Vikan - 23.10.1958, Qupperneq 55
Bridge —
Framhald af bls. Jff.
Austur gaf. Allir á hættu. Sagn-
irnar gengu eins á báðum borðum.
Eftir að austur hafði passað, þá
opnaði suður á 4 S og vax sú sögn
þössuð hringinn. Vannst sú sögn
auðveldlega.
Eftir að austur hefur passað, þá
gefa spil suður allt of mikla
slemmumöguleika til þess að
ppna á hindrunarsögn eins og
íþessari, sem drepur allar slemmu-
tilraunir í fæðingunni. Norður
hefur ekki passað enn í spilinu
og getur því vel átt opnun, en ef
svo er, þá er möguleikar á
slemmu mjög miklir. Hættan á því
hins vegar, að A-V eigi eitthvað í
spilinu eða geti fórnað, er frekar
litil, þar sem austur hefur passað
og allir eru á hættu. Heppilegast
er því að opna á 1S og bíða
átekta. Ef suður opnar á 1S,
mundi norður svara 2 T og þá
segði suður 3 L, sem sýna, að hann
á góða opnun. Þaðan eru svo
ýmsar leiðir, sem leiða mundu til
tígulslemmu, en eins og sést á
spilinu eru 6 T óhnekkjanlegir,
hvert sem útspilið er.
VIKAN tvítug —
Framhald af bls. 5.
Núverandi formaður, fram-
kvæmdastjóri og aðaleigandi
„Vikunnar“ er Hilmar A.
Kristjánsson. Ritstjóri er Jökull
Jakobsson.
Þetta er í fáum og óskýrum
dráttum yfirlit um „Vikuna“ á
því tuttugu ára tímabili, sem
liðið er. Vitanlega er margra ó-
getið, sem unnið hafa blaðinu
heilt á þessum aldarfimmtungi.
Því miður er þess þó vart kost-
ur að geta allra þeirra góðu
manna og kvenna hér að þessu
sinni. Skylt er þó að geta mikils
og ötuls starfs Júlíusar Pálsson-
ar, sem séð hefur rnn auglýs-
ingar allt frá 1945. Þá vann
Elín Pálmadóttir mikið og far-
sælt starf fyrir blaðið. Síðast
en ekki sízt eru Kristjáni A.
Ágústssyni, verkstjóra í Stein-
dórsprent, sem haft hefur yfir-
umsjón með prentun blaðsins
samfleytt frá upphafi, færð-
ar hugheilar þakkir blaðsins.
Steindórsprenti og starfsliði
eru og færðar alúðarþakkir fyr-
ir vel unnin störf. Einnig eru
hinum ýmsu aðstoðarmönnum
og konum við hin sundurleitu
störf í þágu blaðsins færðar
þakkir fyrir dygga þjónustu.
Vart er hægt að segja, að
starfssögu blaðsins séunein skil
gerð að þessu sinni, en ef til vill
verður henni gerð betrí grein á
næsta merkisafmæli blaðsins.
Unglingi og eiginlega nýgræð-
ingi, eins og „Vikan“ hefur á-
vallt kappkostað að ‘vera og
mun reyna að verða áfram,
tjóir þó ekki að binda sig um of
við hugljúfar eða viðkvæmar
bernskuminningar um liðna tíð.
Hún þakkar vitanlega af alhug
öllum, sem stuðlað hafa að
reisn hennar og framgangi, en
hún setur traust sitt fyrst og
fremst á framtíðina og æskuna,
sem erfir landið.
Á vegamótum —
Framhald af bls. 22.
annað bam, miklu fallegra og þægara,
sem aldrei stælist niður á bryggju til
þess að detta í sjóinn og deyja úr drukkn-
un. Kannske hefði guð gert þetta til þess
að öll önnur böm í nágrenninu yrðu hrædd
við að stelast niður að sjó. Síðan fór hún
með bænir.
Mér leið vel með aftur augun og þenn-
an þægilega klið í Ástu. Mér leið svo vel,
að ég sofnaði.
