Vikan - 30.10.1958, Blaðsíða 8

Pollí hneig niður í einn garðstólinn.
— Ég held það sé að líða yfir mig.
— Þú getur ekki látið líða yfir þig. Það eru
allir of uppteknir til að hugsa um þig.
Þegar brunaliðið kom var búið að ráða niður-
lögum eldsins.
— Farðu í rúmið, sagði Stella við Jenní.
— Það er bezt þú gefir henni eitthvað volgt að
drekka fyrst, sagði Lady Wadebridge. — Susan
fer og eldar súpu í eldhúsinu. Okkur er öllum
hálfkalt. Elsku Reginald, sagði hún við manninn
sinn, sem birtist ásamt brunaliðsstjóranum í dyr-
unum, þú hefur ekki gott af þessu.
Hann brosti til* hennar.
— Mér líður. ágætlega. Ég ætla bara að gefa
drengjunum eitthvað að drekka.
— Þú hefðir sjálfur gott af einum sterkum.
Er nú allt í lagi?
— Já, herra, sagði brunaliðsstjórinn. Þeir urðu
nú að sprauta dálítið á timburvegginn, er ég
hræddur um, en það var bráðnauðsynlegt.
— Auðvitað. Ég er bara feginn að það var
ekki alvarlegra.
Símon kom til þeirra.
— Ég verð að segja, að þjónarnir stóðu sig
vel. Aldrei hef ég séð Bladgen eins fljótan.
— Sástu, að Pollí gekk? sagði Pam.
—■ Ég held nú það. Hvar er hún núna?
— Hún situr inni í bókaherberginu og borðar
heita súpu og kallar á stafinn sinn. Pam lagði
höndina á handlegg bróður síns. — Láttu hana
ekki fá hann, Símon. Það er mjög áríðandi. Ef
þú lætur hana fá hann, sleppir hún honum ekki.
Ég sver það, að hún getur vel komist af án hans.
Símon fór inn í bókaherbergið, Pollí lá aftur á
bak í hægindastól og drakk sódavatn. Hann beygði
sig yfir hana..
Þú stóðst þig vel.
— Við hvað áttu?
— Þegar þú hljópst niður stgiann.
— Ég efast um, að ég geti gert það aftur.
Nan hélt niðri í sér andanum. Hún skildi líka
að þetta var örlagastund fyrir Pollí.
— Jú, það er ég viss um að þú getur, sagði
Símon.
— Á ég að segja ykkur hvað þetta er, sagði.
Stella. — Ég hef heyrt um svona nokkuð áður.
Sjokk geta gert kraftaverk.
Pollí muldraði lágt, að kannske væri það, sem
gerzt hefði. Hún hefði fengið hroðalegt sjokk.
— Sagði ekki læknirinn, að kraftaverk gæti
gerst, sagði Símon glaður í bragði. — Elsku Pollí,
þú ættir að vera glöð yfir því að það kviknaði
í.
Pollí hnussaði. — Það var hræðilegt. Þetta
hroðalega snark og reykjarlyktin.
— Jæja, þetta er búið, sagði Stella glaðlega.
— Ég hefði getað brunnið lifandi, kveinaði
Pollí.
Pam lagði frá sér súpudiskinn og leit illilega
á Polli. Hún var ekki búin að fyrirgefa henni
það, sem hún sagði daginn áður, þótt hún væri
fús að viðurkenna, að hún ætti líka sökina.
— Ég mundi segja, að þú værir dálítið niður-
dregin af stúlku, sem hefur búist við því þrjá
mánuði að vera máttlaus alla æfi.
Símon leit aðvarandi á systur sína.
— Vertu ekki svona tiUitlaus, Pam. Pollí er
þreytt og ofreynd.
Nú fór Jenní allt í einu að gráta. Stella faðm-
aði hana að sér.
— Hvað er að, elskan? Þetta er búið.
— Jólatréð mitt er brunnið, snökkti Jenní.
