Vikan - 27.11.1958, Blaðsíða 20
það á vitundinni, að Gilles liði óþægilega.
— Þú þaift ekki að hafa neinar áhyggjur af
þessu, sagði hún. — Þetta gengur allt af sjálfu
sér. Aiíðvitað er forstjóri og ráðsmaður fyrir
þessu. — Heljarkarl. — En þess þarf með til
að stjórna svona fólki.
Á hafnarbakkanum var stærðar bygging, sem
einu sinni hafði verið kirkja. Dyrnar voru opnar
upp á gátt og þar inni gat Gilles séð marga
Mauvoisin-vagna, því að þetta var notað fyrir
vagnskúr. Við innganginn var verkstæði fyrir
bráðabirgðaviðgerðir. Gegnum gluggann sá
Gilles mann með góðmannlegt augnaráð. Um
framhandleggi hans var sveipað svörtu satíni.
Þai- inni voru allskonar hlutir og varahlutir.
Sums staðar voru ýmiskonar landbúnaðarvélar.
Á öðrum stað voru vélar, sem verið var að gera
við. Tvö skermalaus ljós héngu niður úr loftii
og lýstu upp þennan stað, þar sem eínu sinni
hafði brunnið reykelsi, en þaðan lagði nú olíu-
þef. Stuttur og þrekvaxinn maður var þar inni
og var það sýnilega verkstjórinn, sem Gérardine
frænka hafði verið að tala um. Vinstri handlegg-
urinn var gervihandleggur, með stálkrók í stað-
inn fyrir hönd.
— Það er bezt, að Plantel kynni þig fyrir hon-
um. Við skulum fara inn í húsið.
Var þetta prestssetur? Bak við kirkjuna, sem
hafði verið breytt í vagnageymslu, var koldimmt.
Þar var hellulagður garður, vel girtur og húsið
var gamalt og með tveimur álmum.
— Frændi þinn keypti þetta vegna þess, að
það var í eigu greifa nokkurs, mannsins, sem
hann hóf starfsemi sina með.
— Hvaða starfsemi?
- Sem ekill. Það er eins gott, að þú vitir
það sti'ax, því að þeir munu verða margir, sem
hafa ganmn af að minna þig á það.
Dauft Ijós sást í gluggunum á annarri hæð.
Gérardine hringdi bjöllunni. Lengi vel var ekki
anzað. Loks kom gömul, lágvaxin kona til dyra
og opnaði. Hún stóð kyr í dyrunum án þess
svo mikið sem að heilsa gestunum.
Gérardine gekk beint inn og kveikti ljósin í
forsalnum. Þegar gamla konan hafði lokað dyr-
unum, rölti hún burtu.
Þegar Bob kemur aftur frá París, getur
hann hjálpað þér til að búa húsið sæmilega
að húsgögnum. Hann er mikill smekkmaður.
Frændi þinn var ekki mikill smekkmaður.
Hún opnaði hverjar dyrnar eftir aðrar og
komu þá i ljós stórir salir. Það var saggalykt
þar inni, því að árum saman hafði ekki verið
kveikt upp í arni þar inni. Oetave frændi hafði
keypt húsið með öllum húsbúnaði og hafði skilið
við það nákvæmlega eins og hann tók við því.
Meira að segja myndirnar á veggjunum voru
þær sömu og áður og skrautið á arinhillunni.
— Hér verður að breyta öllu, sagði Gérardine
og andvarpaði. ..- Við skulum fara upp.
Á fyrstu hæðinni var alit með sama svip. Þar
voru rykfallin húsgögn í gömlum stíl. Octave
frændi hafði naumast litið þar inn í mörg ár,
því að hann hafði búið eingöngu á annarri hæð-
inni.
— Eruð þið þarna, börnin mín?
Dætur Eloi höfðu verið að hjálpa þjónunum
við að taka til i íbúðinni. Louise kom fram á
stigapallinn, þegar móðir hennar kallaði. Hún
var með klút bundinn um höfuðið.
Það yrði ekki langt þangað til Gilles yrði
einsamall. Hann þráði þá stund. Hendur hans
skulfu af óþolinmæði. Hann hlustaði ekki á það,
sem hún sagði við hann.
Var það ekki einkennilegt, að hinn auðugi
Octave, eigandi allra vagnanna, skyldi eiga þessi
gamaldags húsgögn? Sumir sögðu, að þetta væru
húsgögn foreldra hans.
Það var eins og Eloi frænka væri þaulvön
njósnum. Hún leit eftir því, að allt væri í röð og
reglu og blómin, sem hún hafði sent, væru á rétt-
um stað.
— Nú skulum við lita á svefnherbergið.
Kúmstæðið var úr mahogny og það hafði verið
í eigu afa og ömmu Gilles, en þau höfðu átt
heima í Niel-sur-Mer. Þar var gamaldags hæg-
indastóll. Á veggjunum voru tvær stækkaðar
ljósmyndir í ávölum umgerðum, af gömlum manni
og gamalli konu. Gilles varð undrandi á því að
sjá, að afi hans hafði verið lágvaxinn maður
og gildur . . .•
- Vesling Giiles minn. Við verðum að . . .
Hún þagnaði í miðri setningu og þerraði aug-
un með vasaklútnum sínum, eins og hún væri
að vara Gilles við einhverri hættu.
Komið þið, stúlkur. Ég lit hérna inn á morg-
un, Gilles, til að vita, hvernig þér líði.
Svo kvaddi hún hann og fór.
Loks var hann orðinn einn eftir í húsinu, sem
hér eftir átti að vera heimili hans.
Hann var aleinn og dálítið órólegur. Þó heyrði
hann diskaglamur í næsta herbergi, þar sem vei'ið
var að bera á borð.
Gilles dró dökk gluggatjöldin til hliðar og sá
þá út í dimman hafnargarðinn. Lengra bui'tu
sá hann götuljós og að baki var ljómi yfir mið-
borginni. Við endann á vinstri álmu hússins,
var ljós í glugga, fremui' dauft. Það var vafa-
laust herbergi frænkunnar — þeirrar frænku,
sem hann hafði aldrei séð.
Hann vissi ekki, hvað tímanum leið og datt
ekki í hug, að líta á úrið. Honum þótti rúm
frænda síns mjög einkennilegt. Var það ekki kyn-
legt, að enginn skyldi nokkurntíma hafa sýnt
honum mynd af frænda hans. Gilles braut heil-
ann um það, hvernig hann hefði litið út. Hafði
Octave Mauvoisin verið hávaxinn maður og of-
— En hvað það hefði verið mikið einfaldara
fyrir þig, veslings Gilles minn, að koma og búa
hjá okkur.
Þau höfðu farið yfir siki og voru komin á
stóran hafnargarð, sem var allur lagður kopar-
hellum.
Þetta var Ursulineshafnargarðurinn, en við
hann átti Gilles að búa eftirleiðis. Lengra burtu
sá hann vagnana, sem voru kenndir við Mauvoi-
sin. Þetta voru grænir vagnar og allan daginn
voru þeir á ferð milli La Rochelle og sveitanna i
kring.
Þar beið fólk með körfur og töskur. Farangri
var hlaðið á þakið á vögnunum. Fólk gekk þar
fram og aftur í rökkrinu, því að þarna voru
engin götuljós, aðeins glæta frá hliðarljósum
fremsta vagnsins.
» Veðui' var kalt og saggasamt. Eloi frænka hafði
20
VIKAN