Vikan - 23.10.1958, Blaðsíða 57
VOR FYRIR LTAIM
Framhald af bls. 55.
síðasta ráðið. — Bara að strákarnir hefðu verið
heima. En þeir voru uppi í sumarbústað með
foreldrum sínum. Hún gat engan beðið. Hún varð
að fara sjálf.
Svo tók hún gamla konfektöskju sem hingað
til hafði verið'töludós, tœmdi hana og hélt út í
skúr. Þar fann hún vinnuvettlinga, reyndar
nokkrum númerum of stóra, og setti þá upp.
Síðan tók hún stóra stunguskóflu, dró hana á
eftir sér út í garðinn og fór að grafa.
Henni fannst konfektaskjan iða í höndunum á
sér þegar hún kom inn. Það var hreint ekki að
furða. 1 henni voru fimm stórir og ógeðslegir
ánamaðkar, — eða öllu heldur tíu. Hún hafði
ekki getað hugsað til að láta þá lifandi inn í
búrið, — þetta hreina fína búr og sjá þá iða þar
molduga og slímuga skríðandi í allar áttir.
Svo hún hafði miðað vandlega á þá miðja
með skóflunni, lokað síðan augunum og murkað
þá ógrunsamlega i sundur. öðruhvoru megin hlaut
þó hausinn að vera. Hún var búin að sarga
þá alla í tvennt þegar hið gagnstæða kom í
ljós: hausarnir voru annaðhvort i báðum endum
á sama maðki, eða hann hafði bara alls engan
haus. Því hvor partur um sig iðaði og spriklaði
sem óður væri og svo skriðu þeir á miklum
hraða hvor í sína áttina. Hún hafði reynt að
traðka þá til bana, en það hafði einungis þau
áhrif að þeir lifnuðu um allan helming. Þessi
kvikindi gátu líklega ekki drepi'st. —
Hún safnaði öllum þeim kjarki sem hún átti
til og tíndi þá upp í öskjuna með brotnum gaffli.
Henni fannst askjan iða eins og hún væri lif-
andi og hún lagði hana frá sér með hryllingi.
Henni varð flökurt. Hún fór fram og kastaði upp.
Allt varð þetta til einskis.
Hún hafði látið öskjuna opna inn í búrið og
þvegið sér svo rækilega. Siðan settist hún niður
og beið. Það var ekkert lát á lífsfjöri ánamaðka-
bútanna. Bara að þeir kæmust nú ekki upp úr
öskjunni.
Fuglinn kúrði kyrr á sinum stað. Hann var
með augun lokuð og bærði ekki á sér. Fröken
Valborg beið enn stundarkorn. Svo missti hún
þolinmæðina. Hún opnaði búrið og potaði i fugl-
inn. Hann kipptist ofurlítið við og reyndi að
baða út vængjunum. Hann gat enn orðið hrædd-
ur. Augun urðu eins og tvær svartar kúlur og
skelfingin lýsti úr þeim. Litla nefið opnaðist og
hann gaf frá sér ofurlítið hljóð. Það var likast
tærum tóni í kristalsglasi, sem er snögglega kæfð-
ur með hendinni.
Svo valt hann á hliðina. Hann reyndi einu sinni
að lyfta vængnum sem efri var. Svo lá hann kyrr.
Fröken Valborg rak upp smávein og tók upp
litla likið. Hún fann ekki lengur snöggan ótta-
sleglnn hjartsláttinn í lófa sínum. Fuglinn hennar
var dáinn. Hún lagði hann frá sér á kommóð-
una eftir að hafa hugsað sig dálítið um. Jú,
það var óhætt að sleppa honum núna. Hann gæti
aldrei framar flogið henni til ógagns. Litli líkam-
inn reyndi ekki að brjótast um framar, fæturn-
ir voru máttlausir, vængirnir héngu. Jú, það var
alveg óhætt að sleppa honum þó að dyrnar væru
opnar.