Löngu eftir þennan atburð fórum við
að hætta að leika okkur á hominu, en
héldum á kvöldin rakleitt upp í bæinn,
þangað sem ævintýrin sköpuðust Yngri
böm voru tekin við hominu. Við áttum
þar ekki lengur heima.
Þú fórst á sjóinn og stóðst þig vel. Þú
varst hraustur og karlmannlegur og heil-
brigður.
Eg fór í skóla, varð að hætta vegna
veikinda og fara á hælið. Ég var þar í
mörg ár, stundum í rúminu, stundum á
fótum, kunni ekki að vera varkár, fór
oft illa með mig, drakk og reykti og vakti,
sló niður aftur og aftur og hafði í raun-
inni litla von um bata.
Einu sinni, þegar ég var í bænum, ný-
staðinn upp úr legu, hitti ég þig. Þú áttir
að vera kominn um borð í togarann klukk-
an tólf á miðnætti. Okkur þótti gaman
að hittast. Þú áttir nóga peninga og vín,
ég ekkert. Þú bauðst mér að borða og
drekka með þér og ég þáði það með
þökkum og við vorum saman um kvöld-
ið og skemmtum okkur ágætlega.
Ég fylgdi þér til skips og var þá orðinn
mjög drukkinn. Við skildum með miklum
kærleikum.
Ég slangraði frá höfninni upp í mið-
bæinn. Það var rigning. Ég var valtur á
fótunum, óstyrkur fyrir og langaði til að
fara heim og leggja mig. En ég átti nú
hvergi heima nema á hælinu. Ég fór upp
Hverfisgötu og beygði niður Smiðjustíg-
inn. Ég ætlaði inn í mókofann hans pabba
og leggja mig þar á poka í hlýjunni.
Ég var mjög drukkinn og mjög þreytt-
ur. Mér fannst þetta löng leið og ég var
alltaf að reka mig á girðingar, port og
hús.
Nú var ég kominn að grjótgarðinum í
horninu. Ég þreifaði eftir honum með
vinstri hendinni, fann hann ekki, en vissi,
að hanri var þarna, og hinumegin var kof-
inn.
Ég gekk niður fyrir garðinn og upp með
kofanum. Ég leitaði eftir hurðinni, fannst
hún vera opin og fór inn og lagði mig, með
höfuðið upp að grjótveggnum.
Ég sofnaði strax. Það var svo hlýtt
þarna.
Svo vaknaði ég aftur og mér var óskap-
lega kalt og ég sneri mér á hina hliðina og
hnipraði mig saman.
En þá kom það: Blóðspýtingur, mikill,
aftur og aftur, þangað til ég var orðinn
alveg örmagna og lagðist útaf og sofnaði,
eins og í gamla daga, að öðru leyti en því,
að ég vaknaði ekki aftur.
Ég fannst svo morguninn eftir í blóði
mínu, dáinn — á bersvæði, því að þarna
var enginn garður lengur, enginn mókofi,
hann var fyrir löngu rifinn, ekkert nema
gatnamót.
Mér finnst þetta vera saga. Hvað segir
þú um það?
Vor fyrir utan —
Framháld af bls. 53.
greip fuglinn við opinn gluggann rétt þegar
hann var að smjúga út, og rétti hann sigri hrós-
andi upp að nefinu á fröken Valborgu.
Fuglinn brauzt um, en strákurinn hélt fast.
Það gerði ekkert til. Þetta voru launin fyrir að
ætla að sýna honum umburðarlyndi. Fröken Val-
borg lokaði búrinu harkalega og slengdi flos-
teppinu yfir. Þvílík þrjózka!
Eftir þetta varð hann fyrst alvarlega veikur.
Hann leit ekki við sælgætinu sem hún lét inn til
hans, en hnipraði sig saman í horninu og hengdi
höfuðið og vængina. Augun voru alltaf lokuð.
Hann varð úfinn og rytjulegur. Fröken Valborgu
rann til rifja að sjá hann dragast svona upp.
Hvað átti hún að gera?
