Vikan - 06.11.1958, Blaðsíða 23

FEVON ver hendur yðar
FEVON ilmar þægilega
FEVON er frábært fyrir barnafötin
FEVON þvær allan þvott
um Ambrose frænda. Samt lá henni mikið á
hjarta og leysti frá skjóðunni og vegna þess,
að ég er rómantisk að eðlisfari, þrátt fyrir tutt-
ugu ára dvöl í biðsal einlífisins, hlustaði ég á
þessa eldgömlu sögu, sem henni var ný og
æsileg.
Jennie hafði ekki viljað grotna niður í Maple
Grove, svo að hún hafði lagt leið sína til borg-
arinnar, til að reyna að láta æskudrauma sína
rætast. Pilturinn, sem hún hafði verið heitbund-
in í fæðingarþorpi sínu, hét Bill. Hann hafði
ekki getað farið að heiman, því að faðir hans
átti lyfjabúð, sem sonurinn átti að erfa að hon-
um látnum. -— Mér fannst ég verða að reyna að
krækja í auðugan eiginmann, sem gæti veitt
mér loðfeldi, gimsteina, stórhýsi og ferðalög til
framandi landa, sagði hún og starði á myndina
af Ambrose frænda, sem var skorðuð up við te-
pottinn „og ég ætlaði að eyða heilu ári í að
reyna að klófesta einn slíkan. Ef mér mistækist,
ætlaði ég að snúa heim aftur. Nú er ég búin að
vera hér i rúma sex mánuði og ég . . . ég held,
að draumurinn sé að rætast. En gallinn er bara
sá, ungfrú Barbara, að Bill er eini maðurinn,
sem ég elska. Það er hræðilegt! Ég hélt, að
annða eins og þetta skeði aðeins í bókum.“
— Hvaðan haldið þér, að rithöfundar fái fyrir-
myndir sínar? spurði ég. — Þér getið haft sömu
aðferð og þeir, haft sögulokin að yðar eigin
vild. Ef þér viljið fara heim núna, getið þér fengið
myndina án endurgjalds. En mig langar aðeins
til að vita, hvað þér ætlið að gera með hana?
— Hún töfrar mig, sagði Jennie lágt. Hún
brosti, en þetta bros virtist einungis vera yfir-
varp. Það var gríma, sem brugðið var yfir þján-
inga- og vandræðasvip. Eg bað hana að líta
inn, hvenær sem hún vildi. En um leið og ég fylgdi
henni út á Þriðju tröð. Þóttist ég sannfærð um að
ég mundi aldrei sjá hana aftur.
En auðvitað hafði ég á röngu að standa. Viku
seinna brunaði hún inn. Hún ljómaði öll og var
fallegri en nokkru sinni fyrr. — Bg ætla heim í
fyrramálið, sagði hún glaðleg í bragði — og ég
skal segja yður hvers vegna. Eg hefði getað
fengið loðfeldi, demanta og allt það, ungfrú Bar-
bara, en ég hef hugsað mig um síðustu dagana.
Ég gerði mér ljóst hér um nóttina, að það borg-
aði sig ekki að giftast þessum púðurhlunkum.
Það var þess vegna, sem ég þarfnaðist myndar-
innar. Þegar ég horfði á þetta andlit, fannst
mér hann segja: ,,Þú getur ekki gert þetta,
Jennie! Þú verður að gera þér Ijóst, að pening-
ar eru ekki allt. Ég hefði aldrei getað tekið
þessa ákvörðun, ef ég hefði ekki haft myndina.
Því næst dró hún upp myndina af Ambrose
frænda og kyssti hana. En mér sýndist hann vera
grimmdarlegur og naglalegur á svipinn. Og með-
an ég virti fyrir mér fagurt og unglegt andlit
Jenniar datt mér í hug setningin: „Uxi fór til
Englands og Tcom aftur naut.“ Það var því til-
gangslaust að skýra henni frá þvi, að Ambrose
frændi dó í fangelsi eftir að hann hafði rænt
fjörutíu þúsundum dala úr banka.
