Vikan - 27.11.1958, Blaðsíða 21
KYNLEGUR
urlítið álútur, eins og bróðir hans. Eða hafði
hann verið lágvaxinn maður og gildur, eins og
faðir hans var á myndinni fyrir ofan rúmið.
— Um sjöleytið, þegar hin stirðbusalega ráðs-
kona barði að dyrum, var henni ekki svarað strax.
Loks heyrðist rödd úr öðru herbergi, sem dyr
voru inn í svefnherbergið.
— Kom inn.
Hún varð undrandi, þegar hún opnaði dyrnar
og gekk hægt og með varkárni.
— Komið inn frú Rinquet! Mér var sagt, að
þér hétuð svo.
Sannleikurinn var sá, að „frú“ var aðeins kurt-
eisistitill, því að hún hafði aldrei verið gift.
— Þér sjáið, sagði hann — að ég hef fært
mig inn í þetta herbergi. Mér fannst viðkunnan-
legra hér.
Svipur hennar bar hvorki vott um ánægju né
vanþóknun. Hún aðeins sagði í sífrutón.
— Þér eruð húsbóndi hér. Eg kom til að
spyrja, hvenær þér vilduð borða kvöldverðinn.
— Hvenær er venjulega borðað hér?
— Klukkan hálf átta.
— Það er ágætt.
Hann langaði til að spyrja hana nokkurra
spurninga um frænda sinn og frænku, en hætti
við það, því að hann hélt, að erfitt yrði að fá
hana til að leysa frá skjóðunni.
— Þá segi ég frú Mauvoisin það.
Klukkan tuttugu mínútur yfir sjö var hann
kominn inn í borðsalinn og var undrandi á því,
hversu hann var eftirvæntingarfullur. Það var
hlýtt í borðsalnum og mjög notalegt og við-
kunnanlegt. Góða matarlykt lagði framan úr eld-
húsinu þar sem frú Rinquet var á þönum.
Gilles heyrði þrusk við dyrnar og starði með
eftirvæntingarsvip á hurðina. Hann sá handfangið
snúast og því næst opnuðust dyrnar.
Það væri erfitt að lýsa því, hvernig honum varð
við, þegar hann sá Colette Mauvoisin. Hún var
ekkert svipuð því, sem hann hafði ímyndað sér.
Um leið og hún kom inn horfðust þau snöggv-
ast i augu, en hún leit óðar niður og heilsaði
honum einungis með því að kinka kolli.
Hún leit á borðið eins og til að athuga, hvar
henni væri ætlað sæti. Þegar hún sá servíettu-
hringinn sinn, fór hún að stólnum sínum og
stóð þar.
Hann þorði ekki að eiga frumkvæðið á því að
setjast og það hefði farið mjög klaufalega, ef
frú Rinquet hefði ekki borið að með súpuna
mitt í þessum aðventunauðum. Hún bar súpuna
á borð i stórri, hvitri skál.
Hafði Gilles tekið undir kveðju hennar? I
sannleika sagt mundi hann það ekki. Vissulega
hafði hann bært varirnar, en hann var ekki
viss um, að nokkurt hljóð hefði borizt frá þeim.
Hann braut heilann lengi um það, hvort hann
ætti að kalla hana frú eða frænku.
Hún borðaði mjög lítið af súpunni. Hann
langaði til að borða meira, en af kurteisi borðaði
hann ekki meira en hún. Brauðið var svo langt
frá honum, að hann náði ekki í það og þorði
ekki að biðja hana að rétta sér það. Sem betur
fór tók hún eftir þessu áður en langur tími
leið og rétti honum það.
Það undraði hann mest, hversu lávaxin hún
var, grönn og ung. Hann hafði aldrei séð konu,
sem virtist vera svo brothætt. Hún var eins og
fugl, sem virtist varla snerta þá grein, sem hann
sat á.
Andlitsdrættir hennar voru ákaflega fallegir
og hörund hennar virtist gagnsætt eins og kín-
verskt postulín. Hún var bláeyg og þótt hún
væri ungleg, sá hann á hinum fíngerðu dráttum á
augnalokum hennar að hún var nær þrítugu.
Henni leið vissulega illa og gekk inn að borða
matinn sinn. Hann leit því undan og þá leit hún
á hann snöggvast.
Engin orð fóru á milli þeirra meðan á máltíðinni
stóð. En að lokinni máltíð var hann eldrauður í
framan. Hann hafði haft nægan tima til að búa
sig undir ofurlitla ræðu, en það var erfitt að
halda hana, eins og þegar hann hafði haldið
ræðuna fyrir foreldrum sínum á gamlárskvöld,
þegar hann var þriggja ára gamall.
