilti. „Farðu inn og láttu lögregluna vita. Clapp
ætti að vera við í dag, vegna morðanna í gær. Hsfðu ekki augun af mér
og segðu honum allt, sem kemur fyrir.“
Georgia lagði heitar hendur sínar á fót hans. „Ekki hætta á neitt,
VTKAN