— Við kaupum annað tré, sagði Símon. Hann
leit í kringum sig á hin. — Haldið þið ekki,
að það sé bezt að þið farið að hátta? sagði hann
við stúlkurnar. — Ég ætla bara að vita hvort
mennirnir eru búnír að fá sér að drekka og svo
fer ég i rúmið sjálfur.
— Ég get ekki farið aftur upp í þetta her-
bergi, mótmælti Pollj. — Ég fer bara að hugsa
um, að kannske kvikni í aftur.
— Það er óhugsandi, en ég get búið um þig ann-
ars staðar, sagði Nan.
— Viltu 'gera það, Nan, sagði Símon. — Hún
er svo taugaóstyrk. Hann leit á Pollí. — Komdu
nú.
Allir fylgdu henni með augunum. Hún reis á
fætur óstudd og Símon bað heitar en nokkru
sinni fyrr. Stella hafði haft á réttu að standa,
það vissi hann. Sjokk geta gert kraftaverk. Blind-
ir gátu fengið sýn, daufdumbir heyrt, lamaðir. . .
— Ég get það ekki.
— Jú, þú getur það víst.
Hún leit andartak hugsi á hann. Síðan gekk
hún hægt að dyrunum og án þess að líta við
fór hún út úr herberginu.
XIII. KAFLI.
Fréttin um það, að Pollí gæti gengið fór eins
og eldur í sinu um þorpið. Drew frétti það líka
og honum varð um og ó. Hvaða áhrif mundi þetta
hafa á hans eigið líf? Á líf Nan og Símonar?
Mundi Símon framvegis finnast hann vera skyld-
ugur til að kvænast Pollí? Og ef honum ekki
fyndist það, hvað mundi hann þá sjálfur gera?
Ef hann væri hygginn mundi hann kvænast Nan
eins fljótt og mögulegt væri.
Hann gekk að simanum og hringdi til High-
land Hall. Bladgen svaaði. Drew óskaði honum
gleðilegra jóla og sagðist vona, að sjúklingnum
hefði ekki versnað við brunann.
— Nei, herra. Allir hafa það gott. Pollí er farin
að ganga aftur.
— Ég hef heyrt það. Hvernig líður Sir Regin-
ald.
— Ekki sem verst, herra. En hann neitar að
vera í rúminu í dag.
— Ágætis hugmynd. Get ég fengið að tala
við fröken Smith.
— Augnablik, ég skal sækja hana.
Nan kom undir eins. Dew létti, þegar hann
heyrði að hún var blíð og glöð eftir þessa at-
burðaríku nótt.
— Ég er með gjöf handa þér elskan, sagði
hún. — Þú færð hana, þegar þú kemur hingað.
— Ég hef líka gjöf handa þér. Heldurðu ann-
ars, að frú Waderbridge vilji, að ég komi í mat?
Segðu mér ekki, að þið ætlið að borða kalkún
og búðing á eftir eins og ekkert hefði í skorist?
— Auðvitað gerum við það. Jenní á von á
því. Það er ekki hægt að svikja barnið um það.
Og það er allt óbreytt, nema hvað við getum
ekki verið í dagstofunni.
— Það er indælt! Er það satt, sem ég var að
heyra um Ppllí?
— Áreiðanlega. Er það ekki dásamlegt? Það
hlýtur að vera sjokkið, sem hún fékk. Það er
ekkert annað, sem getur skýrt þessa snöggu
breytingu.
— Hún hlýtur að vera ofsakát.
— Það er hún áreiðanlega. Ég hef ekki séð
hana í morgun. Nú verð ég að fara, elskan.
Það er svo margt, sem ég þarf að gera.
Drew lagði á og fór til morgunverðar. Á leið-
inni til matsalarins mætti hann Kirkland lækni,
sem hann þekkti. Þeir buðu hvor öðrum gleðileg
jól.