— Frú — Frænka. — Mig langar aðeins til að
segja yður. . . að engu þarf að breyta í þessu
húsi mín vegna . . . mér þykir fyrir því að hafa
ónáðað yður . . .
Hún hafði grett sig ofurlítið. Hún hafði lotið
höfði ofurlítið og hann hafði tekið eftir þvi, að
það var siður hennar og hún sagði lágt.
— Þetta er heimili yðar, er það ekki?
Hún stóð á fætur. Af kurteisi hafði hún beðið
ofurlitla stund. Svo kinkaði hún höfði ofurlítið
og sagði:
— Góða nótt, herra minn.
Hann hefði viljað dvelja fyrir henni ofurlítið.
Eitt orð eða tvö eða jafnvel ein lítil bending
hefði getað nægt til þess að dvelja fyrir henni.
Frú Rinquet tók af borðinu, án þess að láta sem
hún sæi hann. Allt og sumt, sem hún sagði, var
þetta.
— Ef þér ætlið út, er lykillinn á nagla við úti-
dyrnar. Þér þurfið ekki að hafa neinar áhyggjur
af hliðinu. Það er alltaf opið.
Hann hafði það á vitundinni, að umhverfið í
þessu húsi væri svo drungalegt, að minnsta þrusk
gat gert hávaða. Þó, heyrði hann ofurlitinn háv-
aða, hann hafði heyrt frú Rinquet fara upp stig-
ann, en hún bjó efst í húsinu. Stundarkorn
heyrði hann fótatak hennar uppi, en loks heyrði
hann hana leggjast út af.
En ennþá var ljós í yzta glugganum i vinstri
álmunni. Húsið á Ursuline-hafnarbakkanum, var
að mestu leyti autt. En þó komu þar stöku gestir,
síðla kvölds og hringdu þá hressilega. Þegar þeir
fóru, var hurðinni skellt aftur.
Gilles fór að afklæða sig. Fyrst tæmdi hann
vasa sina og lagði innihald þeirra á lokið á drag-
kistunni. Hann hikaði stundarkom og handlék
iykilinn, sem Hermin hafði fengið honum með
svo mikilli viðhöfn.
— Hvaða gagn var að honum, þegar þess var
gætt að hann kunni ekki lásagaldurinn á skíf-
unni. Hann horfði á skápinn. Hann var ekki sér-
lega glæsilegur. Það var lítill stálskápur, múr-
aður inn í vegginn hægra megin við rúmið.
Hann opnaði skúffu og tók þar upp náttföt.
Þá hrökk hann við, því að honum heyrðist bíl
vera ekið að húsinu.
Hann flýtti sér út að glugganum og dró glugga-
tjöldin frá. Hann sá að bíl hafði verið lagt við
díkið í svo sem fimmtiu metra fjarlægð. Fram-
ljósin loguðu enn þá, en allt í einu voru þau
slökkt og maður kom út, skellti aftur bilhurð-
inni og flýtti sér yfir brúna heim að Mauvoisin-
húsinu. Hann opnaði hliðið og stefndi beint að
framdyrunum.
Gilles hljóp að dyrum herbergis síns og opnaði.
Það var dimmt í göngunum. Andartaki seinna
var kveikt og kvenmaður hljóp niður stigana.
— Af hverju var hann svona æstur ? Var ekki
búið að segja honum, að Colette hefði ástasam-
band við mann, og að það samband hefði staðið
árum saman og að maður hennar hefði vitað um
það ? Framh. í næsta blaði.
ÆRFUR
Framhaldssaga
eftir G. Simenon
Jólahreingerning iiúsmóöurinnar
— plága húsbóndans —
verður léttari ef
PROGRESS
ryksugan er við hendina
PROGRESS
ryksugur eru heimsþekktar fyrir
hina snjöllu þýzku tækni.
PROGRESS
bónvélar eru endingargóðar, þægi-
legar í meðförum og sterkar.
PROGRESS
vélarnar eru
vélar
framtíðarinnar
iMMiiMiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimimriiiiiimiiiiiMuiMniiiiiiii I
l Lampar í eldhús og borðstofur f' )
til að draga upp og niður. i /
iliiiiiiiiiiiiiiiilMlitiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimmiiMiiiniiitmiiiiiiiiiiiti
Vesturgötu 2 — Sími 24330 J
VIKAN
21