Vikan - 06.11.1958, Blaðsíða 8

SKUGGAR
FORTÍÐAR-
INNAR
Reneé Shann
— Ég cr svo glöð yfir því, að hann skuli vera
að koma heim aftur, Stella, sagði Nan. — Annars
hafði ég það á tilfinnigunni.
— i>að hafði ég ekki. Ég var viss um, að ég
mundi aldrei fara til hans aftur.
Hún fór upp til móður sinnar. Skömmu seinna
sá Nan, að hún ók burt. Hún fór frá glugganum
og tók til við skyldustörf dagsins. Nokkrir þjón-
anna áttu frí svo hún tók til í herbergunum. Hún
tók til í sinu herbergi og fór siðan inn til Pollíar.
Pam og Stella höfðu tekið til hjá sér en það kom
aldrei fyrir að Pollí gerði neitt í þá átt. Hún
vonaði, að það yrði ekki of mikið verk því hún
ætlaði að hitta Drew á eftir.
Hún bankaði á dyrnar og opnaði.
Pollí reis upp og leit í kringum sig. Nú var
hún að verða búin að pakka niður, hugsaði hún.
Hún varð að fara án þess nokkur sæi hana.
Það var ekki, að hún hefði áhyggjur af því,
hvað Wadebridgarnir segðu um hana. Að Símoni
meðtöldum. Meðan hún var að tala við Drew
daginn áður hafði það runnið upp fyrir henni, að
hún elskaði Símon ekki heldur ef hún þá nokkurn
tima hafði gert. Hún vildi ekki annað en að
hajda Nan frá honum.
Og líklega hefði hún ekki verið eins ákveðin
i því, ef ekki hefði verið það, að hann hafði reynt
að losna við hana áður en slysið varð. Hafði
hann í raun og veru trúað henni, þegar hún
sagði, að hún myndi ekkert af þvi, sem gerðist
rétt fyrir slysið? Það var engu líkara en hann
gerði það. En hann var líka mátulega heimskur
til að trúa öllu, sem kona sagði honum.
— Hvað ertu að gera? spurði Nan en áttaði
sig svo.
— Pakka niður. Er ekki hægt að sjá það?
Pollí strauk rautt hárið frá enninu.
— Nú átt þú að opna leiðina, mín kæra. Ef
þú ert ekki lánsöm þá veit ég ekki hver er það!
— Ég skil ekki við hvað þú átt og ég kæri
mig ekki um að spyrja þig að þvi. Veit Simon,
að þú ert að fara?
■— Nei, en ég held að hann deyi ekki úr sorg.
Polli læsti töskunni. — Þú hefur kannske áhuga
á því að heyra að Símon reyndi að slíta trúlof-
uninni rétt áður en hann ók á tréð. Hann hafði
komist að því, að það var ekki rétta stúlkan,
sem hann hafði beðið. Pollí hló stutt. — Það er
ekki nauðsynlegt, að þú segir honum það. Ég
þóttist hafa gleymt þvi. Sagði að ég hefði gleymt
öllu, sem hann sagði eftir hádegisverðinn þann
dag. Þetta var klípa fyrir hann, ekki gat hann
sagt, að hann vildi ekkert með mig hafa eftir
að hafa limlest mig uppá lifstíð.
Nan andvarpaði langt. Gleðitilfinningin flæddi
yfir hana. Hún hafði þá alltaf haft á réttu að
standa. Símon hafði þá meir en verið að daðra
við hana um kvöldið á markaðinum. Honum hafði
verið alvara með það. Bara að slysið hefði ekki
hent. Þá hefði allt verið öðru vísi. Dálítið af
gleði hennar hvarf. Hún hafði gleymt Drew í
gleði sinni.
Polli hélt áfram. — Drew veit allt um það
sem framundan er.
Nan hnyklaði brýrnar. — Hvað áttu við?
Þetta breytir engu milli okkar Drew. Við giftum
okkur.
— Ég er nú að velta því fyrir mér. Við töluð-
um saman i gær einkar heiðarlega. Ég er ekki
viss um, að hann sé svo ákafur í að giftast þér,
fyrst hann veit að Símon hefur svona mikinn
áhuga á þér.
Nan greip andann á lofti. Það var naumast að
hún fylgdist með því sem Pollí var að segja. Og
allt í einu flæddi allt hatrið til hennar, flæddi
fram eins og vatnsflaumur úr brostinni stíflu.
— Hvernig vogarðu þér að tala um mig við
Drew? Hvernig stendur á því, að þú getur ekki
látið annað fólk í friði? Ertu ekki búin að gera
mér nóg til miska?
Pollí ieit á hana. — Þetta er þakklætið! Nú,
þegar ég hélt, áð ég hefði reglulega gert þér
greiða. Hún leit út um gluggann, þegar hún
heyrði bíl aka upp að húsinu. — Þetta er lík-
lega billinn minn. Hún fór í loökápuna, sem
Símon hafði gefið henni í jólagjöf. — Mér liggur
á að komast burt. Hún brosti. — Veiztu hver
kemur að sækja mig?
Nan sagðist ekki vita það og sig langaði ekki
til að vita það. Hún væri bara að hugleiða hvað
hún ætti að segja við Símon.
— Þú ert súr þykir mér. Ég ætla samt að segja
þér það. Það er Bob Rivers. Þú hefur hitt hann
einhvern tíma, held ég.
Ójú, hún hafði hitt hann. Og henni féll alls
ekki við hann!
— Þú áttir ekki von á því, að ég væri ein af
þessum trygglyndu, var það? En það er eitthvað
við Bob, einkum þegar hann er búinn að eign-
ast eitthvað af peningum.
Það var barið að dyrum. Bladgen stakk inn
höfðinu. Hann var góður þjónn og sýndi engin
undrunarmerki, þegar hann sá töskur Pollíar.
— Það er hér maður, sem vill tala við yður,
fröken.
— Takk fyrir.
Bladgen tók tvær stærstu töskurnar og fór
út. Nan tók minnstu töskuna.
Polly leit snöggvast á stafinn sinn og brosti.
— Þú getur heilsað Símoni frá mér og sagt hon-
um að hann geti haft stafinn þann arna til
minningar.
Nan svaraði engu. Þær fóru Viiður. Blagden
hélt kurteislega opnum dyrunum fyrir þær. Pollí
kvaddi hann og snéri sér svo að Nan.
— Vertu sæl, Nan.
— Vertu sæl.
Blagden lokaði dyrunum. Nan gekk hægt upp
stigann. Hvað var nú framundan? Hún mundi
fara til Lady Wadebridge og segja henni, að
Pollí væri farin. Hún vonaði, að einhver annar
yrði til að segja Símoni það.
Jenní kom skoppandi eftir ganginum.
— Er Pollí farin? Ég vona að hún komi ekki
aftur. Amma vonar það líka. Við sáum hana
fara.
8
VIKAN