Vikan - 06.11.1958, Blaðsíða 18

TÍw^noT i F/LCD- MLAHS NLtN- ÍNGUfí. FfUÐ TONN LOONfí LÖgUN S LÆ- L£G fl L ON STÉTTfí FÉLfíG SK-ST. TfíLO FUGL WEfíhM ÍNOVtRSkUR BÚNiNGVfí^ UTfíN
ÓF«J«*-5 Ovó" u LE/T
HÆ - VEGS
HÍT í / . / OLJCS 6AKIC- ELSÍO
GOÐ ROOO ÞÝtiOR NQOfífí HfíLL
Hf£LL
flf1800 NfíTO MADUN fcvferi- f//VL£G ó HÚSÍ
SfluftGfí ÍOOltVtV
voAu- EÍNÍN6 EIÍVS TVEÍft E-ÍNS RÚSSN. pjóo HETJfí NúHSK VLitiTM »uG- Leysi
S/KÍLL
TflLfi rfíYNfí!

Ví'ðoR. Töuvcfík
1 enynvf ! Nfíeoi t , \ LPIT Cfíufí- (N N
Ro ss-
u GLfGGU, fí Ldö/R ! RÍKÍ rfy/Yr LfíUfíf
FQW LBtO ONOff
ót r- fíS T noil o on- RlFfíúúi
Krfme H ,«r- /Vo'/y
Bua SHBHUTi Heuieio TVEjfí, EÍiYS
RYKÍÐ
Tonhf YA V- STILLTH £YtCT0« HJHRK 5TÍG SK sT. RHuf/n
'BXfl1- ÞvorrA- £ FN f
(VÉ(TÍ ÚLFuR EHOtfltú ENOUVG
6Ros GH&N'fí TÓNN
TÍmA- eiL TfíLO H£<T
* Tonn OvftNfi GRp UNG- vioi ,
3.
VERÐLAUNAKROSSGÁTA
VIKUNNAR.
Eins og lesendum er kunnugt
hefur Vikan tekið upp þá ný-
breytni að veitá verðlaun fyr-
lr rétta ráðningu krossgát-
uiínar í hvert sinn. Berist
fleiri réttar ráðningar en ein,
verður að sjálfsögðu dregið
um það hver vinninginn hlýt-
ur. Verðlaunin eru
100 krónur.
Vegna lesenda okkar i sveit-
um landsins hefur verið á-
kveðið að veita þriggja vikna
frest til að skila ráðningum.
Lausnin sendist blaðinu í
lokuðu umslagi, merkt
„Krossgáta“ í pósthólf 149.
I sama blaði og lausnin er
birt, verður skýrt frá nafni
þess sem vinning hlýtur.
Skuggar fortíðarinnar
i
Framhald af bls. 9.
— Þú berð engan kala til min. Ég hef hegðað
mér illa. Ég skammast mín.
Hann nam staðar, dró hana að sér og
kysSti hana. Það truflaði þau enginn á fáförnum
veginum.
— Kjáninn minn. Auðvitað hefurðu ekki gert
jþað.
— Þú sendir mér öll skeytin.
.—- Ég var dálítið harður, það viðurkenni ég.
lÉg vonaði og vonaði.
—■' Það var gott að þú gafst mig ekki upp á
bátinn og fannst þér aðra.
— Það stóð ekki til, en ég var hræddur um
að þú mundir yfirgefa mig vegna annars manns.
— O nei. Hún leit á hann, augun voru skær
og hréinskilin. — Ég get fullvissað þig um að það
gæti aldrei komið fyrir. Það var ekki þess vegná
sem ég vildi ekki, að þú kæmir til baka.
—*- Það var gott!
•—■ Það var bara af þvi ég treysti mér ekki
að vera þarna. Þau héldu áfram. Skyndilega
sneri hún sér að honum, augu hennar voru skær.
— Ég skal vera fyrirmyndar húsmóðir, Hugh.
— Blessunin mín. Hann leit á klukkuna. —
Er ekki fyrirmyndarhúsmóðirin orðin svöng?
Timinn líður.
Þau gengu aftur til hótelsins. Þegar þau komu
að innganginum ók stór amerískur bíll upp að
hótelinu. Stellu til undrunar kom Pollí út úr
bilnum í fylgd með hávöxnum, skartklæddum
manni, sem spurði dyravörðinn hvort þau gætu
fengið mat þar.
— Já, herra. Veitingahúsið er til hægri.
Pollí hvarf inn í fatageymsluna.
— Ég kem undireins aftur, sagði Stella við
Hugh. — Ég get varla séð af þér andartak en
þú sást þessa rauðhærðu stúlku, sem var að
koma inn í þessu. Hún er tilvonandi mágkona
mín. Mér er forvitni á að vita hvað hún er að
fara.
Stella og Pollí voru einar í fatageymslunni.