— Þér eruð snemma á fótum í dag, sagði
Drew. — Láta sjúklingarnir yður ekki einu sinni
í friði á sjálfan jóladag
— Svo sannarlega ekki. Starkey gamli sendi
eftir mér. Hann er með magasár.
— Fyrst við minnumst á sjúklinga, sagði
Drew. — Hafið þér heyrt um Pollí Teesdale?
— Nei, hvað hefur komið fyrir?
— Það kom upp eldur i húsinu í nótt. Ekkert
alvarlegt, en nóg til að allir fengu hræðilegt
sjokk. Pollí gleymdi alveg stafnum því hún
var að bjarga lífi sínu. Drew leit athugandi á
lækninn. Hvað segið þér um það, læknir? Fjöl-
skyldan heldur, að það hafi verið sjokkið, sem
gerði það.
Læknirinn hló.
Nei, svo sannarlega ekki. Stúlkunni batnaði
með hverri vikunni, sem leið.
— Hvað segið þér?
— Segið ekki, að ég hafi sagt yður þetta. Ég
ætti ekki að vera að blaðra um svona leyndarmál.
En fyrst það er ekki lengur neitt leyndarmál ...
— En hvers vegna í ósköpunum sagði hún eng-
um frá þessu?
— Hún hefur líklega viljað koma unnusta sín-
um á óvart, geri ég ráð fyrir. Hún bað mig að
minnsta kosti um að segja engum frá því.
Drew hugsaði um þetta yfir matnum. Daginn
áður hafði Pollí sagt að Kirkland læknir hefði
sagt henni, að það væri engin von um bata. Hún
var sá samviskulausasti lygari, sem hann hafði
heyrt um. Allt í einu varð honum það ljóst. Hún
var hrædd um, að Símon mundi ekki vilja kvæn-
ast henni ef hann kæmist að því að ekkert væri
að henni. Hann fann bræðina sjóða í sér. Pollí
fékk alltaf það, sem hún vildi. Og á kostnað Nan.
Allt mundi verða öðru vísi ef Símon kæmist
að sannleikanum um stúlkuna, sem hann ætlaði
að kvænast.
Það mundi hafa sín áhrif á hann hugsaði
Drew. Hann lauk ekki við morgunverðinn sinn.
Hann hitti Nan fyrir utan, þegar hann ók
upp eftir klukkan hálf eitt. Hann tók hana þétt
i fang sér og kyssti hana. Þau voru ein í gang-
inum. Hann fór í vasa sinn.
— Hérna er gjöfin tii þín, elskan.
Það voru gamlir eyrnahringir. Þeir voru falleg-
ir og hann vissi að hún vildi heldur gamla skraut-
muni. Hann hafði haft mikið fyrir að finna þá.
Hún rétti honum veskið, sem hún hafði keypt
handa honum.
— Fyrstu jólagjafirnar okkar hvort til annars,
sagði hún og brosti.
— Þær fyrstu af ótalmörgum, sem betur fer.
Jenní kom hlaupandi niður stigann.
— Það kviknaði í hérna í nótt, hrópaði hún
æst. — Jólatréð mitt brann, en Simon frændi
ætlar að gefa mér annað. Og Polli getur gengið.
Er það ekki dásamlegt. Ég heyrði ömmu segja
við afa, að hún vonaði nú að Símon áttaði sig.
Hvað átti hún við, Nan?
Uss, Jenní, þú mátt ekki blaðra öllu, sem
þú heyrir fólk segja, sagði Nan í umvöndunar-
tón. — Hvernig stóð annars á því, að þú heyrðir
þetta?
Roði hljóp x kinnar Jenníar.
— Ég var inn i herbeiginu hans afa og dyrnar
inn til ömmu voru opnar. Ég ætlaði að færa hon-
um jólagjöfina.
Hún var hlaupin áður en Nan gæti sagt neitt.
SKUGGAR
FORTlÐAR-
INNAR
Framhaldssaga eftir Reneé Shann
8
VIKAN