Vikan - 27.11.1958, Blaðsíða 5
Heimhmmam
Smásaga eftir
t-^ÖLLEITUR og hörkulegur maður
P læddist hljóðlega í áttina að
eldhúsdyrunum. Hann gotraði
augunum laumulega til einmanna
íjallanna og horfði niður eftir bugð-
•óttum stígnum sem lá niður að gljúfr-
unum. Hann laumaðist aftan að feit-
laginni konunni sem sat í mestu
■ makindum og var að afhýða epli.
„Þekkirðu mig, frú Péturz?“
hvislaði hann.
Hvort hún þekkti hann. Hún nærri
þvi lyppaðist niður og greip fyrir
hjartað. Hún stakk gljáfægðum
hnífnum gegnum skínandi eplið. Hún
sneri sér hægt við. Sólin glitraði í
hvítu hári hennar og smágerðum
hrukkunum í sólbrenndu andliti
hennar.
„Bill Dodd? Ertu kominn heim?“
„Já,“ hreytti hann út úr sér, „farðu
nú ekki að segja að það sé eins og
það hafi gerzt í gær. Það eru nefni-
lega tíu ár síðan, frú mín góð.“
Röddin var þrungin hatri. Hann
kom sér fyrir í dyrunum og kross-
lagði armana á brjóstinu. Breiðar
axlirnar skyggðu á sólina.
Hún hugsaði með sér að hann
mundi langa til að létta á hjarta
sínu.
„Tylltu þér niður,“ sagði hún.
„Og leysa frá skjóðunni?" spurði
hann hranalega.
Hann andaði djúpt að sér.
„Þú ert að baka eplatertuna býst
ég við? Mér þykir hún góð manstu
eftir því?“
„Ég man,“ sagði hún og brosti
bliðlega en hjarta hennar sló örara,“
ég hef oft hugsað til þin Bill.“
„Já, ég hef líka hugsað til þín,“
sagði hann og það fóru hrepur um
bólginn munninn. Það kom kaldur
glampi í augun. „Starað gegnum
járnrimlana og hugsað til þín. Etið
úldið skarn og hugsað til þin. Þú
hefur ilminn af blómunum á gil-
börmunum, ég hef látið mér nægja
fnykurinn úr sorpfötunum og óþef-
inn af sótthreinsunarlyfjunum. Þú
hefur horft á stjörnurnar kvikna
yfir fjöllunum en þú hefur aldrei
séð ljósin slokkna í fangaklefa."
Hann lækkaði róminn og það mátti
greina djúpa beizkju í döddinni.
„Þá var ég 25 ára — nú er ég 35. Já. !Ég hef
oft hugsað til þín.“
Snyrtilegar hendurnar á frúnni skulfu. Ef til
vill mundu þæi' hætta að skjálfa ef hún tæki sér
eitthvað fyrir hendur. Hún sneri stólnum í
hálfhi'ing. Studdi höndum á borðbrúnina. Hún
hélt áfram að afhýða eplin af mikilli leikni og
nú voru hendurnar hættar að skjálfa.
„Þú varst að baka eplatertu daginn þann,“
sagði hann.
„Ég hef bakað eplatertu lengui' en þú hefur
lifað, Bill,“ sagði hún hógværlega.
Hann gnísti tönnum og hafði ekki augun af
hálsi hennar. Hann varð að beita sjálfan sig
liörðu til að horfa í aðra átt.
„Já, þú varst að baka eplatertu og sazt hér
við dyrnai', horfðir út einsog núna. Þú hafðir
séð einhvern ræna launafénu sem átti að fara á
Dalabúið. Svo þegar ég leit inn seinna, þá dróstu
svarta vasaklútinn upp úr vasa mínum.“
„Já, svartur litur fer ekki ungum mönnum vel.“
„Þú hafðir séð að ég hafði útbúið hann sem
grímu en þóttist ekki hafa tekið eftir neinu. Þú
gafst mér eplatertu að éta. Svo léztu sýslumann-
inn vita . . .“
„Ég hefði átt að láta það vera, bara af þvi þú
borðaðir hérna,“ anzaði hún snúðugt.
„Þeir hefðu aldrei náð mér ef þú hefðir ekki
kjaftað."
