Vikan - 23.10.1958, Blaðsíða 11

fæti á móti tveimur með vinstri og
hugsar með sér: „Hún er nú ekki
sem verst þessi, ljóshærð og hnell-
in . . . ég skal svei mér reyna að fá
eitthvað út úr kvöldinu . . . en hún er
heldur mikið máluð . . . skyldi henni
finnast ég vera gamall kall. . . hvað
myndi Sigurlína segja, ef hún sæi
mig núna. . . það er ljóta djöfuls
vesenið að kunna ekki að dansa . . .
æ, þar steig ég á tána á henni. . .“
Parið gengur af gólfinu áður en lagið
er búið, daman fer snúðugt á undan
og litur ekki við manninum, sem
hneigir sig svo brakar í mjöðmum.
Siggi háseti hefur hringt til
tveggja kunningja og boðið þeim
heim í herbergi. Nú eru bara tvær
vodka eftir og heldur að lifna yfir
samkvæminu. Það er rætt um síðustu
siglingu . . . Hambörg var það . . . það
er nú staður, sem talandi er um...
en nú er víst verið að hreinsa eitthvað
til í St. Pauli — „fyrir minn smekk
var það nú eini staðurinn, sem eitt-
livað var varið í. . . eða manstu
eftir þessari með staurfótinn,
Siggi?“ Bráðum er ekki nema
ein vodka eftir „Nú förum við
á ball.“
ein vodka, tvær vodka
Þú kemur með mér.
KLUKKURNAR ganga
báðar í ellefu og Isborgarbar-
inn að tæmast. Bargestirnir
eru búnir að hreiðra um sig
í anddyrum verzlana í ná-
grenninu, — eitthvað verður
að gera til að fá út úr kvöld-
inu — og æpa þar að sak-
lausum vegfarendum, sem
eru að flýta sér heim í hátt-
in. Sama sagan á „ranghal-
anum“. Þeim, sem ekki tókst
að slá fyrir einni og því síð-
ur fyrir aðgöngumiða á
dansleik, hefur farið að leið-
ast innan dyra ... allir sem
áttu peninga farnir til að
„fínansera“ hver sinn hóp, og
því taka þeir sama ráðið og
ísborgargestirnir, fara út á
götuna og gera sér far um að
hrella vegfarendur. Lögreglan
er hvergi nærri.
Það fjölgar um manninn
fyrir framan danshús borgar-
innar. Bilana ber að i röðum,
skammt frá anddyrinu og
einhver viðskipti eiga sér
stað, peningar skipta um eig-
endur, og tilvonandi ballgest-
irnir gýrða sig til áður en
stigið er út úr bílnum. Svo
er lagt til atlögu. Þeir pískra
saman margir hverjir, áður
en þeir kaupa miða, sumir
hinkra við dálitla stund og
biða þess, að einhver kunn-
ingjakona láti sjá sig, eiga
þá við hana nokkur orða-
skipti og biðja hana fyrir
böggul inn á ballið. Þegar
öllu umstangi er lokið eru miðarnir
keyptir — 65 krónur þar plús fata-
geymsla.
Við dyrnar standa þrír þrekvaxnir
menn. Einn þeirra tekur við miðum,
hinir tveir standa sinn við hvorn
dyrastaf, þannig að ekki fer hjá þvi,
að sá sem leið ú inn um dyrnar,
strjúkist við annan hvorn þeirra.
Svo eiga þeir það líka til að strjúka
höndum um maga gestsins, er hann
gengur hjá. „Ert þú með nokkuð,"
segir annar þrekvöxnu mannanna,
þegar gestinn ber hjá. „Ég. . . nei,
ekkert.“ „Má ég leita á þér,“ spyr
hinn jakinn. „Leita... nei, ekki leita
á mér.“ Gesturinn hefur verið hik-
andi fram að þessu, en nú er allt hik
horfið. „Nei, ég þvertek fyrir að
Dansar rokk á miðju gólfi.
leitað sé á mér.“ „Jæja, vinur, þá
ferð þú bara ekkert hér inn.“
„Ég skal svei mér
fá eitfhvað út úr
kvöldirsu“
Gesturinn sækir enn í sig veðrið,
og leitai' í hugskoti sínu eftir ein-
hverjum lagastaf, sem mæli svo um,
að hann hafi fullan rétt á að fara
inn, og dyraverðirnir engan til að
meina þonum það. „Ja. . . er hægt
að banna mönnum aðgang að opin-
berum veitingastað?“ „Þú skalt fá
að sjá það, vinur, og ef þú ert með
einhver ólæti hér hringjum við á lög-
regluna." „Eg heimta að fá aðgang,“
segir nú gesturinn, en fleiri hefur
borðið að í þeim svifum, og meðan
dyraverðirnir þjarka við gestinn ó-
lánssama, sem ekki vill láta leita á
sér, sleppa tveir framhjá og ganga
rakleitt inn í veitingasalinn. Þeir
hlamma sér niður við borð og líta
sigri hrósandi hvor á annan.
Dansgólfið er ein iðandi kös
faðmandi fólks og hvellir smáhlátrar
kveða við milli laga. Það heyfist líka
hrópað „meiri músík“, „eruð þið allt-
af í pásu, eða hvað“, „viltu spila
Volare fyrir mig“, og hljómsveitar-
YIKAN
11