Vikan - 20.11.1958, Blaðsíða 18

5.
VERÐLAUNAKROSSGÁTA
VIKUNNAR.
Eins og lesendum er kunnugt hef-
ur Vikan tekið upp þá nýbreytni
að veita verðlaun fyrir rétta ráðn-
ingu krossgátunnar I hvert sinn.
Berist fleiri réttar ráðningar en
ein, verður að sjálfsögðu dregið
um það hver vinninginn hlýtur.
Verðlaunin eru
100 krónur.
Vegna lesenda okkar í sveitum
landsins hefur verið ákveðið að
veita þriggja vikna frest til að
skila ráðningum. Lausnin sendist
blaðinu í lokuðu umslagi, merkt
„Krossgáta“ í pósthólf 149.
í sama blaði og lausnin er birt,
veísður skýrt frá nafni þess sem
vinning hlýtur.
AHmargar réttar ráðningar bár-
ust á 2. verðlaunakrossgátu Vik-
unnar og var dregið úr réttum
ráðningum.
ÞÓRÐUR SIGFÚSSON,
Bergstaðastraeti 48.
hlaut verðlaunin, 100 krónur.
Vinnandinn má vitja verðlaun-
anna á ritstjómarskrifstofu Vik-
unnar, Tjarnargötu 4.
M*L%> ibrrvii i. ys EmI- /M<k k/ki M KL- FR/rb tMduR TALf) FL/)KS- flST FRum- EFMt fiþOKKI FoF- SC.TM. ri'TRft. FLÍK V/tRMA $PA*A UiUfíl
'ffýMSu VoH 1
V
Rir- VéL KÆRA DiEUIft veRic- FMRl |
uran
SMD- /H<r TIL full.% malhr Bnem STnrtd
LeiR
STf F?vl/
HEIL ’f) H6LIWl Míi L- /mi MHLft
SL<K- LBCrH fonM yfífM KftuP
THLH
HuOUR srbft- FtJoT Kokm TftLR SlCrlf- ui>
Betl- am
HULiD
l Akd- UARfi FoR
—^ LOMG- Ua/
Lisri
/'<- H£U-H Sf>M- sr/feiR £|-vk,‘ sr*FlR FFdfl •ftBMR- RMfil ttsabun GrReiu. ‘IK
£/vfc.- STÓft- ueisTeuti
T6K- Ul L Físk- UR HFsT- OR
'fís
i?oui LHut í
PÚK\
FoK- StTV. UVAf fiÚKuR Pfítí- Ftsicft GvO&ft
SHM- íT6S<>i
ve i r*?Ki
FJÖUb1
£ l-VK-.- STHFuH CrRÓB- uR To'n/t rvem £IMS LEIK- aús ÚT- TEKii)
r<s*iA/ 'ftFLoa
m'Hlm- ud —> StL- QÆTI (
u T/cta / i/R— SKjyUtfl ÍUAF f t {
Fomar ástir. Frh. af bls. 9.
Julie var óánægð yfir því að hafa beðið ó-
sigur. Hún leit snöggt til bróður sins og þau
þrjú gerðu það sama! Léon de Carneilhan setti
upp refslegan svip. Julie gafst upp.
— Vinir mínir og kunningjar. Það er ekki
hægt að gera við því, sagði hún. — Það var
talað of mikið um okkur Herbert áður en hann
veiktist. Það mun vekja of mikla athygli, ef
ég sést úti í kvöld . . .
— Ég skil það, sagði Coco Vatard.
— Þú ert ekki sá eini, sem skilur, sagði
frú Enclade stuttaralega. — Við Lucie Albert
skiijum lika.
— Ég mun hringja á morgun.
— Get ég nokkuð gert fyrir þig? spurði Lucie
Albert.
— Ekkert, vina, mín, sagði Julie. — Þú ert
engill. Við skulum hittast bráðlega. Ég skal fylgja
ykkur út.
Carneiíhan stóð í vinnustofunni og heyrði
þau fjögur hlæja og tala lágt saman. Svo var
dyrunum lokað.
Bróðir hennar lét ekki sjá neina imdrun á sér,
þegar Julie kom aftur. Hann vissi um gamlan
veikleika hennar. Hún gat aldrei látið undan án
þess að gráta.
— Veslings Julia mín. Ætlarðu aldrei að
breytast.
Hún sat teinrétt. Augu hennar voru vot en
reiðileg.
— Ég er engin veslings Júlía þín. Farðu og
haltu áfram að selja grísina þína og láttu mig
í friði!
— Á ég að bjóða þér út í kvöldverð?