„Og hvað með það?“ spurði hún og lét engan
bilbug á sér finna.
„Hvað með það?“ spurði hann, „hérna ertu
alein á afskekktum stað uppi i fjöllum. Sendi-
sveinninn frá kaupmanninum kemur einu sinni
á viku. Það kemur varla nokkur annai' til þin.“
Hún fann allt I einu til þess að hún var orðin
digur, þungfær og gömul. Hún hafði aldrei verið
einmana, hún hafði horft á bílanna fyrir neðan
eins og leikföng á veginum, horft á dádýrin
koma til að fá sér að drekka og stöku sinnum
kom einhver í heimsókn og fékk að borða. Nú
varð hún allt í einu einmana. . .
„Það koma engir kúrekar eða vinnumenn
næstu daga til þin, kelli mín. Það er skógareldur
hinum megin í dalnum. Ég sá til þess. Ég kveikti
í viljandi í ákveðnum tilgangi.“
Hún fann á sér að eitthvað mundi bresta ef
hún hætti að afhýða eplin. Hún fann til sársauka
bak við eyrun og einhver undarlegur tómleiki
gagntók hana alla.
„Það tók mig langan tíma að finna ráð til að
lofa þéi' að finna á nokkrum andartökum hvern-
ig tiu ár i helvíti eru. Ég ætla að binda þig uppi
á lofti, þaðan getui' þú séð lækina falla niður
hlíðina en þú færð ekki dropa að drekka. Þú
kemui' til með að hata lífið — en samt muntu
tóra -— þangað til þú tærist upp.“
Hún fann að hún mundi geta þrýst hnífnum í
barka hans ef hún væri nógu nærri honum.
„Ég ætla ekki að sýna neinn mótþróa, Bill,“
sagði hún, „ég hef lifað grandvöru lífi og get
lokið því með góðri samvizku.“
„Lifað grandvöru lifi,“ fnæsti hann, „komið
mér í tíu ára tukthús."
Hún fór að reisa sig á fætur, hægt og soin-
lega.
Þá þreif hann járnstöng úi' ermi sinni. Hann
vissi hvernig átti að handleika slíka hluti. Það
tæki ekki langan tíma.
Þegar Bill Dodd kom ofan af háalofti aftur,
labbaði hann í hægðum sinum yfir grasflötinn og
stiklaði á steinum, fór sem leið lá niður að gil-
barminn og þangað sem billinn hans stóð.
Hann ók í burtu og var enginn asi á honum
DON EAGLE
meðan hann ók þessar 40 mílur niður á slétt-
lendið. Hann gerði hlé á ferð sinni til að horfa á
dádýrin bíta grængresið, stanzaði til að fá sér
snarl að borða og horfði á laxinn stökkva I ánni.
Þar sem gilið mætti dalbotninum stanzaði hann
við litla benzinstöð.
Gráhærðui', samanrekinn maður með barða-
stóran hatt á höfði klæddur velktum fötum hall-
aði sér inn um bílgluggann.
„Sæll vertu, Bill.“
„Sæll, sýslumaður.“ Hann heilsaði honmn
hjartanlega til að sýna honum að hann vildi ekki
erfa þetta við hann. „Ég hélt þú værir út í skógi
og tækir þátt í slökkvistarfinu.“
„Ég er ekki lengur neinn maður að fást við
skógareld," svaraði sýslumaður, „það er ekki
nema fyrir unga og hrausta stráka eins og þig.“
Bill brosti breitt en brosið hvarf skjótt af and-
liti hans.
Það var kaldur glampi í augum sýslumanns
og hörkudrættir um munninn.
„Komdu þér út, Bill. “
Sýslumaðurinn opnaði dyrnar. Bill seildist eftir
byssunni. Sýslumaðurinn varð þó fljótari til og
læsti járnkrumlum sínum um úlnlið hans, Benzín-
afgreiðslumaðurinn náði í byssuna.
,,Ég kom við hjá frú Peturz til að segja henni
að þú værir laus úr fangelsinu,“ sagði sýslumað-
urinn, „nafnið þitt og orðið ,,háaloft“ stóð skrif-
að með eplahýði á borðinu. Gamla konan hefur
alltaf kunnað að fara mcð epli.“
VTKAN
5