Vikan - 27.11.1958, Blaðsíða 8
F O R N A R
— Er hann elskhugi þinn?
— Nei.
— En hver er stúlkan, sem þú kallaðir engil?
Er hún eftirlætisvinkona þín.
—Nei, hamingjan góða, andvarpaði Julie. —
En hún er mjög skemmtileg. Hun leikur á píanó
í næturklúbb, og er gjaldkeri þar líka. En I
kvöld á hún frí.
— Reyndar kemur það mér það ekki við, Julie,
en svona okkar á milli sagt, hvpð mundirðu
gera, ef þú ættir peninga?
— O, mörg heimskustrik, sagði Julie hátíð-
lega. — En hvers vegna spyrðu?
— Ja, það var nú bara út af þessu með hann
Herbert. Ég gat ekki varizt þvi að hugsa um
það. Það er nú allt og sumt.
— Það er ekki til þess að hafa áhyggjur út
af. Ef hann deyr, þá deyr hann. Og enginn mun
erfa hann.
— Þú talar eins og spákona.
Það kom bjarmi í augu Julie.
— O, vinur minn! Ég þekki eina. Hún er alveg
makalaus. Hún las forlög þín úr bráðnu kertis-
vaxi. Hún sagði mér, að önnur styrjöld mundi
verða, að ég ætti eftir að kynnast öðrum manni og
að Marianne mundi deyja úr krabba.
— Marianne? Hvernig vissirðu, að hún átti
við Marianne?
Julie bióðroðnaði. Hún setti sig í varnarstöðu.
— Ég skiidi það á lýsingunni. Svona nokkuð
finnur maður á sér.
— Hvernig vissirðu að hún átti við Marianne?
endurtók Léon. — Segðu mér það eða þú skalt
fá að kenna á því.
— Rólegur! Ég skal segja þér frá því! Því lofa
ég! hrópaði Julie. — Jæja, það var Toni . . .
— Toni ? Sonur Marianne ?
— Já . . . við erum beztu vinir. Ég bað hann
að útvega mér einn af silkisokkum móður sinnar,
þegar hún háttaði. Spákonan þarf að hafa í hönd-
um einhverja flík af viðkomandi manneskju.
— Og kom hann með sokkinn?
Julie kinkaði kolli.
— Skrýtin er þessi fjölskylda, sagði Carneil-
han. — Þetta er allt fremur skoplegt, hélt hann
áfram í léttúðartón. — Það er að verða fram-
orðið og ég verð að fara að leggja af stað.
Klukkan er orðin eitt.
— Ekki meira ... sagði Julie.
— Hvað áttu við með því að segja „ekki
meira?“
— Aðeins það, að fólk er alltaf að sjá eftir
tímanum.
Hún fór að hlæja og honum var ljóst, að hún
var ofurlítið hýr. En henni heppnaðist þó að
ganga út að glugganum.
— Það er ennþá bíll hér á strætinu fyrir utan.
Á ég að flauta á hann fyrir þig?
— Hafðu engar áhyggjur. Ég geng heim. Það
er engin rigning.
Hún gerði enga athugasemd við þetta. Bróðir
hennar hafði oft gengið til Saint Cloud og farið
gegnum Boulogneskóginn. Eina nóttina hafði
hann mætt skuggalegum náunga. Þá hafði hann
stokkið um í skógarþykknið eins og tígrisdýr, en
hinn skuggalegi hafði iagt á flótta. Honum þótti
vænt um þann tíma næturinnar, þegar aðeins
var tekið að lýsa af morgni. Þá heyrði hann
hneggið í hestunum sínum langa leið.
Hann tók lauslega í hönd Julie og lagði af stað
heim til þess, sem hann unni framar öllu öðru í
veröldinni, hestanna sinna.
Það hlýtur að vera föstudagur, hugsaði frú de
Carneilhan um leið og hún rumskaði. — Ég finn
fisklykt.
Það var stór matvöruverzlun á götuhorninu.