Kynlegur arfur
Framháld af bls. 21.
— Já, einmitt! Gilles Mauvoisin! Og hvenær
komuð þér til La Rochelle?
— I gær. Eg kom á norsku skipi. Það heitir
Flint.
— Það skip þekki ég mjög vel. 1 sannleika
sagt hefur þessu skipi verið falið á hendur að
færa mér saltaða þorsklifur frá Þrándheimi.
Solemdal er gamall kunningi minn. En ég veit
ekki hvemig þér hafið komizt að þessu. Hafið
þér séð skipsskjölin ?
— Hvaða skipsskjöl?
— Hvað er að heyra? ætlið þér að gerast
svo djarfur að telja mér trú um að þér vitið
ekkert um þetta?
Meðan á þessu stóð hafði annar gestur komið
Jaja á óvart. Hún hafði setið í stólnum sinum,
blundandi með köttinn sinn á hnjánum. Hún
heyrði óljóst að bíl var ekið upp að dyrunum.
Tveir menn stigu út úr honum og hún sá með
öðru auganu hálf opnu, að annar maðurinn, sem
hún kannaðist við, gekk að dyrunum. Frá þeirri
stundu var hún glaðvakandi og á verði.
— Hvaða erindi á refurinn núna, tautaði hún
við sjálfa sig, ýtti kettinum af hnjám síniun
og stóð á fætur.
Gesturinn gekk inn.
-— Jæja, herra Plantel, hvað kemur til að þú
kemur til Jaja gömlu til að fá þér í staupinu?
Solemdal skipstjóri var í fylgd með gestinum,
sem var sjálfur Edgard Plantel, sem var annar
eigandi útgerðarfélagsins Basse og Plantel. Hann
var gráhærður maður rjóður í framan.
— Heyrðu mig, Jaja . . . ég hef frétt, að hér
sé ungur maður, sem kom til borgarinnar í
gærkveldi.
— Þó svo væri, hvað um það?
— Er hann hér núna?
Herra Plantel gerði sig sem breiðastan og
þandi út brjóstið til að vera sem valdsmannleg-
astur.
— Hvaða erindi eigið þér við drengsnáðann
minn?
— Er hann farinn út? Vitið þér, hvar hann er?
— Eg er ekki með nefið niðri í hvers manns
koppi. Eruð þér ættingi hans? Ef svo er, virðist
honum ekki bráðliggja á að finna yður.
Plantel hikaði stundarkorn. Hann var að hugsa
um að fá sér sæti, en hætti við það. Sjómenn
af hans eigin skipum gátu komið á hverri stundu.
Hann fór þvi út og Solemdal á eftir. Þeir fóru
inn í bílinn. Bilstjórinn leit um öxl til að biða
eftir skipunum.
— Við verðum hér kyrrir.
Kvöldið áður hafði Solemdal, af hreinni til-
viljun minnst á farþega sinn í kvöldverðarboði
heima hjá herra Plantel.
. . . Það var ungur maður, sem heitir Mau-
voisin . . .
Það var eins og Plantel hefði fengið rafmagns-
lost. Og hann hafði eins og Babin látið hringja
til allra veitingahúsa til að spyrja eftir Mau-
voisin.
Og það var hreinasta tilviljun, að einn af sjó-
mönnunum á Flint hafði séð Gilles borða há-
degisverð hjá Jaja og hafði, einnig af einskærri
tilviljun minnst á það við Solemdal skipstjóra.
— Mér þætti gaman að vita, hvort hann hefur
heimsótt Gérardine, tautaði herra Plantel.
Armandine kveikti og það varð ennþá nota-
legra og hlýrra í dyngjunni en áður.
Framhald í næsta blaði.
VIKAN
23