Fröken Valborg seig niður i stólinn og tók
hendinni til hjartans af gömlum vana. En það
voru einhver ný óþægindi fyrir brjóstinu á henni.
Hún hafði aldrei fundið neitt þessu likt fyrr.
Það var allt annars eðlis en þetta vanalega.
Hún sá fyrir sér opnu holuna úti í garðinum
litla, svarta holu. Hún stakk svo óhugnanlega
í stúf við grænt grasið í kring, hún var svo
sorgleg við hliðina á glóandi blómunum, svo
þungbúin og þögul undir trjánum sem bærðust
í golunni og titruðu af kátum fuglasöng. Þessi
hola var svo ógnandi grimmdarleg og gráðug
þó hún væri ekki stór. 1 henni bjuggu maðkarnir
sem getur um í jarðarfararsálmum. Hún hafði
í dag kynnst þessum möðkum. Ormur þeirra
deyr ekki — hver sagði nú það? Ekki fröken
Lína. Einhver annar hafði sagt það.
1 trjánum bjuggu aðrir. Þar bjuggu fuglarnir
sem alltaf komu aftur, því þeir áttu þar ungana
í hreiðrunum. Öll litlu fátæklegu hreiðrin, öll
dökku augun sem horfðu út í grænt laufið og upp
í bláan himininn.
Hún fann þessi augu horfa á sig úr öllum
áttum. Dáni fuglinn horfði á hana. Augu hans
voru augu allra hinna fuglanna, — augu ung-
anna, augu frekjufuglsins x ribsberjarunnanum
— augu lífsins, þó að þau væru nú dáin og gætu
ekkert séð. Þessi augu höfðu verið til þess að
horfa út í veröldina og sjá allar hennar dásemdir,
sjá fyrir ástina, vorið og lífið, en ekki til að vera
blinduð undir rykugu teppi í hégómlegu amerísku
búri, lukt órjúfandi múrum vonlauss myrkurs.
Fröken Valborg horfði á fuglinn. Það var
eins og hún sæi hann nú lifandi í fyrsta skipti
þó að hann væri farinn að stirðna. Þetta var
ekki fuglinn hennar. Hún átti ekkert í honum,
hafði engan rétt til að hann syngi fyrir hana,
engan rétt til neins af honum.
Það var lífið sem átti hann, líf hans sjálfs átti
ást hans og gleði og söng. Vorið fyrir utan átti
hann.
Og nú var hann dáinn. Fröken Valborg grét.
Þá fann hún allt í einu hvað það var, þetta ó-
þægilega ókunna í brjóstinu á henni, sem hún
hafði aldrei vitað að væri þar. Það var hola eins
og sú í garðinum, dimm hola full af slímugum
ánamöðkum, djúp og þögul og grimm og gráðug.
Þetta var gröf til að grafa í dána smáfugla, sem
hafa dáið i búri og syngja aldrei meir.
Byggingavöruverzlun
Akureyrar h.f.
Símnefni: Timbur. — Sími: 1538.
Geislagötu 12, Akureyri.
Flytur inn og selur
allskonar byggingarefni, gler,
veggfóður, málningu, smíðaverk-
færi o. m. fl.
Glerslípun:
bifreiðarúður, borðplötur,
hurðir o. m. fl.
Bókaverzlun
Jóhanns Valdemarssonar
AKUREYRI
StMI 1334. — PÓSTHÓLF 4».
Allar fáanlegar íslenzkar bækur,
blöð og tímarit.
Allskonar skólavörur, skrifstofuvör-
ur, ritföng, pappírsvörur, Ieður-
vörur og leikföng.
Áherzla lögð á greið viðskipti.
VÉLSMIÐJAN
ODDI H.F.
Símar: 1189, 1971
Símnefni: Oddi, — Pósthólf 121.
Strandgötu 49.
Akureyri.
VÉLAVIÐGERBIK
VÉLSMÍÐI
PLÖTU SMÍÐI
RAFSUÐA
LOGSUÐA
RENNISMÍÐI
VIKAN
57