Hún heyrði, að konan sem kom daglega til að
taka til, var komin og af þvi réði hún, að klukk-
an hlyti að vera um hálf tíu. Julie bjó sig því til
að sofna aftur, en þó ekki alveg án sektartil-
finningar, sem stafaði frá þeim árum, þegar
faðir hennar var vanur að flengja hana með
ofurlitlum písk. Á þeim árum höfðu þau Julie og
Leon, berfætt og þegjandi flogist á fyrir fram-
an dyrnar sem alltaf voru opnaðar kl. sjö á vet-
urna, en sex á sumrin, því hvort um sig vildi
láta flengja hitt á undan. Því næst klæddu þau
sig og stukku á bak smáhestunum og reyndu að
verða ekki á eftir greifanum af Carneilhan.
Faðir þeirra reið belju frá Bretaníu, söðulbak-
aðri og beinaberri. Hún var fóðruð á höfrum og
brokkgeng mjög. Faðir þeirra var vanur að ríða
beljunni aðeins til að sýna það að hann
gæti setið allar skepnur, sem hefðu hófa og til
að draga athyglina að sér á hestamarkaðinum
eða á hinum miklu markaðsdögum í Perigord.
Á slíkum dögum lánaði hann Julie og Léon úr-
valsgripina úr hesthúsinu. Þó að börnin hefðu
lagt af stað frá Carneilhan á hestbaki urðu þau
oft að rölta heim með reiðtygin sín á bakinu
eða sitja á vagni einhvers bóndans. Þau litu vel
út og báru sig vel í söðli og það ýtti undir
sölu hestanna. Stundum grétu þau af eftirsjá
eftir hestunum, sem þeim hafði þótt svo vænt um.
En þegar þau stækkuðu, urðu þau vön þessum
tíðu hestaskiptum. Þegar Julie de Carneilhan
var seytján ára gömul, giftist hún auð-
ugum Hollendingi, sem hét Julius Becker. Hún
hafði ekki miklar áhyggjur af því. — Ég mun
losna við hann, hugsaði hún — á næsta markaðs-
degi.
Meðan aðra unglinga dreymdi um háskólapróf
og þvíumlíkt, dreymdi Júlíu oft, að hún væri á
hestbaki. Frú Enp*lade, sem réði draumana,
sagði að þetta þýddi það að hún ætti að hátta
hjá karlmanni.
— Nei, það þýðir það alls ekki, sagði Julie.
— Það þýðir einfaldlega það, að mig langar til
að vera á hestbaki.
Hún ætlaði að fá lánaða hryssu bróður síns,
Hirondelle. En Léon neitaði að lána henni Hirond-
elle, en stakk upp á þvi, að hún fengi Tullin,
lata og fótsára bikkju. Julie var stórmóðguð.
— Heyrðu, væni minn! Þú ætlast þó ekki til
að ég láti sjá mig í skóginum á draghaltri meri.
Hún heyrði vatnið streyma í baðkerið við hlið-
ina á vinnustofunni. Klukkan var tíu! Julie fór
á fætur og sveipaði fastar að sér náttfötunum.
Henni leið vel, en bragðið í munninum á henni
minnti hana á að hún hafði drukkið kvöldið áður.
Áfengi átti vel við hana, eins og Pére Carneil-
han. Tennur hennar voru hraustlegar en ójafnar
og lítið eitt skakkar.
Hún stanzaði fyrir framan spegilinn og fitjaði
upp á nefið. I svefninum hafði hár hennar ýfzt
og farið úr bylgjunum. Það stóð út í loftið
eins og strý.
— Ég lit út eins og ég' hafi sofið í hesthúsi i
nótt sagði hún við sjálfa sig. Hún heyrði að sím-
inn hringdi látlaust. — Halló! Halló! .. . Er það
satt! En hvað það er leiðinlegt! Hvað segirðu?
Er herra Vatard farinn út? Nú þegar? Gott
þakka þér fyrir. Hún gretti sig með fyrirlitningu.
Hún dró til sin inniskó með stóru tánni. — Ham-
ingjan góða! En þessi drengur með fatalitunar-
stofuna . . .
Rafmagnsofn stóð á borði við baðkerið. Með-
an frú de Carneilhan var í baðinu, gat hún haft
auga með morgunverðinum. Frá barnæsku hafði
hún vanizt því að láta ekki ekki návist þjóna-
liðsins heitt á sig fá. „Hrærðu í vatninu fyrir
mig, Peyre,“ hafði hún oft sagt við garðyrkju-
8
VIKAN