Vikan - 23.10.1958, Qupperneq 28

BRIÍIMIM ALLT ÁRIÐ
HÖRUNDIÐ á Hanna var
fagurbrúnt og hann var
jafnbrúnn frá hvirfli til ilja.
Hann byrjaði að lýsast um mán-
aðamótin september-október
og varð ljósari sem leið fram
á veturinn, en snemma í apríl
byrjaði hann aftur að taka lit,
fyrst andlitið, síðan allur lík-
aminn, og seinast í ágúst varð
hann dekkstur og húðin þá
nærri því koparbrún, þó ekki
gljáleit eins og fægður kopar.
Hanni varð ljósastur í janúar,
en fagurbrúnn var hann samt
árið um kring og alltaf mun
brúnni en annað fólk. Hann var
aldrei fölleitur eða hvítur eins
og sagt er um ljóst hörund:
hann var æfinlega útitekinn í
þeirri merkingu orðsins sem
notuð er um skrifstofumenn sem
sóhn hefur brennt í framan. En
vitanlega verður innisetufólk
öðruvísi útitekið en útivinnu-
fólk, verkamenn til dæmis sem
verða rauðir í andliti og stund-
um bólgnir og þrútnir eða jafn-
vel f jólubláir, en ákaflega sjald-
an fallega brúnir. Því veldur
vindurinn og þurkurinn á sumr-
in og á vetrum vindurinn og
kuldinn.
Hanni var sóldýrkandi, sólin
var sá möndull sem líf hans
snerist um, án hennar hefði það
engan tilgang haft, ekkert ank-
eri, engan fastan punkt. Sólin
var honum allt: þegar hún
skein og brunageislar hennar
helltust yfir fólkið og borgina,
þá fannst honum lífið fagurt
og þá var hann að finna sólar-
megin á götunni.
Hann fór daglega í Simdlaug-
amar þá mánuði ársins sem
sólarglætu var von, iðulega
tvisvar á dag á sumrin. Hann
fikraði sig varlega niður stig-
ann í norðvesturhomi laugar-
innar, synti gætilega yfir laug-
ina og hvarf inn í sólbaðskýl-
ið. Hann hafði enga ánægju af
sundi (eyrun á honum þoldu
illa vatn) og bleytti því aðeins
í sér að hann trúði því að blaut-
ur maður brynni fyr og betur
en óblautur. Hann kom ekki út
úr sólbaðskýlinu fyrr en hann
þurfti að fara aftur í bæinn,
gekk þá rakleitt til búningsklef-
ans og flýtti sér í fötin. Ef það
var mikið og gott sólskin, gekk
hann í bæinn, en fór annars
með strætisvagninum og sat
sólarmegin í honum.
í augum Hanna var brúnt
hömnd ekki einungis tákn karl-
mennsku og hreysti heldur lika
drenglyndis, heiðarleika og göf-
ugs hugarfars. Óbrenndær mað-
ur — „fölur“ — fannst hon-
um tortryggilegur og aum-
ingjalegur, björt kona var
veikluleg og tærð. Brún böm
vom yndisleg sjón. Á sumrin
sagði Hanni að íslenzku bömin
v^m falleg og sterk og að
þjóðin þyrfti ekki að örvænta á
meðan hún ætti þvílík böm;
á vetuma talaði hann um fölv-
ann á kinnum æskunnar og var
svartsýnn á framtíðina.
Hann notaði allar hugsanleg-
ar tegundir af sólarolíum og
sólarsmyrslum og bar þetta á
sig daglega í sólbaðskýlinu, en
misjafnlega mikið og misjafn-
lega blandað eftir árstíðinni og
sólarhæð og vindi, og líka eftir
því hvort loftið var rakt eða
þurrt.
Hann hafði tröllatrú á Nivea-
kremi og Lido-kremi í litlu
sólskini, en í sterkri sól treysti
hann bezt Ultra sólarolíu frá
Chemiu h.f. Á baki Ultra sólar-
oliuglasa er miði sem á stendur
að Ultra sólarölía sundurgreini
sólarljósið, auki áhrif ultra-
fjólublárra geisla, en bindi
rauðu geislana (hitageislana)
og geri því húðina eðlilega
brúna, en hindri að hún skað-
brenni. Hanni notaði líka vase-
línblöndu frá Reykjavíkurapó-
teki, en aðeins á andlit og hand-
arbök og aðeins í steikjandi
hita. Hann hataði og fyrirleit
sólgleraugu og sóllampa.
