Vikan - 23.10.1958, Qupperneq 27

SA GA
ÚR KAÚÐA
STRÍÐIJAU
i
hefur ekki einu sinni hellt úr fötu. Kannski
hún sé veik. Ólafur rétti úr sér og tók
báðum höndum um hrífuhausinn út við
endatindana. Hann brá þumalfingrum á
þá og þeir brustu án sýnilegrar áreynslu.
Hann tók annarri hendi á skaftið og ark-
aði niður af bæjarhólnum og beint af
augum eftir samliggjandi túnum út að
bænum. Fólkið sá hann vaða í gulnuðu
heyinu og hverfa inn á hlaðið fyrir fram-
an einlyft hvítt steinhúsið á Undirvöll-
um. Flestir sáu hann var með með hríf-
una, en þeir hugsuðu ekki frekar út í það.
Þegar Ólafur kom heim á hlaðið á
Undirvöllum hikaði hann andartak áður
en hann gekk að útidyrunum. Hann stalst
til að líta inn um horngluggann um leið
og hann gekk framhjá honum, en hann
sá ekki neinn inni í stofunni. Hann steig
upp í tröppuna og barði þrjú högg á
hurðina og beið. Þegar enginn umgang-
ur heyrðist inni í húsinu, barði hann aft-
ur. Hann hafði á tilfinningunni að ein-
hver væri að horfa á hann í gegnum
gluggatjaldið fyrir langrúðunni í hurð-
inni. Hann herti takið um hrífuskaftið
frammi við hausinn og hvíldi skaftend-
ann í grastó við tröppusteininn. Honum
varð orðfall þegar Jón opnaði dymar fyr-
irvaralaust. Hann var í mógrárri peysu
teygðri í hálsinn, brúnum buxum úr grófu
efni og slitnum vaðstígvélum, sem sýnd-
ust vera of stór á hann. Þeir horfðu hvor
á annan.
:— Það er þurrkurinn, sagði Ólafur.
— Þeir ætla í stríð, sagði Jón. Augu
hans færðust af andliti Ólafs og störðu
fjarræn yfir höfuð hans stór og grá und-
an þreytulegum brúnum. Ólafi varð eins
og manni, sem fær óvænt högg í magann.
Andlit hans glenntist upp ósjálfrátt og
fékk þennan stóreyga kjánasvip, sem fylg-
ir því að mönnum verður bylt við.
— Ætla þeir í stríð? sagði Ólafur.
_— Þeir ætla að myrða og drepa, sagði
Jón og virtist vera búinn að fá einhvern
fastan punkt til að horfa á yfir höfði
Ólafs.
— Var þetta í hádegisfréttunum ?
— Það hefur verið í öllum fréttum í
tólf ár.
— Nú, það. Menn eru hættir að taka
slíkt alvarlega Jón.
— Þið sem ekki hlustið og þið sem
lesið ekki; þið verðið sprengdir í loft
upp. Þið hugsið ekki heldur. Hvað mn
börnin ? Ætlið þið að láta þá myrða börn-
in?
—Heyrðu, ég anza þessu ekki.
— Þið þegið þangað til það kemur og
drepur ykkur. Og þá. Og þá æpið þið einu
sinni. Og það óp verður það fyrsta og
síðasta sem þið leggið til málanna. Þögn
ykkar er samsæri gegn lífinu.
— Það er ekki gott að tala af sér, sagði
Ólafur.
— Þeir ætla að berjast þótt það kosti
allt. Gáðu að því; kosti allt. Þið bjargist
heldur ekki þótt þið séuð með í samsæri
djöfla, barnamorðingja og ræningja.
— Það er nú gott og blessað Jón minn,
en áttu brúnbrís.
— Þeir sprengja atómsprengjuna.
-— Þeir eru alltaf að sprengja.
— Þeir sprengja hana í alvöru.
— Hvernig hafa þeir sprengt ef það
hefur ekki verið í alvöru?
— Dalamenn ætla að sprengja.
Þeir þögu báðir nokkra stund. Ólafur
sá að granni hans var með versta móti,
þar sem hann stóð óbifanlegur í gættinni
og horfði stöðugt yfir höfuð hans án
þess að depla auga.
— Og Utsveitarmenn sprengja, sagði
Ólafur og hafði gefist upp við að ræða
þetta frekar og hafði hugsað sér að fara.
En nú var komin hreyfing á Jón. Hann
færði sig út úr dyrunum og hvessti aug-
un á Ólaf, sem hörfaði niður úr tröppunni
og út á hlaðið.
— Já, auðvitað, sagði Jón. — Útsveitar-
menn. Það er búið að kenna ykkur að
hata þá.
— Ég hata ekki neinn.
— Þið hatið þá öll; þú og konan mín og
skjótti graðfolinn hans Bjöms á Ólafs-
völlum.
— Láttu ekki svona Jón. Hér hatar eng-
inn neinn.
— Það er í útvarpinu. Það er í blöð-
unum.
— Vertu nú stilltur.
— Tortryggni og hatur, hatur og tor-
tryggni.
— Hættu þessu.
— Ég ætti að binda þig eins og konuna
mína.
— Eins og hvað?
— Eins og konuna mína.
Framh. á bls. If2
Slysa- og
ferðatryggingar
\
Hjá oss getið þér keypt yður
atvinnu leysistryrggingar
og víðtækar
ferðaslysatryggingar.
Hin hagkvæmustu kjör og
tryggingarskilmálar.
MUNIÐ HINAR HAGKVÆMU
HEIMILISIRYGGINGAR
Umboðsmenn um land allt.
Brunabótafélag
*
Islands
Laugaveg 105
Símar: 14915 — 16 — 17.
Símnefni: Brunabót.
VIKAN
27