Vikan - 27.11.1958, Blaðsíða 9
Á S T I R
manninn í Carneilhan, þegar hún var þrettán,
fjórtán og fimmtán ára. Þá hafði hann hrært í
fiskatjörninni, því að Julie þoldi ekki að sjá
litlu fiskana í tjörninni. Svo kallaði hún. „Snúðu
þér við og líttu undan!“ Því næst klæddi hún sig
úr fötunum og fleygði sér í vatnið. Það var
hlýtt á yfirborðinu, en jökulkalt við botninn. Svo
svamlaði hún stundarkorn í vatninu og kom
síðan upp úr án þess að hún virtist hafa hug-
mynd um manninn, sem hrærði í vatninu fyrir
hana, fremur en um sína eigin fegurð.
— Góðan dag sagði hún við frú de Sabrier,
konuna, sem kom daglega til að taka til. Svo
smeygði hún sér úr náttfötunum.
Áður en hún fór í baðið gerði hún fáeinai1
andardráttaræfingar og knébeygjur, eins og
dansmær. Frú Sabrier sneri sér undan.
— Á ég að bera inn moi gunverðinn, frú ? Hvað
langar yður mest í?
— Langar mig mest í ? Látum okkur nú sjá . . .
rjómaost og skötu í dökkbræddu smjöri. Hvítt
og svart á svo vel saman.
Hún hló undir sápufroðunni. Þegar hún var i
baðinu, sápaði hún sig alla og einnig höfuðið,
eins og karlmaður.
Frú Sabrier stundi þungan.
— Þetta er ekki sanngjarnt. Það er ekkert rétt-
læti til í veröldinni, sagði hún. Þér voruð að
drekka í gærkvöldi, var ekki svo? Ég sá glösin.
Og þér eruð eins og stálfjöður i dag. Eg hef aldrei
bragðað dropa á ævinni og samt er ég eins og
hundur af sundi dreginn. Og samt eruð þér orðin
f jörutíu og f jögurra ára . . . Þetta er ekki sann-
gjarnt...
— Ég er ekki sérlega forvitin. En samt langar
mig til að vita, hvaða þrjótur það var, sem sagði
yður, hversu gömul ég væri.
Frú Sabrier brosti.
langað til að sjá mig og hver er það svo, sem
hann sendir með bréfið. Bílstjóri stjúpföður hans.
Herbert hefur alltaf þann sið að halda bílstjór-
um sínum, þangað til þeir detta í sundur. Hann
heldur að engir kunni á bíl nema gamlir bílstjór-
ar.
Hún burstaði blautt hárið þangað til það lá
strokið aftur með höfðinu. Julie var súr á svip-
inn og líktist bróður sínum að sumu leyti. Hún
var tryllingsleg til augnanna og gagnaugun voru
lítil. Hún bar á það andlitssmyrsl og neri þvi
með fingrunum á nefið. Því næst bylgjaði hún
hárið með höndunum. Svo kippti hún fáeinum
hárum af efri vörinni. Hún kunni vel að snyrta
sig. Kjálkarnir voru eins og snoppa á hesti. —
Það er bezt ég fá mér skemmtigöngu í skóginum
stundarkorn, sagði hún við sjálfa sig.
Hún hljóp að símanum, sem hringdi.
- Halló'. Ert það þú, Erco? Á ég að trúa því,
að klukkan sé farin að ganga eitt og að þú sért
farinn af skrifstofunni ? — æ, hvað er að heyra
þetta? Og ég, sem ætlaði mér að fara í langa
skemmtigöngu. Hvað segirðu? Nei, ég ætlaði að
fara i dag. Á morgun er ekki sama og í dag.
Hvað segirðu? Herbert? Hann er betri en í gær,
auðvitað. Hann hugsar aldrei um annað en að
vera öðrum mönnum til leiðinda. Jæja þá, segjum
í kvöld. En mér leiðist að bíða eftir því, sem ég
hef gaman af. Hvað segirðu, væni minn? Við
hvern heldurðu, að þú sért að tala? Jæja, við
sjáumst í kvöld. Hún lagði símatólið á og brosti,
dálítið grett á svipinn. Svo varð hún aftur alvar-
leg á svipinn. Það tók hana fimm mínútur að
klæða sig. Hún var í hvítri, klæðskerasaumaðri
skyrtu, pilsi með svörtu og hvítu fuglafótamynstri
og treyju, sem átti við á hvaða tíma, sem var
og hver sem tizkan var. Hún bjó sig þannig, að
hún virtist vera sem grennst, en það bar 'Vott
Ný framhaldssaga eftir Colette
Ja ég hef nú mínar aðferðir, frú, sagði hún.
Það var bíistjóri, sem kom með bréf til yðar
hérna um daginn. Bílstjóri frá vinstri bakka ár-
innar.