I sólbaðsskýlinu fylgdi hann
föstu kerfi. Hann lá fyrst á
bakinu, bísperrtur, og sneri
tánum beint í sólu; þá á grúfu
með iljamar í sólaráttt; þá
aftur upp í loft og nú þversum
fyrir sólu; þá enn á grúfu og
þvert á sólargeislana; og at-
höfninni lauk með hnitmiðuðu
sprangi inn sólbaðskýlið, strok-
um, beygingum og teygjum.
En áður en sólbaðið hófst og
á meoan á því stóð, smurði hann
líkama sinn vandlega, ekki of
þykkt, ekki of fast og ekki of
laust, hvorki meira né minna
en hæfði stundinni.
Vinnu hans var þannig hátt-
að að hann átti auðvelt með að
hlaupa frá þegar sólin guðaði
á gluggann hans. Hann var
bólstrari, átti verkstæðiskompu
(á móti suðri) og tók ekki að
sér fleiri verkefni en hann gat
annað einn með fráhlaupunum.
Á sumrin fór hann í Sund-
laugamar klukkan átta og var
þá venjulegast kominn á verk-
stæðið um tíuleytið. Stundum
sást hann þó ekki á verkstæð-
inu daglangt — og þá var skaf-
heiður himinn. Þegar hann fór
tvisvar á. dag, var hann kominn
í sólbaðskýlið um áttaleytið og á
verkstæðið klukkan rúmlega tíu.
Svo vann hann eins og berserk-
ur í þrjá klukkutíma og sleppti
hádegismatmun, en tók strætis-
vagninn inn í Laugar klukkan
eitt. Hann hafði með sér bita
og át í skýlinu: samlokur
og mjólk og sítrónu. Hann borð-
aði innan úr sítrónunni (frem-
ur af skyldurækni en af því
honum þætti hún bragðgóð) og
neri húðina með berkinum af
því hann hafði lesið einhvers-
staðar að safinn úr sítrónuberki
eyddi óþrifum úr” húðinni og
gerði hana sterka. Að snæð-
ingi loknum og hinum kerfis-
bundnu uppstillingum og strok-
um, gekk hann í bæinn á f jórða
tímanum eða ók með strætis-
vagninum sólarmegin. Hann
vann til klukkan sjö allan árs-
ins hring og stundum lengur
ef nauðsyn krafði. I skamm-
deginu hagaði hann Sundlauga-
ferðum sínum eftir veðri: þeg-
ar sólarlegt var, þaut hann
inneftir hvernig sem á stóð.
Á vetrum stundaði hann líka
gönguferðir um úthverfin og
nágrenni bæjarins, lék sér að
því að ganga upp að Árbæ,
fannst það ekki mikið að
þramma í einni striklotu til
Hafnarfjarðar. I apríl þegar
snjór var um og sólin gat tekið
upp á því að skína allan dag-
inn, fór hann með strætisvagni
upp að Lögbergi og var að
hringsóla þar um hraunið til
kvölds. Hann fór aldrei með
skíði enda kunni hann ekki á
skíðum og kærði sig kollóttan,
en hann vissi að sólargeisli á
snjó kveikir þúsund geisla sem
svíða og brenna öllum geislum
betur. Hann hraðdökknaði í
apríl, einkum i andliti og á
Framh. á bls. 36
SMASAGA EFTBR
GÍSLA | |~j7| | ASTÞÓRSSOÍýl
Hafið þér hækkað tryggingar yðar
í samræmi við hækkað verðtag
HÚSGÖGN OG HEIMILISTÆKI hafa hækkað um ailt að 55%. — Það liggur því í augum uppi,
að yður er brýn nauðsyn að hækka tryggingar yðar í samræmi við hið hækkaða verðlag.
TRYGGING ER NAUÐSYN
ALMEMINIAR TRYGONGAR H.F.
Austurstræti 10 — Sími 1.77.00
28
VIKAN