Vikan - 23.10.1958, Page 31

SSs
„Þar sá hún mann sinn og móður.
Frásagnir af hjónaskilnuðum og tildrögum
1r bókum dómara og skýrslum em-
bættismanna í Reykjavík og víð-
ar, er oft að finna hinar furðuleg-
ustu frásagnir af missætti hjóna og
skilnaði og sumar þeirra svo fráleit-
ar að skáldskapur kemst ekki I hálf-
kvist við þær. Því hér er það iífið
sjálft sem yrkir. Hér fara á eftir
nokkrar frásagnir, teknar af handa-
hófi. Sú fyrsta í röðinni gæti vel
hafa gerst á Sturlungaöld, en 'átti sér
þó stað fyrir ekki alllöngu.
Ljósmóðir ein við Isafjarðardjúp
var gift gömlum manni en var sjálf
á bezta aldri. Hún komst í bréfa-
samband við bónda einn á Vestur-
landi sunnanverðu. Skrifuðust þau á
langa hrið og fór hið bezta á með
þeim í bréfunum en aldrei höfðu þau
sézt. Sagði bóndi konunni frá högum
sínum, kvaðst hann vera einn gild-
astur bóndi í sinni sveit og lét mjög
af húsakosti og landgæðum, m. a.
sagði hann svo frá að bærinn væri
allur raflýstur en slíkt var mjög fá-
titt í þá daga. Ennfremur sagðist
hann ekki vita aura sinna tal og
allt eftir þvi.
Segir nú ekki frekar af bréfaskipt-
um þeirra fyrr bóndi leggur að kon-
unni að yfirgefa skrögg þann hinn
gamla sem hún var gefin og flytj-
ast suður til sín. Og nótt eina er
knúið dyra á bænum við Isafjarðar-
djúp, er þar bóndi kominn og hafði
siglt á bát yfir fjörðinn. Hafði hann
á brott með sér konuna og nokkur
börn hennar ásamt hundi sem þar
var á bænum. Gamli maðurinn, bóndi
Ijósmóðurinnar, gat engum vörnum
við komið. Fluttust nú skötuhjúin
suður og urðu miklir dáleikar með
þeim. Þó brá konunni í brún er hún
kom á bæ pennavinar síns því þar
var allt með nokkuð öðrum hætti
en hann hafði lýst í bréfum sínum.
Reyndist bóndi ekki nema búmað-
ur í meðallagi og iítið fór fyrir raf-
lýsingunni á bænum. En svo fór að
ljósmóðirin fékk skilnað frá manni
sínum og giftist bóndanum er hafði
sótt hana inn nótt yfir djúpan fjörð.
Síðan liðu fimmtán ár og bar ekki
til tíðinda. Þá var dóttir ljósmóður-
innar, sú er fyrrverandi eiginmaður
hennar hafði getið við henni, vaxin
úr grasi og var hin fríðasta mær.
Ekki leið á löngu áður en húsfreyja
varð þess vör að bóndi hennar felldi
ástarhug. til stjúpdóttur sinnar og
var ekki grunlaust um að stúlkan
ir ekki frekar af þessarri fornhetju.
Önnur frásögn greinir frá sjó-
mannskonu í höfuðstaðnum sem
sótti um skilnað frá manni sínum.
Þau höfðu búið við hamingju í hjóna-
bandi unz þar kom að maðurinn fór
í millilandasiglingar og varð tíðförult
á gleðihús útlendra hafnarborga en
þar var honum veittur margvíslegur
sængurbeini er hann átti ekki að
venjast heima, því þar vax allt með
heldur frumstæðara móti. Er trá leið
vildi hann innleiða sömu hætti í
hjónarúmi sínu heima fyrir en kon-
unni var þá nóg boðið, sótti um
skilnað og fékk hann.
'k
og unga konu, sem nýlega skildu
að grafast fyrir um orsakir skiln-
ljósi á þetta viðkvæma vandamál.
vissi hvorugt hjónanna um hitt.
: skýringar þeirra voru mjög ósam-
i lesendur dæmt sjálfir . . .