— Nú! Þeir haga sér þá svona á vinstri bakka
árinnar? Þeir skulu fá fyrir ferðina, þegar ég
næ í þá. Fáið mér sloppinn minn!
— Verið nú svo vænar að spora ekki allt gólfið
fyrir mér, sem er hreint og fágað. Hann hafði
frétt það hjá fyrra manninum yðar.
- Það hefur verið ékili Herberts, hugsaði
Julie um leið og hún fór út. Hún stanzaði í dyr-
unum. — Það hefur verið annar maðurinn minn,
frú Sabrier. Annar maðurinn minn, og enginn
annar!
- Þelta er ekki sanngjarnt andvarpaði frú
Sabrier. — Hérna eru dagblöðin.
— Er hann dauður eða er hann ekki dauður?
Ef hann er dauður, þá stendur það á forsíðunni.
Hún tók fast um blöðin með votri höndinni og
settist á rúmstokkinn. Það var ekkert um þetta
á forsíðunni. Það hlaut að vera á annarri síðu.
Hvað stóð nú þar? „Sem betur fer virðast hiu
skyndilegu veikindi greifans af Espivant ekki
vera alvarlegs eðlis.“ — Sko til! hrópaði Julie
hátt. Þetta vissi ég. Ég hefði getað farið í bíó
fyrir þessu. Bannsettur þorparinn. Og Hattoutant
og Giscard prófessorar hafa setið við rúmstokk
hans. Marianne fær ekki arfinn eftir hann strax,
því miður . . .
Hún fleygði frá sér blaðinu og opnaði eina
eldhússkápinn, sem til var í vinnustofunni. Þar
hafði hún komið fyrir spegli og notaði skápinn
jafnframt fyrir snyrtiklefa, sem lýstur var með
rafmagnsljósum. Hún var mjög fingrafim.
— Bílstjóii frá vinstri bakka árinnar, hugsaði
hún. — Það hlýtur að hafa verið Beaupied gamli
með bréf frá Toni. Þetta er Tonis sök . . . En hve
piltar á þessum aldri eru leiðinlegir. Hann hefur
um, að Julie de Carneilhan var að nálgast þann
aldur, þegar konui' hirða meii-a um vaxtarlag
sitt en andlitsfegurð.
Ég ætti að vera rjóð í kinnum. Fyrst svo er
ekki, ætti ég að hafa rautt blórn, eða eitthvað í
staðinn fyrir það. Hún skoðaði vasaklútana sína,
þangað til hún fann lítinn vasaklút. Hún braut
hann saman þangað til hann varð eins og blóm
í laginu, klippti hann síðan svolítið til með skær-
unum sínum, og stakk honum í hneppsluna. Dá-
samlegt! Svo varð hún þungbúin á svipinn. —
Dæmalaust fífl get ég verið! Þessi vasaklútur
kostar hvorki meira né minna. en heilan Hlöðvers-
pening. Hún reiknaði allt í Hlöðverspeningum,
því að henni fannst það fínt. Ský dró á himin og
þar með rauk löngun hennar til skemmtigöngu
út í buskann. Ætti ég að hringja í Luciu. Eða
athuga, hvenær markaðurinn byrjar á Hermés?
Eða . ..
Hún titraði, þegar hún heyrði símann hringja.
Hann hringdi einmitt, þegar hún var að teygja
út handlegginn eftir símatólinu til að hringja
sjálf. Hún leit á símann sem sitt eina hjálpar-
gagn líkt og svo margar manneskjur sem hvergi
eiga sér vörn né hlíf.
— Halló! Já! Hvað? Ég heyri ekki. Viljið þér
segja það aftur? Hvað sögðuð þér að þér væruð?
Málrómur 'nennar breyttist og hún seig saman í
öxlunum. — Er . . . er þetta þú, Herbert? Já, auð-
vitað. Ég sá það í blöðunum. Það fór ekki svo
leynt. Það hefur þá ekki verið sérlega alvarlegt.
Hún leit í spegilinn og svipaðist þannig um í
berberginu. Svo rétti hún úr sér. — Það var
naumast þú gerðir okkur hrædd. Hvað? Ég á
við helminginn af Parísarbúunum, elskan min,
helminginn af öllum íbúum Frakklands, helling
af fólki í öðrum löndum.
Framhald á bls. 11.
ULr ocj klukkur — Skrautvörur
Kven- og karlmannsúr í úrvali,
stofuklukkur — eldhúsklukkur,
vekjaraklukkur — skákklukkur:
NIVADA JUNGHANS
ROAMER
KIENZLE TISSOT
TERVAL ALPINA
allt þekkt merki og góðar og nyt-
samar jólagjafir.
IJRVAL
af allskonar
gjafavörum
hentugum til jólagjafa
Póstsendi um allt land.
Tflagaús <S. © aldvinsson
ÚRA- OG SKARTGRIPAVERZLUN
Laugaveg 12 — Sími 2280lf
Stativ fyrir
borðbúnað.
VIKAN
9