Vikan - 23.10.1958, Page 9
inn og óuppdreginn að drekka sama vatnið og
hann baðaði sig úr. Hún hafði reyndar aldrei séð
hann baða sig, en fröken Lína sagði að hann
mundi gera það, þegar frá liði, — þegar hann
færi að kunna við sig. En fröken Línu gat nú
skjátlazt, það var búið að sýna sig. Þvi fugl-
inn kunni ekki við sig i búrinu, — þessu yndis-
lega ameríska búri, — hann fór aldrei inn í
það baráttulaust, hvað þá af sjálfsdáðum, hann
svaf aldrei í hreiðrinu og settist aldrei i róluna.
Þó var hann búinn að vera þarna allan vetur-
inn, nú komið fram á vor. Og hann var ekki
farinn að syngja enn.
Þetta var orðin löng barátta. Eftir að stofan
hafði verið sett á annan endann fjórum sinnum
við að handsama fuglinn, sá fröken Valborg fram
á að þetta dygði ekki, hún yrði að finna ein-
hverja handhægari aðferð en að safna liði í
hvert skipti sem hún þurfti að koma þessum
óstýriláta fugli í búrið. Hún fór að leita ráða hjá
fröken Línu.
— Þú verður að fá þér háf, sagði fröken Lína.
— Háf? hrópaði 'fröken Valborg.
— Já, háf, endurtók fröken Lína. Ekki hérna
hvalinn eða hvað það nú er, heldur hinsegin,
svona eins og veiðimenn nota.
Pröken Valborg gapti. — Háf, ekki nema það
þó!
En svo útskýrði fröken Lína þetta nánar. Hún
ráðlagði henni að fara í Veiðimanninn og biðja
um háf, — stóran háf.
Hún fór daginn eftir. Afgreiðslumaðurinn brosti
og hún fékk háfinn. Hann var ekkert smásmíði,
og það var fyrst núna sem hún var farin að
kunna á hann.
Fuglinn sat nú á myndinni áf Jóni forseta.
Hann var hrekkjalegur í framan og vippaði sér
til. Það var hreint ekki viðeigandi að hann sæti
þarna, fannst fröken Valborgu.
Hún smeygði hendinni bak við kommóðuna
og dró fram háfinn. Henni var enn í fersku
minni fyrsta skiptið, sem hún notaði hann. Þá
höfðu allar myndirnar á kommóðunni sópast
niður á gólf og öll glerin farin í mél. Líka tveir
postulínshundar og fallega dansparið sem hún
hafði fengið að gjöf.
Það var kostnaðarsamt að eiga fuglinn, daginn
þann. En nú orðið kunni hún tökin á háfnum.
Það var sá hlutur sem fuglinn var hræddast-
ur við þegar búrinu sleppti.' Hann þaut burtu af
myndinni og barði vængjunum ákaft í ofsa-
hræðslu. Hann skall neðan í loftið með dumbu
hljóði á flóttanum út að dyrunum. Svo slengdist
hann á glerið í hurðinni og dasaðist dálítið. Hann
virtist aldrei læra að þetta var gler en ekki
opið loftið, hvað mörg högg sem hann hlaut af
því, þegar hann ætlaði að smjúga þar út í frelsið.
1 þetta sinn var áreksturinn svo harður að hann
missti flugsins og féll á gólfið eins og slytti.
Fröken Valborg greip til hjartans — hún hélt
hann hefði rotazt. En þá fór hann að brjótast
um. Það var átakanlegt að sjá hann sópa óhreint
gólfiö með þessum fallegu vorskreyttu vængjum
meðan hann barðist við að ná fluginu aftur.
Fröken Valborg rétti út hendina til að grípa
hann en þá gaf honum þrek og hann var fyrri
til. 1 tveimur snöggum örvæntingarfullum
vængjatökum var hann kominn upp undir loft
á bakvið snoturlega útsaumað Drottinnblessi-
heimilið. Þar kúrði hann sig niður á rykugum
naglanum, hnipraði sig saman og smellti fælnis-
lega með vængjunum. Þarna sat hann kyrr eins
og naglinn væri síðasta vé litils ofsótts band-
ingja, meðan fröken Valborg hvolfdi háfnum yfir
allt' saman. Hún lukti litla titrandi dýrið í lófa
sínum og stakk því inn í búrið. Hann skjögraði
út í fjarsta hornið og starði á höndina sem lok-
aði búrinu. Litla nefið opnaðist og lokaðist á
víxl, eins og hann væri að biðjast miskunnar.
Fröken Valborg stakk háfnum bakvið komm-
óðuna og þurrkaði af sér svitann. Loksins gat
hún hleypt inn hreinu lofti. Hann var erfiður
þessi fugl. Þetta var heldur ekki neinn venjulegur
stofufugl, ekki kanarifgl, páfagaukur eðá þess-
háttar. Þetta var íslenzkur skógarþröstur.
Fröken Lína hafði náð honum einhversstaðar
seinnipartinn í haust og gefið henni. — Nei, það
þurfti enginn að segja henni það: Þó að honum
kannski leiddist einveran og hann kynni ekki við
sig í búrinu, þá var það þrjózka líka.
