Vikan - 23.10.1958, Qupperneq 24

NAN SMITH er einkaritari Sir Reginalds
Wadebridge á Highland Hall og hún er ústfang-
in af syninum StMONI. Nan á sér leyndarmál.
Hún var trúlofuð ungum manni, John Cornell,
sem yfirgaf hana vegna I'OIJjlAK, sem var vin-
kona Nan. En Pollí sveik John og hann framdi
sjálfsmorð. Hann skildi eftir sig bréf, sem hófst
á „Elskan min . . .“ og allir héldu að hann œtti
við Nan.
Sir Reginald batnaði hægt en hann varð að fara
vel með sig. Nýr, ungur læknir kom í héraðið og
Pollí bað um, að hann skoðaði sig. Henni líkaði
ekki við Simpson, gamla lækni fjölskyldunnar
allt frá því hann kom til héraðsins kornungur.
Hún vildi hafa yngri lækni, sagði hún við Simon
og hann lét eftir henni vegna friðarins í húsinu.
Eftir því sem honum skildist gat enginn læknir
neitt gert fyrir hana. Það var bara tímaspursmál.
Og jafnvel tíminn gat ekki mikið gert. Hún var
nú búin að fá að vita það og honum til léttis og
undrunar tók hún því með stóiskri ró.
Eftir því sem á haustið leið fór hann að hug-
leiða hvort nokkuð væri til í þvi, sem Baker
læknir sagði. Því Pollí var ekkert erfiðari eftir
áfallið en hún hafði verið áður. Raunar voru
dagar, sem hún var í vondu skapi vegna örlaga
sinna og það var augljóst að hún kenndi honum
um. Hún hafði ekki minnst á það í eitt einasta
skipti að það yrði erfitt fyrir hann engu síður en
hana, að hún yrði máttlaus alla æfina. Það var
ekki, að hann ætlaðist til þess af henni, en hann
hugsaði þráfaldlega um aðra stúlku, sem hefði
áreiðanlega minnst á það.
Jólin nálguðust óðfluga og þau fóru að undirbúa
jólahátíðina. Jenny mundi koma úr skólanum og
Stella hafði komið því svo fyrir, að hún yrði
heima í jólaieyfinu. Drew ætlaði að koma og ver'a
í Brewester Arms og Nan og hann töluðu um
brúðkaup í janúar og brúðkaupsferð til austur-
risku Alpanna. Sir Reginald var nokkurn veginn
búinn að ná sér. Strax eftir jólin ætlaði hann að
fara að leita sér að nýjum einkaritara.
Hjúkrunarkona Pollíar var farin. Pollí gekk
við staf og allt var á öðrum endanum kringum
hana. Það urðu allir að snúast kringum hana.
Það var eins og eitthvað af hinni stóisku ró
hennar væri horfið, hugsaði Símon. Eða var hún
bara uppstökkari en hún hafði verið og tóku ekki
aðrir eftir því en hann? Eða var það hans eigið
skap, sem ekki var lengur eins og það átti að
vera? Hann ófyrirgefanlega uppstökkur og önugur
á daginn, það vissi hann. Hann átti býsna auðvelt
með að finna skyssur hjá undirmönnum sínum á
skrifstofunni og var erfiður við fjölskyldu sína.
Brúðkaupið var ákveðið í apríl. Það virtist
vera það eina, sem Pollí þótti gaman að tala um.
Hún lá yfir tízkublöðunum og talaði um þá sælu
daga, þegar hún var model. Hún ákvað í hverju
hún ætlaði að vera og hverjar 'ættu að vera brúð-
armeyjar. Þegar sambandið við gömlu vinina í
London rofnaði varð hún að láta sér nægja félags-
skap Pamelu og Jennýar.
Daginn fyrir Þorláksmessu sátu Nan og Pam
á tali í dagstofunni. — Það er ekki af illgirni
sagt, sagði Pam, — en mér finnst svolítið hlægi-
leg brúður, sem gengur upp að altarinu I öllum
útbúnaði og við staf. Hversvegna getur hún ekki
látið sér nægja venjulegt brúðkaup? Nan þurfti
ekki að svara því Pam hélt áfram: —- Hún er
bara að hugsa um að auglýsa sig, held ég. Ge.turðu
ekki' séð það fyrir þér: Lömuð sýningardama —
fögur brúður. Pam andvarpaði. — Vesalings
Símon.
Á aðfangadagskvöld kom Drew til Brewster
Arams, hann setti frá sér farangurinn og fór svo
beint til að heilsa upp á Nan. Hann hitti hana
inni í dagstofunni. Stella, hún og Pam voru að
skreyta jólatréð, og Pollí lá á legubekknum og
horfðí á. Nan stóð upp í stiga og festi stjörnu á
toppinn. Hún veifaði glaðlega til hans og sagðist
koma niður eftir andartak.