HANN
segir:
>g eftirlát í vörnrnn sínum.“
veitandi hans sagði eitt sinn við
mig, að hann hefði ekki reynzt
eins vel í starfinu og vonir stóðu
til. Núna, þegar barnið var fætt,
gazt mér vitanlega enn verr að þvi
leiðinlega félagagumsi, sem mað-
ur minn hélt sig svo mikið með.
ffig komst að því, að hann var
mjög oft á veitingastað nokkr-
um hér I bænum, sem ýmsir svo-
kallaðir listagutlarar og kaffi-
bollahrærarar hafast við á síð-
kvöldum. Komst hann þar í kynni
við alls kyns lýð, sem gerði honum
og mér lífið bæði leitt og erfitt.
Eiginmaður minn fyrrverandi
er fremur þunglyndur að eðlisfari
og hefur e. t. v. fundizt hann hafa
lent að einhverju leyti á rangri
VIÐ vorum gift í rúm þrjú
ár. Lengst af leigðum við
þriggja herbergja íbúð sem
nægði okkur allan tímann og leig-
an var ekki tiltakanlega há.
Maðurinn er sérlærður skrif-
stofumaður, hefur fasta stöðu hjá
einu stærsta fyrirtæki landsins og
hefur allgóð laun. Hann er innan
við þrítugt.
— Við vorum ákaflega sæl og
ánægð fyrsta kastið, hélt hann á-
fram, ég stundaði vinnu mína af
kappi en konan hugsaði um heim-
ilið, við eignuðumst ekki barn fyrr
en eftir tveggja ára sambúð. Eg
tók að mér allskonar aukavinnu
til að bæta hag heimilisins og vann
þá oft langt fram á kvöld og kom
þá þreyttur heim og var stundum
önugur og fúll. Ég held mér sé
óhætt að segja að þar sé að finna
frumorsökina að því að heimilið
leystist upp þremur árum seinna.
Eg hafði bókstaflega ekki nægan
tíma til að sinna konu minni,
vegna þess að ég varði flestum
fristundum mínum til þess að sjá
henni farborða.
— Við höfðum bæði nokkra ást-
arreynslu áður en við giftumst.
Annars held ég að fólk giftist allt-
of ungt. Ég held því fram að karl-
menn ættu ekki að kvænast fyrr
en um þrítugt, þá hafa þeir öðlast
þá reynslu í ástamálum að síður
er hætt við stefnuleysi. Konur
ættu ekki að giftast fyrr en þær
eru orðnar minnst 23 ára að aldri.
— Eitt er það sem er eitur í
tæki því vel. Húsfreyjan greip það
„Nú er eins og hundur hund . . .'
þá til bragðs að flæmá dóttur sina
brott af heimilinu og sendi hana
suður til Reykjavíkur en krafðist
að því búnu skilnaðar frá manni
sínum og var það veitt. Bóndinn
fluttist suður ti
Finnur L. var ungur maður, há-:
skólagenginn, endurskoðandl að at-
vinnu, kvæntur ungri konu, sem við
skulum kalla Z. Hann þurfti eitt sinn
að skreppa austur fyrir fjall vegna
atvinnu sinnar og-gex-ði ráð fyrir að
koma heim eftir tvo daga. Hann lenti
í kafaldsbyl á leiðinni og varð að snúa
við í bæinn. Þegar hann kom heim
til sín um miðja nótt, brá honxun
heldur í brún, er hann Lcom að vini
sínum Halli T., vélvirkja í rúminu
hjá konunni. Skipti það engum tog-
um að Finnur L. flaug á Hall, henti
honum út úr húsinu í nærbolnum
einum saman út í hríðina. Leigubíl-
stjóri einn bjargaði manngarminum
úr snjónum og ók honum heim til
sin. Úrslit þessa máls urðu þau að
þeir Finnur og Hallur skildu báðir .
við konur sínar og kvæntií* Hallur ’
konu Finns, en Finnur bjó síð-
ókvæntur.
Framhald á bls. 3A. ■
Framhald á bls. 35
Framhald á bls. 35
„Þ:ð sjáizt aldrei franiar?"
VIKAN
31