Vikan - 11.12.1958, Side 5

SVAKTI kadiljákinn hans Eldon J. Mc
Whimneys hafði farið út af veginum, sem
lá heim til Carveré-systkinanna — fáeinum
mínútum eftir miðnætti, að því er blöðin sögðu.
Hann fannst undir brúnni um klukkan tvö eftir
miðnætti. Og þó að herra McWhimney, sem
lifði í auði og allsnægtum, væri enn á lífi, var
ekki mikil von til þess að hann lifði þetta af.
Á öðrum degi hans í sjúkrahúsinu sögðu
læknarnir, að hann mundi ekki lifa, af þvi að
hann langaði ekki til að lifa. Og þegar hann kom
til meðvitundar á þriðja degi virtist sú litla lifs-
löngun, sem eftir var, þverra með öllu.
McWhimney reyndi að hreyfa fæturna. Hann
fann með höndunum, að neðri hluta líkamans
var óskapnaður og hann tók að hljóða.
— Fæturnir minir! Fæturnir mínir! Þeir hafa
skorið af mér fætuma! Því næst seig hann aftur
ofan í djúp óminnisins. Þá sögðu þeir, að öll von
væri úti.
Eins og flestir auðugir menn hafði Mc-
Whimney, forseti Suður-ameríska olíuhringsins,
allt, sem hendi þurfti til að rétta. Og hann hefði
látið þig fá alla þína peninga og olíulindimar
líka, ef þú hefði getað aukið nokkrum þumlung-
um við hæð hans, því það var það, sem hann
þráði mest.
McWhimney fundust það verstu örlög, sem hægt
var að sæta að vera stuttur. Stundum, þegar
hann gekk fram hjá mannhæðarháum speglinum
heima hjá sér á skóm, sem h'ækkuðu hann um tvo
þumlunga, sagði hann við sjálfan sig: „Það er
ónauðsynlegt að skapa lágvaxinn mann. Hávaxinn
maður hefur alltaf vinninginn fram yfir þann
lágvaxna. Hvers vegna gat ég ekki verið stór?“
Ef þú hefðir heyrt þessa athugasemd, hefð-
irðu ef til vill látið hana sem vind um eyrun
þjóta. En af því hún kom frá McWhimney, var
erfitt að gleyma henni, því að vinir hans Og
Smásaga
eftir BEN TOWNSEND
kunningjar vissu, að þetta var æviraun hans.
Þeir sögðu, að skemmtilegustu stimdir hans
væru þær, er hann sæi auglýsingar í blöðunum
frá skóverksmiðjum, því að þá væri hann alltaf
að leita að einhverri nýrri skótegund, sem hækk-
aði menn, ekki um einn eða tvo þumlunga, heldur
um svo marga þumlunga sem menn óskuðu sér.
Hann pantaði skó, sem hækkuðu hann um fimm
þumlunga. Allir skrifstofumennirnir hjá Suður-
ameríska olíufélaginu minntust þess, hversu
hamingjusamur hann kom 1 skrifstofuna þann
daginn. Hann gekk á þeirn um allar skrifstof-
urnar og heilsaði starfsmönnum sínum með vin-
gjarnlegu brosi. Hann var hnarreistur og þandi
út brjóstið og var allra snotrasti maður.
En þegar leið á daginn fór hann að kvarta um
þrautir i bakinu og um kvöldið varð hann veik-
ur. Læknir hans skipaði honum að fara í rúmið
og hann lá í rúminu í tvo daga. Hann fór aldrei
í skóna eftir það.
Ef þú hefðir þekkt þennan olíukóng, hefðirðu
mátt ætla, að hann hefði ráðið lægri mann en
hann var sjálfur sem einkaritara. Það var sagt
sem fyndni meðal kunningja hans, að McWhimney
mundi finnast hann stór, ef hann gæti losnað við
Jim Carver, einkaritara sinn og fengið einhvern
dvergvaxinn náunga í staðinn. Carver var sex
fet á hæð og hann var dómari i körfuknattleiks-
liði félagsins.
Systir Carvers, Marion, sem var brúnhærð og
brúneyg með rósrauðar varir, var sú kona
sem hann þráði öllum konum fremur. Eln hann
gat ekki beðið hennar, því hún var fimm þuml-
ungum hærri en hann.
Carver og systir hans voru oft boðin heim til
McWhimney’s. Þjónustufólkið varð þess vart, að
Marion gaut oft í laumi aðdáunaraugum til litla
mannsins. Það vissi líka, að þótt litli maðurinn
væri alltof stoltur til að viðurkenna það, dáðist
hann að hávöxnu konunni og að hann mundi
aldrei elska aðra konu. Jafnvel ekki lágvaxna
konu.
Margt kvöld, er hann gekk til hvílu, hugsaði
hann um hana. Oft dreymdi hann að hann væri
hávaxinn maður og þau væru að dansa sam-
an. Og þegar hann vaknaði vonsvikinn, sagði hann
við sjálfan sig: „Bara að ég væri stór maður."
En aldrei gat hann stækkað. Árin liöu og
McWhimney varð æ ríkari og ríkax-i, þótt hann
legði ekki sérstaklega mikla stund á það. E5n
þrátt fyrir auðsæld sina tók hugrekkið að minnka.
Hann varð ellilegur löngu fyrir tímann. Hann
varð axlasiginn og hár hans, sem einn sinni
var svart, varð hæruskotið.
Kvöld nokkurt, þegar Carverssystkinin voru að
fara heim, eftir að hafa dvalið allt kvöldið hjá
McWhimney, stakk gestgjafinn upp á því að
aka þeim heim.
— Ekillinn er sennilega háttaður, sagði hann
— og ég hef ekki sofið vel undanfarið. Eg mun
hafa gott af því að skreppa út.
Marion sat við hlið hans í bilnum. Hann virtist
óvenju rólegur þetta kvöld, þegar Marion var svo
nálægt honum og þó svo f jai'ri. Þetta var kvöldið,
sem billinn fannst undir brúnni.
McCullough læknir gerði ekki ráð fyrir að hinn
slasaði maður kærnist aftur til meðvitundar. Eln
FramhaJd á bls. 18.
VIKAN
5