Vikan - 23.10.1958, Blaðsíða 39
Hér hefst ný framhaldsaga eftir franska
metsöluhöfundinn Georges Simenon. Sag-
an er hörkuspennandi eins og raunar allar
bækur þessa vinsæla liöfundar, sem skrif-
ar eklii annað en metsölubækur. Sennilega
á enginn höfundur heimsins jafn f jölbreytt-
an lesendahóp og Simenon, allir geta sam-
einast um bækur hans, prófessorar, bænd-
ur, húsfreyjur, ungir óg aldnir. Við ráð-
leggjum lesendum Vikunnar að fylgjast
vel með frá upphafi.
Hér á landi er stödd ensk listakona,
Tony Pattem að nafni, sein hefir tekið að
sér að myndskreyta söguna fyrir Vikuna.
Það er ekki síður ástæða til að mæla með
myndum hennar.
inn salti, ís eða kolurn. Babin átti vöruskemmu
rétt hjá stöðinni og' aðrar vöruskemmur í La
Pallice.
I Lorrainbar hringdi siminn annað slagið og
rödd sagði:
— Viljið þér gera svo vel og skila til Bab-
ins . . .
Og Babin hreyfði sig ekki i sætinu. Hann að-
eins gaf skipanir án þess að taka út úr sér
vindilinn. Því næst sneri hann sé við, og hélt
áfram að stara út um gluggann.
Hann hafði grett sig, þegar hann sá Gilles
í skipsbátnum, og þegar hinn síðarnefndi gekk
framhjá barnum, hafði hann dregið glugga-
tjaldið til hliðar, til að geta séð betur.
Hann þurfti aldrei að hreyfa sig úr sætinu.
Hann vissi allt, sem fram fór. Bókstaflega
allt. Allt, sem gerðist í borginni og á höfninni,
ofanjarðar og neðan. Tíu mínútum eftir að Gilles
hafði farið fram hjá, kom skipstjórinn á Plint á
eftir, og Babin benti honum að koma inn.
— Solemdal.
Norðmaðurinn gekk inn og rétti fram hendina.
— Varstu að fara til Plantels? Hann verður
þar ekki til klukkan átta. Hann er farinn til
Royan til að skoða eitt af skipum sínum, sem
hefur laskazt. Hvað langar þig í? Hver var ungi
maðurinn, sem gekk hér framhjá rétt áðan?
— Prakki að nafni Gilles Maúvoisin. Foreldrar
hans dóu báðir í Þrándheimi og skildu hann
eftir örsnauðan.
— Gaston! hrópaði Babin. — Hringdu i gisti-
húsin og reyndu að komast að því, hvort maður
að nafni Giiles Mauvoisin er staddur á einhverju
þeirra.
Nálægt turninum, sem klukkan var á, kom
Gilles inn í alla ljósadýrðina frá búðarglugg-
unum. Hann heyrði samræður þeirra, sem fram-
hjá gengu. Hann kunni auðvitað frönsku ágæt-
lega, en það var gaman að heyra hana talaða
á götum úti og hann gat ekki varizt því að
snúa sér við og stara.
Spilamenn sátu fyrir innan gluggann á Café
ARFUR
Prancais. Og skammt frá var illa lýst búðar-
hola. Þar var inni allskyns varningur, hringaðir
kaðlar, lampar og ljósker, akkeri og net, tjöru-
kjaggar og olíuföt og jafnvel matvæli. Út úr
slíkum búðum leggur jafnan einkennilegan þef.
Þegar Gilles leit upp, las hann orðin: Venve
Eloi Foirnitures pour la Marine.
Hann stóð þarna á gangstéttinni og starði
opnum sjónum. Til vinstri var skrifstofa. Það
hlaut að hafa verið hlýtt þar inni, því að ofn-
inn var enn þá rauðglóandi. Kona var þar inni,
stórvaxin, miðaldra kona með grófgerða andlits-
drætti. 1 raun og veru var andlit hennar eins
°g á hesti. Þetta var ekkjan Eloi, með öðrum
orðum Gérardine Eloi, móðursystir hans.
Hún var í svörtum satinkjól með háum kraga
°g gylltri brjóstnál. Hún var að tala. Hann heyrði
ekki orðin, en sá að hún bærði varirnar. Fyrir
framan hana sat skipstjóri nokkur með kross-
lagða fætur. Hann hafði lagt húfuna á hné sér
°g kinkaði kolli til samþyltkis.
Erænkan Eloi . . .
Gilles snýtti sér, en hann grét ekki. Þetta þrá-
láta kvef minnti hann á harmleikinn í Þránd-
heimi.
Faðir hans hafði hka haft kvef, þegar hann
steig á land í Þrándheimi. Þau höfðu komið frá
Lofoteyjum. Þau höfðu leitað að ódýru gisti-
húsi, eins og siður þeirra var.
Þau höfðu öll staðið á götunni, faðir hans, móðir
hans og hann, með ferðatöskur sínar. Andspæn-
is þeim voru tvö gistihús. Þau þurftu aðeins
að velja. Og sá á kvölina sem á völina.
En, sjáum til. Merkið yfir öðru gistihúsinu var
stór, hvitur hnöttur, og faðir Gilles hafði snúið
sér að konu sinni og sagt:
— Minnir þétta þig á nokkuð?