— Nei!
— Áttu nokkuð matarkyns hér heima?
— Súkkulaði.
— Til að borða.
— Nei, til að drekka. Ég ætlaði að fá mér
súkkulaði, þegar ég kæmi heim. Þú veizt, að
ungt fólk fylgir manni bara heim að dyrunum að
loknu bíói, en hugsar ekkert um að bjóða manni
neitt. Samt á ég fáeinar plómur, þrjú egg og eitt-
hvað smávegis.
— Nokkurt viský?
— Auðvitað. Sömu tegund og venjulega.
— Það er byrjað að rigna. Viltu, að ég fari?
Hún leit á bróður sinn með óttasvip.
— Nei, vertu svo vænn að fara ekki.
— Jæja, við skulum reyna að láta sem ekkert
sé. Hvernig viltu hafa eggin ?
— Mér er sama.
— Ég skal búa til ofurlitla eggjaköku. Láttu
súkkulaðið á ofninn. Við drekkum það á eftir.
Þegar þau fóru að undirbúa máltíðina urðu
þau glaðleg og það var eins og þeim hyrfu all-
ar áhyggjur. Þau virtust gleyma öllu öðru en því
að undirbúa máltiðina. Þau gengu að þessu verki
eins og æfðir skátar. Meðan Léon var að hræra
eggin í eggjakökuna, bar Julia diskana á borð.
Vinátta þeirra var eins og milli hunds og katt-
ar. Þau reyndu að særa hvort annað og finna
viðkvæmustu blettina hvort á öðru. Þau stóðu
nærð á fætur, en þó hafði hvorugt borðað fylli
sína. Julie var nú loksins búin að ná sér og
svaraði öllum spurningum bróður sína.
Léon var farinn úr frakkanum. Hann var aldrei
í vesti. Vöðvar hans voru harðir og stinnir.
Julie var vön að segja, að hann væri tilfinninga-
laus.
— Hvernig gengur með endurnar, Léon.
— Illa! Bara að ég hefði ekki verið með þessa
grísi líka. Ég hef sent eina af undaneldishryss-
unum til Pére Carneilhan. Jörpu hryssuna, Hen-
riettu.
— Sent hana aftur? Með lest?
— Nei, það er ekkert að óttast. Eftir veginum.
Gayant reið henni.
— Sá var heppinn! Ég hefði haft ánægju af
að láta hana spretta úr spori og fara með hana
þangað fyrir þig.
— Þú hefur svo mikið að gera, sagði Carneil-
han ofurlítið háðslega. Hann var tólf daga á leið-
inni. Hann og hryssan sváfu úti á nóttunni. Hryss--
an belgdi sig út á höfrum á leiðinni, en Gayant
borðaði að mestu brauð og ost. Hryssan var svo
feit og kviðmikil, þegar hún kom á staðinn, að
Pére Carneilhan hélt, að hún væri fylfull. En
Gayant kom honum á aðra skoðun.
Ráðning á 2. Verðlaunakrossgátu.
VE S K R /V K R R L E N N i N
V fí L U R 'o F E • t G i NN\
1 L G S K i F T R\G r,R\ \
N P) F fí R 0 U fí FL i R
T R Ó 'O M S T R i Ð u jli
Ý A i A/ F) 'O s fí R R 'o T
R y Ð S /V F) T T L L F) V >
/ /V S> R N G U R V I R K i R
/V E T L fí N t s l "o K Lil.
'r • / u Ð p 'o L K / €) DJO
G 'b /V G U F 'b R R $ B J'O
u /y rv R R s T R U N 3 F) N
L b u R L S K R F) T T 1 \u
L / G G u R F í R T T ö R
— Hvenær skeði þetta?
— 1 júní.
Þau þögnuðu um stund og hugsuðu um vegina í
júnímánuði, sem lágu milli akra og engja. Þau
hugsuðu sér, að þau væru á hestbaki í svalanum
milli klukkan fjögur og átta að morgni og það
marraði í hnökkum og ólum og glamraði í mél-
um og ístöðum. Svo kom sólin upp og skein á
turnana í Carneilhan. Augu Julie urðu rök aftur.
Hún horfði kuldalega á bróður sinn.
— Það er skrýtið að sjá þig á skyrtunni.
Þú ert eins og riddaraliðsforingi, sem er far-
inn að drekka.
— Þakka þér fyrir.
— O, það er ekkert að þakka.
— Hvaða náungi er þetta, sem þú kallar Coco
Vatard? >
-Það er náungi, sem á bíl.
Framhald í næsta blaði.
18
VIKAN