Vikan - 23.10.1958, Blaðsíða 25
Andlit Pollíar afskræmdist af bræði. Röddin
varð skræk af æsingi.
— Vitanlega meinti hún það. öll fjölskyldan
hatar mig.
—Guð minn góður! sagði Pamela. — Eftir allt
það, sem mamma er búin að gera fyrir þig,
segirðu þetta!
Pollí reis óstudd upp af legubekknum. — Það
passar! Segðu það bara upp í opið geðið á mér,
að ég sé hjálparlaus aumingi. Taktu tillit til þess,
að það var bróður þinum að kenna. . .
Pam greip andann á lofti. Henni þótti mjög
vænt um Símon og þó Pollí hefði aldrei sagt
þetta hreint út, hafði hún margoft látið það á
sér skilja. Og það sem verra var, Pam hafði það
var eitt um nótt. Hún breiddi ofan á sig og reyndi
að sofna aftur. En það voru ekki nema nokkrar
mínútur. Hún settist snöggt upp í rúminu, hún
hafði ákafan hjartslátt. Var það bara ímyndun,
eða fann hún reykjarlykt? Hún kveikti ljósið og
seildist í morgunsloppinn. Hún vildi ekki vekja
hin að nauðsynjalausu. En hins vegar .. .
Hún nasaði óróleg. Og nú heyrði hún snarkandi
hljóð, óhuggulegt stöðugt hljóð. Hún spratt fram-
úr og opnaöi dyrnar. Á sama andartaki voru dyr
Stellu og Pamelu opnaðar framar á ganginum.
— Það er kviknað í, hrópaði Pam.
— Farðu með Jenní út um bakdyrnar, sagði
Nan við Stellu.
Nú komst allt á kreik. Sir Reginald og Lady
SKUGGAR
FORTÍÐAR-
INNAR
Framhaldssaga eftir Reneé Shann
á tilfinningunni, að Símon áliti það svo. Og hana
g'runaði, að það væri þess vegna sem hann sétl-
aðist að kvænast henni.
Hvernig geturðu sagt annað eins og þetta?
Óhöpp geta alla hent. Pollí brast í grát.
— Mér þykir þetta leitt, hvíslaði Símon að
Drew. Hann gekk til Pollíar og lagði handlegginn
yfrum hana.
Pam hljóp út og skellti á eftir sér hurðinni. Og
Drew fann, að það mundi vera viðeigandi fyrir
sig að fara líka. Veslings Símon, hugsaði hann
meðan hann beið eftir Nan á ganginum.
Nokkrum mínútum síðar kom Nan niður stig-
ann og leit undrandi á hann.
— Hvað ertu að gera hérna frammi?
— Það urðu smá leiðindi i dagstofunni. Og
þegar hann opnaði útidyrnar fyrir henni sagði
hann: — Mér finnst það næstum hræðilegt, að
Símon skuli ætla að giftast þessu skassi.
— En elsku Drew minn, hann vill það?
— Hann sagði það ekki beint, en það mátti
vel skilja það af orðum hans.
— Hvenær?
— Við töluðum saman fyrir nokkrum vikum.
— Þú heldur ekki, að hann giftist henni af því
hann hefur meðaumkun með henni og finnst sér
bera skylda til þess?
— Ég er alveg viss um, að það er það ekki.
— Sagði hann það líka?
— Eiginlega.
Drew beygði út á þjóðveginn.
— Það vill líklega ekki svo til, að þetta nána
samtal hafi átt sér stað skömmu áður en þú
sagðist vilja trúlofast mér?
Hún færði sig nær honum og lagði höndina á
hné hans.
— Elskan. Ekki spyrja svona mikið. Þú hefur
aldrei gert það og ég vil helst ekki, að þú gerir
það núna. Það er aðfangadagskvöld. Við ætlum
að borða saman. Getum við ekki haft það gott
og skemmt okkur.
Nan sneri sér á hliðina og leik á klukkuna. Hún
Wadebridge komu þjótandi út úr herbergi sínu.
Símon, sem bjó í hinum enda hússins heyrði
raddirnar og flýtti sér framúr. Bladgen fór hjá
i því að hann opnaði dyrnar.
—Það er í dagstofunni, herra. Það hlýtur að
vera jólatréð.
Herbergi Polliar var beint yfir dagstofunni.
Simon sá eldtungurnar út um gluggann á herbergi
sínu. Jólatréð náði þvínæst upp í loftið. Hann
sá, að eldurinn logaði glatt. Hann þaut af stað
og hugsaði um Pollí, sem ekki gat hreyft sig.
Hún mundi vera dauðhrædd og hjálparlaus.
Fljótasta leiðin til herbergis hennar var niður
stigann í álmunni þar sem hann bjó, yfir gras-
flötina, inn um aðaldyrnar og upp stigann. Hann
heyrði föður sinn skipa þjónunum að setja dæl-
urnar í gang. Símon kom inn í ganginn og sér
til mikils léttis sá hann, að Pollí var uppi á
stigaskörinni. Andlit hennar var afskræmt og
hún var auðsýnilega dauðskelkuð.
— Símon æpti hún — Símon, herbergið mitt
er að brenna.
Hún þaut niður stigann, framhjá honum og út
úr húsinu. Jenní hélt sér í handlegg móður sinnar
og iðaði af spenningi. 1 fyrstu hafði hún orðið
hrædd. En nú, þegar hún var komin út, fánnst
henni bara gaman. Hún hélt fast um sokkinn
sinn og var glöð yfir að hafa að minnsta kosti
bjargað gjöfunum sínum. Hún sá Pollí hlaupa um
útidyrnar og gapti af undrun.
— Mamma, Símon frændi, hrópaði hún, sjáið!
Pollí er ekki með stafinn. Hún getur hlaupið
alveg eins og við!
Nan heyrði til hennar og hljóp til að sjá. Pollí,
sem nú fyrst gerði sér grein fyrir hvað gerst
hafði, leit tryllingslega kringum sig og skjögraði
fram og aftur.
— Stafinn minn! Stafinn minn!
— Þú þarft engan staf, sagði Stella stuttara-
lega. — Þú þaust út úr húsinu eins og vindhviða.
Þú varst fljótari en nokkurt okkar hinna. Það er
dásamlegt hvað sjálfsbjargarhvötin getur gert!
Framhald í ncesta blaði.
er erfitt aS laga veru-
lega gott kaffi, dn f>ess aS
nota hœfilegan shammt af
úrvals haffthæti í hönnuna.
Kaffibætisverksmiðja
0. Johnson & Kaaber h.f.
VIKAN
25