Hún hafði reynt allt.
Einn sólskinsdaginn hafði hún vopnazt lang-
skefta fjaðrakústinum, sem hún hafði til að dusta
rykið af myndarömmunum og postulínsdótinu,
og hélt út I garð. Hún ætlaði að reka dónalega
frekjufuglinn burt úr garðinum svo að fuglinum
hennar væri óhætt fyrir þeirri freistingu. þá gæti
hann verið á grasflötinni fyrir dónaskap og
áleitni.
Hún gerði harða atlögu að ribsberjarunnanum
þar sem frekjufuglinn hélt sig, veifaði kústinum
argaði og sigafii. Þar flaug upp heill hópur af
litlum, brúnum, hreeddum fuglum. Þeir voru allir
eins. Það var ekki hægt að þekkja frekjufuglinn
úr nema stundum.
Fröken Valborgu fannst leiðinlegt að þ'urfá að
fæla þá 'alla, en það var ekki um annað að gera.
Hinn saklausi verður stundum að líða fyrir hinn
seka.
En þetta erfiði varð árangurslaust. Fuglarnir
komu aftur jafnharðan og hurfu í limið. Hún
horfði á einn þeirra sækja stóran og feitan ána-
maðk í moldarbeð rétt við tærnar á sér. Annar
kom litlu síðar í sömu erindagerðum.
Fröken Valborg fylltist viðbjóði. Henni féllust
hendur. Hún axlaði fjaðrakústinn og sneri inn.
Þetta var vonlaust verk. Fuglarnir áttu þarna
heima, — þeir áttu hreiður í trjánum og unga í
hreiðrunum. Þeir mundu alltaf koma aftur. Þeir
mundu koma aftur þó að hún stæði þarna alla
nóttina, argandi og sigandi.
Þvílíkur viðbjóður! Þvilikt eðli! Já, þvílíkt
mæðustríð. —
Fröken Valborgu lá við gráti. Henni þótti
vænt um fuglinn þrátt fyrir breyzkleika hans
og vankanta. Henni þótti svo miklu vænna um
hann síðan hann varð svona veikur. Hún hafði
vonað og beðið að hann yrði skikkanlegur og
siðsamur fug. .;g henni til gleði og ánægju, eins
og allir almennilegi" fuglar eru eigendum sínum.
Eins og fuglarnir hennar fröken Línu. Það voru
vel uppaldir fuglar.
Ekki þar fyrir, hún nafði reynt að ala þennan
fugl upp, þó að það hefði hingað til engan ár-
angur borið. Því hann var þrjóskur, vahdætinn
og duttlungafullur, vildi aldrei syngja inni og
hafði meira að segja sýnt sig dónaleg'án á al-
mannafæri.
Það gerði eðlið. r^etta íslenzka þrjózkueðli.
Aldrei höguðu útlendir fuglar sér svona. Kannski
gat hann ekki að þessu gert. Og hún var reiðu-
búin til að fyrirgefa honum, allt þetta ef hann
bara iéti sér batna. Ef hann bara lifði, þá ,vár
von.
Hvað sagði ekki presturinn á sunn'udaginn:
— Meðan maður lifir er alltaf von urh aftur-
hvarf. Það voru hans óbreyttu orð. i
Ef hann bara lifði----- •
En nú var hún búin að reyna allt — allt. Nema
ráðið frá fröken Línu.
Að hún fröken Lina skyldi geta sagf svona.
•— Reyndu að gefa honum ánamaðka, háfði hún
sagt.
Ánamaðka — þvílíkur viðbjóður! Hi^gsa sér
að lítill penn og sætur fugl skyldi geta komið
þessum óþverra niður!
En þetta gerðu nú villtu þrestirnir. Það hafði
hún sjálf séð. Henni hafði alltaf boðið alveg ein-
staklega við ánamöðkum. Þetta voru svo ógeðs-
leg kvikindi. En nú þýddi ekki að brjóta heilann
um það. Ánamaðka varð hún að ná í, það var
Framhald á Ms. 57.
VIKAN
55