Vikan - 23.10.1958, Síða 8

selskapspáfagauka, — þeir verða að vera margir
saman, annars eru þeir góðir með að drepast úr
leiðindum. Það sagði að minnsta kosti fröken
Lina. — Þetta búr var fyrir aðeins einn fugl, en
framúrskarandi vandað og fallegt.
Rimlarnir voru úr grænu og brúnu plasti,
eftirlíking af trjágreinum, meira að segja með
laufi á, og það var svo vel gert að það virtist
í fljótu bragði vera lifandi.
Inni í búrinu var dálítil róla, sömuleiðis úr
plasti. Hún var einsog vafningsviður, meira að
segja blómstrandi í rauðu og fjólubláu. Þarna
átti fuglinn að róla sér að gamni sínu og helzt
að syngja á meðan.
Þarna var líka hreiður úr logagylltu basti
stoppað með snjóhvítri viðarull, og í því var
Smásaga
eftir
LJÓSIÐ sindraði í óhreinum rúðunum og bak-
aði upplituð, rykmettuð húsgögnin. Mollan i
stofunni var orðin óþolandi. Fröken Valborg var
farin að bisa við einu gluggaboruna sem mögulegt
var að opna, þegar hún mundi eftir fuglinum.
Hann var nefnilega ekki á sinum stað, — í búrinu
— heldur var hann laus og liðugur á eirðarlausu
flögri fram og aftur um stofuna. Þetta augna-
blikið sat hann á gyllta þunga rammanum á
f jölskyldumyndinni. Þarna sat hann, reyndar alls
ekki kyrr, heldur á sífelldu iði, rykkti til höfðinu
og veifaði stélinu. En ekki datt honum í hug
að syngja. Fröken Valborg tók til hjartans af
gömlum vana. Hamingjan góða! Ef hann . . .
Hún var svo hrædd um að hann kynni að gera
á rammann.
Fröken Valborg klöngraðist niður af stóln-
um og stundi þungan. Hann vaa' erfiður, þessi
fugl þó að hann væri viðunanlegur, þegar hann
var í búrinu sínu.
En hún fröken Lína hafði sagt að hann þyrfti
hreyfingu — hann þyi'fti að fá að fljúga um öðru
hvoru, annai's fengist hann tæplega til að syngja.
Það var vonin um að fuglinn syngi, sem hélt
fröken Valborgu við í öllu þessu stríði. Og fröken
Lína var svo vel inni í öllu svonalöguðu. Potta-
plöntur, gullfiskar, kanarífuglar, selskapspáfa-
gaukar, — þetta voru sérgreinar fröken Línu.
En Jesús minn góður að koma honum í búrið
aftur! Það var enginn barnaleikur. 1 fyrsta skiptið
varð hún að fá alla fjölskylduná á hæðinni til
hjálpar, — frúna, • dótturina, vinnukonuna, hús-
bóndann og strákana. Og loks tókst húsbóndanum
að handsama fuglinn.
Guð, hún hafðl verið svo hrædd um litla vesl-
inginn i þessum stóru krumlum mannsins. En til
allrar hamingju bar ekki á að hann hefði meiðzt,
hann var bara dálítið úfinn og kúrði sig niður í
fjarsta horni búrsins og skalf. Það mátti sjá utan
á litla brjóstinu, hvemig hjartað hamaðist. Frök-
en Valborg varð svo hrædd að hún þorði ekki
annað en sækja fröken Línu.
— Þetta er allt í lagi, sagði fröken Lína.
— Hann hefur bara orðið dálítið hræddur við
ykkur, svona mörg. Þetta lagast strax. -—- Það
lagaðist líka strax. Um kvöldið var fuglinn orð-
inn rólegur að sjá. Hann sat hreyfingarlaus í
horninu og var búinn að stinga höfðinu undir
vænginn löngu áður en fröken Valborg kom með
græna flosteppið og breiddi yfir búrið. Hann
var sennilega þreyttur, veslingurinn litli.
Hann hafði orðið svo hræddur.
Annars hafði fröken Línu skjátlazt í einu.
Hún sagði að fuglinn mundi venjast búrinu og
fara inn í það sjálfur, þegar frá liði. Það gerðu
allir fuglar sem hún hafði haft undir hendi.
En þessi gerði það bara ekki. Hann virtist aldrei
geta vanizt því. Hann ætlaði hreint að tryllast
þegar hún var að handsama hann og koma hon-
um i það, og var lengi að verða rólegur þó að
hún væri búin að loka því . og láta hjá honum
gráfíkjur og fuglafræ og vatn í fallegu postu-
línsskálina. Hún heyrði hann jafnvel oft flögra
eirðarlausan þar inni, þegar hún var búin að
breiGa græna flosteppið yfir búrið og var háttuð
sjálf og búín að slökkva ljósið. Það var mjög
óviökunnanlegt að lieyra, — vængirnir struk-
ust við rimlana svo skrjáfaði í, og rólan dingl-
aði til með óreglulegu tifhljóði. Það var einsog
reimleiki, maður gat ímyndað sér að þarna væri
fi'iðlaus vofa á reiki í myrkrinu.
Fröken Valborg varð að bæta við sig tveim-
ur svefntöflum og margendurtaka þá hugsun
að þetta væri bara fuglinn.
Nei, þar skjátlaðist fröken Línu. Fuglinn fór
aldrei sjálfur inn í búrið og virtist aldrei ætla
að venjast því. Það var nú nokkuð annað. Þó
var þetta það yndislegasta búr sem hægt var að
hugsa sér. Það var amerískt og hafði upphaf-
lega kostað á sjötta hundrað krónur á Vellin-
um. Hún hafði fengið það fyrir fjögur —1 selj-
andinn gat ekki notað það, það var of lítið fyrir
Astu
Sigurðardóttur
ofurlítið dröfnótt plastegg svo yndislega sætt.
Áreiðanlega var sá fugl ekki til sem gat búið
til svona dásamlegt hreiður. Svo var þarna blá-
græn postulinsskál með hvitum sandi í botnin-
um, full af tæru vatni. Það var baðkai'ið fugls-
ins, — þvi fuglar þurfa að baða sig — og svo
hafði hún lánað honum litla, hvíta sykurkarið
sitt undir drykkjarvatn.
Hún trúði því ekki, að hann væri svo óþrif-
8
VIKAN