Vikan - 23.10.1958, Blaðsíða 53

fylgdu. Nú færi hann að kunna við sig I búr-
inu og hún þyrfti ekki að hlusta á eirðarlaust
flökt hans í þykku náttmyrkrinu, þegar hann
átti að vera sofnaður fyrir löngu. Hún gæti látið
sér nægja gamla skammtinn af svefntöflum og
myrkfælnin myndi þá hverfa líka.
Nú yrði hann semsagt þægur og reglusamur
fugl, sem veitti henni marga ánægjustund. Skeð
gæti meira að segja að hann yrði svo þægur að
verpa við litla, fallega plasteggið í gyllta hreiðr-
inu og eignast pínulitla og sæta unga-------
Það lá við að fröken Valborg roðnaði við þessa
hugsun. Hún brosti feimnislega með sjálfri sér
og forðaðist að hugsa lengra út I þetta. Hún
einbeitti sér við hannyrðirnar. I>að yrði gaman
að segja fröken Línu frá öllu þessu í kvöld.
Fuglinn var veikur. Hann kúrði hreyfingarlaus
í einu horni búrsins og sýndist svo lítill að það
virtist alltof stórt fyrir hann. Hingað til hafði
það alltaf virzt of lítið. Fröken Valborg sat
ráðalaus með samanlagðar hendur og horfði á
hann. Hún var búin að reyna allt. öll ráð —
frá húsbóndanum og vinnukonunni, frá húsmóð-
urinni og strákunum og félögunum á skrifstof-
unni. Allt kom fyrir ekki. Fuglinum hrakaði með
hverjum klukkutíma.
Það var aðeins eitt ráð eftir, ráðið frá fröken
Línu. Hún veigraði sér við því í lengstu lög,
það var svo ógeðslegt og óhugnanlegt.
Ögæfan hafði öll byrjað þennan eftirminnilega
sunnudag þegar hún hafði lofað honum út, þó að
hún vissi það ekki þá. Hún hafði látið búrið út á
hverjum degi í góða veðrinu og eftir það var fugl-
inn alveg niðurdreginn innivið. Vonir hennar um
að hann bætti við ráð sitt við að fá að vera úti
höfðu algerlega brugðizt. Fyrstu dagana hafði
hann reyndar lifnað allur við, — hann tíndi fræið
sitt með velþóknun og hoppaði meira að segja upp
í róluna og skríkti glaðlega dálitla stund. En hann
söng ekki nema úti. Þá var hann eins og annar
fugl, ókunnugur fugl. Henni sýndist hann stækka
allur og fríkka.
En svo komst hún að leyndarmálinu. Hann var
kominn í tygi við þennan ósvífna frekjufugl sem
hélt sig í ribsberjarunnanum. Það voru einhver
ótérlegheit á þeim fugli. Hún hafði svosem séð
hvernig hann hagaði sér. Þessháttar þoldi fröken
Valborg ekki. Þetta karlkyn!
Þarna rak hann hausinn inn á milli rimlanna
eins langt og hann komst, og svo breiddi hann
út vængina og iðaði allur. Hann var dónalegur.
Hún hafði haldið að fuglinn hennar í búrinu —•
sem var áreiðanlega kvenfugl, það sagði fröken
Lína — væri þó skikkanlegur á þessu sviði eins
og allt kvenkyn af betra tagi, — en því var ekki
að heilsa.
Það var ekki annað að sjá en hún léti sér þessa
ruddalegu áleitni vel lika, -— hún var jafnvel
ekkert betri sjálf. Þvílíkt! Fröken Valborg gat
ekki horft uppá þetta. Hún þreif búrið upp með
vandlætingu, burt af angandi grasflötinni, inn
úr glampandi sólskininu og syngjandi golunni og
skellti því í dimmasta horn stofunnar. Hún var
svo reið að hún sótti græna flosteppið og kastaði
því hvatskeytlega yfir búrið. Þarna skaltu dúsa.
Svo settist hún við sauma og reyndi að jafna
sig. En henni varð lítið úr verki. Gegnum húð-
þykkt flosteppið heyrði hún örvæntingarfullt,
biðjandi tíst og eirðarlaust sltrjáf. Henni fannst
fuglinn grátbæna sig um frelsið — lifið og vorið
úti fyrir, að fá að vera hjá hinum fuglinum og
syngja í allri dýrðinni úti.
Nei, aldrei!
Fröken Valborg rykkti í þráðinn og sleit.
Ekkert svínarí! Ef hann gæti ekki verið skikkan-
legur, yrði hann að vera inni. Tístið í búrinu
þagnaði loksins. En skrjáfið hélt áfram. Litlu
vængirnir strukust við rimlana, þessa mjóu en
miskunnarlausu rimla sem lokuðu lífið, birtuna
og frelsið úti. Hann hélt áfram að leita að smugu
í hugstola skelfingu.
Hvar var smugan, þessar ofurlitlu dyr, sem
stundum opnuðust út í frelsið?
Fröken Valborg stökk á fætur. Var hún að
verða myrkfælin um hábjartan dag? Nei hann
skyldi ekki út aftur og leika sama leikinn og
síðast.
Þá hafði hann verið svo dauflegur þegar hann
var kominn inn að hún vorkenndi honum og opn-
aði búrið svo hann gæti flögrað um í herberginu
dálitla stund.
Hann kúrði úti í horni með lokuð augu og
hengdi vængina. Hann var vanur að þjóta út
strax og hún opnaði. En nú hreyfði hann sig
ekki. Hann opnaði aðeins augun við þruskið og
lokaði þeim svo strax aftur. Kannski hélt hann
að sig væri að dreyma. Kannski var hann búinn
að gefa vonina um frelsi upp að fullu. Fröken
Valborg rak í hann puttann. Þá loks tók hann
viðbragð og sentist út. Fyrst var eins og hann
kynni ekki að fljúga. En svo allt í einu flaug
hann upp undir loft — og var horfinn. Fröken
Valborg hafði verið svo utan við sig að opna
dyrnar fram á ganginn.
Til allrar guðsmildi hafði stóri strákurinn verið
að rassvésast eitthvað á ganginum og verið
snöggur að átta sig og viðbragðsfljótur. Hann
Framhald á bls. 55.
AUSTURSTRÆTI
2. hæi>:
Vefnaðarvörur
Fatnaður
Herravðrur
Skór
Butterick-snið
1. hæö:
Matvörur
Hreinlætisvörur
Kjötvörur
Landbúnaðarafurðir
Neösta hæö:
Búsáhöld
Heimilistæki
Járnvörur
Verkfæri
/
VIKAN
53