— Eru ekki öll gistihús svipuð?
Frá því þau höfðu farið frá La Hochelle, áður
en þau giftust, höfðu þau ekki gert annað en
ferðast frá einu gistihúsi til annars, einu hóteli
til annars.
Gilles, sem aldrei hafði komið til La Rochelle,
vissi, að þar var gata, sem hét Rue de l’Escale.
Það var lagt götuhellum og milli þeirra gægðist
grasið upp. Á húsinu nr. 17 hafði einu sinni
verið látúnsplata, sem á hafði verið grafið:
M. et Mme Faucheron, premiers prix de Con-
servatoire.
1 þessu húsi hafði hvert herbergi bergmálað
af tónlist, þvi að þarna hafði verið einkatón-
listarskóli.
Ungur, grannvaxinn maður, Gérard Mauvoisin,
hafði á hverjum degi komið frá útborginni,
Nieul-sur-Mer með fiðlukassa undir hendinni.
Á hverju kvöldi hafði Elise, ein af dætrum
Faucheronhjónanna, beðið eftir honum í göng-
unum. og enginn vafi var á því, að þau höfðu
faðmazt í skugganum á sama hátt og parið á
bryggjunni, þegar hann steig á land.
Þau fóru saman til Parísar, þar sem Gérard
Mauvoisin hafði leikið á fiðlu, aðallega í kvik-
myndahúsum, en stöku sinnum í sinfóníuhljóm-
sveitum. Því næst höfðu ferðalögin hafizt. Frá
borg til borgar . . . frá gistihúsi til gistihúss . . .
Hafði nokkur maður í La Rochelle nokkurntíma
komizt að því, að fiðluleikarinn hafði gerzt
sjónhverf ingamaður ? Því að Mauvoisinhjónin
höfðu tekið að feiðast um og sýna sjónhverfingar
og Elise hafði komið fram í rauðmn, aðskornum
leðurklæðnaði trúðuleikara.
Það var einkum í þessum aðskornu trúðleika-
fötum, sem Gilles minntist bezt móður sinnar.
Faðir hans kom fram í síðdegisbúningi. Með
sviðsbros á vörunum stóð hún við hlið hans og
rétti honum ýmsa glitrandi hluti.
Þrándheimur . . . dimmt strætið . . . skuggalega,
litla gistihúsið . . .
■ — Heyrðu, Elise! Það er bezt að þú fáir sSr-
herbergi. Ég ætla að fá mér vinblöndu og fáeina
asprinskammta, svo að ég geti svitnað. Það er
eina ráðið til að losna við þetta kvef.
En sérherbergi þýddi það, að reikningurinn
hlaut að verða hærri. Og þau urðu að fara gæti-
lega með peninga sína.
— Ég vil heldur vera hjá þér.
I herberginu var venjulegur norskur ofn, stór
úr rjómagulum tiguísteini.
— Viljiö þér láta loga glatt. Maðurinn minn
hefur fengið hvef.
Mauvoisin hafði látið sér vaxa yfirskegg, því
að sjónhverfingamaður getur varla verið án þess,
Og þó að hann hafi litað það, var það ekki af
hégómagirni heldur vegna þess, að sjónhverfinga-
maður verður að vera unglegur.
Gilles mundi eftir blásvörtu yfirskegginu, sem
bar við hvítan svæfilinn, og rauðleitu nefi föður
síns.
— Góða nótt, pabbi. . . Góða nótt mamma. . .
Og morguninn eftir var móðir hans látin. Hún
hafði kafnað í reyknum frá ofninum. Og faðir
hans var í andarslitrunum. Síðustu orðin, sem
hann sagði, voru:
— Frænka þín . . . Eloi. . .
Gilles sat á einum pollanum á bryggjunni ná-
lægt þeim stað, þar sem skipin frá Ile de Ré lágu.
Hann sá hús skipamangarans í fjarska og gat
jafnvel greint andlit frænku sinnar gegnum
gluggann á skrifstofunni.
I þessari borg var annað flók, sem hann þekkti,
jafnvel þótt hann hefði aldrei séð það. Því að
foreldrar hans höfðu oft minnst á það og nefnt
götur og búðir.
— Þú manst eftir slátraranum á horninu, sem . .
Hann hrökk við. Stúlka í mjög stuttum kjól
gekk rétt framhjá honum og hrökk við, þegar
hún sá hann. Og þegar hún var komin framhjá
snéri hún sér meira að segja við og horfði á hann
undrandi augum. Þetta var stúlkan, sem hann
hafði séð áður, stúlkan. sem hafði verið að kyssa
piltinn á bryggjunni.
SKALLAGRÍiySUR H.F.
BORCARIMESI
Annast siglingar um
FAXAFLÓA.
Af greiðslusími:
í Borgarnesi 22
á Akranesi 16
í Keykjavík 16420 og 10966
AðalsigEingar á milli
Reykjavíkur,
Borgarness og
Akraness.
Allar feiðir liggja um
Borgarnes.
Annasf
póst-,
vöru- og
fólksflufning.
Ferðist og flytjið vörur yðar
með skipum f élagsins
VIKAN
39