Daginn eftir var sunnudagur. Veðrið var svo
dásamlegt sem vorveður getur verið. Allir voru
úti við, sem gátu hreyft sig. Fröken Valborg
var búin að sitja stundarkorn í sólskininu við
sauma þegar hávær skríkja í fugli gall við rétt
við eyrað á henni. Þessi skrikja var svo full af
óstýrilátri kátínu og gázkafullri lífsgleði að loftið
hlóðst undarlegu magni. Tónninn hélt áfram að
glitra og sindra löngu eftir að þessi káti söngv-
ari var floginn burt. Eitthvað tók viðbragð í
brjósti fröken Valborgar, það var eins og jarð-
arfararsálmur væri leikinn af óðri jazzhljómsveit.
Það var hneykslanlegt fram úr öllum máta að
verða svo léttúðugur innan. Kannski hafði henni
bara orðið svona bilt við. Hún greip báðum
höndum fyrir brjóstið.
— Skárri er það ekkisens hávaðinn! Jesús, hvað
mér brá! kallaði hún upp yfir sig. Þá kom hún
auga á dálítinn brúnan fugl í ribsberjarunnan-
um framundan sér. Hann horfði á hana dökkum
fælnum augum og flaug fjær strax og hún leit á
hann. Hann var alveg eins og fuglinn hennar.
Þá mundi hún eftir veslingnum litla sem var
innilokaður í dimmri, þröngri stofunni, í þessu
yndislega veðri. Því ekki að láta búrið út stund-
arkorn og lofa honum að anda að sér frisku
lofti ?
Hún fór inn að sækja búrið og andartaki síð-
ar stóð það úti í grængresinu og sólin skein á
gervigreinarnar og golan lék sér í gervivafn-
ingsviðnum.
Þó að búrið væri ekta amerískt og liti út
fyrir að vera úr lifandi greinum inni í stofu, var
það undarlega dautt þarna á grasflötinni innan-
um ribsberjarunnana. Það varð eitthvað svo frá-
munalega óeðlilegt, hégómlegt og tilgert; minnti
einna helzt á gerviblóm á leiði eða rafmagns-
kerti við hliðina á logandi ljósi.
Og fuglinn var lúpulegur eins og hann blygð-
aðist sín. Kannski var honum kalt. Kannski fengi
hann lungnabólgu. Og þó var vorið allsstaðar
og sólin svo heit og ylur í loftinu. Svolítil stund
úti gerði vonandi engan skaða. Hún ætlaði að
spyrja fröken Línu um þetta í kvöld. Svo settist
hún i garðstólinn og byrjaði að sauma. Þá skeði
undrið: fuglinn söng!
Fyrst kom ofurlítil hikandi feimnisleg skrikja,
eins og hann væri að prófa hvort hann hefði
ennþá rödd. Síðan hækkaði hann sig upj/ og söng
örstutta dillandi trillu eins og hinn fuglinn hafði
gert. Tónninn stanzaði í loftinu andartak og
merlaði og glitraði eins og girni. Svo fauk hann
burtu. Fuglinn þagði og hallaði undir flatt eins
og hann tryði ekki sínum eigin eyrum. Stundar-
koi'n leið. Þá hóf hann að syngja þrastamelódiuna
frá upphafi — með forleik og milliþætti og stefi
og öllu tillieyrandi — hann lagði sina litlu sál
og sinn litla líkama í þetta heita, villtá töfrandi
lag. Hann veifaði stutta stélinu og teygði úr
ryðrauðum hálsinum, sveiflaði sér léttilega upp
í gervivafningsviðinn, hallaði höfðinu aftur og
söng.
Aldrei hafði heyrzt annar eins söngur i þeim
garði. Ekki heldur í nágrannagörðunum. Enda
þögnuðu hinir þrastaherrarnir sem voru í hreið-
urbyggingum og öðrum önnum, og litu gramir
í kringum sig.
Hvar var þessi raddfagri keppinautur?
Framhald á bSs. 52.
Siemisk
fafahreisisiiSB
— pressuBi
Aðeins hreinsaö úr Trikohl
EFNALAUGIN BJÖRG
Sólvallagötu 74 — Barmahlíð 6
Símar 13237 og 23337
Námsgreinar
Bréfaskóla SÍS eru:
Skipulag og starfshættir samvinnufé-
laga — Fimdarstjórn og fundarregl-
ur — Bókfærsla I — Bókfærsla II —
Búreikningar — íslenzk réttritun —
Islenzk bragfræði — Enska fyrir
byrjendur — Enska, framhaldsflokk-
ur — Danska, fyrir byrjendur -—
Danska, framhaldsflokkur — Þýzka,
fyrir byrjendur — Franska — Espe-
rantó — Reikningur — Algebra —
Eðlisfræði — Landbúnaðarvélar og
verkfæri — Sálarfræði — Skák, fyr-
ir byrjendur — Skák, framhalds
floltkur.
Hvar sem þér búið á landinu, geti'ð
þér stundað nám við Bréfaskólann
og þannig notið tilsagnar hinna fœr-
ustu kennara.
Athygli skal vakin á því, að Bréfa-
skólinn starfar állt árið.
Bréfaskóli SÍS
VIKAN
9