— Þurfið þið ekki hjálp?
— Nei, við erum að verða búnar.
Jennl dansaði um herbergið. Hún var að enda
við að hengja sokk á tréð.
— Mamma á von á því, að þú borðir með okkur,
Drew, sagði Stella.
Drew brosti. — Það er vingjarnlegt af henni.
En ég er búinn að panta mat fyrir okkur bæði I
Brewester Arms. Ég hef ekki séð Nan í viku og
það er ýmislegt, sem við þurfum að tala saman.
Pam skellihló. — Mamma fyrirgefur ykkur á-
reiðanlega. Hún var líka einu sinni ung. Þú kemur
á morgun, er það ekki?
— Jú, gjarnan.
— Loksins, sagði Drew og tók hana þétt í fang-
ið og kyssti hana.
— En manni finnst það, sagði Pollí þreytulega.
— Ég biðst afsökunar, hvað við erum leiðinleg,
sagði Pam.
Blagden kom inn með glös á bakka.<
— Hvar er mamma? spurði Símon Stellu.
— Niðri í þorpi. Það var samkvæmi í ráðhús-
salnum. Pabbi lagði sig.
— Hvað viijið þið? sagði Simon og gekk að
buffetinu.
— Ég vil ekkert þakka þér fyrir, sagði Nan
— Ég ætla upp að búa mig.
— Þú ert ágæt eins og þú ert, sagði Símon.
— Já, en ég ætla að borða úti.
— Hvar ?
— I Brewster Arms með unnustanum, sagði
hún glaðlega. Hún brosti til Drew og sagði: — Ég
verð fljót, elskan.
Þau heyrðu hana hlaupa upp stigann. Pollí varp
öndinni.
— Bara að ég gæti hlaupið svona.
Það varð vandræðaleg þögn.
— Það liggur stundum svo illa á mér.
— Kannske geturðu einhvern tíma hlaupið upp
og niður stigann, sagði Pam hughreystandi. —
Hann tók glasið, sem Símon rétti honum:
— Skál öll.
— Ég þarf þess, sagði Pollí. — Símon bland-
aðu sterkt fyrir mig. Mér líður hroðalega. Það er
líklega af þvi hvað þið öll hafið mikið að gera
núna.
—- Það er rétt. Þú vorkennir sjálfri þér meir
en lítið, muldraði Pam. Hún .sagði þetta ekki eins
lágt og hún hélt. En Pollí hafði verið í þessu
skapi allan daginn. Hin höfðu haft svo mikið að
gera og móðir hennar beðið hana að líta eftir
Pollí. Það að líta eftir Pollí var eins og að passa
barn. Pollí hallaði sér fram og þreifaði eftir
stafnum sínum. — Guð, hvað þetta var fallega
sagt af þér.
Roðinn hljóp fram í kinnar Pam.
—- Ég sagði það að gamni mínu, Pollí, ég
meinti það ekki.
•— Það gerðirðu. Þú ert búin að vera andstyggi-
leg við mig í allan morgun. Símon, hvernig get-
urðu hlustað á systur þínar tala svona við mig?
Símon andvarpaði. — Elsku Pollí mín, farðu nú
ekki að gera neitt úr þessu. Pam er búin að segja,
að hún meinti það ekki.
Teikning:
ÁRNI
ELFAR
— Hrifandi sjón, sagði Símon, sem kom inn I
þessu.
Jenni hljóp til hans og fleygði sér I fang honum.
— Komdu og sjáðu tréð mitt, Simon frændi.
— Þetta er ekki þitt tré, sagði móðir hennar,
— við eigum það öll. Pollí teygði hendurnar I átt
til Símonar. — Komdu og kysstu mig. Ég kemst
ekki til þín.
Simon gekk til hennar og kyssti hana. Hand-
leggir hennar vöfðust fast að hálsi hans. — Ég
hef ekki séð þig í viku, sagði hún. — Það er
ýmislegt sem við þurfum að tala um.
— Þessi kærustupör! sagði Pam.
— Það er ekki vika, sagði Símon og losaði
handleggina varfærnislega af hálsi sér. .
Gleymdu ekki því sem læknirinn sagði kraftaverk
getur gerst.
— Kirkland læknir sagði mér I dag að það væri
ekki minnsta von til þess, að mér batnaði. Ég
spurði hann beint að því. Auðvitað vissi ég það
en mér fannst bara, að það mundi verða betra ef
hann gæfi mér þó ekki væri nema eilitla von. Sér-
staklega af því það eru nú jólin.
Símon snéri sér að henni með glas I hendinni.
— Hann veit ekkert strákurinn. Ég skil ekki
hvers vegna þú endilega vilt hafa hann.
— Hann er mjög góður læknir, sagði Pollí
stutt.
— Mér finnst hann ekki tillitssamur, sagði
Drew.
24
VIKAN