Augu þeirra mættust í speglinum og Pollí sneri
sér snöggt við.
— Drottinn minn, hvað ertu að gera hér?
— Ég ætlaði einmitt að fara að spyrja þig
sömu spurningar. Ef þú hefur áhuga á því, þá
er ég hérna með manninum mínum. Hann var
að koma frá Vesturafríku.
— Ei' það satt? Ég hélt, að hann væri farinn
frá þér.
Stella brosti. Það var Pollí líkt að sjá það
svona.
— Nei. Þó það komi þér kannske á óvart.
— Góða Stella mín, ég gæti ekki haft minni
áhuga á þessu.
— Hvað ert þú að gera hérna?
— Kemur það þér við?
— Ef til vill ekki. En þú ert til allrar óham-
ingju trúlofuð bróður mínum.
Pollí brosti háðslega við henni. — Ég var trú-
lofuð honum.
Stella ljómaði upp.
— Þú ætlar þó ekki að segja mér, að hann hafi
haft vit á að slita trúlofuninni ?
Pollí roðnaði. — Það var ég sem sleit trúlof-
uninni, og ég sem hafði vitið á því. Svo sannar-
lega gerirðu þér of stórar hugmyndir. Þið haldið
að þið eigið allan heiminn. Ég er himinlifandi að
vera sloppinn.
Stella greip andann á lofti. Hún var búin að
halda aftur af sér mánuðum saman. Pollí hafði
verið sjúklingur, hún hafði verið gestur foreldra
hennar, hún gat ekki sýnt henni ókurteisi. En nú
kom það ekki lengur til. Nú gat hún sagt mein-
ingu sína.
— Áreiðanlega ertu ekki eins ánægð og við
erum yfir að vera laus við þig. Við höfum þolað
þig eingöngu vegna þess, að Símon var svo vit-
laus að trúlofast þér. Fyrst þetta 'slys henti þig,
þoldum við þig bara af því við vorum til þess
neydd, en ef þú heldur að einhverju okkar hafi
verið þægð í dvöl þinni í húsinu þá get ég sagt
þér að við urðum öll himinlifandi, þegar þú varðst
aftur hress.
Pollí varð æf.
— Hvernig dirfistu að tala svona við mig.
— Mig hefur lengi langað til að tala við þig.
Það var ágætt að fá loks tækifæri til þess. Mig
langar til að segja margt fleira við þig en ég
þarf að fara að borða. Hún horfði rannsakandi
á hana. — Það er ofvaxið mínum skilningi hvað
hann sá við þig. Þú ert kannske snoppufríð en
það er líka allt og sumt. Að hugsa sér, að hann
skuli hafa ætlað að giftast þér . . .
Tvær aðrar konur komu inn og Stella þagnaði.
Pollí horfði andartak á hana heiftfullum augum.
Svo greip hún veskið sitt og þau út. Stella
skammaðist sín svolítið og púðraði rjóðar kinn-
arnar. Þær höfðu svo sannarlega hagað sér eins
og kjánar. Móðir hennar hefði orðið hissa. Þegar
það var afstaðið, skammaðist hún sín. En innst
inni fann hún til vaxandi ánægju.
Hugh, sem beið hennar við barinn, leit á hana
með vorkunnblendnu brosi.
— Elskan mín, hvaða ósköp hafa komið fyrir?
Sú rauðhærða kom hér inn eins og stormsveipur,
tók herrann og sagðist heldur vilja borða ein-
hvers staðar annars staðar. Með harmþrunginni
rödd sagði hún: Ein af þessum andstyggilegu
Wadebridgestúlkum er hérna og hún hefur móðg-
að mig hroðalega.
Stella brosti.
— Það var alveg rétt hjá henni. En hún átti að
vita að ég er gift. Hún skellihló. — Ef til vill
var ég dálítið ósvífin. Ég vona, að ég hafi verið
það. Hún settist. -— Pantaðu eitthvað fyrir mig
að drekka, elskan. Ég vil gleyma þessum leið-
indum.
— Hugh kom aftur með glas og setti á borðið
hjá henni.
— Skál.
— Skál.
— Segðu mér bara eitt. Hún verður ekki
mágkona þín, er það?
— Nei, guði sé lof. En hún var trúlofuð Simoni
alveg þangað til í morgun. Það hlýtur eitthvað
að hafa komið fyrir, sem ég veit ekki um. En
það er líka önnur stúika, sem kemur til greina.
Það er bara verst að hún er trúlofuð öðrum.
Hugh varð undrandi. — Ég veit að ég hef ekki
séð fjölskyldu þína lengi, en mér finnst vera
heldur atburðaríkt hjá ykkur.
Stella hló.
— Það veit ég ekki. Og ég er hrædd um, að
það sé rétt. Við skulum klára úr glösunum og
fara inn og borða, svo skal ég segja þér það allt.
18
VIKAN